Barst
11th May 2008, 14:46
’Multiculturele liefde helpt verschillen overbruggen’
In het boek Let’s make love, samengesteld door Frénk van der Linden en Annet de Groot, interviewen 27 journalisten 27 multiculturele liefdeskoppels.
Gisteravond is het boek Let’s make love gepresenteerd. Samensteller Frénk van der Linden zegt dat interraciaal liefhebben een muticulturele samenleving helpt.
Liefde is de oplossing voor alle botsingen in de multiculturele samenleving. Is dat de boodschap van dit boek?
„Nou, dat zou heel pretentieus zijn. Wij constateren dat de vermenging van culturen via liefde een rol speelt bij het overbruggen van verschillen of angst. Neem Surinamers. Jaren geleden werden zij verguisd; ze misbruikten ons uitkeringsstelsel en pikten onze vrouwen in. Dat beeld is gekanteld. Wij denken dat dat deels komt door de vele liefdesrelaties tussen Nederlanders en Surinamers. Misschien hebben die wel meer opgelost dan het regeringsbeleid.”
Het boek leest als een pamflet: 27 journalisten die onderschrijven dat de multiculturele samenleving géén drama is. Is dat nog wel journalistiek?
„Journalistiek is het zeker. De interviewers hebben niet de opdracht gekregen succesverhalen op te tekenen, maar ook gemengde stellen, met al hun vreugdes én problemen, te beschrijven. En we wilden de interviews door journalisten laten afnemen omdat die ook meer de liefde met elkaar moeten bedrijven.”
De ogenschijnlijk moeizame relaties tussen Nederlanders en Afghanen, Molukkers, Chilenen en Turken hebben veelal een happy end. Vrezen jullie niet politiek correct gevonden te worden?
„Zeggen dat het helemaal niet zo slecht gaat met de multiculturele samenleving is politiek incorrect geworden. Daarbij gaat het ook wel eens mis. Het verhaal over de Marokkaanse die met haar islamitische familie breekt om met een Nederlander te trouwen en uiteindelijk van hem scheidt omdat ze ook door hem wordt onderdrukt, is dramatisch.”
Het boek begint met de Siciliaanse gastarbeider Salvatore Ierna. Zoals Marokkaanse jongeren nu disco’s niet binnenkomen, werd hij in de jaren zestig geweerd bij de danstent in Oldenzaal. Nu lacht hij daarom. Willen jullie zeggen: het gaat over, die spanning tussen allochtonen en autochtonen?
„Als ik in een donkere steeg vier zwarte jongens tegenkom, word ik ook bang. Over die dingen moeten we eerlijk zijn. Maar dit boek is geboren uit verzet. Vooral in de media zijn we gefocust op wat er allemaal misgaat tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Deze verhalen bewijzen dat het best goed kan komen tussen ons allemaal. Net zoals die geliefden kunnen we de verschillen plooien als we maar empathie voor elkaar hebben.”
De Ghanese strijdster, de boerenzoon en hun kinderen
Hugo van der Vlist (52), de nuchtere boerenzoon uit Lopik, en Hawa van Andel (48), de strijdlustige Ghanese, ontmoetten elkaar in Amsterdam. Ze hebben nu drie kinderen: Sophie (7), en de tweeling Anna en Belle (5).
„De buitenwereld reageert positief op Hawa en mij. Ik word vaak door donkere mensen gegroet omdat ik naast haar loop. Een beetje zoals bij motorrijders. Hawa merkt helaas ook ongrijpbare discriminatie. Dat beveiligers in een winkel haar vaak in de gaten houden bijvoorbeeld. Mijn familie heeft haar volledig geaccepteerd en is trots op onze kinderen. Maar ze hebben ook wel eens gezegd dat ze goed Nederlands spreekt, terwijl dat haar eerste taal is.”
Hawa is door een Nederlands echtpaar geadopteerd en toen naar Nederland gekomen. „Zij werd Nederlands Hervormd opgevoed, ik gereformeerd. Ze is tot haar elfde in Ghana opgegroeid, maar wel altijd in een landelijke omgeving. Net zoals ik in het Groene Hart. Dus zoveel verschillen wij niet”, vertelt Van der Vlist.
„Soms vind ik haar zelfs Nederlandser dan ik, behalve dat ze temperamentvoller is. Dat botste in het verleden. Nog wel. Hawa komt ook van de Dagomba-stam; echte strijders.”
Toen Van der Vlist bij de Immigratie- en Naturalisatie Dienst (IND) ging werken, werden de tegenstellingen tussen hem en Hawa scherper. „Ik had zelf ook moeite om een arme asielzoeker terug te sturen. Maar Hawa heeft aan den lijve ondervonden wat armoede kan aanrichten. Dus hadden we daar felle discussies over.”
Van der Vlist doet zijn verhaal vanaf de camping in Bussum, waar het gezin vaak te vinden is. Hollandser kan bijna niet. Of juist niet? „Het is hier een soort dorp, je bent de hele tijd buiten, onverharde paden. Met een beetje fantasie is het net Afrika.”
