Barst
17th March 2008, 22:58
'Mijn zoon is voor niets gestorven'
Op de vijfde verjaardag van de Irak-invasie rouwen twee vaders om hun gesneuvelde zoon. Voor Gregg Garvey is Justin een held die zijn leven gaf voor Amerika's vrijheid. Volgens Mark Comley stierf Chase voor niets.
Vader 1: Mark Comley. Woonplaats: Lexington (Kentucky). Zoon: Chase J. Comley, op 21-jarige leeftijd gesneuveld op 6 augustus 2005.
Mark Comley werkt al veertig jaar als goochelaar. Toen zijn zoon Chase naar Irak ging, voegde hij een truc met een Amerikaanse vlag toe aan zijn show. 'Ik vertelde het publiek altijd dat ik dat gedeelte opdroeg aan mijn zoon in Irak. Ik kreeg dan steeds een staande ovatie. Ik heb nog tegen Chase gegrapt dat ik de truc zou blijven doen als hij terug was, want het was hét succesnummer.'
Maar zijn jongste zoon kwam niet levend terug uit Irak. Hij sneuvelde op 6 augustus 2005 nabij Amiriyah ten westen van Bagdad. Zijn voertuig werd geramd door een auto bij een zelfmoordaanslag. Chase werd 21 jaar. 'Sindsdien gebruik ik de vlag niet meer. Ik kan het niet.'
'Het was de zwartste dag van mijn leven', vertelt hij via de telefoon vanuit Kentucky. 's Avonds laat gaat de bel: twee mariniers staan voor de deur. Je weet wat dat betekent. Toch wil je het nog niet weten. Toen ze bij mijn oudste zoon aan de deur kwamen, zei die: 'Zouden ze komen collecteren?'
Comley doet niet speciaals op de vijfde verjaardag van de Irak-invasie. 'Het is voor mij een dag als elke andere. Het zal de herinneringen terugbrengen, maar ik denk sowieso de hele tijd aan Chase. Die dag is wel een mijlpaal in de totaal mislukte politiek van president Bush.'
'Ik word gek van mensen die me vertellen dat hij een held is die stierf terwijl hij onze vrijheid verdedigde. Ik ben net zo patriottisch als elke Amerikaan. Maar de waarheid is dat mijn zoon niet voor een goede zaak is gevallen. Hij is voor niets gestorven. De man die Chase doodde, stierf voor zijn vaderland. Irak heeft ons nooit aangevallen, wij zijn daar binnengevallen.'
'Hoe hij daar zelf over dacht, weet ik niet goed. Chase was na de middelbare school naar de universiteit gegaan, maar dat werd niets. Hij speelde liever videogames, hing thuis wat rond of ging met zijn vrienden drinken. Hij heeft even bij mij in de zaak gezeten, maar dat vond hij ook niets. Op een dag meldde hij dat bij de marines ging. Die zouden een man van hem maken.'
'Wij hebben allemaal op hem ingepraat. Ook zijn grootvader, die in de Tweede Wereldoorlog gevochten heeft. Waarom doe je niet de nationale garde? Maar hij wou beslist bij de marines. Die waren immers het beste van het beste.'
'Hij vond het geweldig om in uniform een kroeg binnen te lopen en een meisje aan elke vinger te hebben. Hij dacht niet diep na over de gevolgen van zijn besluit. Hij was in een zorgeloze omgeving opgegroeid en had geen idee waar hij aan begon. Op het wervingsbureau zeggen ze je dat je in Japan gestationeerd wordt, maar zodra je je handtekening zet, stomen ze je klaar voor Irak.'
'Toen hij in Irak was, kon hij me niet vertellen wat hij ervan vond om daar te zijn. Maar uit wat hij wel zei en uit de gelaatsuitdrukking op de foto's die we kregen, was voor mij duidelijk dat het heel anders was dan hij zich had voorgesteld.'
