Barst
20th October 2008, 22:41
'Twee mama's is heel gewoon'
Marion en Pien zijn de mama's van Felix en Max. Ze zijn één van de koppels die vrijuit over hun moederschap vertellen in Samen Mama, de eerste praktische zwangerschapsgids voor lesbische koppels.
Wanneer ze samen door de streek fietsen, kijken voorbijgangers wel eens op. Een blonde tweeling met twee mama's: je ziet het niet elke dag. 'Voor ons is samen mama zijn heel natuurlijk', vertelt Marion Oprel. 'Maar voor sommige andere mensen nog niet. Lesbische meisjes en vrouwen met een kinderwens hebben een langere weg af te leggen dan de gemiddelde aspirant-moeder.'
Marion (46) is zeven jaar samen met Pien Savonije (45). Samen hebben ze een eeneiige tweeling: Max en Felix (8). Marion kreeg de jongens op haar zevenendertigste, na kunstmatige inseminatie en terwijl ze een andere lesbische relatie had. Anderhalf jaar na hun geboorte begon ze een relatie met Pien, die ze 'de vrouw met wie ik de rest van mijn leven samen wil blijven' noemt. Ze zijn drie jaar getrouwd en Pien heeft de jongens het afgelopen jaar geadopteerd.
'Vroeger was Pien ook al mijn mama', legt Max uit. 'Maar na de adoptie is ze dat helemaal.'
'Ik voel me sinds het adoptieritueel niet ineens méér mama', zegt Pien. 'Mijn gevoelens voor onze jongens zijn even groot gebleven. Maar ik ben mij nog bewuster geworden van mijn liefde en sta nu juridisch sterker.'
Ook voor Marion heeft de adoptie de gevoelens die er al waren nog versterkt. 'Die juridische bedding geeft een gerust en vrij gevoel. Ik ben niet langer de enige die officiële papieren voor de kinderen mag tekenen. Pien is nu voor de buitenwereld even belangrijk.'
'Voor de adoptie gebruikte ik het woord meemoeder', vertelt Pien. 'Ik belde naar school: “Hallo, met Pien, de meemama van Felix en Max,. Maar dat doe ik nu niet meer. Nu zeg ik: “Hallo, met Pien, de mama van Felix en Max,.'
Het proces van samen mama worden verliep geleidelijk. 'Onbewust was er voor de adoptie een soort rangorde tussen ons', geeft Marion toe. 'Ik was de echte, biologische mama en Pien de meemama. We wilden de band tussen Pien en de jongens op een organische manier laten groeien en niets forceren. De jongens waren al gek op Pien, maar ik heb hun band elk jaar steviger zien worden. Sinds we officieel samen mama zijn, staan we echt op gelijke voet. Dat voelt veel steviger, en daar heb ik ook een bewuste stap in genomen.'
Pien omschrijft haar gevoel in een beeld. 'De eerste jaren zag ik die drie mensen voor me lopen. Ik hield heel veel van alledrie, maar ik liep er ondersteunend achter. Sinds de adoptie lopen we met z'n vieren naast elkaar als een hecht gezin'.
De tweeling kent hun twee mama's al van zolang ze zich herinneren. Voor hen is het vanzelfsprekend, hoewel ze duidelijke verschillen in aanpak opmerken. 'Mama is meer van de tuin, Pien is meer van het huis.' Lijkt Marion dan misschien meer op een papa? 'Dat klopt', zegt Felix heel overtuigd.
'Ik ben inderdaad lang wat stoerder geweest', lacht Marion. 'En ik ben eerder de klusjesvrouw in huis. Maar door liefde en kinderen te krijgen, ben ik me kwetsbaarder gaan opstellen. Vroeger associeerde ik kwetsbaarheid met zwakte. Nu voel ik dat er een grote kracht schuil gaat in zachtheid en ontvankelijkheid.'
Eigenlijk denken ze zelf niet in termen van 'vrouwelijk' en 'mannelijk'.
