Barst
22nd October 2008, 02:25
'Het is elke dag knokken'
BRUSSEL - Ouders van kinderen die gewond raakten in het verkeer, verenigen zich in de lotgenotenorganisatie Over-Hoop. Omdat hun leven en dat van hun kind na de klap nooit meer hetzelfde is.
'Toen hij uit zijn coma ontwaakt was en ten slotte ook uit het ziekenhuis ontslagen werd, zei de behandelende arts dat onze zoon “genezen, was. Maar voor ons is het tot op vandaag een lijdensweg', zegt Karin Vandevoorde uit Londerzeel. Haar zoon Gaetan (19) werd drie jaar geleden als voetganger aangereden door een auto. 'Op het eerste gezicht zie je niets aan hem. Maar hij en wij ervaren elke dag de onmacht van zaken die hem op het vlak van arbeid of relaties niet meer lukken.'
Eenzelfde verhaal bij Ignace Derese uit Zwijnaarde, wiens jongste zoon Martijn (ook 19) vijf jaar geleden met zijn fiets onder een auto belandde. De bestuurder zei dat de jongen onverwacht en zonder omkijken naar links draaide, waardoor hij hem niet kon ontwijken. 'Gelukkig bestond die regeling in verband met zwakke weggebruikers toen al, waardoor we alle kosten terugbetaald krijgen.'
Martijn heeft door zijn hersenletsel een spraakprobleem: hij haalt vaak begrippen door elkaar en geraakt niet uit zijn woorden. 'In het UZ Gent waren ze vanaf het begin duidelijk. Ik herinner me dat ze zeiden dat ze gingen proberen om hem zelfredzaam te maken. Een mooi woord, maar wat betekent het? Martijn kan zelf eten, ja. Maar hij heeft niet de zelfredzaamheid die je van een doorsnee 19-jarige verwacht.'
Beide jongens hebben volgens hun ouders een heel andere persoonlijkheid als voorheen. Gaetan was vroeger veeleer verlegen, zegt zijn moeder, en is nu vaak impulsief. 'Hij is nu in alles erg uitgesproken.' Martijn legt veel moeilijker sociale contacten, mogelijk door zijn spraakprobleem. Beiden kampen met een laag zelfbeeld.
Voor Sabine Cocquyt, wier zoon Dries 18jaar geleden een hersenletsel opliep bij een auto-ongeval, is het allemaal erg herkenbaar. Dries was pas negen toen het gebeurde, en heeft zijn leven min of meer op de rails. 'Maar het is elke dag knokken geweest', zegt Sabine. 'Voor hem, voor ons. Vroeger, en ook vandaag nog.'
Cocquyt schreef eerder twee boeken over het thema, waarin ze haar persoonlijke verhaal en dat van lotgenoten verzamelde. De nieuwe lotgenotenvereniging is trouwens genoemd naar de titel van haar tweede boek, 'Over-Hoop'. 'In de nasleep van dat boek ben ik met heel veel verenigingen in contact gekomen.'
'Er zijn coma-verenigingen, maar daar zijn ook mensen bij die geen ongeval meemaakten. Er is de vzw Ouders van Verongelukte Kinderen, maar die zijn hun kinderen kwijt. De onze leven nog. Ineens viel mijn frank dat ik ook zoiets moest oprichten, maar dan voor gezinnen zoals de onze.'
Ze kreeg daarbij ondersteuning van het Trefpunt Zelfhulp, de vzw Zebra en van Astrid Rubbens, die het nieuwe Steunpunt voor Verkeersslachtoffers leidt. 'Zonder hen zou dit niet gelukt zijn.'
Op 9 november houdt de nieuwe vereniging haar eerste ontmoetingsdag, in Wezemaal. Het potentiële publiek is groot: in 2006 raakten 8.072 kinderen en jongeren gewond in het verkeer, en 726 onder hen waren zwaargewond. Wat is, behalve deze dag, het doel? 'We kunnen om te beginnen elkaar steunen', denkt Sabine Cocquyt. Karin Vandevoorde zegt dat ze heel blij was toen ze onlangs thuis een emotionele crisis doormaakte met haar zoon, en toen kon bellen met de man van Sabine. 'Een hulpverlener zal heel anders reageren dan iemand die het zelf ook heeft meegemaakt.'
