Barst
8th July 2008, 21:26
Gevraagd: politieke moed
Enkele (bijna-)dertigers zonder politieke functie roepen de politiek op hun generatie niet op te zadelen met een economie die niet is aangepast aan de uitdagingen van de toekomst.
'It's the economy, stupid' riep Bill Clinton tegen George Bush tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen in de VS in 1992. Clinton won de verkiezingen met deze slogan en de VS kende in de jaren negentig een buitengewone economische ontwikkeling. Het is tijd dat ook in België deze slagzin wordt geroepen en dat er vervolgens ingrijpende maatregelen worden genomen. Dat is wat wij beogen met ons manifest 'Vandaag bouwen aan het huis van morgen'. Veel beroepsactieve (bijna-)dertigers willen een vooruitziend beleid dat de welvaart en het welzijn van henzelf en hun kinderen vrijwaart.
De economische uitdaging voor een klein land als België is op dit moment heel duidelijk: we moeten een actieve rol spelen in de economische globalisering en geen lijdzame toeschouwer worden. Zonder gezonde economie zal België verarmen en komt ons Rijnlandmodel onder druk te staan. We hoeven ons zelfs niet met het Verre Oosten te vergelijken, want dicht bij huis bereiden talrijke landen zich grondig voor op de uitdagingen van morgen. Zo trekt Duitsland geleidelijk de pensioenleeftijd op, beperkt Nederland de werkloosheidsduur, hervormt het Verenigd Koninkrijk de arbeidsmarkt grondig en maakt ook Frankrijk werk van de afslanking van het overheidsapparaat.
In België blijft het op al deze fronten stil en dringt de vraag zich op of er wel voldoende politieke moed en 'sense of urgency' bestaat om van ons land een economisch succesverhaal te maken. Tegenwoordig is een aantal jaren stilstaan al genoeg om een bijna onoverbrugbare achterstand op te lopen. Als de beleidsmensen van vandaag de toekomstige generatie niet willen opzadelen met een loodzware hypotheek, dan moet ons land in minstens vijf domeinen structurele maatregelen nemen. Blijven die maatregelen uit, dan dreigt een zwaar conflict tussen generaties. De recepten zijn misschien reeds gekend maar ze zijn daarom niet minder pertinent. Kortom, kom ons in 2030 alvast niet zeggen 'dat we het niet wisten'…
1
In eerste instantie moet de globale lastendruk op arbeid naar beneden, zodat onze 'tax freedom day' in de toekomst een stuk vroeger dan 10 juni valt. In België maken de fiscale en parafiscale lasten 55,5procent van de loonkost uit, terwijl het gewogen gemiddelde voor de drie buurlanden gelijk is aan 50procent. Dat betekent dat we in de komende jaren ongeveer 7 miljard euro zullen moeten vinden om de belastingdruk op arbeid te laten zakken tot het gemiddelde van onze buurlanden. Werken moet lonen, zoniet dreigen te veel jobs met hoge toegevoegde waarde uit België te verdwijnen. In de internationale 'war for talent' is dit een enorme handicap.
2
Arbeidsmarktparticipatie blijft een zwak punt in België. Onze achterstand ten opzichte van het Europees gemiddelde is vorig jaar opnieuw toegenomen. Meer Belgen (langer) aan de slag krijgen en houden, de werkzoekenden sneller naar de beschikbare jobs (ook over de taalgrens) leiden en continu investeren in onderwijs en het menselijk kapitaal zijn conditiones sine qua non om de vergrijzing te kunnen opvangen en iedereen sociale zekerheid te kunnen blijven bieden. Eerst welvaart verdienen, dan pas verdelen: het is een besef dat bij ons, in tegenstelling tot andere Europese landen, nog onvoldoende is doorgedrongen.
3
Ook op het vlak van onderzoek en ontwikkeling is er dringend werk aan de winkel. Zo kennen onze investeringen in O&O sinds 2001 een dalende trend. Ondernemingen zullen pas investeren in nieuwe producten en processen indien er een aantrekkelijk innovatieklimaat bestaat. Bovendien zijn we in België extra kwetsbaar gezien het grote belang van O&O-investeringen door dochterondernemingen van buitenlandse moedermaatschappijen. De regering heeft met de verlaging van de bedrijfsvoorheffing voor onderzoekers en de ratificatie van het Protocol van Londen goede beslissingen genomen. Ze moet nu beseffen dat haar werk niet af is, maar dat juist verdere stappen dringend noodzakelijk zijn.
