Barst
3rd July 2008, 13:21
De gevaarlijke man, Carl Devlies
'Ai, een gevaarlijk man', reageerde koning Albert II toen de nieuwbakken premier Yves Leterme hem bij de regeringsvorming staatssecretaris Carl Devlies (CD&V) voorstelde. De Leuvenaar is in deze regering namelijk belast met de portefeuille 'fraudebestrijding'.
In een land waarin dossiers als dat van Beaulieu en de KB Lux heel veel jaren kunnen aanslepen, maar waarin ook de 'kleine' fraude van bijvoorbeeld de ziekteverzekering of de ontduiking van btw vele honderden miljoenen kosten, is zo'n staatssecretaris geen luxe. Het is een noodzaak. Samen met Leterme kan je niet anders dan inderdaad vaststellen dat 'ons land heel slecht presteert op het gebied van fraudebestrijding'.
Gisteren heeft Devlies voor het eerst van zich laten horen. Onder zijn impuls werkte de regering naar eigen zeggen een ambitieus actieplan uit om de sociale en fiscale fraude te bestrijden. Dat wordt titanenwerk. Want groot was de verbazing van de gedreven staatssecretaris toen hij enkele maanden geleden topambtenaren van bijvoorbeeld Financiën, Sociale Zekerheid, de Nationale Bank en Justitie samenriep: nogal wat van de betrokkenen bleken elkaar niet eens te kennen. Het was namelijk de eerste keer in de geschiedenis dat ze rond eenzelfde tafel werden gezet.
Dat ons land bijzonder slecht scoort op het gebied van fraudebestrijding hoeft niet te verwonderen als je weet dat er nog steeds geen structurele gegevensuitwisseling bestaat tussen zeg maar fiscale, juridische, sociale en financiële informatie. Daar wil Devlies nu in de eerste plaats werk van maken, waarbij hij de dunne lijn zal moeten bewandelen tussen respect voor de privacy en bestrijding van de fraude.
Dat er intussen veel goede wil is, moge duidelijk zijn. Maar het is zeer de vraag of de staatssecretaris ver genoeg wil, kan en mag gaan. Want laat ons ernstig zijn: de voorzichtige uitwisseling van gegevens is dan wel een eerste belangrijke maar toch ook een heel vanzelfsprekende stap. Daarover te hoog van de toren blazen is zonder meer ongepast. De efficiëntie van de fiscus - en bijgevolg de billijkheid van de inning van de belastingen - is na negen jaar Didier Reynders beschamend klein.
Verontrustend is het feit dat Devlies zich niet wilde vastpinnen op concrete resultaten. Want als de regering echt een prioriteit wil maken van de strijd tegen de fraude, moet ze ook de ambitie hebben om die te becijferen. Zo niet dreigt ook dit initiatief een zoveelste lege belofte te worden in een Belgisch verhaal dat al vele decennia aansleept. Overigens is het zeer te hopen dat de staatssecretaris zich behalve met de coördinatie van de fraudebestrijding ook bezighoudt met zijn tweede opdracht: de gelijke toepassing van de fiscale en sociale wetgeving in het hele land.
Kortom, het valt te vrezen dat het nog wel even duurt voor Carl Devlies echt de gevaarlijke man is die de koning in hem zag.
DS, 03-07-2008 (Peter Vandermeersch)
'Ai, een gevaarlijk man', reageerde koning Albert II toen de nieuwbakken premier Yves Leterme hem bij de regeringsvorming staatssecretaris Carl Devlies (CD&V) voorstelde. De Leuvenaar is in deze regering namelijk belast met de portefeuille 'fraudebestrijding'.
In een land waarin dossiers als dat van Beaulieu en de KB Lux heel veel jaren kunnen aanslepen, maar waarin ook de 'kleine' fraude van bijvoorbeeld de ziekteverzekering of de ontduiking van btw vele honderden miljoenen kosten, is zo'n staatssecretaris geen luxe. Het is een noodzaak. Samen met Leterme kan je niet anders dan inderdaad vaststellen dat 'ons land heel slecht presteert op het gebied van fraudebestrijding'.
Gisteren heeft Devlies voor het eerst van zich laten horen. Onder zijn impuls werkte de regering naar eigen zeggen een ambitieus actieplan uit om de sociale en fiscale fraude te bestrijden. Dat wordt titanenwerk. Want groot was de verbazing van de gedreven staatssecretaris toen hij enkele maanden geleden topambtenaren van bijvoorbeeld Financiën, Sociale Zekerheid, de Nationale Bank en Justitie samenriep: nogal wat van de betrokkenen bleken elkaar niet eens te kennen. Het was namelijk de eerste keer in de geschiedenis dat ze rond eenzelfde tafel werden gezet.
Dat ons land bijzonder slecht scoort op het gebied van fraudebestrijding hoeft niet te verwonderen als je weet dat er nog steeds geen structurele gegevensuitwisseling bestaat tussen zeg maar fiscale, juridische, sociale en financiële informatie. Daar wil Devlies nu in de eerste plaats werk van maken, waarbij hij de dunne lijn zal moeten bewandelen tussen respect voor de privacy en bestrijding van de fraude.
Dat er intussen veel goede wil is, moge duidelijk zijn. Maar het is zeer de vraag of de staatssecretaris ver genoeg wil, kan en mag gaan. Want laat ons ernstig zijn: de voorzichtige uitwisseling van gegevens is dan wel een eerste belangrijke maar toch ook een heel vanzelfsprekende stap. Daarover te hoog van de toren blazen is zonder meer ongepast. De efficiëntie van de fiscus - en bijgevolg de billijkheid van de inning van de belastingen - is na negen jaar Didier Reynders beschamend klein.
Verontrustend is het feit dat Devlies zich niet wilde vastpinnen op concrete resultaten. Want als de regering echt een prioriteit wil maken van de strijd tegen de fraude, moet ze ook de ambitie hebben om die te becijferen. Zo niet dreigt ook dit initiatief een zoveelste lege belofte te worden in een Belgisch verhaal dat al vele decennia aansleept. Overigens is het zeer te hopen dat de staatssecretaris zich behalve met de coördinatie van de fraudebestrijding ook bezighoudt met zijn tweede opdracht: de gelijke toepassing van de fiscale en sociale wetgeving in het hele land.
Kortom, het valt te vrezen dat het nog wel even duurt voor Carl Devlies echt de gevaarlijke man is die de koning in hem zag.
DS, 03-07-2008 (Peter Vandermeersch)