Barst
10th September 2008, 19:18
De privacy van Wendy
Laat ons wel wezen: in sommige kringen maakt een mens zich niet populair door Dag Allemaal te verdedigen. Ook al niet wanneer het magazine verwikkeld blijkt te zijn in een moddergevecht met Wendy Van Wanten (Wendy wie?). Toch hangen aan het conflict tussen Wendy en weekblad enkele principieel-journalistieke aspecten vast. Hoe zit dat met de verhouding tussen persvrijheid en privacy - in het bijzonder bij BV's? Hoever kan een nieuwsredactie gaan in het negatief belichten van een persoon, met name dan een BV? Het antwoord op die vragen belangt wel degelijk de hele journalistieke beroepsgroep aan. En dat gaat het nog niet eens over het feit dat Dag Allemaal met zijn recordoplage van 423.423 op dit ogenblik de absolute koploper is in de nieuwsmagazinemarkt.
Opvallend om te beginnen: er worden Dag Allemaal geen inhoudelijke fouten aangewreven door Wendy. Wel dat het blad haar privacy schendt - en dit op systematische wijze. 'De vraag is niet of wat is geschreven waar is of vals', aldus Wendy's advocaat Johan Cansse maandag op knack.be, 'wel of iemand zomaar kan inbreken in andermans privéleven'. Volgens Van Wanten gebeurt dat zelfs in die mate dat er sprake is van een heuse 'campagne', een 'jacht', ja zelfs een 'heksenjacht', wat haar in dezelfde terminologie 'vogelvrij' heeft gemaakt. Advocaat Cansse op VTM: 'Te veel is te veel. Als een vrouw met een korte rok over straat loopt, moet ze wellicht dulden dat er naar haar gefloten wordt, maar dat betekent nog niet dat ze mag verkracht worden.
Wendy is 48 intussen, en al 20 jaar bekend bij het grote publiek. Vanuit haar Oostendse heimat veroverde ze tv-gewijs in sneltreintempo talloze Vlaamse harten. Een belangrijk deel van Wendy's medialeven situeerde zich in de private sfeer, en nog altijd. Zo ging ze in 2006 voor het oog van VTM-camera's zelfs op zoek naar een geschikte man. Die vond ze uiteindelijk in de figuur van Frans, met wie Wendy vervolgens nog eens het prille partnergeluk ging delen in een nieuwe populaire realityreeks.
Een gulden regel in de journalistiek is dat het privéleven van personen nooit verder wordt aangetast dan noodzakelijk is in het kader van de berichtgeving. Ook publieke figuren hebben recht op respect voor hun privacy. Maar absoluut is dat principe niet: zo moeten publieke figuren die op zeker moment te koop lopen met hun privéleven in de media, dulden dat diezelfde media dat privéleven blijven opvolgen - ook wanneer het minder goed gaat. Dat geldt voor politici, voor bedrijfsleiders, voor sportmensen, en ook voor Wendy Van Wanten. Het klinkt misschien zwaar op de hand, maar uiteindelijk heeft dat te maken met het recht op informatie van het publiek. Als dat kan vernemen hoe het er aan toegaat in goede dagen, heeft het ook het recht te weten wat er op slechte dagen gebeurt.
In dat licht valt het best te verdedigen dat Dag Allemaal in zijn kolommen ook aandacht besteedt aan de kinderen uit vorige huwelijken van Wendy en Frans, en daarbij focust op hun ongelukkige beleving van de avonturen van hun ouders. Net zo heeft het blad argumenten om vragen te stellen bij de professionele attitudes, capaciteiten en successen van het koppel. Of nog te blijven inzoomen op het vaderschap van Wendy's tweede zoon Clément, dat mogelijk op naam van prins Laurent kan worden geschreven. Zeker wanneer de getuigenissen hierover expliciet en openbaar zijn - zo nemen Wendy's eerste zoon Dylan en gewezen boezemvriend Koen Crucke geen blad voor de mond - doen journalisten hun werk zoals het hoort.
Dat de negatieve berichtgeving een 'systematisch' karakter krijgt en uitloopt op een 'heksenjacht', is even goed een verwijt dat men nieuwsmedia niet te licht kan maken. Afhankelijk van de bronnen waarover een redactie beschikt, is het perfect mogelijk dat een plaatje eens slecht uitvalt. Het Europese Hof voor de Mensenrechten heeft herhaaldelijk gevonnist dat berichtgeving en commentaar mogen storen en bruuskeren - zolang de journalist zich maar aan de feiten houdt. En dat blijkt hier wel degelijk het geval, getuige daarvan de expliciete ontboezemingen van mensen die Wendy wel heel nabij staan. Natuurlijk kan het nooit kwaad om bij beschuldigingen van persoonlijke aard de betrokkene ook zelf te contacteren en de kans te bieden te reageren. Maar dat veronderstelt een bereidwilligheid van beide kanten, geen schrijfverbod zoals Wendy er Dag Allemaal een wilde opleggen, in combinatie met een commerciële deal dan nog. Die poging tot censuur verklaart mee de militante opstelling die Dag Allemaal vandaag ten overstaan van Wendy en verwanten inneemt.
