Barst
26th April 2008, 19:46
Totaalaanpak zonder sluitstuk
Twee weken geleden was er ophef over een incident in de Brusselse gemeente Anderlecht. Een politiepatrouille werd er bekogeld door jongeren. Toen de agenten daartegen wilden optreden, werden ze omsingeld. Er kwamen arrestaties van, maar de volgende ochtend waren de gearresteerden weer op vrije voeten. Het ongenoegen bij de politie was groot en de minister van Justitie, Jo Vandeurzen, pleitte voor een totaalaanpak. De procureur van Brussel liet opmerken dat de feiten waarvan de verdachten werden beschuldigd, geen onmiddellijke aanhouding wettigden, maar dat ze spoedig voor de rechtbank zouden worden gebracht, mogelijk zelfs via de formule van snelrecht.
Dat klonk geruststellend. Tot eergisteren. Toen maakte CD&V-senator Tony Van Parys bekend dat gevangenisstraffen tot drie jaar in dit land eenvoudigweg niet meer worden uitgevoerd. Een duizendtal veroordeelden die in dat geval verkeren, zit gewoon thuis. In principe zou hen, bij wijze van alternatieve straf, een enkelband worden aangemeten, maar daarvoor ontbreekt de mankracht.
Wellicht is celstraf niet de meest geschikte manier om stadsproblemen met rondhangende allochtone jongeren aan te pakken. Van een totaalaanpak moeten eerst en vooral ondersteunende maatregelen deel uitmaken. Inspanningen om het gevoel van nutteloosheid en verstoting weg te nemen. Versterking van de aangeboden kansen om die gasten, ondanks hun voorgeschiedenis, een opleiding en een baan te bezorgen. Maar om daarin te slagen moet ook het slechte voorbeeld worden weggenomen. Lui die dollen met de ordehandhavers en daarmee ongemoeid kunnen wegkomen, ondermijnen de integratiekansen van alle anderen die er alleen maar bij staan en toekijken.
Daarom is een totaalaanpak waaraan het sluitstuk ontbreekt, hetzelfde als geen aanpak. Of de stenengooiers van Anderlecht nu al dan niet voor de rechtbank komen, zoals de procureur heeft beloofd, maakt in de praktijk geen enkel verschil. Als er de facto straffeloosheid geldt voor misdrijven die met een gevangenisstraf van drie jaar kunnen worden bestraft, dan is de burger vogelvrij verklaard en kan de politie beter worden ingezet voor de heraanleg van fietspaden of andere nuttige bezigheden.
De cellen zitten overvol, er bijbouwen kost geld en vooral tijd. Alternatieve straffen botsen op capaciteitskrapte. Akkoorden met derde landen over het opnemen van veroordeelden met hun nationaliteit blijven dode letter of zijn, zoals in dit geval, niet toepasbaar op mensen die een band hebben met ons land. Het ziet er zoetjesaan naar uit dat we, qua justitiebeleid, zonder ideeën vallen. Dat is meer dan zorgelijk. Want als de rechtstaat geen garanties kan bieden, zal het gebruik van geweld door politiediensten toenemen en zullen burgers zich geroepen voelen om zelf voor hun veiligheid in te staan.
DS, 26-04-2008 (Bart Sturtewagen)
Twee weken geleden was er ophef over een incident in de Brusselse gemeente Anderlecht. Een politiepatrouille werd er bekogeld door jongeren. Toen de agenten daartegen wilden optreden, werden ze omsingeld. Er kwamen arrestaties van, maar de volgende ochtend waren de gearresteerden weer op vrije voeten. Het ongenoegen bij de politie was groot en de minister van Justitie, Jo Vandeurzen, pleitte voor een totaalaanpak. De procureur van Brussel liet opmerken dat de feiten waarvan de verdachten werden beschuldigd, geen onmiddellijke aanhouding wettigden, maar dat ze spoedig voor de rechtbank zouden worden gebracht, mogelijk zelfs via de formule van snelrecht.
Dat klonk geruststellend. Tot eergisteren. Toen maakte CD&V-senator Tony Van Parys bekend dat gevangenisstraffen tot drie jaar in dit land eenvoudigweg niet meer worden uitgevoerd. Een duizendtal veroordeelden die in dat geval verkeren, zit gewoon thuis. In principe zou hen, bij wijze van alternatieve straf, een enkelband worden aangemeten, maar daarvoor ontbreekt de mankracht.
Wellicht is celstraf niet de meest geschikte manier om stadsproblemen met rondhangende allochtone jongeren aan te pakken. Van een totaalaanpak moeten eerst en vooral ondersteunende maatregelen deel uitmaken. Inspanningen om het gevoel van nutteloosheid en verstoting weg te nemen. Versterking van de aangeboden kansen om die gasten, ondanks hun voorgeschiedenis, een opleiding en een baan te bezorgen. Maar om daarin te slagen moet ook het slechte voorbeeld worden weggenomen. Lui die dollen met de ordehandhavers en daarmee ongemoeid kunnen wegkomen, ondermijnen de integratiekansen van alle anderen die er alleen maar bij staan en toekijken.
Daarom is een totaalaanpak waaraan het sluitstuk ontbreekt, hetzelfde als geen aanpak. Of de stenengooiers van Anderlecht nu al dan niet voor de rechtbank komen, zoals de procureur heeft beloofd, maakt in de praktijk geen enkel verschil. Als er de facto straffeloosheid geldt voor misdrijven die met een gevangenisstraf van drie jaar kunnen worden bestraft, dan is de burger vogelvrij verklaard en kan de politie beter worden ingezet voor de heraanleg van fietspaden of andere nuttige bezigheden.
De cellen zitten overvol, er bijbouwen kost geld en vooral tijd. Alternatieve straffen botsen op capaciteitskrapte. Akkoorden met derde landen over het opnemen van veroordeelden met hun nationaliteit blijven dode letter of zijn, zoals in dit geval, niet toepasbaar op mensen die een band hebben met ons land. Het ziet er zoetjesaan naar uit dat we, qua justitiebeleid, zonder ideeën vallen. Dat is meer dan zorgelijk. Want als de rechtstaat geen garanties kan bieden, zal het gebruik van geweld door politiediensten toenemen en zullen burgers zich geroepen voelen om zelf voor hun veiligheid in te staan.
DS, 26-04-2008 (Bart Sturtewagen)