4
Op budgettair vlak is het duidelijk dat er in de afgelopen jaren weinig rekening is gehouden met de volgende generaties. Dat moet veranderen. Het Federaal Planbureau toonde reeds aan dat de budgettaire uitdaging in de komende jaren enorm is. De aangegane engagementen moeten nu eens wel nagekomen worden. Hiervoor moeten we ernstig werk maken van een efficiëntere en meer betaalbare overheid. Andere landen doen het ons voor. Als de regeringen in dit dossier nalatig blijven, zal de hele Europese Lissabonstrategie, voor meer groei en jobs, wegens het gebrek aan budgettaire marge als een pudding in elkaar zakken.
5
Ten slotte heeft ons land nood aan een verstandig groen beleid met voldoende realisme én voldoende ambitie. Een radicale omslag op wereldschaal is nodig en dat besef groeit. Daarom kunnen we in België in de komende decennia niet om kernenergie heen. Ook rekeningrijden voor goederen- én personenvervoer mag geen politiek taboe zijn. Investeren in ecologisch bouwen en 'groener getinte' openbare aanbestedingen moeten de norm worden. De Belgische eco-industrie in binnen- en buitenland moeten we actief promoten.
Talrijke kleine EU-lidstaten slagen erin hun economische toekomst voor te bereiden in een politiek klimaat dat net als bij ons complex is. België mag niet zelfgenoegzaam zijn. Een radicale omslag in de vijf hierboven geschetste domeinen is noodzakelijk en mogelijk. Zo kan men vermijden dat onze economie binnen een aantal decennia gemarginaliseerd geraakt. De volgende generaties zullen de huidige bewindvoerders dankbaar zijn voor die moed die ze nu aan de dag leggen.
Ilke Aerts, gedelegeerd bestuurder, 35 jaar
Benoît Allemeersch, universitair docent en advocaat, 31 jaar
Frank Beckx, jurist, 28 jaar
Sofie Coolsaet, huisarts, 30 jaar
Rob De Lobel, consultant, 28 jaar
Bram De Vos, uitgever, 36 jaar
Lieven Ex, handelsingenieur, 33 jaar
Steven Harlem, jurist, 36 jaar
Bart Heytens, advocaat, 36 jaar
Stijn Heytens, marketeer, 33jaar
Frank Judo, advocaat, 36 jaar
Emmanuel Lenaerts, consultant, 28 jaar
Thomas Lenné, advocaat, 28 jaar
Hoi Lung Leung , advocaat, 28 jaar
Igor Magdalenic, economist, 38 jaar
Tom Peeters, advocaat, 26 jaar
Frederik Pieters, public relations, 32 jaar
Matthias Reyntjens, consultant, 33 jaar
Steve Ronse, advocaat, 32 jaar
Johan Schildermans, economist, 34 jaar
Gert Schreurs, jurist, 38 jaar
Pieter Thomaes, advocaat, 27 jaar
William Timmermans, advocaat, 35 jaar
Michel Van Acker, zaakvoerder, 38 jaar
Bart Van Craeynest, econoom, 32 jaar
Geert Vancronenburg, economist, 31 jaar
Ivan Van de Cloot, econoom, 31 jaar
Jeroen Vanden Berghe, beleidsmedewerker onderzoek, 32 jaar
Stijn Vandevoorde, bio-ingenieur, 32 jaar
Jo Van Dierdonck, ondernemer, 33 jaar
Peter Van Hoecke, huisarts, 32 jaar
Ward Van Hoecke, handelsingenieur, 26 jaar
Tom Van Holle, ingenieur, 32 jaar
Pieter Van Overmeire, account manager, 27 jaar
Luc Verhulst, managing partner, 36 jaar
Hélène Vervaet, productieverantwoordelijke, 33 jaar
Michael Voordeckers, jurist, 32 jaar
DS, 08-07-2008
Enkele (bijna-)dertigers zonder politieke functie roepen de politiek op hun generatie niet op te zadelen met een economie die niet is aangepast aan de uitdagingen van de toekomst.