Er is nog iets vreemds aan dit proces: niet de journalisten of zelfs de hoofdredactie, maar het management van De Persgroep wordt gedagvaard. Wendy vermoedt immers dat de anticampagne 'van hogerhand wordt opgelegd'. Pas wanneer Christian Van Thillo of diens entourage zich dus distantieert van de strapatsen van Dag Allemaal, worden mogelijk alsnog individuele journalisten voor de rechtbank gesleept.
Het is een even dom als contraproductief standpunt. Dom omdat men zich echt niet kan voorstellen dat ergens in de Kobbegemse penthouse ooit iemand aan hoofdredacteur Beyers het consigne zou hebben gegeven om Wendy eens 'te pakken'. Zoiets kan Ilse Beyers echt wel voor zichzelf uitmaken (als ze dat al zou doen). Overigens: is het niet diezelfde Persgroep die de kassa stevig hoorde rinkelen toen het Wendy zoekt man en Wendy & Verwanten op de Vlaamse kijkers losliet? En geeft diezelfde Persgroep dan ook niet TV Familie uit, dat begin augustus heel wat positieve airplay voor Wendy over had toen het haar op de cover zette onder de kop 'Een nieuwe start'?
Het is ook een volstrekt contraproductieve these, omdat voor persartikelen die gerechtelijk worden aangevochten zoiets als de getrapte aansprakelijkheid geldt. Dat wil zeggen: voor berichten die kunnen worden toegeschreven aan een journalist, is enkel hij/zij verantwoordelijk. Eventueel kan ook de hoofdredacteur worden gedagvaard, maar in principe niét de uitgever. De zaak Iris Vandenkerckhove versus De Persgroep die op vrijdag 12 september wordt ingeleid, zou dan ook wel eens heel snel wegens onontvankelijk van de gerechtelijke rol kunnen worden afgevoerd.
Misschien is de uitleg dat Wendy door haar dagvaarding van de Persgroeptop die laatste wil aanzetten tot interne actie tegenover de vrijbuiters van Dag Allemaal. We gaan ervan uit dat Christian Van Thillo niet aan die verleiding zal toegeven. In het andere geval is het te hopen dat Beyers en haar redactie zich even schrap gaan zetten tegenover hun eigen bazen als tegen Wendy & co.
Pol Deltour is nationaal secretaris van de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ/AVBB)
DS, 10-09-2008
Laat ons wel wezen: in sommige kringen maakt een mens zich niet populair door Dag Allemaal te verdedigen. Ook al niet wanneer het magazine verwikkeld blijkt te zijn in een moddergevecht met Wendy Van Wanten (Wendy wie?). Toch hangen aan het conflict tussen Wendy en weekblad enkele principieel-journalistieke aspecten vast. Hoe zit dat met de verhouding tussen persvrijheid en privacy - in het bijzonder bij BV's? Hoever kan een nieuwsredactie gaan in het negatief belichten van een persoon, met name dan een BV? Het antwoord op die vragen belangt wel degelijk de hele journalistieke beroepsgroep aan. En dat gaat het nog niet eens over het feit dat Dag Allemaal met zijn recordoplage van 423.423 op dit ogenblik de absolute koploper is in de nieuwsmagazinemarkt.
Opvallend om te beginnen: er worden Dag Allemaal geen inhoudelijke fouten aangewreven door Wendy. Wel dat het blad haar privacy schendt - en dit op systematische wijze. 'De vraag is niet of wat is geschreven waar is of vals', aldus Wendy's advocaat Johan Cansse maandag op knack.be, 'wel of iemand zomaar kan inbreken in andermans privéleven'. Volgens Van Wanten gebeurt dat zelfs in die mate dat er sprake is van een heuse 'campagne', een 'jacht', ja zelfs een 'heksenjacht', wat haar in dezelfde terminologie 'vogelvrij' heeft gemaakt. Advocaat Cansse op VTM: 'Te veel is te veel. Als een vrouw met een korte rok over straat loopt, moet ze wellicht dulden dat er naar haar gefloten wordt, maar dat betekent nog niet dat ze mag verkracht worden.
Wendy is 48 intussen, en al 20 jaar bekend bij het grote publiek. Vanuit haar Oostendse heimat veroverde ze tv-gewijs in sneltreintempo talloze Vlaamse harten. Een belangrijk deel van Wendy's medialeven situeerde zich in de private sfeer, en nog altijd. Zo ging ze in 2006 voor het oog van VTM-camera's zelfs op zoek naar een geschikte man. Die vond ze uiteindelijk in de figuur van Frans, met wie Wendy vervolgens nog eens het prille partnergeluk ging delen in een nieuwe populaire realityreeks.
