Barst
14th May 2008, 15:33
Trein
Ik zat op een trein in het Centraal Station van Antwerpen meer dan een kwartier te wachten. Hij vertrok maar niet.
Eindelijk hoorde ik door de luidspreker zeggen: 'Mogen wij even uw aandacht? De vertraging is te wijten aan een gebrek aan personeel. Wij verontschuldigen ons voor dit ongemak.' Na weer een kwartier een nieuwe boodschap: 'Mogen wij even uw aandacht? De bestuurder is op weg naar hier. Binnen een kwartier zal de trein kunnen vertrekken. Wij verontschuldigen ons voor dit ongemak.' Nu pas beseften wij dat dat 'gebrek aan personeel' zowaar over de machinist ging.
Na drie kwartier voelde ik eindelijk de trein in beweging komen. De stemming bij de andere reizigers was alles behalve vrolijk. Niemand was gediend met dit lange oponthoud. Ik had een huwelijk in te zegenen in Oostende en moest dus op tijd zijn. Ineens kwam de trein weer tot stilstand. We waren al bijna in Sint-Niklaas. Door het raam zag ik niets dan bomen en velden.
Weer lang wachten. Uiteindelijk weer de luidspreker: 'Mogen wij even uw aandacht? Wij zijn het station van Beveren voorbij gereden. Wij ontvingen zo juist de toelating om achteruit te rijden.'
Bij die woorden maakte ik mee wat ik nog nooit had meegemaakt: heel de trein schoot achteruitrijdend in een lach. En ik dacht: als iets ergs al te erg wordt, vindt niemand het nog erg.
Toch wil ik hierbij dat deel van het personeel bedanken dat toch op post was en dat voor het ongemak moest opdraaien.
Lezersbrief Luc Versteylen (Antwerpen), in DS, 14-05-2008
Ik zat op een trein in het Centraal Station van Antwerpen meer dan een kwartier te wachten. Hij vertrok maar niet.
Eindelijk hoorde ik door de luidspreker zeggen: 'Mogen wij even uw aandacht? De vertraging is te wijten aan een gebrek aan personeel. Wij verontschuldigen ons voor dit ongemak.' Na weer een kwartier een nieuwe boodschap: 'Mogen wij even uw aandacht? De bestuurder is op weg naar hier. Binnen een kwartier zal de trein kunnen vertrekken. Wij verontschuldigen ons voor dit ongemak.' Nu pas beseften wij dat dat 'gebrek aan personeel' zowaar over de machinist ging.
Na drie kwartier voelde ik eindelijk de trein in beweging komen. De stemming bij de andere reizigers was alles behalve vrolijk. Niemand was gediend met dit lange oponthoud. Ik had een huwelijk in te zegenen in Oostende en moest dus op tijd zijn. Ineens kwam de trein weer tot stilstand. We waren al bijna in Sint-Niklaas. Door het raam zag ik niets dan bomen en velden.
Weer lang wachten. Uiteindelijk weer de luidspreker: 'Mogen wij even uw aandacht? Wij zijn het station van Beveren voorbij gereden. Wij ontvingen zo juist de toelating om achteruit te rijden.'
Bij die woorden maakte ik mee wat ik nog nooit had meegemaakt: heel de trein schoot achteruitrijdend in een lach. En ik dacht: als iets ergs al te erg wordt, vindt niemand het nog erg.
Toch wil ik hierbij dat deel van het personeel bedanken dat toch op post was en dat voor het ongemak moest opdraaien.
Lezersbrief Luc Versteylen (Antwerpen), in DS, 14-05-2008