'It's the economy, stupid' riep Bill Clinton tegen George Bush tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen in de VS in 1992. Clinton won de verkiezingen met deze slogan en de VS kende in de jaren negentig een buitengewone economische ontwikkeling. Het is tijd dat ook in België deze slagzin wordt geroepen en dat er vervolgens ingrijpende maatregelen worden genomen. Dat is wat wij beogen met ons manifest 'Vandaag bouwen aan het huis van morgen'. Veel beroepsactieve (bijna-)dertigers willen een vooruitziend beleid dat de welvaart en het welzijn van henzelf en hun kinderen vrijwaart.
De economische uitdaging voor een klein land als België is op dit moment heel duidelijk: we moeten een actieve rol spelen in de economische globalisering en geen lijdzame toeschouwer worden. Zonder gezonde economie zal België verarmen en komt ons Rijnlandmodel onder druk te staan. We hoeven ons zelfs niet met het Verre Oosten te vergelijken, want dicht bij huis bereiden talrijke landen zich grondig voor op de uitdagingen van morgen. Zo trekt Duitsland geleidelijk de pensioenleeftijd op, beperkt Nederland de werkloosheidsduur, hervormt het Verenigd Koninkrijk de arbeidsmarkt grondig en maakt ook Frankrijk werk van de afslanking van het overheidsapparaat.
In België blijft het op al deze fronten stil en dringt de vraag zich op of er wel voldoende politieke moed en 'sense of urgency' bestaat om van ons land een economisch succesverhaal te maken. Tegenwoordig is een aantal jaren stilstaan al genoeg om een bijna onoverbrugbare achterstand op te lopen. Als de beleidsmensen van vandaag de toekomstige generatie niet willen opzadelen met een loodzware hypotheek, dan moet ons land in minstens vijf domeinen structurele maatregelen nemen. Blijven die maatregelen uit, dan dreigt een zwaar conflict tussen generaties. De recepten zijn misschien reeds gekend maar ze zijn daarom niet minder pertinent. Kortom, kom ons in 2030 alvast niet zeggen 'dat we het niet wisten'…
1
In eerste instantie moet de globale lastendruk op arbeid naar beneden, zodat onze 'tax freedom day' in de toekomst een stuk vroeger dan 10 juni valt. In België maken de fiscale en parafiscale lasten 55,5procent van de loonkost uit, terwijl het gewogen gemiddelde voor de drie buurlanden gelijk is aan 50procent. Dat betekent dat we in de komende jaren ongeveer 7 miljard euro zullen moeten vinden om de belastingdruk op arbeid te laten zakken tot het gemiddelde van onze buurlanden. Werken moet lonen, zoniet dreigen te veel jobs met hoge toegevoegde waarde uit België te verdwijnen. In de internationale 'war for talent' is dit een enorme handicap.
2
Arbeidsmarktparticipatie blijft een zwak punt in België. Onze achterstand ten opzichte van het Europees gemiddelde is vorig jaar opnieuw toegenomen. Meer Belgen (langer) aan de slag krijgen en houden, de werkzoekenden sneller naar de beschikbare jobs (ook over de taalgrens) leiden en continu investeren in onderwijs en het menselijk kapitaal zijn conditiones sine qua non om de vergrijzing te kunnen opvangen en iedereen sociale zekerheid te kunnen blijven bieden. Eerst welvaart verdienen, dan pas verdelen: het is een besef dat bij ons, in tegenstelling tot andere Europese landen, nog onvoldoende is doorgedrongen.
3
Ook op het vlak van onderzoek en ontwikkeling is er dringend werk aan de winkel. Zo kennen onze investeringen in O&O sinds 2001 een dalende trend. Ondernemingen zullen pas investeren in nieuwe producten en processen indien er een aantrekkelijk innovatieklimaat bestaat. Bovendien zijn we in België extra kwetsbaar gezien het grote belang van O&O-investeringen door dochterondernemingen van buitenlandse moedermaatschappijen. De regering heeft met de verlaging van de bedrijfsvoorheffing voor onderzoekers en de ratificatie van het Protocol van Londen goede beslissingen genomen. Ze moet nu beseffen dat haar werk niet af is, maar dat juist verdere stappen dringend noodzakelijk zijn.