'Ik heb sinds zijn dood enkele brieven naar kranten geschreven en meegelopen in anti-oorlogsbetogingen. Ik zou meer willen doen, maar ik ben 55 en moet mijn brood verdienen.'
Vader 2: Gregg Garvey. Woonplaats: Keystone Heights (Florida). Zoon: Justin W. Garvey, op 23-jarige leeftijd gesneuveld op 20 juli 2003.
'Ik koester de foto die van Justin gemaakt is in Koeweit de nacht dat de bevrijding van Irak begon. Justin staat erop in volledig militair tenue, wel zonder helm, met enkele strijdmakkers. De datum heeft hij op zijn mouw gekalkt', vertelt Gregg Garvey via de telefoon vanuit Noord-Florida. 'Ik spreek bewust niet van 'invasie', maar over de bevrijding. Amerika heeft Irak bevrijd, zoals het tijdens de Tweede Wereldoorlog Europa heeft bevrijd. De vijfde verjaardag wordt een herdenkingsdag, zoals elke dag een herdenkingsdag is sinds hij gestorven is. Maar ik ben die dag ook trots dat de oudste van mijn zes kinderen daar voor onze vrijheid heeft gevochten.'
Justin Garvey werd in de nacht van 19 op 20 juli 2003 in de buurt van Mosoel door een granaat gedood. Hij werd 23 jaar oud. Eigenlijk had hij die dag niet meer in Irak moeten. Zijn contract liep de 18de juli af, maar het leger hield de net één jaar gehuwde Justin een maandje langer in Irak.
Zijn vader neemt dat het leger niet kwalijk. 'Natuurlijk denk ik hoe anders het had kunnen lopen. Maar zo lopen de dingen soms in het leger. Mijn zoon wist dat. Hij was een echte patriot. Al op zijn vierde riep hij dat hij bij de luchtmacht wou. Op zijn 17de tekende hij voor de Nationale Garde van Vermont. Hij wilde voor zijn vaderland vechten. Hij zag 9/11 als zijn Pearl Harbour.'
'De dag dat ik het nieuws vernam, heb ik tot twee keer toe het Witte Huis gebeld. En de gouverneurs van Massachusetts, de staat waar hij officieel stond ingeschreven, en Vermont, de staat waar Justin woonde. Ik kon alleen maar aan mijn schoondochter denken. Ik wilde dat zij haar belden. Zij en Justin waren al sinds de middelbare school een stel. Geen van beide had ooit naar een ander gekeken.'
'Uiteindelijk belde het Witte Huis mij terug. De boodschap was dat ze niet er niet aan konden beginnen alle families af te bellen. Dat kwam niet van president Bush zelf. Ik heb hem daarna ontmoet. Hij is een geweldige president en zijn vrouw Laura is een echte dame. Bush heeft Justin niet gedood. Dat hebben die klootzakken in Irak gedaan.'
'De gouverneurs van Vermont en Massachusetts hebben mijn schoondochter wel persoonlijk gecondoleerd.'
'Ook daarna moest ik bezig blijven, om niet gek te worden. Op bezoek in Essex County in de staat New York, waar onze familie vandaan komt, kreeg ik het idee een stuk snelweg naar Justin te laten vernoemen. Dat bleek te moeilijk, maar met hulp van de lokale politiek kreeg ik wel voor elkaar dat een brug over de snelweg nu zijn naam draagt.'
Daarna begon hij aan de website 'Lest they be forgotten' (Opdat ze niet vergeten worden), waarop Garvey alle namen van de gevallenen vermeldt. Met de hulp van een kunstenaar ontwierp hij een vlag die hen eert en een oorlogsmonument. Dat wil hij plaatsen in alle gemeentes waar gesneuvelde soldaten vandaan komen. 'We hebben er al dertig onthuld. Meer zijn er op komst.'
'Mijn grote wens is om de speciale Irak-vlag op het Witte Huis te zien wapperen voor president Bush vertrekt. Mijn eigen congreslid geeft me alle steun. Ik ben er van overtuigd dat het me gaat lukken.'
