Barst
23rd August 2005, 00:03
Waarom Londen de populairste EU-hoofdstad is
België scoort zwak als vestigingsplaats voor Europese hoofdkantoren (EHK) van internationaal actieve bedrijven. Groot-Brittannië, daarentegen, scoort ijzersterk, zo blijkt uit een studie van Ernst & Young (DS 19 augustus). Die ontnuchterende bevinding spreekt enkele Belgische dogma's tegen, waaronder dat over de excellentie van België als gastvrije plek in Europa, en over de Britse marginaliteit in de EU.
VAN de 579 EHK's die tussen 1997 en 2003 in zeven landen werden opgericht trok België er 29 aan, een 'marktaandeel' van vijf procent. Voor een land met een bevolking van tien miljoen kan dat bevredigend lijken. Maar die score ligt lager dan niet alleen die van Nederland (acht procent) maar ook van Zwitserland (zeven procent), dat zelfs geen lidstaat van de EU is. Dat toont toch dat België zijn centrale ligging en zijn bijzondere positie als gastland van de Europese Unie absoluut niet optimaal weet te benutten, alle zelfgenoegzame verklaringen van onze politieke leiders ten spijt.
Veruit het populairste land voor de inplanting van EHK's is blijkens de studie Groot-Brittannië, met zestig procent, gevolgd door Frankrijk (tien procent) en Duitsland (negen procent).
Het belang van het onderzoek mag niet overschat worden. Het gaat over de inplanting van Europese hoofdkwartieren, niet over de oprichting van nieuwe bedrijven. En de voornaamste verklaring voor het Brits succes is vrij eenvoudig. Veel van die internationale bedrijven zijn Amerikaans, en kiezen voor Groot-Brittannië om de gemeenschappelijke taal en relatieve nabijheid.
Niettemin zijn er interessante lessen uit te trekken. Een ervan is dat de Europese Unie van buitenaf heel anders bekeken wordt dan door haar lidstaten. Intern worden vooral de verschillen onderstreept, met name die tussen het ,,continentale Rijnlandmodel'' en het ,,Angelsaksisch liberalisme''. Intern worden de EU-landen ook opgedeeld in ,,goede'' en ,,slechte'' Europeanen. De eersten worden, volgens de Belgische orthodoxie, aangevoerd door Frankrijk en Duitsland, ongeacht het feit dat de Fransen tegen de Europese grondwet stemden. De vaandeldragers van de tweeden zijn uiteraard de Britten die geen verregaande Europese integratie willen, en weigerden hun pond in te ruilen voor de euro.
Maar voor wie naar de Unie kijkt vanaf het Amerikaanse continent, vanuit India of Zuid-Afrika, vallen vooral de gelijkenissen op. Voor een Aziaat, Amerikaan of Afrikaan zijn de Britten net zo goed Europeanen als de Fransen of Duitsers.
En in veel van die landen heeft Groot-Brittannië, en zeker zijn hoofdstad Londen, een veel groter sexy imago dan Frankrijk of Duitsland. Om te beginnen steken de Britse economische vitaliteit en lage werkloosheidscijfers gunstig af bij de slabakkende groei en hoge werkloosheid in de twee grote continentale EU-mogendheden.
Ook het debat over de uitbreiding van de Unie naar Centraal- en Oost-Europa wordt in de buitenwereld heel anders ervaren dan binnen de Unie. Bij een aantal 'oude' lidstaten wordt de Britse steun aan de oostwaartse uitbreiding gewantrouwd als een complot om de Unie te doen verwateren. Veel intellectuelen en opinieleiders in de buitenwereld zien er daarentegen een sympathieke bereidheid in om de stabiliteit en welvaart van de EU uit te breiden naar de landen die zich moeizaam aan de gevolgen van meer dan veertig jaar Sovjetbezetting ontworstelen.
Op het punt van tolerantie en openheid scoort Groot-Brittannië ook sterk. Londen is zonder twijfel de meest multiculturele hoofdstad van Europa, en de Britse tolerantie voor het vrije woord gaf ook moslimpredikanten en -media een armslag waarvan de bloedige aanslagen in Londen een soort pervers bewijs vormden.
