Believing Bart
8th October 2008, 20:36
Even plaats voor cultuur met grote C! Daens: de musical. Warm onthaald door de pers, maar dat kon ik wel verwachten... Met slechte kritieken zou Studio 100 waarschijnlijk nooit uit de kosten geraken, want aan deze musical hangt een serieus prijskaartje vast.
Maar het moge gezegd: De lovende kritieken zijn ABSOLUUT TERECHT! Ik ben zelf een regelmatige musicalganger en moest mij daardoor serieus aanpassen aan de nieuwe theaterzaal die Studio100 heeft opgezet in Berchem. In eerste instantie was ik dan ook niet echt lovend voor de zetelschikking en de onmogelijkheid om decor uit de lucht te laten komen. Maar na het zien van de productie kan ook ik niet anders dan iedereen aanraden om te gaan kijken. Prachtige stemmen, mooi gebruik van technische mogelijkheden, heel goede vertolkingen, superschone duetten en vooral ... het pakt op sommige momenten werkelijk op je adem!
Voor het grote publiek zorgt de regisseur inderdaad voor genoeg lichtere stukken, al mocht dit stuk voor mij gerust het publiek eens compleet laten 'breken'... Maar conclusie: TOPMUSICAL!!!
(Ik hoop dat de cd snel komt!)
Studio100 durft risico's nemen, maar ze maken de verwachtingen wel waar!
En...
Met al die financiële toestanden en stakingen over koopkracht zouden we haast vergeten dat het vroeger niet veel beter was...
----------------------------------------------------------
Triomf voor Daens-musical
Een staande ovatie van acht minuten viel 'Daens, de musical' ten deel op de wereldpremière.
Welke meerwaarde kan een musical geven aan een verhaal dat al zo krachtig verteld werd in een film, vroegen we ons af. Maar van enige twijfel is er geen sprake meer: Daens, de musical houdt zich stevig recht naast de film van Stijn Coninx, dankzij de epische schaal, de doeltreffende regie, de indringende partituur en een mooie staalkaart van het Vlaamse musicaltalent.
Frank Van Laecke volgt in zijn script grotendeels het verloop van de film, zonder dat hij in de val trapt om klakkeloos cinema op toneel te brengen. De voorstelling wordt een flink stuk geholpen door de 'industriële' locatie: het oude postsorteercentrum in Berchem laat een groot speelvlak toe van zowat 25 op 30 meter. Dat wordt in tweeën verdeeld door twee reusachtige fabriekspoorten, terwijl het efficiënte gebruik van mooie projecties, een mobiele brug en twee bewegende plateaus voor vlotte scènewissels zorgen.
Deze technische krachttoer staat ten dienste van een vlotte vertelling. Van Laecke kiest voor een epische, filmische aanpak, terwijl ook de meer intieme scènes hun doel niet missen op dat immense podium.
Regie en scenario maken hier en daar andere keuzes dan het filmscript. Zo wordt de relatie tussen de broers Daens in enkele mooie scènes uitgediept, krijgt bisschop Stillemans - een grootse Jo De Meyere - meer spelmogelijkheden, en is er een ander einde.
Frank Van Laecke brengt ook meer humor in de voorstelling om de miserie enigszins te verzachten. Meestal vindt hij het juiste evenwicht tussen luim en ernst. Alleen in de 'droomscène' van pastoor Ponnet - een hilarische maar tegelijk sinistere Chris Van den Durpel - verliest hij even de teugels. Het lijkt meer een sketch uit 'Chris & co', die vloekt met de puurheid en waarachtigheid die het stuk voor de rest typeren.
De Nederlander Allard Blom schreef liedteksten die aan de volkstaal een ontroerende poëzie verschaffen, zeker als ze gezongen worden op de mooi gelaagde partituur van Dirk Brossé. Die schreef ook de filmmuziek, maar vertrok voor de musical van een wit blad. Brossé beschikt over een rijke muzikale taal en een groot gevoel voor melodie. Zijn lyrische stijl is in verrassend eigentijdse muziekarrangementen gegoten.
Kwetsbaar
Voor de cast lag de grootste uitdaging erin om de filmacteurs te doen vergeten. Lucas Van den Eynde bespeelt als priester Daens een ander maar even overtuigend register als Jan Decleir. Hij voegt kwetsbaarheid en onzekerheid aan het personage toe, wat Daens nog menselijker maakt. Hij heeft een goede zangstem, maar in vergelijking met zijn medeacteurs met meer musicalervaring, mist die nog wat kracht.
Jelle Cleymans (Jan De Meeter) en Free Souffriau (Nette Scholiers) stijgen schijnbaar moeiteloos boven zichzelf uit. Wie Souffriau alleen kent van 'Mega Mindy' zit met open mond te kijken naar de diepte en de trefzekerheid waarmee ze Nette vertolkt. Zij is misschien wel de revelatie van deze Daens. Fabrice Pillet mist als Daens' opponent Woeste in het begin overtuigingskracht, maar zijn solo tijdens het tweede bedrijf treft doel.
Op de premièrereceptie werd de musical door veel aanwezigen bestempeld als een 'Vlaamse Les Misérables', en hoewel dat een erg boude vergelijking lijkt, is die niet zo vergezocht. Deze Vlaamse creatie is niet vlekkeloos, maar speelt wel op internationaal niveau. Studio 100 verdient een compliment voor het lef om zich in Vlaanderen aan zo'n prestigieuze productie te wagen. Het moet een stimulans zijn voor andere producenten om met het aanwezige talent hoger te durven mikken. Zo luidt Daens misschien wel een renaissance van de Vlaamse musical in.
