Barst
1st September 2008, 13:57
Kind
Oscar van den Boogaard
Wat moet je doen als je een avondje in een fantastisch restaurant wilt genieten en achter je zit een moeder met een klein kind dat niet ophoudt te jengelen en huilen? Je kunt geen gesprek voeren en niet meer proeven wat je eet. Het overkwam me vorig weekend. In het begin was ik vergevingsgezind en nam me voor er niets van zeggen, maar toen het gebrul een half uur aanhield en de moeder haar kind luidkeels berispte, draaide ik me woest om en vroeg haar waarom ze in godsnaam naar een sterrenrestaurant gaat als haar kind alleen maar zit te huilen. Ga dan naar een frituur of de McDonald's! 'Bent u van een andere planeet?' riep ze verongelijkt. Tja. Misschien zijn mensen met kinderen van een andere planeet dan de kinderlozen.
Laatst ontmoette ik op een terras twee ouders met een kind op zijn quad. Ze vertelden verongelijkt dat hun zoon zojuist berispt was door een vrouw omdat hij voor haar tafeltje aan het heen en weer rijden was. Ze verwachtten begrip in mijn ogen, maar ik gaf die vrouw groot gelijk. Wat doet een kind op zo'n lawaaierig motorvoertuig? Als ouders hun kinderen niet meer corrigeren, moeten de kinderlozen dat doen.
De Nederlanders Camiel de Vries en Hanna de Heus schetsen in Het anti-kindboek een 'heerlijke wereld' zonder hinderlijk kindergejengel en walgelijke kinderfoto's van trotse ouders in de mail. Ze komen er rond voor uit dat ze een 'pestpokkenhekel' hebben aan kinderen. Ze stellen voor speeltuinen en schoolpleinen te omheinen met schrikdraad en supermarkten te verbieden voor kinderen. Hoe sarcastisch ze dat ook bedoelen, de twee zijn trendvolgers. Ouders en zij die bewust geen kinderen hebben, begrijpen elkaar steeds minder. Dat bleek ook onlangs uit een Nederlands onderzoek onder 'bewust kinderlozen' uitgevoerd door J/M, een blad voor ouders met schoolgaande kinderen. Van de mensen die bewust kinderloos zijn, vindt de meerderheid dat de overheid ouders financieel bevoordeelt. Ze klagen over gebrek aan politieke waardering en vinden dat hun bijdrage aan de maatschappij wordt onderschat. Vooral vrouwen voelen zich niet voor vol aangezien. Volgens J/M is de onderzochte groep representatief voor een miljoen bewust kinderloze Nederlanders.
Driekwart is van mening dat wie kiest voor een kind, zelf alle lasten moet dragen. Om die reden zijn ze tegenstander van het kindgebonden budget, waarbij de toeslag afhankelijk is van het aantal kinderen per huishouden. Bovendien vinden ze dat werknemers die geen kinderen hebben, een compensatie moeten krijgen in de vorm van extra vrije dagen of geld. De redenering is: Ouders krijgen betaald zwangerschaps-, bevallings- of ouderschapsverlof. De kinderlozen hebben ook recht hebben op een extraatje. Leuke wereld! De dunne mensen betalen niet meer voor de dikke, de vegetariërs niet voor de vleeseters, de katholieken niet voor de moslims, de Vlamingen niet voor de Walen. Bestaat er nog iets als solidariteit?
De wrevel zit hoog. De kinderloze Nederlanders oordelen hard over de opvoedkwaliteiten van ouders. Een derde vindt dat ouders er simpelweg niets van bakken. Ruim 70 procent stelt dat ouders hun kinderen geen grenzen stellen. Meer dan de helft is van mening dat kinderen te weinig fatsoen wordt bijgebracht. Slechts een derde vindt dat kinderen een verantwoordelijkheid van de hele samenleving zijn.
Is geen kinderen krijgen niet een even grote verantwoordelijkheid? Het is in ieder geval milieuvriendelijk. Als er geen mensen meer geboren worden, graaft op een dag de laatste mens zijn eigen graf en is de wereld aan de natuur. Het klimaat zal dan toch veranderen. Helaas is er dan geen mens meer die kan leren dat het niet alleen maar van hem afhangt wat er met de wereld gebeurt en dat er buiten hem zoiets bestaat als toeval of God. Is dat een gedachte die alleen kinderlozen kunnen bedenken?
De jonge kinderlozen van nu zijn de hulpbehoevende bejaarden van morgen. Iedereen heeft er belang bij dat er weer een nieuwe generatie komt, die zorgt voor de ouderen en het op peil houden van collectieve voorzieningen. Is alles alleen nog winst en verlies rekenen? Waar is de liefde?