DS, 17-03-2008 (Frank Kools)
Op de vijfde verjaardag van de Irak-invasie rouwen twee vaders om hun gesneuvelde zoon. Voor Gregg Garvey is Justin een held die zijn leven gaf voor Amerika's vrijheid. Volgens Mark Comley stierf Chase voor niets.
Vader 1: Mark Comley. Woonplaats: Lexington (Kentucky). Zoon: Chase J. Comley, op 21-jarige leeftijd gesneuveld op 6 augustus 2005.
Mark Comley werkt al veertig jaar als goochelaar. Toen zijn zoon Chase naar Irak ging, voegde hij een truc met een Amerikaanse vlag toe aan zijn show. 'Ik vertelde het publiek altijd dat ik dat gedeelte opdroeg aan mijn zoon in Irak. Ik kreeg dan steeds een staande ovatie. Ik heb nog tegen Chase gegrapt dat ik de truc zou blijven doen als hij terug was, want het was hét succesnummer.'
Maar zijn jongste zoon kwam niet levend terug uit Irak. Hij sneuvelde op 6 augustus 2005 nabij Amiriyah ten westen van Bagdad. Zijn voertuig werd geramd door een auto bij een zelfmoordaanslag. Chase werd 21 jaar. 'Sindsdien gebruik ik de vlag niet meer. Ik kan het niet.'
'Het was de zwartste dag van mijn leven', vertelt hij via de telefoon vanuit Kentucky. 's Avonds laat gaat de bel: twee mariniers staan voor de deur. Je weet wat dat betekent. Toch wil je het nog niet weten. Toen ze bij mijn oudste zoon aan de deur kwamen, zei die: 'Zouden ze komen collecteren?'
Comley doet niet speciaals op de vijfde verjaardag van de Irak-invasie. 'Het is voor mij een dag als elke andere. Het zal de herinneringen terugbrengen, maar ik denk sowieso de hele tijd aan Chase. Die dag is wel een mijlpaal in de totaal mislukte politiek van president Bush.'
'Ik word gek van mensen die me vertellen dat hij een held is die stierf terwijl hij onze vrijheid verdedigde. Ik ben net zo patriottisch als elke Amerikaan. Maar de waarheid is dat mijn zoon niet voor een goede zaak is gevallen. Hij is voor niets gestorven. De man die Chase doodde, stierf voor zijn vaderland. Irak heeft ons nooit aangevallen, wij zijn daar binnengevallen.'
'Hoe hij daar zelf over dacht, weet ik niet goed. Chase was na de middelbare school naar de universiteit gegaan, maar dat werd niets. Hij speelde liever videogames, hing thuis wat rond of ging met zijn vrienden drinken. Hij heeft even bij mij in de zaak gezeten, maar dat vond hij ook niets. Op een dag meldde hij dat bij de marines ging. Die zouden een man van hem maken.'
'Wij hebben allemaal op hem ingepraat. Ook zijn grootvader, die in de Tweede Wereldoorlog gevochten heeft. Waarom doe je niet de nationale garde? Maar hij wou beslist bij de marines. Die waren immers het beste van het beste.'
'Hij vond het geweldig om in uniform een kroeg binnen te lopen en een meisje aan elke vinger te hebben. Hij dacht niet diep na over de gevolgen van zijn besluit. Hij was in een zorgeloze omgeving opgegroeid en had geen idee waar hij aan begon. Op het wervingsbureau zeggen ze je dat je in Japan gestationeerd wordt, maar zodra je je handtekening zet, stomen ze je klaar voor Irak.'
'Toen hij in Irak was, kon hij me niet vertellen wat hij ervan vond om daar te zijn. Maar uit wat hij wel zei en uit de gelaatsuitdrukking op de foto's die we kregen, was voor mij duidelijk dat het heel anders was dan hij zich had voorgesteld.'
'Ik heb sinds zijn dood enkele brieven naar kranten geschreven en meegelopen in anti-oorlogsbetogingen. Ik zou meer willen doen, maar ik ben 55 en moet mijn brood verdienen.'
