Barst
29th August 2008, 14:55
Bestedingsijver intomen
De hervatting van het politieke seizoen kan nu niet lang meer uitblijven. Je herkent het aan de klassieke tekens. Ministers keren terug uit vakantie en blijken te zijn bevallen van fijne plannen voor allerhande mensen en groepen. Ze voelen feilloos aan dat de bekommernis nummer één van een groot deel van de bevolking de tanende koopkracht is. Dat geeft ze een extra reden om zichzelf in beeld te werken. Verkiezingen zijn in dit land nooit ver weg. En stabiel is de politieke toestand niet. Je weet dus maar nooit waar het nog eens goed voor kan zijn.
Het Waalse Gewest schaft de taks voor autoradio's af in de strijd voor meer koopkracht. De Vlaamse minister Dirk Van Mechelen (Open VLD) heeft al plannen met de 400 miljoen waarvan de federale regering had gevraagd ze in kas te houden om samen het nationale begrotingsevenwicht te bewaren. Vlaanderen had daarmee ingestemd op voorwaarde dat er een staatshervorming komt. Als die uitblijft, kunnen we er misschien via een fonds de groei van familiebedrijven mee ondersteunen, oppert Van Mechelen vandaag in deze krant. In de federale regering gonst het ook al. Minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx (PS) heeft 200 miljoen veil voor de verpleegkundigen, meldt ze vandaag.
Het is ongetwijfeld nog maar een begin. Het doet stilaan denken aan de dagen van Paars, toen excellenties in deze periode over elkaar heen vielen met leuke dingen voor de mensen. Schoolpremies, stookoliecheques, noem maar op. Laat het in godsnaam dit keer niet dezelfde kant opgaan.
Het punt is niet dat het geen zinvolle initiatieven betreft. Als het kaf wat van het koren gescheiden wordt, zitten er ongetwijfeld ideeën bij die mensen, doelgroepen of sectoren ten goede komen. Dat zou er nog maar aan mankeren. Maar geld heeft de vervelende eigenschap dat je het maar één keer kan uitgeven. In de economische en budgettaire omstandigheden waarin het land zich bevindt, moeten we er dus dubbel omzichtig mee omgaan.
Koopkracht is een groot levensprobleem voor veel gezinnen. Er moet dus gezocht worden naar oplossingen, ook als de beleidsruimte beperkt is. Maar dan moeten maatregelen en maatregeltjes wel grondig worden afgewogen tegen de efficiëntie van algemene beleidskeuzes, zoals lastenverlagingen. Daar zijn we, met onze vele beleidsniveaus en machtscentra, niet sterk in. Alleen al daarvoor hebben we een efficiëntere staatsstructuur nodig: om strategische keuzes tijdig samen te kunnen maken. De prijs van onvermogen op dat vlak is onaanvaardbaar hoog.
Maar in afwachting daarvan zal het dus zaak zijn om de bestedingsijver in te tomen. Het is een collectieve verantwoordelijkheid van alle beleidvoerders op alle niveaus. Het is immers onzinnig om zo alle koopkrachtverzuchtingen te willen opvangen.
DS, 29-08-2008 (Bart Sturtewagen)
De hervatting van het politieke seizoen kan nu niet lang meer uitblijven. Je herkent het aan de klassieke tekens. Ministers keren terug uit vakantie en blijken te zijn bevallen van fijne plannen voor allerhande mensen en groepen. Ze voelen feilloos aan dat de bekommernis nummer één van een groot deel van de bevolking de tanende koopkracht is. Dat geeft ze een extra reden om zichzelf in beeld te werken. Verkiezingen zijn in dit land nooit ver weg. En stabiel is de politieke toestand niet. Je weet dus maar nooit waar het nog eens goed voor kan zijn.
Het Waalse Gewest schaft de taks voor autoradio's af in de strijd voor meer koopkracht. De Vlaamse minister Dirk Van Mechelen (Open VLD) heeft al plannen met de 400 miljoen waarvan de federale regering had gevraagd ze in kas te houden om samen het nationale begrotingsevenwicht te bewaren. Vlaanderen had daarmee ingestemd op voorwaarde dat er een staatshervorming komt. Als die uitblijft, kunnen we er misschien via een fonds de groei van familiebedrijven mee ondersteunen, oppert Van Mechelen vandaag in deze krant. In de federale regering gonst het ook al. Minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx (PS) heeft 200 miljoen veil voor de verpleegkundigen, meldt ze vandaag.
Het is ongetwijfeld nog maar een begin. Het doet stilaan denken aan de dagen van Paars, toen excellenties in deze periode over elkaar heen vielen met leuke dingen voor de mensen. Schoolpremies, stookoliecheques, noem maar op. Laat het in godsnaam dit keer niet dezelfde kant opgaan.
Het punt is niet dat het geen zinvolle initiatieven betreft. Als het kaf wat van het koren gescheiden wordt, zitten er ongetwijfeld ideeën bij die mensen, doelgroepen of sectoren ten goede komen. Dat zou er nog maar aan mankeren. Maar geld heeft de vervelende eigenschap dat je het maar één keer kan uitgeven. In de economische en budgettaire omstandigheden waarin het land zich bevindt, moeten we er dus dubbel omzichtig mee omgaan.
Koopkracht is een groot levensprobleem voor veel gezinnen. Er moet dus gezocht worden naar oplossingen, ook als de beleidsruimte beperkt is. Maar dan moeten maatregelen en maatregeltjes wel grondig worden afgewogen tegen de efficiëntie van algemene beleidskeuzes, zoals lastenverlagingen. Daar zijn we, met onze vele beleidsniveaus en machtscentra, niet sterk in. Alleen al daarvoor hebben we een efficiëntere staatsstructuur nodig: om strategische keuzes tijdig samen te kunnen maken. De prijs van onvermogen op dat vlak is onaanvaardbaar hoog.
Maar in afwachting daarvan zal het dus zaak zijn om de bestedingsijver in te tomen. Het is een collectieve verantwoordelijkheid van alle beleidvoerders op alle niveaus. Het is immers onzinnig om zo alle koopkrachtverzuchtingen te willen opvangen.
DS, 29-08-2008 (Bart Sturtewagen)