Tine.Arets
20th October 2008, 20:28
"De boekendief" van Markus Zusak
Het leven in nazi–Duitsland gezien door de ogen van het dertienjarige meisje Liesel.
De boekendief is een zeer pakkend boek, waarin het verhaal van het leven tijdens de Tweede Wereldoorlog in Duitsland op schrijnende wijze wordt verteld. Het vreemde aan het verhaal is dat het verteld wordt door De Dood, die allang weet hoe dit verhaal zal aflopen.
Dat wil je als lezer natuurlijk ook, zeker omdat je hoopt –tegen beter weten in – dat het alsjeblieft toch goed af zal lopen….
In juni 2008 werd De Boekendief bekroond met een Zilveren Zoen, een literatuurprijs die jaarlijks door de CPNB wordt toegekend aan de twee beste boeken voor jongeren ouder dan twaalf. De boekendief is inmiddels al aan drieëntwintig landen verkocht. Terecht.
http://moetjelezen.blogspot.com/2007/11/de-boekendief-markus-zusak.html
Ik kan hen alleen maar gelijk geven. Zelf ben ik niet echt zo'n voorstander van boeken over wereldoorlogen en over de middeleeuwen bijvoorbeeld, maar bij dit boek heb ik mijn mening grondig moeten herzien. Het boek had mij al van in het prille begin in zijn stalen greep.
Ik houd enorm van boeken te lezen die waargebeurd kunnen zijn. Die spreken mij ook het meeste aan, waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik denk dat het veel te maken heeft met het feit dat ik me graag inleef in de hoofdpersoon. Ik schrijf zelf ook verhalen en ik weet hoe moeilijk het soms is om een verhaal af te krijgen. Wat nog moeilijker is, is het nalezen van dat verhaal en het schrappen en dingen herschrijven, maar bij dit boek zie je niets meer van onnauwkeurigheden of iets in die aard. Alles is perfect geschreven, naar mij mening alleszins.
In dit boek is het de Dood die de verteller is, die vertelt hoe een klein meisje hem in zijn macht had. Ik herinner me nog een fragment waarin de Dood een jood kwam halen om met hem mee te gaan. De jood, Max, was een vriend van ons hoofdpersonage, Liesel. Hij was op de vlucht en vond een schuilplaats in de kelder van Liesels pleegouders. In de winter wordt hij ziek en wordt hij in het bed van Liesel gelegd. Ze is bang dat hij dood zal gaan. Op dat moment komt de dood de kamer in, maar Max' ziel stoot hem weg. Hij is nog niet bereid om zomaar met hem mee te gaan...
Ik herinner me nog een ander fragment... Max was ontdekt toen hij wegvluchtte van zijn veilige schuilplaats. Liesel liep elke keer de straat op als er weer een jodenoptocht plaatsvond in hun dorpje, in de hoop Max net wel of niet te zien. Op een dag ziet ze hem en rent ze gewoon tussen de mensen door naar de jodenman die verbaasd blijft staan. Het meisje is zich goed bewust van het gevaar dat ze loopt, want als de bewakers haar zien, zal ze zeker stok- of zweepslagen krijgen, maar blijft bij Max staan. Zelfs als zij wordt neergeslagen en naar de mensen langs de straat wordt geduwd, zelfs dan staat ze nog, weliswaar met veel moeite, op en loopt haar vriend achterna.
Een boek heeft me nog nooit zo kunnen ontroeren als dit boek, echt waar. Ik ben er nog steeds van onder de indruk. Ik moet toegeven dat ik bij de laatste pagina's zelfs enkele eenzame traantjes heb moeten wegpinken.
Er is zo veel dat ik nog wil zeggen over dit boek, zoveel fragmenten die ik met jullie allemaal wil delen, maar dat gaat nu eenmaal niet...
Ik kan jullie eigenlijk maar één goede raad geven: lees dat boek!!
Het leven in nazi–Duitsland gezien door de ogen van het dertienjarige meisje Liesel.
De boekendief is een zeer pakkend boek, waarin het verhaal van het leven tijdens de Tweede Wereldoorlog in Duitsland op schrijnende wijze wordt verteld. Het vreemde aan het verhaal is dat het verteld wordt door De Dood, die allang weet hoe dit verhaal zal aflopen.
Dat wil je als lezer natuurlijk ook, zeker omdat je hoopt –tegen beter weten in – dat het alsjeblieft toch goed af zal lopen….
In juni 2008 werd De Boekendief bekroond met een Zilveren Zoen, een literatuurprijs die jaarlijks door de CPNB wordt toegekend aan de twee beste boeken voor jongeren ouder dan twaalf. De boekendief is inmiddels al aan drieëntwintig landen verkocht. Terecht.
http://moetjelezen.blogspot.com/2007/11/de-boekendief-markus-zusak.html
Ik kan hen alleen maar gelijk geven. Zelf ben ik niet echt zo'n voorstander van boeken over wereldoorlogen en over de middeleeuwen bijvoorbeeld, maar bij dit boek heb ik mijn mening grondig moeten herzien. Het boek had mij al van in het prille begin in zijn stalen greep.
Ik houd enorm van boeken te lezen die waargebeurd kunnen zijn. Die spreken mij ook het meeste aan, waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik denk dat het veel te maken heeft met het feit dat ik me graag inleef in de hoofdpersoon. Ik schrijf zelf ook verhalen en ik weet hoe moeilijk het soms is om een verhaal af te krijgen. Wat nog moeilijker is, is het nalezen van dat verhaal en het schrappen en dingen herschrijven, maar bij dit boek zie je niets meer van onnauwkeurigheden of iets in die aard. Alles is perfect geschreven, naar mij mening alleszins.
In dit boek is het de Dood die de verteller is, die vertelt hoe een klein meisje hem in zijn macht had. Ik herinner me nog een fragment waarin de Dood een jood kwam halen om met hem mee te gaan. De jood, Max, was een vriend van ons hoofdpersonage, Liesel. Hij was op de vlucht en vond een schuilplaats in de kelder van Liesels pleegouders. In de winter wordt hij ziek en wordt hij in het bed van Liesel gelegd. Ze is bang dat hij dood zal gaan. Op dat moment komt de dood de kamer in, maar Max' ziel stoot hem weg. Hij is nog niet bereid om zomaar met hem mee te gaan...
Ik herinner me nog een ander fragment... Max was ontdekt toen hij wegvluchtte van zijn veilige schuilplaats. Liesel liep elke keer de straat op als er weer een jodenoptocht plaatsvond in hun dorpje, in de hoop Max net wel of niet te zien. Op een dag ziet ze hem en rent ze gewoon tussen de mensen door naar de jodenman die verbaasd blijft staan. Het meisje is zich goed bewust van het gevaar dat ze loopt, want als de bewakers haar zien, zal ze zeker stok- of zweepslagen krijgen, maar blijft bij Max staan. Zelfs als zij wordt neergeslagen en naar de mensen langs de straat wordt geduwd, zelfs dan staat ze nog, weliswaar met veel moeite, op en loopt haar vriend achterna.
Een boek heeft me nog nooit zo kunnen ontroeren als dit boek, echt waar. Ik ben er nog steeds van onder de indruk. Ik moet toegeven dat ik bij de laatste pagina's zelfs enkele eenzame traantjes heb moeten wegpinken.
Er is zo veel dat ik nog wil zeggen over dit boek, zoveel fragmenten die ik met jullie allemaal wil delen, maar dat gaat nu eenmaal niet...
Ik kan jullie eigenlijk maar één goede raad geven: lees dat boek!!