Oscar van den Boogaard is schrijver
DS, 01-09-2008
Oscar van den Boogaard
Wat moet je doen als je een avondje in een fantastisch restaurant wilt genieten en achter je zit een moeder met een klein kind dat niet ophoudt te jengelen en huilen? Je kunt geen gesprek voeren en niet meer proeven wat je eet. Het overkwam me vorig weekend. In het begin was ik vergevingsgezind en nam me voor er niets van zeggen, maar toen het gebrul een half uur aanhield en de moeder haar kind luidkeels berispte, draaide ik me woest om en vroeg haar waarom ze in godsnaam naar een sterrenrestaurant gaat als haar kind alleen maar zit te huilen. Ga dan naar een frituur of de McDonald's! 'Bent u van een andere planeet?' riep ze verongelijkt. Tja. Misschien zijn mensen met kinderen van een andere planeet dan de kinderlozen.
Laatst ontmoette ik op een terras twee ouders met een kind op zijn quad. Ze vertelden verongelijkt dat hun zoon zojuist berispt was door een vrouw omdat hij voor haar tafeltje aan het heen en weer rijden was. Ze verwachtten begrip in mijn ogen, maar ik gaf die vrouw groot gelijk. Wat doet een kind op zo'n lawaaierig motorvoertuig? Als ouders hun kinderen niet meer corrigeren, moeten de kinderlozen dat doen.
De Nederlanders Camiel de Vries en Hanna de Heus schetsen in Het anti-kindboek een 'heerlijke wereld' zonder hinderlijk kindergejengel en walgelijke kinderfoto's van trotse ouders in de mail. Ze komen er rond voor uit dat ze een 'pestpokkenhekel' hebben aan kinderen. Ze stellen voor speeltuinen en schoolpleinen te omheinen met schrikdraad en supermarkten te verbieden voor kinderen. Hoe sarcastisch ze dat ook bedoelen, de twee zijn trendvolgers. Ouders en zij die bewust geen kinderen hebben, begrijpen elkaar steeds minder. Dat bleek ook onlangs uit een Nederlands onderzoek onder 'bewust kinderlozen' uitgevoerd door J/M, een blad voor ouders met schoolgaande kinderen. Van de mensen die bewust kinderloos zijn, vindt de meerderheid dat de overheid ouders financieel bevoordeelt. Ze klagen over gebrek aan politieke waardering en vinden dat hun bijdrage aan de maatschappij wordt onderschat. Vooral vrouwen voelen zich niet voor vol aangezien. Volgens J/M is de onderzochte groep representatief voor een miljoen bewust kinderloze Nederlanders.
Driekwart is van mening dat wie kiest voor een kind, zelf alle lasten moet dragen. Om die reden zijn ze tegenstander van het kindgebonden budget, waarbij de toeslag afhankelijk is van het aantal kinderen per huishouden. Bovendien vinden ze dat werknemers die geen kinderen hebben, een compensatie moeten krijgen in de vorm van extra vrije dagen of geld. De redenering is: Ouders krijgen betaald zwangerschaps-, bevallings- of ouderschapsverlof. De kinderlozen hebben ook recht hebben op een extraatje. Leuke wereld! De dunne mensen betalen niet meer voor de dikke, de vegetariërs niet voor de vleeseters, de katholieken niet voor de moslims, de Vlamingen niet voor de Walen. Bestaat er nog iets als solidariteit?
De wrevel zit hoog. De kinderloze Nederlanders oordelen hard over de opvoedkwaliteiten van ouders. Een derde vindt dat ouders er simpelweg niets van bakken. Ruim 70 procent stelt dat ouders hun kinderen geen grenzen stellen. Meer dan de helft is van mening dat kinderen te weinig fatsoen wordt bijgebracht. Slechts een derde vindt dat kinderen een verantwoordelijkheid van de hele samenleving zijn.
Is geen kinderen krijgen niet een even grote verantwoordelijkheid? Het is in ieder geval milieuvriendelijk. Als er geen mensen meer geboren worden, graaft op een dag de laatste mens zijn eigen graf en is de wereld aan de natuur. Het klimaat zal dan toch veranderen. Helaas is er dan geen mens meer die kan leren dat het niet alleen maar van hem afhangt wat er met de wereld gebeurt en dat er buiten hem zoiets bestaat als toeval of God. Is dat een gedachte die alleen kinderlozen kunnen bedenken?
De jonge kinderlozen van nu zijn de hulpbehoevende bejaarden van morgen. Iedereen heeft er belang bij dat er weer een nieuwe generatie komt, die zorgt voor de ouderen en het op peil houden van collectieve voorzieningen. Is alles alleen nog winst en verlies rekenen? Waar is de liefde?
Oscar van den Boogaard is schrijver
DS, 01-09-2008