Zeker tot begin januari en mogelijk tot begin februari zijn er zeven voorstellingen per week in het oude postsorteercentrum Antwerpen X in Berchem.
Bron: www.standaard.be ; 6 oktober 2008.
Maar het moge gezegd: De lovende kritieken zijn ABSOLUUT TERECHT! Ik ben zelf een regelmatige musicalganger en moest mij daardoor serieus aanpassen aan de nieuwe theaterzaal die Studio100 heeft opgezet in Berchem. In eerste instantie was ik dan ook niet echt lovend voor de zetelschikking en de onmogelijkheid om decor uit de lucht te laten komen. Maar na het zien van de productie kan ook ik niet anders dan iedereen aanraden om te gaan kijken. Prachtige stemmen, mooi gebruik van technische mogelijkheden, heel goede vertolkingen, superschone duetten en vooral ... het pakt op sommige momenten werkelijk op je adem!
Voor het grote publiek zorgt de regisseur inderdaad voor genoeg lichtere stukken, al mocht dit stuk voor mij gerust het publiek eens compleet laten 'breken'... Maar conclusie: TOPMUSICAL!!!
(Ik hoop dat de cd snel komt!)
Studio100 durft risico's nemen, maar ze maken de verwachtingen wel waar!
En...
Met al die financiële toestanden en stakingen over koopkracht zouden we haast vergeten dat het vroeger niet veel beter was...
----------------------------------------------------------
Triomf voor Daens-musical
Een staande ovatie van acht minuten viel 'Daens, de musical' ten deel op de wereldpremière.
Welke meerwaarde kan een musical geven aan een verhaal dat al zo krachtig verteld werd in een film, vroegen we ons af. Maar van enige twijfel is er geen sprake meer: Daens, de musical houdt zich stevig recht naast de film van Stijn Coninx, dankzij de epische schaal, de doeltreffende regie, de indringende partituur en een mooie staalkaart van het Vlaamse musicaltalent.
Frank Van Laecke volgt in zijn script grotendeels het verloop van de film, zonder dat hij in de val trapt om klakkeloos cinema op toneel te brengen. De voorstelling wordt een flink stuk geholpen door de 'industriële' locatie: het oude postsorteercentrum in Berchem laat een groot speelvlak toe van zowat 25 op 30 meter. Dat wordt in tweeën verdeeld door twee reusachtige fabriekspoorten, terwijl het efficiënte gebruik van mooie projecties, een mobiele brug en twee bewegende plateaus voor vlotte scènewissels zorgen.
Deze technische krachttoer staat ten dienste van een vlotte vertelling. Van Laecke kiest voor een epische, filmische aanpak, terwijl ook de meer intieme scènes hun doel niet missen op dat immense podium.
Regie en scenario maken hier en daar andere keuzes dan het filmscript. Zo wordt de relatie tussen de broers Daens in enkele mooie scènes uitgediept, krijgt bisschop Stillemans - een grootse Jo De Meyere - meer spelmogelijkheden, en is er een ander einde.
Frank Van Laecke brengt ook meer humor in de voorstelling om de miserie enigszins te verzachten. Meestal vindt hij het juiste evenwicht tussen luim en ernst. Alleen in de 'droomscène' van pastoor Ponnet - een hilarische maar tegelijk sinistere Chris Van den Durpel - verliest hij even de teugels. Het lijkt meer een sketch uit 'Chris & co', die vloekt met de puurheid en waarachtigheid die het stuk voor de rest typeren.
De Nederlander Allard Blom schreef liedteksten die aan de volkstaal een ontroerende poëzie verschaffen, zeker als ze gezongen worden op de mooi gelaagde partituur van Dirk Brossé. Die schreef ook de filmmuziek, maar vertrok voor de musical van een wit blad. Brossé beschikt over een rijke muzikale taal en een groot gevoel voor melodie. Zijn lyrische stijl is in verrassend eigentijdse muziekarrangementen gegoten.
Kwetsbaar
Voor de cast lag de grootste uitdaging erin om de filmacteurs te doen vergeten. Lucas Van den Eynde bespeelt als priester Daens een ander maar even overtuigend register als Jan Decleir. Hij voegt kwetsbaarheid en onzekerheid aan het personage toe, wat Daens nog menselijker maakt. Hij heeft een goede zangstem, maar in vergelijking met zijn medeacteurs met meer musicalervaring, mist die nog wat kracht.
Jelle Cleymans (Jan De Meeter) en Free Souffriau (Nette Scholiers) stijgen schijnbaar moeiteloos boven zichzelf uit. Wie Souffriau alleen kent van 'Mega Mindy' zit met open mond te kijken naar de diepte en de trefzekerheid waarmee ze Nette vertolkt. Zij is misschien wel de revelatie van deze Daens. Fabrice Pillet mist als Daens' opponent Woeste in het begin overtuigingskracht, maar zijn solo tijdens het tweede bedrijf treft doel.
Op de premièrereceptie werd de musical door veel aanwezigen bestempeld als een 'Vlaamse Les Misérables', en hoewel dat een erg boude vergelijking lijkt, is die niet zo vergezocht. Deze Vlaamse creatie is niet vlekkeloos, maar speelt wel op internationaal niveau. Studio 100 verdient een compliment voor het lef om zich in Vlaanderen aan zo'n prestigieuze productie te wagen. Het moet een stimulans zijn voor andere producenten om met het aanwezige talent hoger te durven mikken. Zo luidt Daens misschien wel een renaissance van de Vlaamse musical in.
Zeker tot begin januari en mogelijk tot begin februari zijn er zeven voorstellingen per week in het oude postsorteercentrum Antwerpen X in Berchem.
Bron: www.standaard.be ; 6 oktober 2008.