Barst
19th August 2005, 18:54
THE HITCHHIKERS'S GUIDE TO THE GALAXY - Eindelijk
SCHIJN bedriegt. Op de planeet Aarde bijvoorbeeld, denkt de mens dat hij de intelligentste bewoner is in plaats van de op twee na intelligentste. Met dat idee begint de eerste van een reeks van vijf romans waarin Douglas Adams op bijzonder komische wijze fabuleert over hoe het er in de kosmos aan toe gaat.
Ginder boven lijkt het verdacht veel op het reilen en zeilen op aarde. Alleen is het er allemaal zoveel groter. En gekker: het universum wordt namelijk bevolkt door rassen die de deodorant uitvonden voor het wiel, vallende walvissen en geloofsgemeenschappen die menen dat het bestaan begon met de grote niesbui en die daarom devoot de komst van de Witte Zakdoek afwachten. De ene keer raakt de nonsens kant noch wal - al zit je wel te schuddebuiken van het lachen. De andere keer verbergt de grap een treffende observatie van het menselijke geklungel of een filosofische bespiegeling.
Adams maakte van de belevenissen van de Brit die na de vernietiging van de aarde gedoemd is om door de ruimte te reizen, zijn levenswerk. Hij schreef nog vier boeken en paste het universum aan verschillende media aan (theater, internet, videospel, televisie).
The hitchhiker's guide to the galaxy begon niet als boek aan zijn verovering van de aarde, maar als hoorspel voor de BBC radio in 1978. Adams wou ook een film en werkte verschillende scenario's uit, maar het project kwam pas in een stroomversnelling na zijn dood in 2001. Dat precies Disney het geld op tafel legde, deed vragen rijzen, maar de fans kunnen op beide oren slapen. De verfilming doet de boeken geen oneer aan, en is niet zwaar veramerikaniseerd. De film brengt Britse humor zoals we die sinds het uiteenvallen van Monty Python veel te weinig op ons bord krijgen. Slapstick, woordspelletjes, laconieke sneren, absurdistische kul, heerlijke nonsens... wat een verademing vergeleken bij het gros van de gestandaardiseerde komedies in het bioscoopaanbod.
De rolverdeling zit goed. Martin Freeman (Tim uit de tv-serie The office ) houdt zich makkelijk staande tussen Amerikaanse collega's als Mos Def (als de ervaren transgalactische lifter die nooit zijn handdoek vergeet) en Sam Rockwell (als de leeghoofdige tweehoofdige president van de galaxie Zaphod Beeblebrox).
De regisseur Garth Jennings die samen met de producent Nick Goldsmith onder de artiestennaam Hammer and Tongs opgemerkte muziekvideo's maakte voor Eels, Blur en R.E.M., kreeg voor zijn langspeelfilmdebuut geen geschenk. Uit de aaneenschakeling van sketches, uitweidingen, woordspelletjes en miniverhaaltjes een film destilleren met een begin, een midden en een einde is moeilijk. En het mag wel geschift zijn, maar niet onnozel worden. Gelukkig slaagt Jennings erin om Adams' humor tot zijn recht te laten komen. Het zou al gek moeten lopen als deze leuke film geen pak nieuwe aanhangers oplevert voor de transgalactische liftershandboeken.
VAN: Garth Jennings. MET: Martin Freeman, Mos Def, Sam Rockwell, Zooey Deschanel, Bill Nighy, John Malkovich. 109 min.
©Copyright De Standaard, 17-08-2005
SCHIJN bedriegt. Op de planeet Aarde bijvoorbeeld, denkt de mens dat hij de intelligentste bewoner is in plaats van de op twee na intelligentste. Met dat idee begint de eerste van een reeks van vijf romans waarin Douglas Adams op bijzonder komische wijze fabuleert over hoe het er in de kosmos aan toe gaat.
Ginder boven lijkt het verdacht veel op het reilen en zeilen op aarde. Alleen is het er allemaal zoveel groter. En gekker: het universum wordt namelijk bevolkt door rassen die de deodorant uitvonden voor het wiel, vallende walvissen en geloofsgemeenschappen die menen dat het bestaan begon met de grote niesbui en die daarom devoot de komst van de Witte Zakdoek afwachten. De ene keer raakt de nonsens kant noch wal - al zit je wel te schuddebuiken van het lachen. De andere keer verbergt de grap een treffende observatie van het menselijke geklungel of een filosofische bespiegeling.
Adams maakte van de belevenissen van de Brit die na de vernietiging van de aarde gedoemd is om door de ruimte te reizen, zijn levenswerk. Hij schreef nog vier boeken en paste het universum aan verschillende media aan (theater, internet, videospel, televisie).
The hitchhiker's guide to the galaxy begon niet als boek aan zijn verovering van de aarde, maar als hoorspel voor de BBC radio in 1978. Adams wou ook een film en werkte verschillende scenario's uit, maar het project kwam pas in een stroomversnelling na zijn dood in 2001. Dat precies Disney het geld op tafel legde, deed vragen rijzen, maar de fans kunnen op beide oren slapen. De verfilming doet de boeken geen oneer aan, en is niet zwaar veramerikaniseerd. De film brengt Britse humor zoals we die sinds het uiteenvallen van Monty Python veel te weinig op ons bord krijgen. Slapstick, woordspelletjes, laconieke sneren, absurdistische kul, heerlijke nonsens... wat een verademing vergeleken bij het gros van de gestandaardiseerde komedies in het bioscoopaanbod.
De rolverdeling zit goed. Martin Freeman (Tim uit de tv-serie The office ) houdt zich makkelijk staande tussen Amerikaanse collega's als Mos Def (als de ervaren transgalactische lifter die nooit zijn handdoek vergeet) en Sam Rockwell (als de leeghoofdige tweehoofdige president van de galaxie Zaphod Beeblebrox).
De regisseur Garth Jennings die samen met de producent Nick Goldsmith onder de artiestennaam Hammer and Tongs opgemerkte muziekvideo's maakte voor Eels, Blur en R.E.M., kreeg voor zijn langspeelfilmdebuut geen geschenk. Uit de aaneenschakeling van sketches, uitweidingen, woordspelletjes en miniverhaaltjes een film destilleren met een begin, een midden en een einde is moeilijk. En het mag wel geschift zijn, maar niet onnozel worden. Gelukkig slaagt Jennings erin om Adams' humor tot zijn recht te laten komen. Het zou al gek moeten lopen als deze leuke film geen pak nieuwe aanhangers oplevert voor de transgalactische liftershandboeken.
VAN: Garth Jennings. MET: Martin Freeman, Mos Def, Sam Rockwell, Zooey Deschanel, Bill Nighy, John Malkovich. 109 min.
©Copyright De Standaard, 17-08-2005