'We kunnen ook veel nuttige informatie aan elkaar doorgeven', meent Cocquyt. 'Wij weten intussen zo'n beetje welke hulpverleners veel ervaring hebben met niet-aangeboren hersenletsel (NAH) en de uiteenlopende gevolgen die dat kan hebben in het dagelijkse leven. Als je een psycholoog zoekt, is het beter iemand te vinden die vertrouwd is met de kern van het probleem van je kind.'
Ze beogen ook meer kennis over NAH te verspreiden: niet alleen bij hulpverleners, maar ook in scholen en op de werkvloer.
Ignace vertelt: 'Het toppunt van onbegrip was een leraar fysica die ons vertelde dat Martijn het vak wel begreep, maar het niet goed kon verwoorden. In de fysica is dat heel belangrijk, zei die leerkracht. Maar dat is juist het probleem van Martijn!'
Gaetan stuit dan weer op onbegrip bij de VDAB, waar hij nu arbeidstrajectbegeleiding krijgt. 'Hij wil nochtans heel graag aan de slag', zegt zijn moeder.
En voorts hoopt dit trio zoveel mogelijk getroffen gezinnen te bereiken. Karin: 'Gisteren gelezen in de krant: een jongen van 14 zwaargewond. Vanmorgen weer die twee dode kindjes in Andenne. Dat is elke keer een klap die rauw bij ons binnenkomt. En elke keer denk ik: we zouden die mensen moeten kunnen helpen.' Sabine: 'Wij voelden ons alleen toen ons kind het ziekenhuis verliet. Dat hoeft niet zo te zijn.'
Ontmoetingsnamiddag voor het hele gezin, zondag 9 november, Wezemaal. Inschrijven voor 1 november bij veronique.thiery@skynet.be of sabine.cocquyt@telenet.be
Blog DS, 22-10-2008 (Veerle Beel)
BRUSSEL - Ouders van kinderen die gewond raakten in het verkeer, verenigen zich in de lotgenotenorganisatie Over-Hoop. Omdat hun leven en dat van hun kind na de klap nooit meer hetzelfde is.
'Toen hij uit zijn coma ontwaakt was en ten slotte ook uit het ziekenhuis ontslagen werd, zei de behandelende arts dat onze zoon “genezen, was. Maar voor ons is het tot op vandaag een lijdensweg', zegt Karin Vandevoorde uit Londerzeel. Haar zoon Gaetan (19) werd drie jaar geleden als voetganger aangereden door een auto. 'Op het eerste gezicht zie je niets aan hem. Maar hij en wij ervaren elke dag de onmacht van zaken die hem op het vlak van arbeid of relaties niet meer lukken.'
Eenzelfde verhaal bij Ignace Derese uit Zwijnaarde, wiens jongste zoon Martijn (ook 19) vijf jaar geleden met zijn fiets onder een auto belandde. De bestuurder zei dat de jongen onverwacht en zonder omkijken naar links draaide, waardoor hij hem niet kon ontwijken. 'Gelukkig bestond die regeling in verband met zwakke weggebruikers toen al, waardoor we alle kosten terugbetaald krijgen.'
Martijn heeft door zijn hersenletsel een spraakprobleem: hij haalt vaak begrippen door elkaar en geraakt niet uit zijn woorden. 'In het UZ Gent waren ze vanaf het begin duidelijk. Ik herinner me dat ze zeiden dat ze gingen proberen om hem zelfredzaam te maken. Een mooi woord, maar wat betekent het? Martijn kan zelf eten, ja. Maar hij heeft niet de zelfredzaamheid die je van een doorsnee 19-jarige verwacht.'
Beide jongens hebben volgens hun ouders een heel andere persoonlijkheid als voorheen. Gaetan was vroeger veeleer verlegen, zegt zijn moeder, en is nu vaak impulsief. 'Hij is nu in alles erg uitgesproken.' Martijn legt veel moeilijker sociale contacten, mogelijk door zijn spraakprobleem. Beiden kampen met een laag zelfbeeld.
