Barst
29th May 2008, 17:43
'Mijn sms-restaurant'
> 'Mijn Restaurant' is een sms-wedstrijd geworden > De leuke verhaallijnen en personages zijn op > Wat sterk begon, eindigt behoorlijk zwak
Vanavond is het de grote finale van 'het programma dat Vlaanderen op restaurant leerde gaan.' Rond kwart na elf weten we of de zaakvoerders van Exquisa dan wel die van D'Hoogheschool hun restaurant mogen openhouden. En daar kijken wij reikhalzend naar uit. Niet omdat we willen weten wie het programma wint, maar omdat we het zo stilaan gehad hebben met 'Mijn restaurant'. Het is op. Of, om een culinaire metafoor te gebruiken, het vet is van de soep. Of nog - we raken echt op dreef - het vat is af.
'Stemmen kan door 'Leuven' of 'Hasselt' te sms'en naar...' Het zinnetje achtervolgt ons zo stilaan in onze slaap. Wat begon als het beste reality-programma in jaren, mondt stilaan uit in genante televisie die erop gericht is mensen zoveel mogelijk te laten sms'en. Aftroggeltelevisie, om meteen een nieuw woord te lanceren.
Elke week moeten de deelnemers iets verkopen of miniwedstrijdjes spelen om harten te winnen - vaak waren die wedstrijdjes overigens al te duidelijk op maat geschreven van commerciële partners als Flandria of Grimbergen - en elke aflevering opnieuw krijgen we stemadvies van (zogenaamde) kenners. Deze vindt Leuven zus, de andere vindt Hasselt zo en precies daarom moeten we uiteraard sms'en. We voelden ons zowaar bijna schuldig dat we níet sms'ten. Of nu Leuven of Hasselt uiteindelijk zijn restaurant mag openhouden, de échte winnaars van 'Mijn restaurant' lijken de telecomoperatoren en VTM. Want per sms betaalt u 0,75 euro.
We hadden deze week een déjà vu. 'Mijn restaurant' begint wel érg op Idool te lijken of, net iets minder lang geleden, Eurosong: ook die wedstrijden draaien elke keer weer uit op een populariteitspoll. Toch een belangrijk verschil: wie naar Idool en Eurosong keek, kon tenminste zelf oordelen of zijn favoriet mooi zong, dan wel zo vals als een kat. Het merendeel van de sms'ers van 'Mijn restaurant' weet niks af van de smaak van het eten, de kennis ter zake van de zaakvoerders of de sfeer ter plekke. Neen, diegene die het best 'pakt' op televisie, maakt de meeste kans. En dus zal diegene winnen aan wie Vlaanderen het het meest gunt, en niet diegene die het het meest verdient.
Regisseur Jan Verheyen vergeleek 'Mijn restaurant' in deze krant met een film (sterke casting, sterk format,...). Een treffende gelijkenis. Als in een film de kleurrijkste figuren sterven en als de leuke verhaallijnen op zijn, dreigt alles in elkaar te zakken als een pudding. Dat is precies wat met 'Mijn restaurant' gebeurde. Het begin van 'Mijn restaurant' was straf, maar gaandeweg werden de kleurrijkste figuren door sms'end Vlaanderen uit hun eigen restaurant gegooid. Geen Ghislaine en Pieter meer die het geheel opvrolijkten met hun ruzies, geen chef Yvan meer die in zijn geheel eigen stijl de keuken runde, geen Kris meer die met een heerlijk je m'en foutisme in de keuken stond. Wat overblijft zijn heel sympathieke mensen, maar geen spetterende televisie.
Vlaanderen heeft de neiging om voor de underdog te kiezen. Liever de brommende Peter-met-de-sik die door de Idool-jury door het slijk wordt gehaald, dan de straffe Natalia. In 'Mijn restaurant' haalden, met de hulp van de jury, twéé underdogs de slotwedstrijd. En dus kregen we de laatste weken net iets te veel vertederende televisie te zien: Jelle en moeder Micheline die elkaar het beste gunnen. Yanaïka en souschef Filip die er in de keuken een dolle boel van maken.
Dat het tweede deel van het programma lelijk tegenvalt, heeft ook met werkomstandigheden te maken. Het productiehuis Kanakna, dat 'Mijn Restaurant' in een hype veranderde, heeft sinds de eliminatierondes heel wat minder tijd om de afleveringen te monteren en nieuwe verhaallijnen te bedenken. De opnames lopen immers slechts enkele dagen voor op de realiteit en dat maakt dat elke aflevering een wedren tegen de deadline is. Tijdens de opbouw van de restaurants in de aanloop naar de eigenlijke wedstrijd was er meer tijd, en dat merk je ook.
Ondanks de moeilijke omstandigheden, zijn ze bij Kanakna niet volledig vrij te pleiten. Er lagen namelijk nog enkele verhaallijnen voor het rapen. Zo hadden we echt graag geweten hoe het staat met de financiële situatie bij de twee restaurants of hoe de restaurants trachten een eigen imago te ontwikkelen.
Bij VTM liggen ze allicht niet wakker van de dalende kwaliteit. Dankzij de realityreeks (en dankzij Sara) slaagde de zender erin zich te herprofileren. En met de rechtstreekse finale lijkt de zender alweer zeker van meer dan een miljoen kijkers. Laat de champagne aanrukken!