Opvallend is ook hoe snel de bonte mengeling van de bevolking in de media tot uiting kwam. Sinds decennia is op de BBC - van kinder- en jeugdprogramma's tot de nieuwsjournaals - een regenboog van gezichten te zien, terwijl de Franse, Duitse en ook Belgische media nog altijd onevenredig blank en autochtoon ogen.
Dat multiculturele beeld zendt een sterk signaal uit en is ongetwijfeld een van de redenen waarom Londen tegen de Europese verwachtingen in Parijs klopte in de competitie om de Olympische Spelen van 2012.
Frankrijk had erop gerekend dat zijn verzet tegen de oorlog in Irak in het voordeel van Parijs zou spelen bij heel wat leden van het Internationaal Olympisch Comité (IOC). Het vergat dat zijn verbod op de islamitische hoofddoek in de scholen zeer slecht viel in de moslimlanden. Het vergat ook dat het in zijn relaties met andere, vooral kleinere, landen vaak als hooghartig overkomt. Zo zijn de landen van Centraal- en Oost-Europa het 'ze hebben een kans gemist om te zwijgen' van president Jacques Chirac nog niet vergeten.
Op de bijeenkomst van het OIC in Singapore kwam Tony Blair met zijn enthousiast lobbywerk voor Londen een stuk sympathieker over dan de Franse president die het bij een plechtstatige korte verschijning hield.
En wie zijn de bekendste Europeanen in het verre buitenland? Heel vaak zijn het Britten. Van de Beatles via Diana tot David Beckham wist het ,,natgeregende eiland'' een reeks idolen en iconen af te vuren op de rest van de wereld.
Dat alles geeft Londen wereldwijd een aureool van bruisende, veelkleurige hoofdstad, en trekt internationale mediavedetten als Christiane Amampour (CNN) en trendy Europese prinsenparen, bedrijfsleiders en kunstenaars, moslimpredikanten en politieke vluchtelingen aan.
In de continentale ogen mag Groot-Brittannië aan de rand van Europa liggen, vanuit wereldperspectief is Londen heel erg de stad where the action is , die van Europese bedrijfshoofdkwartieren incluis.
22/08/2005 Mia Doornaert
©Copyright De Standaard
België scoort zwak als vestigingsplaats voor Europese hoofdkantoren (EHK) van internationaal actieve bedrijven. Groot-Brittannië, daarentegen, scoort ijzersterk, zo blijkt uit een studie van Ernst & Young (DS 19 augustus). Die ontnuchterende bevinding spreekt enkele Belgische dogma's tegen, waaronder dat over de excellentie van België als gastvrije plek in Europa, en over de Britse marginaliteit in de EU.
VAN de 579 EHK's die tussen 1997 en 2003 in zeven landen werden opgericht trok België er 29 aan, een 'marktaandeel' van vijf procent. Voor een land met een bevolking van tien miljoen kan dat bevredigend lijken. Maar die score ligt lager dan niet alleen die van Nederland (acht procent) maar ook van Zwitserland (zeven procent), dat zelfs geen lidstaat van de EU is. Dat toont toch dat België zijn centrale ligging en zijn bijzondere positie als gastland van de Europese Unie absoluut niet optimaal weet te benutten, alle zelfgenoegzame verklaringen van onze politieke leiders ten spijt.
Veruit het populairste land voor de inplanting van EHK's is blijkens de studie Groot-Brittannië, met zestig procent, gevolgd door Frankrijk (tien procent) en Duitsland (negen procent).
Het belang van het onderzoek mag niet overschat worden. Het gaat over de inplanting van Europese hoofdkwartieren, niet over de oprichting van nieuwe bedrijven. En de voornaamste verklaring voor het Brits succes is vrij eenvoudig. Veel van die internationale bedrijven zijn Amerikaans, en kiezen voor Groot-Brittannië om de gemeenschappelijke taal en relatieve nabijheid.