Voor Sabine Cocquyt, wier zoon Dries 18jaar geleden een hersenletsel opliep bij een auto-ongeval, is het allemaal erg herkenbaar. Dries was pas negen toen het gebeurde, en heeft zijn leven min of meer op de rails. 'Maar het is elke dag knokken geweest', zegt Sabine. 'Voor hem, voor ons. Vroeger, en ook vandaag nog.'
Cocquyt schreef eerder twee boeken over het thema, waarin ze haar persoonlijke verhaal en dat van lotgenoten verzamelde. De nieuwe lotgenotenvereniging is trouwens genoemd naar de titel van haar tweede boek, 'Over-Hoop'. 'In de nasleep van dat boek ben ik met heel veel verenigingen in contact gekomen.'
'Er zijn coma-verenigingen, maar daar zijn ook mensen bij die geen ongeval meemaakten. Er is de vzw Ouders van Verongelukte Kinderen, maar die zijn hun kinderen kwijt. De onze leven nog. Ineens viel mijn frank dat ik ook zoiets moest oprichten, maar dan voor gezinnen zoals de onze.'
Ze kreeg daarbij ondersteuning van het Trefpunt Zelfhulp, de vzw Zebra en van Astrid Rubbens, die het nieuwe Steunpunt voor Verkeersslachtoffers leidt. 'Zonder hen zou dit niet gelukt zijn.'
Op 9 november houdt de nieuwe vereniging haar eerste ontmoetingsdag, in Wezemaal. Het potentiële publiek is groot: in 2006 raakten 8.072 kinderen en jongeren gewond in het verkeer, en 726 onder hen waren zwaargewond. Wat is, behalve deze dag, het doel? 'We kunnen om te beginnen elkaar steunen', denkt Sabine Cocquyt. Karin Vandevoorde zegt dat ze heel blij was toen ze onlangs thuis een emotionele crisis doormaakte met haar zoon, en toen kon bellen met de man van Sabine. 'Een hulpverlener zal heel anders reageren dan iemand die het zelf ook heeft meegemaakt.'
'We kunnen ook veel nuttige informatie aan elkaar doorgeven', meent Cocquyt. 'Wij weten intussen zo'n beetje welke hulpverleners veel ervaring hebben met niet-aangeboren hersenletsel (NAH) en de uiteenlopende gevolgen die dat kan hebben in het dagelijkse leven. Als je een psycholoog zoekt, is het beter iemand te vinden die vertrouwd is met de kern van het probleem van je kind.'
Ze beogen ook meer kennis over NAH te verspreiden: niet alleen bij hulpverleners, maar ook in scholen en op de werkvloer.
Ignace vertelt: 'Het toppunt van onbegrip was een leraar fysica die ons vertelde dat Martijn het vak wel begreep, maar het niet goed kon verwoorden. In de fysica is dat heel belangrijk, zei die leerkracht. Maar dat is juist het probleem van Martijn!'
Gaetan stuit dan weer op onbegrip bij de VDAB, waar hij nu arbeidstrajectbegeleiding krijgt. 'Hij wil nochtans heel graag aan de slag', zegt zijn moeder.
En voorts hoopt dit trio zoveel mogelijk getroffen gezinnen te bereiken. Karin: 'Gisteren gelezen in de krant: een jongen van 14 zwaargewond. Vanmorgen weer die twee dode kindjes in Andenne. Dat is elke keer een klap die rauw bij ons binnenkomt. En elke keer denk ik: we zouden die mensen moeten kunnen helpen.' Sabine: 'Wij voelden ons alleen toen ons kind het ziekenhuis verliet. Dat hoeft niet zo te zijn.'
Ontmoetingsnamiddag voor het hele gezin, zondag 9 november, Wezemaal. Inschrijven voor 1 november bij veronique.thiery@skynet.be of sabine.cocquyt@telenet.be
Blog DS, 22-10-2008 (Veerle Beel)