Trouw, 10-05-2008 (Seada Nourhussen)
In het boek Let’s make love, samengesteld door Frénk van der Linden en Annet de Groot, interviewen 27 journalisten 27 multiculturele liefdeskoppels.
Gisteravond is het boek Let’s make love gepresenteerd. Samensteller Frénk van der Linden zegt dat interraciaal liefhebben een muticulturele samenleving helpt.
Liefde is de oplossing voor alle botsingen in de multiculturele samenleving. Is dat de boodschap van dit boek?
„Nou, dat zou heel pretentieus zijn. Wij constateren dat de vermenging van culturen via liefde een rol speelt bij het overbruggen van verschillen of angst. Neem Surinamers. Jaren geleden werden zij verguisd; ze misbruikten ons uitkeringsstelsel en pikten onze vrouwen in. Dat beeld is gekanteld. Wij denken dat dat deels komt door de vele liefdesrelaties tussen Nederlanders en Surinamers. Misschien hebben die wel meer opgelost dan het regeringsbeleid.”
Het boek leest als een pamflet: 27 journalisten die onderschrijven dat de multiculturele samenleving géén drama is. Is dat nog wel journalistiek?
„Journalistiek is het zeker. De interviewers hebben niet de opdracht gekregen succesverhalen op te tekenen, maar ook gemengde stellen, met al hun vreugdes én problemen, te beschrijven. En we wilden de interviews door journalisten laten afnemen omdat die ook meer de liefde met elkaar moeten bedrijven.”
De ogenschijnlijk moeizame relaties tussen Nederlanders en Afghanen, Molukkers, Chilenen en Turken hebben veelal een happy end. Vrezen jullie niet politiek correct gevonden te worden?
„Zeggen dat het helemaal niet zo slecht gaat met de multiculturele samenleving is politiek incorrect geworden. Daarbij gaat het ook wel eens mis. Het verhaal over de Marokkaanse die met haar islamitische familie breekt om met een Nederlander te trouwen en uiteindelijk van hem scheidt omdat ze ook door hem wordt onderdrukt, is dramatisch.”
Het boek begint met de Siciliaanse gastarbeider Salvatore Ierna. Zoals Marokkaanse jongeren nu disco’s niet binnenkomen, werd hij in de jaren zestig geweerd bij de danstent in Oldenzaal. Nu lacht hij daarom. Willen jullie zeggen: het gaat over, die spanning tussen allochtonen en autochtonen?
„Als ik in een donkere steeg vier zwarte jongens tegenkom, word ik ook bang. Over die dingen moeten we eerlijk zijn. Maar dit boek is geboren uit verzet. Vooral in de media zijn we gefocust op wat er allemaal misgaat tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Deze verhalen bewijzen dat het best goed kan komen tussen ons allemaal. Net zoals die geliefden kunnen we de verschillen plooien als we maar empathie voor elkaar hebben.”
De Ghanese strijdster, de boerenzoon en hun kinderen
Hugo van der Vlist (52), de nuchtere boerenzoon uit Lopik, en Hawa van Andel (48), de strijdlustige Ghanese, ontmoetten elkaar in Amsterdam. Ze hebben nu drie kinderen: Sophie (7), en de tweeling Anna en Belle (5).
„De buitenwereld reageert positief op Hawa en mij. Ik word vaak door donkere mensen gegroet omdat ik naast haar loop. Een beetje zoals bij motorrijders. Hawa merkt helaas ook ongrijpbare discriminatie. Dat beveiligers in een winkel haar vaak in de gaten houden bijvoorbeeld. Mijn familie heeft haar volledig geaccepteerd en is trots op onze kinderen. Maar ze hebben ook wel eens gezegd dat ze goed Nederlands spreekt, terwijl dat haar eerste taal is.”
Hawa is door een Nederlands echtpaar geadopteerd en toen naar Nederland gekomen. „Zij werd Nederlands Hervormd opgevoed, ik gereformeerd. Ze is tot haar elfde in Ghana opgegroeid, maar wel altijd in een landelijke omgeving. Net zoals ik in het Groene Hart. Dus zoveel verschillen wij niet”, vertelt Van der Vlist.
„Soms vind ik haar zelfs Nederlandser dan ik, behalve dat ze temperamentvoller is. Dat botste in het verleden. Nog wel. Hawa komt ook van de Dagomba-stam; echte strijders.”
Toen Van der Vlist bij de Immigratie- en Naturalisatie Dienst (IND) ging werken, werden de tegenstellingen tussen hem en Hawa scherper. „Ik had zelf ook moeite om een arme asielzoeker terug te sturen. Maar Hawa heeft aan den lijve ondervonden wat armoede kan aanrichten. Dus hadden we daar felle discussies over.”
Van der Vlist doet zijn verhaal vanaf de camping in Bussum, waar het gezin vaak te vinden is. Hollandser kan bijna niet. Of juist niet? „Het is hier een soort dorp, je bent de hele tijd buiten, onverharde paden. Met een beetje fantasie is het net Afrika.”
Trouw, 10-05-2008 (Seada Nourhussen)