Barst
28th June 2008, 02:38
Druk, drukker, drukst
BRUSSEL - De Vlaming kreunt onder de tijdsdruk. Er wordt te veel van ons verwacht en voor bijna de helft van alle Vlamingen telt een dag gewoon te weinig uren. 'Als we onze levensvisie niet dringend herzien, crashen we binnenkort allemaal', zeggen stressconsulenten.
Hoewel de Vlaming zich relatief goed in zijn vel voelt, heeft hij wel één groot probleem: hij heeft geen tijd. En dat geldt nog meer voor de vrouwen in Vlaanderen dan voor de mannen. De afgelopen tien jaar werd het probleem alleen maar groter, en dat is de Vlaming duidelijk niet ontgaan. Het rapport van de Vlaamse Regionale Indicatoren 2008, de jaarlijkse enquête van de Vlaamse regering, zegt genoeg: 44 procent van de Vlamingen vindt dat een dag te weinig uren heeft. Bijna dertig procent geraakt nooit bijgewerkt en een kwart vindt dat er te veel van hen verwacht wordt.
En al even opmerkelijk: vooral de jongere generaties klagen over de fors toegenomen tijdsdruk. De piek situeert zich bij mensen tussen 35 en 45 jaar. En hoe hoger geschoold ze zijn, hoe erger het wordt. Vrije tijd? Wat is dat, lijken we soms te denken. Volgens het onderzoek van de Vlaamse regering heeft de Vlaming nood aan meer vrije tijd. Niet zozeer in het weekend, maar vooral tijdens de werkweek hebben we voor niets of niemand tijd. Eén op de drie wil dan ook in de week wat meer tijd voor zichzelf.
Al dat werk maakt ons blijkbaar ook behoorlijk individualistisch. Een kwart meent dat je eerst je eigen belang moet nastreven en dat je je niet zoveel van de anderen moet aantrekken. Bijna de helft is er zelfs van overtuigd dat het erop aankomt om voor je eigen positie te vechten.
Stress- en burn-outspecialisten zagen het probleem al langer op zich afkomen en wijzen met een beschuldigende vinger naar de zogeheten prestatiemaatschappij. 'De laatste jaren kennen we nog maar één woord: moeten', zo zegt stressconsulente Vicky Coudenys. 'We moeten carrière maken, we moeten een woning verwerven, we moeten kinderen krijgen. Zelfs in onze vrije tijd moeten we de beste, de sportiefste of de sympathiekste zijn. In alles wat we doen, moeten we perfect zijn. Is het dan niet logisch dat velen van ons dan op een bepaald moment crashen?'
Merkwaardig genoeg hebben we vandaag nochtans meer vrije tijd dan in pakweg de jaren '60. 'Maar het werkritme lag toen wel een stuk lager', aldus Coudenys. 'Vrouw bleven vroeger thuis om het huishouden te doen en de man had meestal een nine-to-five-job, maar tegenwoordig moet iedereen werken. Als het niet voor je baas is, dan is het wel thuis. Anders lukt het allemaal niet meer. Er wordt gewoon veel te veel van ons verwacht.'
Specialisten roepen daarom op tot meer relativeringsvermogen en minder perfectionisme. 'Ik kan de mensen alleen maar adviseren om zich goed te organiseren, om aan timemanagement te doen. Maar zie ook dat vooral niet als een verplichting. Als we écht iets willen veranderen, zullen we gewoon allemaal dringend onze levensvisie moeten herzien. Anders zou het wel eens kunnen dat we binnenkort allemaal crashen.'
DS, 28-06-2008 (Dajo Hermans)
BRUSSEL - De Vlaming kreunt onder de tijdsdruk. Er wordt te veel van ons verwacht en voor bijna de helft van alle Vlamingen telt een dag gewoon te weinig uren. 'Als we onze levensvisie niet dringend herzien, crashen we binnenkort allemaal', zeggen stressconsulenten.
Hoewel de Vlaming zich relatief goed in zijn vel voelt, heeft hij wel één groot probleem: hij heeft geen tijd. En dat geldt nog meer voor de vrouwen in Vlaanderen dan voor de mannen. De afgelopen tien jaar werd het probleem alleen maar groter, en dat is de Vlaming duidelijk niet ontgaan. Het rapport van de Vlaamse Regionale Indicatoren 2008, de jaarlijkse enquête van de Vlaamse regering, zegt genoeg: 44 procent van de Vlamingen vindt dat een dag te weinig uren heeft. Bijna dertig procent geraakt nooit bijgewerkt en een kwart vindt dat er te veel van hen verwacht wordt.
En al even opmerkelijk: vooral de jongere generaties klagen over de fors toegenomen tijdsdruk. De piek situeert zich bij mensen tussen 35 en 45 jaar. En hoe hoger geschoold ze zijn, hoe erger het wordt. Vrije tijd? Wat is dat, lijken we soms te denken. Volgens het onderzoek van de Vlaamse regering heeft de Vlaming nood aan meer vrije tijd. Niet zozeer in het weekend, maar vooral tijdens de werkweek hebben we voor niets of niemand tijd. Eén op de drie wil dan ook in de week wat meer tijd voor zichzelf.
Al dat werk maakt ons blijkbaar ook behoorlijk individualistisch. Een kwart meent dat je eerst je eigen belang moet nastreven en dat je je niet zoveel van de anderen moet aantrekken. Bijna de helft is er zelfs van overtuigd dat het erop aankomt om voor je eigen positie te vechten.
Stress- en burn-outspecialisten zagen het probleem al langer op zich afkomen en wijzen met een beschuldigende vinger naar de zogeheten prestatiemaatschappij. 'De laatste jaren kennen we nog maar één woord: moeten', zo zegt stressconsulente Vicky Coudenys. 'We moeten carrière maken, we moeten een woning verwerven, we moeten kinderen krijgen. Zelfs in onze vrije tijd moeten we de beste, de sportiefste of de sympathiekste zijn. In alles wat we doen, moeten we perfect zijn. Is het dan niet logisch dat velen van ons dan op een bepaald moment crashen?'
Merkwaardig genoeg hebben we vandaag nochtans meer vrije tijd dan in pakweg de jaren '60. 'Maar het werkritme lag toen wel een stuk lager', aldus Coudenys. 'Vrouw bleven vroeger thuis om het huishouden te doen en de man had meestal een nine-to-five-job, maar tegenwoordig moet iedereen werken. Als het niet voor je baas is, dan is het wel thuis. Anders lukt het allemaal niet meer. Er wordt gewoon veel te veel van ons verwacht.'
Specialisten roepen daarom op tot meer relativeringsvermogen en minder perfectionisme. 'Ik kan de mensen alleen maar adviseren om zich goed te organiseren, om aan timemanagement te doen. Maar zie ook dat vooral niet als een verplichting. Als we écht iets willen veranderen, zullen we gewoon allemaal dringend onze levensvisie moeten herzien. Anders zou het wel eens kunnen dat we binnenkort allemaal crashen.'
DS, 28-06-2008 (Dajo Hermans)