Een gulden regel in de journalistiek is dat het privéleven van personen nooit verder wordt aangetast dan noodzakelijk is in het kader van de berichtgeving. Ook publieke figuren hebben recht op respect voor hun privacy. Maar absoluut is dat principe niet: zo moeten publieke figuren die op zeker moment te koop lopen met hun privéleven in de media, dulden dat diezelfde media dat privéleven blijven opvolgen - ook wanneer het minder goed gaat. Dat geldt voor politici, voor bedrijfsleiders, voor sportmensen, en ook voor Wendy Van Wanten. Het klinkt misschien zwaar op de hand, maar uiteindelijk heeft dat te maken met het recht op informatie van het publiek. Als dat kan vernemen hoe het er aan toegaat in goede dagen, heeft het ook het recht te weten wat er op slechte dagen gebeurt.
In dat licht valt het best te verdedigen dat Dag Allemaal in zijn kolommen ook aandacht besteedt aan de kinderen uit vorige huwelijken van Wendy en Frans, en daarbij focust op hun ongelukkige beleving van de avonturen van hun ouders. Net zo heeft het blad argumenten om vragen te stellen bij de professionele attitudes, capaciteiten en successen van het koppel. Of nog te blijven inzoomen op het vaderschap van Wendy's tweede zoon Clément, dat mogelijk op naam van prins Laurent kan worden geschreven. Zeker wanneer de getuigenissen hierover expliciet en openbaar zijn - zo nemen Wendy's eerste zoon Dylan en gewezen boezemvriend Koen Crucke geen blad voor de mond - doen journalisten hun werk zoals het hoort.
Dat de negatieve berichtgeving een 'systematisch' karakter krijgt en uitloopt op een 'heksenjacht', is even goed een verwijt dat men nieuwsmedia niet te licht kan maken. Afhankelijk van de bronnen waarover een redactie beschikt, is het perfect mogelijk dat een plaatje eens slecht uitvalt. Het Europese Hof voor de Mensenrechten heeft herhaaldelijk gevonnist dat berichtgeving en commentaar mogen storen en bruuskeren - zolang de journalist zich maar aan de feiten houdt. En dat blijkt hier wel degelijk het geval, getuige daarvan de expliciete ontboezemingen van mensen die Wendy wel heel nabij staan. Natuurlijk kan het nooit kwaad om bij beschuldigingen van persoonlijke aard de betrokkene ook zelf te contacteren en de kans te bieden te reageren. Maar dat veronderstelt een bereidwilligheid van beide kanten, geen schrijfverbod zoals Wendy er Dag Allemaal een wilde opleggen, in combinatie met een commerciële deal dan nog. Die poging tot censuur verklaart mee de militante opstelling die Dag Allemaal vandaag ten overstaan van Wendy en verwanten inneemt.
Er is nog iets vreemds aan dit proces: niet de journalisten of zelfs de hoofdredactie, maar het management van De Persgroep wordt gedagvaard. Wendy vermoedt immers dat de anticampagne 'van hogerhand wordt opgelegd'. Pas wanneer Christian Van Thillo of diens entourage zich dus distantieert van de strapatsen van Dag Allemaal, worden mogelijk alsnog individuele journalisten voor de rechtbank gesleept.
Het is een even dom als contraproductief standpunt. Dom omdat men zich echt niet kan voorstellen dat ergens in de Kobbegemse penthouse ooit iemand aan hoofdredacteur Beyers het consigne zou hebben gegeven om Wendy eens 'te pakken'. Zoiets kan Ilse Beyers echt wel voor zichzelf uitmaken (als ze dat al zou doen). Overigens: is het niet diezelfde Persgroep die de kassa stevig hoorde rinkelen toen het Wendy zoekt man en Wendy & Verwanten op de Vlaamse kijkers losliet? En geeft diezelfde Persgroep dan ook niet TV Familie uit, dat begin augustus heel wat positieve airplay voor Wendy over had toen het haar op de cover zette onder de kop 'Een nieuwe start'?
Het is ook een volstrekt contraproductieve these, omdat voor persartikelen die gerechtelijk worden aangevochten zoiets als de getrapte aansprakelijkheid geldt. Dat wil zeggen: voor berichten die kunnen worden toegeschreven aan een journalist, is enkel hij/zij verantwoordelijk. Eventueel kan ook de hoofdredacteur worden gedagvaard, maar in principe niét de uitgever. De zaak Iris Vandenkerckhove versus De Persgroep die op vrijdag 12 september wordt ingeleid, zou dan ook wel eens heel snel wegens onontvankelijk van de gerechtelijke rol kunnen worden afgevoerd.
Misschien is de uitleg dat Wendy door haar dagvaarding van de Persgroeptop die laatste wil aanzetten tot interne actie tegenover de vrijbuiters van Dag Allemaal. We gaan ervan uit dat Christian Van Thillo niet aan die verleiding zal toegeven. In het andere geval is het te hopen dat Beyers en haar redactie zich even schrap gaan zetten tegenover hun eigen bazen als tegen Wendy & co.
Pol Deltour is nationaal secretaris van de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ/AVBB)
DS, 10-09-2008