Kristof Hoefkens is mediaredacteur
DS, 29-05-2008
> 'Mijn Restaurant' is een sms-wedstrijd geworden > De leuke verhaallijnen en personages zijn op > Wat sterk begon, eindigt behoorlijk zwak
Vanavond is het de grote finale van 'het programma dat Vlaanderen op restaurant leerde gaan.' Rond kwart na elf weten we of de zaakvoerders van Exquisa dan wel die van D'Hoogheschool hun restaurant mogen openhouden. En daar kijken wij reikhalzend naar uit. Niet omdat we willen weten wie het programma wint, maar omdat we het zo stilaan gehad hebben met 'Mijn restaurant'. Het is op. Of, om een culinaire metafoor te gebruiken, het vet is van de soep. Of nog - we raken echt op dreef - het vat is af.
'Stemmen kan door 'Leuven' of 'Hasselt' te sms'en naar...' Het zinnetje achtervolgt ons zo stilaan in onze slaap. Wat begon als het beste reality-programma in jaren, mondt stilaan uit in genante televisie die erop gericht is mensen zoveel mogelijk te laten sms'en. Aftroggeltelevisie, om meteen een nieuw woord te lanceren.
Elke week moeten de deelnemers iets verkopen of miniwedstrijdjes spelen om harten te winnen - vaak waren die wedstrijdjes overigens al te duidelijk op maat geschreven van commerciële partners als Flandria of Grimbergen - en elke aflevering opnieuw krijgen we stemadvies van (zogenaamde) kenners. Deze vindt Leuven zus, de andere vindt Hasselt zo en precies daarom moeten we uiteraard sms'en. We voelden ons zowaar bijna schuldig dat we níet sms'ten. Of nu Leuven of Hasselt uiteindelijk zijn restaurant mag openhouden, de échte winnaars van 'Mijn restaurant' lijken de telecomoperatoren en VTM. Want per sms betaalt u 0,75 euro.
We hadden deze week een déjà vu. 'Mijn restaurant' begint wel érg op Idool te lijken of, net iets minder lang geleden, Eurosong: ook die wedstrijden draaien elke keer weer uit op een populariteitspoll. Toch een belangrijk verschil: wie naar Idool en Eurosong keek, kon tenminste zelf oordelen of zijn favoriet mooi zong, dan wel zo vals als een kat. Het merendeel van de sms'ers van 'Mijn restaurant' weet niks af van de smaak van het eten, de kennis ter zake van de zaakvoerders of de sfeer ter plekke. Neen, diegene die het best 'pakt' op televisie, maakt de meeste kans. En dus zal diegene winnen aan wie Vlaanderen het het meest gunt, en niet diegene die het het meest verdient.
Regisseur Jan Verheyen vergeleek 'Mijn restaurant' in deze krant met een film (sterke casting, sterk format,...). Een treffende gelijkenis. Als in een film de kleurrijkste figuren sterven en als de leuke verhaallijnen op zijn, dreigt alles in elkaar te zakken als een pudding. Dat is precies wat met 'Mijn restaurant' gebeurde. Het begin van 'Mijn restaurant' was straf, maar gaandeweg werden de kleurrijkste figuren door sms'end Vlaanderen uit hun eigen restaurant gegooid. Geen Ghislaine en Pieter meer die het geheel opvrolijkten met hun ruzies, geen chef Yvan meer die in zijn geheel eigen stijl de keuken runde, geen Kris meer die met een heerlijk je m'en foutisme in de keuken stond. Wat overblijft zijn heel sympathieke mensen, maar geen spetterende televisie.
Vlaanderen heeft de neiging om voor de underdog te kiezen. Liever de brommende Peter-met-de-sik die door de Idool-jury door het slijk wordt gehaald, dan de straffe Natalia. In 'Mijn restaurant' haalden, met de hulp van de jury, twéé underdogs de slotwedstrijd. En dus kregen we de laatste weken net iets te veel vertederende televisie te zien: Jelle en moeder Micheline die elkaar het beste gunnen. Yanaïka en souschef Filip die er in de keuken een dolle boel van maken.
Dat het tweede deel van het programma lelijk tegenvalt, heeft ook met werkomstandigheden te maken. Het productiehuis Kanakna, dat 'Mijn Restaurant' in een hype veranderde, heeft sinds de eliminatierondes heel wat minder tijd om de afleveringen te monteren en nieuwe verhaallijnen te bedenken. De opnames lopen immers slechts enkele dagen voor op de realiteit en dat maakt dat elke aflevering een wedren tegen de deadline is. Tijdens de opbouw van de restaurants in de aanloop naar de eigenlijke wedstrijd was er meer tijd, en dat merk je ook.
Ondanks de moeilijke omstandigheden, zijn ze bij Kanakna niet volledig vrij te pleiten. Er lagen namelijk nog enkele verhaallijnen voor het rapen. Zo hadden we echt graag geweten hoe het staat met de financiële situatie bij de twee restaurants of hoe de restaurants trachten een eigen imago te ontwikkelen.
Bij VTM liggen ze allicht niet wakker van de dalende kwaliteit. Dankzij de realityreeks (en dankzij Sara) slaagde de zender erin zich te herprofileren. En met de rechtstreekse finale lijkt de zender alweer zeker van meer dan een miljoen kijkers. Laat de champagne aanrukken!
Kristof Hoefkens is mediaredacteur
DS, 29-05-2008