Barst
27th July 2005, 04:11
EU wil elke geldtransactie traceren
Om financiële tegoeden van terroristen te ontmaskeren, moet zelfs de kleinste overmaking van geld naar het buitenland worden geregistreerd, vindt de Europese Commissie.
De naam, het adres en het rekeningnummer van de afzender bij elke internationale overmaking, anders gaat de transactie niet door. Niet alleen grootbanken als ABN Amro moeten deze regel in acht gaan nemen, ook snelle gelddiensten als Western Union.
,,Het is maar een deeltje van het antiterrorismebeleid van de Europese Unie’’, relativeert Céu Pereira van het directoraat-generaal Interne markt. Maar de maatregel gaat verder dan de juist aangescherpte regels tegen witwassen. Ook daarbij moeten geldtransacties begeleid gaan van informatie over de identiteit van de verzender. Alleen, dat hoeft pas bij grote bedragen. ,,Straks moet het bij álle transacties; groot en klein’’, zegt Pereira. ,,Want kleine bedragen kunnen voldoende zijn voor een terroristische aanslag.’’
Nu weten banken meestal redelijk goed met wie ze zaken doen. Bij het afsluiten van een rekeningnummer moeten mensen zich doorgaans identificeren en een adres opgeven. Bovendien mogen banken zich niet meer verschuilen achter de zogenaamde anonimiteit van hun klanten. Zien ze dat een klant, bij wijze van spreken, elke dag 100000 euro in contanten komt storten, dan hebben ze een meldingsplicht.
Bij geld overmaken ligt dat moeilijker. De bank van de afzender mag worden geacht zijn klant te kennen. Maar de bank die het geld ontvangt kent hem niet, laat staan de organisatie die daar meestal tussen zit om de grensoverschrijdende transactie mogelijk te maken. Daarom moet de bank van de afzender diens naam, adres en rekeningnummer straks standaard meesturen. Stelt de ontvangende bank vast dat wel het geld maar niet de informatie is aangekomen, dan kan er van een transactie geen sprake zijn. Ze wordt dan automatisch geannuleerd.
Voor transacties binnen de EU gelden simpeler regels dan voor geld van buiten de EU. ,,Binnen de EU moeten de gegevens over de afzender van geld binnen drie dagen ter beschikking zijn als de ontvangende bank daarom vraagt’’, zegt Pereira. ,,Maar ze hoeven niet direct te worden meegezonden. Dat komt omdat de bankwereld in de EU zich ontwikkelt naar een open Europese markt. We zullen transacties binnen de EU al snel als ’binnenlandse’ geldhandelingen beschouwen, omdat de informatie ook over de nationale grenzen veel makkelijker is uit te wisselen.’’
De Europese Commissie hoopt op een akkoord op de top van staatshoofden en regeringsleiders in december. Dan kan het in januari 2007 beginnen.
Maar omdat het een zaak is voor de interne markt, praat ook het Europees Parlement mee. Dat ontpopte zich in de afgelopen jaren tot een warm pleitbezorger van het recht op privacy.
Pereira voorziet echter geen problemen. ,,De vaste periode voor het vasthouden van dergelijke informatie is vijf jaar. Maar overheden hoeven niet constant over de schouders van de banken mee te kijken. Het gaat erom dat de informatie beschikbaar is als het echt nodig is. En hoe landen dat doen, is hun zaak. Niet van de Europese Commissie.’’
Trouw, 27-07-2005
Om financiële tegoeden van terroristen te ontmaskeren, moet zelfs de kleinste overmaking van geld naar het buitenland worden geregistreerd, vindt de Europese Commissie.
De naam, het adres en het rekeningnummer van de afzender bij elke internationale overmaking, anders gaat de transactie niet door. Niet alleen grootbanken als ABN Amro moeten deze regel in acht gaan nemen, ook snelle gelddiensten als Western Union.
,,Het is maar een deeltje van het antiterrorismebeleid van de Europese Unie’’, relativeert Céu Pereira van het directoraat-generaal Interne markt. Maar de maatregel gaat verder dan de juist aangescherpte regels tegen witwassen. Ook daarbij moeten geldtransacties begeleid gaan van informatie over de identiteit van de verzender. Alleen, dat hoeft pas bij grote bedragen. ,,Straks moet het bij álle transacties; groot en klein’’, zegt Pereira. ,,Want kleine bedragen kunnen voldoende zijn voor een terroristische aanslag.’’
Nu weten banken meestal redelijk goed met wie ze zaken doen. Bij het afsluiten van een rekeningnummer moeten mensen zich doorgaans identificeren en een adres opgeven. Bovendien mogen banken zich niet meer verschuilen achter de zogenaamde anonimiteit van hun klanten. Zien ze dat een klant, bij wijze van spreken, elke dag 100000 euro in contanten komt storten, dan hebben ze een meldingsplicht.
Bij geld overmaken ligt dat moeilijker. De bank van de afzender mag worden geacht zijn klant te kennen. Maar de bank die het geld ontvangt kent hem niet, laat staan de organisatie die daar meestal tussen zit om de grensoverschrijdende transactie mogelijk te maken. Daarom moet de bank van de afzender diens naam, adres en rekeningnummer straks standaard meesturen. Stelt de ontvangende bank vast dat wel het geld maar niet de informatie is aangekomen, dan kan er van een transactie geen sprake zijn. Ze wordt dan automatisch geannuleerd.
Voor transacties binnen de EU gelden simpeler regels dan voor geld van buiten de EU. ,,Binnen de EU moeten de gegevens over de afzender van geld binnen drie dagen ter beschikking zijn als de ontvangende bank daarom vraagt’’, zegt Pereira. ,,Maar ze hoeven niet direct te worden meegezonden. Dat komt omdat de bankwereld in de EU zich ontwikkelt naar een open Europese markt. We zullen transacties binnen de EU al snel als ’binnenlandse’ geldhandelingen beschouwen, omdat de informatie ook over de nationale grenzen veel makkelijker is uit te wisselen.’’
De Europese Commissie hoopt op een akkoord op de top van staatshoofden en regeringsleiders in december. Dan kan het in januari 2007 beginnen.
Maar omdat het een zaak is voor de interne markt, praat ook het Europees Parlement mee. Dat ontpopte zich in de afgelopen jaren tot een warm pleitbezorger van het recht op privacy.
Pereira voorziet echter geen problemen. ,,De vaste periode voor het vasthouden van dergelijke informatie is vijf jaar. Maar overheden hoeven niet constant over de schouders van de banken mee te kijken. Het gaat erom dat de informatie beschikbaar is als het echt nodig is. En hoe landen dat doen, is hun zaak. Niet van de Europese Commissie.’’
Trouw, 27-07-2005