Niettemin zijn er interessante lessen uit te trekken. Een ervan is dat de Europese Unie van buitenaf heel anders bekeken wordt dan door haar lidstaten. Intern worden vooral de verschillen onderstreept, met name die tussen het ,,continentale Rijnlandmodel'' en het ,,Angelsaksisch liberalisme''. Intern worden de EU-landen ook opgedeeld in ,,goede'' en ,,slechte'' Europeanen. De eersten worden, volgens de Belgische orthodoxie, aangevoerd door Frankrijk en Duitsland, ongeacht het feit dat de Fransen tegen de Europese grondwet stemden. De vaandeldragers van de tweeden zijn uiteraard de Britten die geen verregaande Europese integratie willen, en weigerden hun pond in te ruilen voor de euro.
Maar voor wie naar de Unie kijkt vanaf het Amerikaanse continent, vanuit India of Zuid-Afrika, vallen vooral de gelijkenissen op. Voor een Aziaat, Amerikaan of Afrikaan zijn de Britten net zo goed Europeanen als de Fransen of Duitsers.
En in veel van die landen heeft Groot-Brittannië, en zeker zijn hoofdstad Londen, een veel groter sexy imago dan Frankrijk of Duitsland. Om te beginnen steken de Britse economische vitaliteit en lage werkloosheidscijfers gunstig af bij de slabakkende groei en hoge werkloosheid in de twee grote continentale EU-mogendheden.
Ook het debat over de uitbreiding van de Unie naar Centraal- en Oost-Europa wordt in de buitenwereld heel anders ervaren dan binnen de Unie. Bij een aantal 'oude' lidstaten wordt de Britse steun aan de oostwaartse uitbreiding gewantrouwd als een complot om de Unie te doen verwateren. Veel intellectuelen en opinieleiders in de buitenwereld zien er daarentegen een sympathieke bereidheid in om de stabiliteit en welvaart van de EU uit te breiden naar de landen die zich moeizaam aan de gevolgen van meer dan veertig jaar Sovjetbezetting ontworstelen.
Op het punt van tolerantie en openheid scoort Groot-Brittannië ook sterk. Londen is zonder twijfel de meest multiculturele hoofdstad van Europa, en de Britse tolerantie voor het vrije woord gaf ook moslimpredikanten en -media een armslag waarvan de bloedige aanslagen in Londen een soort pervers bewijs vormden.
Opvallend is ook hoe snel de bonte mengeling van de bevolking in de media tot uiting kwam. Sinds decennia is op de BBC - van kinder- en jeugdprogramma's tot de nieuwsjournaals - een regenboog van gezichten te zien, terwijl de Franse, Duitse en ook Belgische media nog altijd onevenredig blank en autochtoon ogen.
Dat multiculturele beeld zendt een sterk signaal uit en is ongetwijfeld een van de redenen waarom Londen tegen de Europese verwachtingen in Parijs klopte in de competitie om de Olympische Spelen van 2012.
Frankrijk had erop gerekend dat zijn verzet tegen de oorlog in Irak in het voordeel van Parijs zou spelen bij heel wat leden van het Internationaal Olympisch Comité (IOC). Het vergat dat zijn verbod op de islamitische hoofddoek in de scholen zeer slecht viel in de moslimlanden. Het vergat ook dat het in zijn relaties met andere, vooral kleinere, landen vaak als hooghartig overkomt. Zo zijn de landen van Centraal- en Oost-Europa het 'ze hebben een kans gemist om te zwijgen' van president Jacques Chirac nog niet vergeten.
Op de bijeenkomst van het OIC in Singapore kwam Tony Blair met zijn enthousiast lobbywerk voor Londen een stuk sympathieker over dan de Franse president die het bij een plechtstatige korte verschijning hield.
En wie zijn de bekendste Europeanen in het verre buitenland? Heel vaak zijn het Britten. Van de Beatles via Diana tot David Beckham wist het ,,natgeregende eiland'' een reeks idolen en iconen af te vuren op de rest van de wereld.
Dat alles geeft Londen wereldwijd een aureool van bruisende, veelkleurige hoofdstad, en trekt internationale mediavedetten als Christiane Amampour (CNN) en trendy Europese prinsenparen, bedrijfsleiders en kunstenaars, moslimpredikanten en politieke vluchtelingen aan.
In de continentale ogen mag Groot-Brittannië aan de rand van Europa liggen, vanuit wereldperspectief is Londen heel erg de stad where the action is , die van Europese bedrijfshoofdkwartieren incluis.
22/08/2005 Mia Doornaert
©Copyright De Standaard