'De maatschappij denkt in zulke termen. Wij denken eerder in termen van ontvankelijkheid en daadkracht. Twee polen waartussen wij ons bevinden. Soms ben ik heel ontvankelijk, soms is Pien dat', zegt Marion.
'Er is niet echt een klassiek rollenpatroon voor lesbische moeders met hun kinderen. Er is geen grote lesbische voorbeeldrelatie voorhanden, zoals voor heterokoppels. We mogen onszelf elke dag opnieuw uitvinden. We voelen ons soms net Adam en Eva. Liefde, respect en stabiliteit in een gezin zijn belangrijk voor kinderen. Je hebt daarvoor niet per se een vaderfiguur nodig.'
Marion en Pien weten niet wie de biologische vader is van hun kinderen. 'Ik weet alleen dat ik die man allerdankbaarst ben', zegt Marion. 'En dankzij het anonieme donorschap krijgen wij de kans om onze kinderen te laten opgroeien in een stabiele situatie met twee volwaardige ouders, zonder dat de kinderen zich verscheurd hoeven te voelen omdat er nog een derde partij is.'
'Psychologisch gezien is het ook een voordeel', meent Pien. 'Een kind kan heel veel last hebben van geheimen. Maar meer dan wat wij weten, is er niet. En dat voelen zij instinctief goed aan.'
Allebei hopen ze dat Samen Mama het lesbisch moederschap vertrouwder maakt.
'Voor lesbische vrouwen op de drempel naar het moederschap kan dit een bevrijdend en versterkend boek zijn. Ik aarzelde vroeger zelf ook of ik het recht had om kinderen te krijgen, want ik was al lesbisch', zegt Marion. 'Ik moest het niet nog bonter maken!'
'Dat is toch al te gek', besluit Pien. 'Wij willen hetzelfde als een ander gezin: een warm nest waarin onze kinderen gelukkig kunnen opgroeien.'
DS, 20-10-2008 (Lennie Stinissen)
Marion en Pien zijn de mama's van Felix en Max. Ze zijn één van de koppels die vrijuit over hun moederschap vertellen in Samen Mama, de eerste praktische zwangerschapsgids voor lesbische koppels.
Wanneer ze samen door de streek fietsen, kijken voorbijgangers wel eens op. Een blonde tweeling met twee mama's: je ziet het niet elke dag. 'Voor ons is samen mama zijn heel natuurlijk', vertelt Marion Oprel. 'Maar voor sommige andere mensen nog niet. Lesbische meisjes en vrouwen met een kinderwens hebben een langere weg af te leggen dan de gemiddelde aspirant-moeder.'
Marion (46) is zeven jaar samen met Pien Savonije (45). Samen hebben ze een eeneiige tweeling: Max en Felix (8). Marion kreeg de jongens op haar zevenendertigste, na kunstmatige inseminatie en terwijl ze een andere lesbische relatie had. Anderhalf jaar na hun geboorte begon ze een relatie met Pien, die ze 'de vrouw met wie ik de rest van mijn leven samen wil blijven' noemt. Ze zijn drie jaar getrouwd en Pien heeft de jongens het afgelopen jaar geadopteerd.
'Vroeger was Pien ook al mijn mama', legt Max uit. 'Maar na de adoptie is ze dat helemaal.'
'Ik voel me sinds het adoptieritueel niet ineens méér mama', zegt Pien. 'Mijn gevoelens voor onze jongens zijn even groot gebleven. Maar ik ben mij nog bewuster geworden van mijn liefde en sta nu juridisch sterker.'
Ook voor Marion heeft de adoptie de gevoelens die er al waren nog versterkt. 'Die juridische bedding geeft een gerust en vrij gevoel. Ik ben niet langer de enige die officiële papieren voor de kinderen mag tekenen. Pien is nu voor de buitenwereld even belangrijk.'