Vader 2: Gregg Garvey. Woonplaats: Keystone Heights (Florida). Zoon: Justin W. Garvey, op 23-jarige leeftijd gesneuveld op 20 juli 2003.
'Ik koester de foto die van Justin gemaakt is in Koeweit de nacht dat de bevrijding van Irak begon. Justin staat erop in volledig militair tenue, wel zonder helm, met enkele strijdmakkers. De datum heeft hij op zijn mouw gekalkt', vertelt Gregg Garvey via de telefoon vanuit Noord-Florida. 'Ik spreek bewust niet van 'invasie', maar over de bevrijding. Amerika heeft Irak bevrijd, zoals het tijdens de Tweede Wereldoorlog Europa heeft bevrijd. De vijfde verjaardag wordt een herdenkingsdag, zoals elke dag een herdenkingsdag is sinds hij gestorven is. Maar ik ben die dag ook trots dat de oudste van mijn zes kinderen daar voor onze vrijheid heeft gevochten.'
Justin Garvey werd in de nacht van 19 op 20 juli 2003 in de buurt van Mosoel door een granaat gedood. Hij werd 23 jaar oud. Eigenlijk had hij die dag niet meer in Irak moeten. Zijn contract liep de 18de juli af, maar het leger hield de net één jaar gehuwde Justin een maandje langer in Irak.
Zijn vader neemt dat het leger niet kwalijk. 'Natuurlijk denk ik hoe anders het had kunnen lopen. Maar zo lopen de dingen soms in het leger. Mijn zoon wist dat. Hij was een echte patriot. Al op zijn vierde riep hij dat hij bij de luchtmacht wou. Op zijn 17de tekende hij voor de Nationale Garde van Vermont. Hij wilde voor zijn vaderland vechten. Hij zag 9/11 als zijn Pearl Harbour.'
'De dag dat ik het nieuws vernam, heb ik tot twee keer toe het Witte Huis gebeld. En de gouverneurs van Massachusetts, de staat waar hij officieel stond ingeschreven, en Vermont, de staat waar Justin woonde. Ik kon alleen maar aan mijn schoondochter denken. Ik wilde dat zij haar belden. Zij en Justin waren al sinds de middelbare school een stel. Geen van beide had ooit naar een ander gekeken.'
'Uiteindelijk belde het Witte Huis mij terug. De boodschap was dat ze niet er niet aan konden beginnen alle families af te bellen. Dat kwam niet van president Bush zelf. Ik heb hem daarna ontmoet. Hij is een geweldige president en zijn vrouw Laura is een echte dame. Bush heeft Justin niet gedood. Dat hebben die klootzakken in Irak gedaan.'
'De gouverneurs van Vermont en Massachusetts hebben mijn schoondochter wel persoonlijk gecondoleerd.'
'Ook daarna moest ik bezig blijven, om niet gek te worden. Op bezoek in Essex County in de staat New York, waar onze familie vandaan komt, kreeg ik het idee een stuk snelweg naar Justin te laten vernoemen. Dat bleek te moeilijk, maar met hulp van de lokale politiek kreeg ik wel voor elkaar dat een brug over de snelweg nu zijn naam draagt.'
Daarna begon hij aan de website 'Lest they be forgotten' (Opdat ze niet vergeten worden), waarop Garvey alle namen van de gevallenen vermeldt. Met de hulp van een kunstenaar ontwierp hij een vlag die hen eert en een oorlogsmonument. Dat wil hij plaatsen in alle gemeentes waar gesneuvelde soldaten vandaan komen. 'We hebben er al dertig onthuld. Meer zijn er op komst.'
'Mijn grote wens is om de speciale Irak-vlag op het Witte Huis te zien wapperen voor president Bush vertrekt. Mijn eigen congreslid geeft me alle steun. Ik ben er van overtuigd dat het me gaat lukken.'
DS, 17-03-2008 (Frank Kools)