4
Op budgettair vlak is het duidelijk dat er in de afgelopen jaren weinig rekening is gehouden met de volgende generaties. Dat moet veranderen. Het Federaal Planbureau toonde reeds aan dat de budgettaire uitdaging in de komende jaren enorm is. De aangegane engagementen moeten nu eens wel nagekomen worden. Hiervoor moeten we ernstig werk maken van een efficiëntere en meer betaalbare overheid. Andere landen doen het ons voor. Als de regeringen in dit dossier nalatig blijven, zal de hele Europese Lissabonstrategie, voor meer groei en jobs, wegens het gebrek aan budgettaire marge als een pudding in elkaar zakken.
5
Ten slotte heeft ons land nood aan een verstandig groen beleid met voldoende realisme én voldoende ambitie. Een radicale omslag op wereldschaal is nodig en dat besef groeit. Daarom kunnen we in België in de komende decennia niet om kernenergie heen. Ook rekeningrijden voor goederen- én personenvervoer mag geen politiek taboe zijn. Investeren in ecologisch bouwen en 'groener getinte' openbare aanbestedingen moeten de norm worden. De Belgische eco-industrie in binnen- en buitenland moeten we actief promoten.
Talrijke kleine EU-lidstaten slagen erin hun economische toekomst voor te bereiden in een politiek klimaat dat net als bij ons complex is. België mag niet zelfgenoegzaam zijn. Een radicale omslag in de vijf hierboven geschetste domeinen is noodzakelijk en mogelijk. Zo kan men vermijden dat onze economie binnen een aantal decennia gemarginaliseerd geraakt. De volgende generaties zullen de huidige bewindvoerders dankbaar zijn voor die moed die ze nu aan de dag leggen.
Ilke Aerts, gedelegeerd bestuurder, 35 jaar
Benoît Allemeersch, universitair docent en advocaat, 31 jaar
Frank Beckx, jurist, 28 jaar
Sofie Coolsaet, huisarts, 30 jaar
Rob De Lobel, consultant, 28 jaar
Bram De Vos, uitgever, 36 jaar
Lieven Ex, handelsingenieur, 33 jaar
Steven Harlem, jurist, 36 jaar
Bart Heytens, advocaat, 36 jaar
Stijn Heytens, marketeer, 33jaar
Frank Judo, advocaat, 36 jaar
Emmanuel Lenaerts, consultant, 28 jaar
Thomas Lenné, advocaat, 28 jaar
Hoi Lung Leung , advocaat, 28 jaar
Igor Magdalenic, economist, 38 jaar
Tom Peeters, advocaat, 26 jaar
Frederik Pieters, public relations, 32 jaar
Matthias Reyntjens, consultant, 33 jaar
Steve Ronse, advocaat, 32 jaar
Johan Schildermans, economist, 34 jaar
Gert Schreurs, jurist, 38 jaar
Pieter Thomaes, advocaat, 27 jaar
William Timmermans, advocaat, 35 jaar
Michel Van Acker, zaakvoerder, 38 jaar
Bart Van Craeynest, econoom, 32 jaar
Geert Vancronenburg, economist, 31 jaar
Ivan Van de Cloot, econoom, 31 jaar
Jeroen Vanden Berghe, beleidsmedewerker onderzoek, 32 jaar
Stijn Vandevoorde, bio-ingenieur, 32 jaar
Jo Van Dierdonck, ondernemer, 33 jaar
Peter Van Hoecke, huisarts, 32 jaar
Ward Van Hoecke, handelsingenieur, 26 jaar
Tom Van Holle, ingenieur, 32 jaar
Pieter Van Overmeire, account manager, 27 jaar
Luc Verhulst, managing partner, 36 jaar
Hélène Vervaet, productieverantwoordelijke, 33 jaar
Michael Voordeckers, jurist, 32 jaar
DS, 08-07-2008