'Voor de adoptie gebruikte ik het woord meemoeder', vertelt Pien. 'Ik belde naar school: “Hallo, met Pien, de meemama van Felix en Max,. Maar dat doe ik nu niet meer. Nu zeg ik: “Hallo, met Pien, de mama van Felix en Max,.'
Het proces van samen mama worden verliep geleidelijk. 'Onbewust was er voor de adoptie een soort rangorde tussen ons', geeft Marion toe. 'Ik was de echte, biologische mama en Pien de meemama. We wilden de band tussen Pien en de jongens op een organische manier laten groeien en niets forceren. De jongens waren al gek op Pien, maar ik heb hun band elk jaar steviger zien worden. Sinds we officieel samen mama zijn, staan we echt op gelijke voet. Dat voelt veel steviger, en daar heb ik ook een bewuste stap in genomen.'
Pien omschrijft haar gevoel in een beeld. 'De eerste jaren zag ik die drie mensen voor me lopen. Ik hield heel veel van alledrie, maar ik liep er ondersteunend achter. Sinds de adoptie lopen we met z'n vieren naast elkaar als een hecht gezin'.
De tweeling kent hun twee mama's al van zolang ze zich herinneren. Voor hen is het vanzelfsprekend, hoewel ze duidelijke verschillen in aanpak opmerken. 'Mama is meer van de tuin, Pien is meer van het huis.' Lijkt Marion dan misschien meer op een papa? 'Dat klopt', zegt Felix heel overtuigd.
'Ik ben inderdaad lang wat stoerder geweest', lacht Marion. 'En ik ben eerder de klusjesvrouw in huis. Maar door liefde en kinderen te krijgen, ben ik me kwetsbaarder gaan opstellen. Vroeger associeerde ik kwetsbaarheid met zwakte. Nu voel ik dat er een grote kracht schuil gaat in zachtheid en ontvankelijkheid.'
Eigenlijk denken ze zelf niet in termen van 'vrouwelijk' en 'mannelijk'.
'De maatschappij denkt in zulke termen. Wij denken eerder in termen van ontvankelijkheid en daadkracht. Twee polen waartussen wij ons bevinden. Soms ben ik heel ontvankelijk, soms is Pien dat', zegt Marion.
'Er is niet echt een klassiek rollenpatroon voor lesbische moeders met hun kinderen. Er is geen grote lesbische voorbeeldrelatie voorhanden, zoals voor heterokoppels. We mogen onszelf elke dag opnieuw uitvinden. We voelen ons soms net Adam en Eva. Liefde, respect en stabiliteit in een gezin zijn belangrijk voor kinderen. Je hebt daarvoor niet per se een vaderfiguur nodig.'
Marion en Pien weten niet wie de biologische vader is van hun kinderen. 'Ik weet alleen dat ik die man allerdankbaarst ben', zegt Marion. 'En dankzij het anonieme donorschap krijgen wij de kans om onze kinderen te laten opgroeien in een stabiele situatie met twee volwaardige ouders, zonder dat de kinderen zich verscheurd hoeven te voelen omdat er nog een derde partij is.'
'Psychologisch gezien is het ook een voordeel', meent Pien. 'Een kind kan heel veel last hebben van geheimen. Maar meer dan wat wij weten, is er niet. En dat voelen zij instinctief goed aan.'
Allebei hopen ze dat Samen Mama het lesbisch moederschap vertrouwder maakt.
'Voor lesbische vrouwen op de drempel naar het moederschap kan dit een bevrijdend en versterkend boek zijn. Ik aarzelde vroeger zelf ook of ik het recht had om kinderen te krijgen, want ik was al lesbisch', zegt Marion. 'Ik moest het niet nog bonter maken!'
'Dat is toch al te gek', besluit Pien. 'Wij willen hetzelfde als een ander gezin: een warm nest waarin onze kinderen gelukkig kunnen opgroeien.'
DS, 20-10-2008 (Lennie Stinissen)