Believing Bart
11th September 2008, 20:39
Dit weblogje kwam in onlangs tegen. Ik vond het geweldig om te lezen. Ondergetekende was akkoord met deze publicatie.
-------------------------------------------------------------------
mmm... een weblog
Aangezien zo velen klaarblijkelijk hun relaas vinden in het schrijven, of liever typen, van een weblog, probeer ik het ook een keertje.
Hoe noem je dat ... meegaan met de stroom? Ach, waarom niet, dat doen we tenslotte allemaal.
Wat zou de wereld zijn zonder de kunst van het na-apen, zonder de kracht van de mensenmassa die goede ideeën schaamteloos opneemt en zich eigen maakt, zonder over enige consequenties na te denken...
Mmm, een nogal 'economisch, kapitalistisch' idee misschien. Ach, zolang onze eigen 'ik' maar geen kopie is van een ander (hoewel ook dat een groot probleem vormt, vooral onder jonge bakvissen die zichzelf nog niet echt gevonden hebben).
Pfff, eerste typseltje, meteen spinsels over bakvisjes die er alles aan doen om de verloren tweeling zus/broer van een bekende (Hollywood)ster te lijken. Kappers, kledingfabrikanten en nichemerken zullen er goed bij varen (om nog maar te zwijgen over de zelfverklaarde sterren-artiesten-acteurs-kledingontwerpers die hoge winsten in hun zakken stoppen).
Misschien ben ik toch te lang bezig geweest met de 'studie' van de puber in vakken als opvoedkundige wetenschappen en PAV vakdidactiek waarin de jongeren van NU onder de loep moesten genomen worden. Laat ons hopen dat het me ooit van pas komt.
Begrijp me niet verkeerd ... Ik kijk zeker niet neer op jongeren en hun dagdagelijkse bezigheden. Integendeel. Het is fascinerend hoe bijvoorbeeld de jongens uit mijn catechesegroepje als twaalfjarige nog niets geven om meisjes, en een jaar later opeens het ene vriendinnetje na het andere verslinden. Of hoe meisjes het ene jaar een Barbiehuis vragen aan de Sint en het volgende jaar een GSM, liefst met camera.
En wat met het meest intrigeert... Hoe zal ik zelf terugkijken op de woorden die ik vandaag neer typ wanneer ik pakweg 20 jaar ouder ben. Zie ik mezelf, een jonge twintiger, dan ook als uitgelopen bakvis? Of concludeer ik op dat moment dat mijn hersenspinsels compleet ongegrond bleken?
Het verstand komt met de jaren, maar voel je dat al op je twintigste?
Op dit moment lijkt het mij van wel ... Ik ben niet meer wie ik zes jaar geleden was. Of toch niet helemaal. Maar is die verandering al indringend genoeg om te kunnen spreken over 'het verstand' dat toeneemt? Of... de levenservaring (Over het verstand ben ik nog niet tot een eenduidig antwoord gekomen, maar dat ik nog niet zoveel levenservaring heb -al lijkt het soms wel zo- staat voor mij vast ... ik heb nog heel wat jaartjes voor de boeg om levenservaring op te doen).
Laat ik me hier maar afsluiten ...
Voor ik teveel begin na te denken over zaken waar ik nu onmogelijk een (eigen) antwoord op kan vinden.
Grussel
Ans
-------------------------------------------------------------------
mmm... een weblog
Aangezien zo velen klaarblijkelijk hun relaas vinden in het schrijven, of liever typen, van een weblog, probeer ik het ook een keertje.
Hoe noem je dat ... meegaan met de stroom? Ach, waarom niet, dat doen we tenslotte allemaal.
Wat zou de wereld zijn zonder de kunst van het na-apen, zonder de kracht van de mensenmassa die goede ideeën schaamteloos opneemt en zich eigen maakt, zonder over enige consequenties na te denken...
Mmm, een nogal 'economisch, kapitalistisch' idee misschien. Ach, zolang onze eigen 'ik' maar geen kopie is van een ander (hoewel ook dat een groot probleem vormt, vooral onder jonge bakvissen die zichzelf nog niet echt gevonden hebben).
Pfff, eerste typseltje, meteen spinsels over bakvisjes die er alles aan doen om de verloren tweeling zus/broer van een bekende (Hollywood)ster te lijken. Kappers, kledingfabrikanten en nichemerken zullen er goed bij varen (om nog maar te zwijgen over de zelfverklaarde sterren-artiesten-acteurs-kledingontwerpers die hoge winsten in hun zakken stoppen).
Misschien ben ik toch te lang bezig geweest met de 'studie' van de puber in vakken als opvoedkundige wetenschappen en PAV vakdidactiek waarin de jongeren van NU onder de loep moesten genomen worden. Laat ons hopen dat het me ooit van pas komt.
Begrijp me niet verkeerd ... Ik kijk zeker niet neer op jongeren en hun dagdagelijkse bezigheden. Integendeel. Het is fascinerend hoe bijvoorbeeld de jongens uit mijn catechesegroepje als twaalfjarige nog niets geven om meisjes, en een jaar later opeens het ene vriendinnetje na het andere verslinden. Of hoe meisjes het ene jaar een Barbiehuis vragen aan de Sint en het volgende jaar een GSM, liefst met camera.
En wat met het meest intrigeert... Hoe zal ik zelf terugkijken op de woorden die ik vandaag neer typ wanneer ik pakweg 20 jaar ouder ben. Zie ik mezelf, een jonge twintiger, dan ook als uitgelopen bakvis? Of concludeer ik op dat moment dat mijn hersenspinsels compleet ongegrond bleken?
Het verstand komt met de jaren, maar voel je dat al op je twintigste?
Op dit moment lijkt het mij van wel ... Ik ben niet meer wie ik zes jaar geleden was. Of toch niet helemaal. Maar is die verandering al indringend genoeg om te kunnen spreken over 'het verstand' dat toeneemt? Of... de levenservaring (Over het verstand ben ik nog niet tot een eenduidig antwoord gekomen, maar dat ik nog niet zoveel levenservaring heb -al lijkt het soms wel zo- staat voor mij vast ... ik heb nog heel wat jaartjes voor de boeg om levenservaring op te doen).
Laat ik me hier maar afsluiten ...
Voor ik teveel begin na te denken over zaken waar ik nu onmogelijk een (eigen) antwoord op kan vinden.
Grussel
Ans