Barst
14th March 2008, 16:03
'De mensen praten niet met elkaar'
BRUSSEL - 'De Chicagoblok' in het Europark op Linkeroever is met zijn achthonderd inwoners en meer dan vijftig nationaliteiten een symbool van multicultureel samenwonen geworden. 'Het is niet de taal, maar wel de verzuurde mentaliteit die aangenaam samenwonen hier in de weg staat.'
De bewoners van het Europark, de sociale hoogbouwwijk waar de Chicagoblok deel van uitmaakt, hebben wat om over te praten. Het voorbije weekend brandde het leegstaande schoolgebouw op de hoek van de Ernest Claesstraat met de Emiel Verhaerenlaan uit. Vanonder het puin werd het verkoolde lijk van een man gehaald en enkele dagen later vonden de politiediensten de resten van een ander slachtoffer. Al de hele week wisselen politie en brandweer elkaar af om de site te onderzoeken of om wat puin te ruimen. Het deel van het schooltje waar buurtverenigingen huiswerkklasjes en Arabische les organiseren, is onaangetast gebleven. 'Jammer dat jullie kot niet is afgebrand', sneert een oude man als hij een groepje allochtonen die aan de ingang van het gebouw staan te palaveren, passeert. 'Wat is uw probleem?' roept een van hen terug. 'Ik zou geen problemen hebben als jullie kot afgebrand was, want dan waren jullie weg.' De oude man bijt de woorden terug en met zijn boodschappenkarretje achter zich aan sloft hij voort.
'De sfeer in de wijk is de jongste jaren erg verzuurd', zegt een buurttoezichter die niet met zijn naam in de krant wil. 'Het is een groot verschil met vroeger. De autochtone ouderen verdwijnen stilaan uit de wijk en ze worden vervangen door jonge allochtonen. Samenleven levert hier steeds meer moeilijkheden op. De meeste klachten die we krijgen, gaan over lawaaioverlast en burenruzies. Hoe het komt dat mensen niet overeen komen? Ach, mensen van verschillende afkomst praten niet meer met elkaar. Dat heeft niets met taal te maken, veeleer met de mentaliteit van de mensen. Ze sluiten zich op. Om ze dichter bij elkaar te brengen, zouden heel wat stadsdiensten en instanties samen initiatieven moeten nemen.'
Aan de hekken die de brandweer rond het slagveld geplaatst heeft, staat Rita Vanhee (58) te kijken hoe de politie het puin doorzoekt. 'Gelukkig zijn de lokalen van het OCMW gespaard gebleven', zegt ze. Vanhee woont niet in de blokken van het Europark, maar komt dagelijks beelden boetseren in het ateliertje dat het OCMW ter beschikking stelt. 'Ik ken wel heel wat mensen die hier wonen', zegt ze. Een van hen is Mohammed Kourrich (60). Hij staat aan een van de ingangen van de Chicagoblok, waar hij al 23 jaar woont, met enkele buren te praten. 'Ik woon hier heel graag', vertelt hij. 'Het Europark ligt buiten de stad, het is hier groen.' Kourrich is voorzitter van het Euroteam. 'Met een groep vrijwilligers proberen we de problemen in de wijk op te lossen. We helpen mensen met het invullen van hun papieren. Of als er problemen zijn met ongedierte brengen we de bevoegde diensten daarvan op de hoogte. Ik geef ook Arabische les en help bij de huiswerkklasjes.'
Zijn Nederlands breekt en kraakt soms wat, maar hij drukt zich duidelijk uit. 'Ik trek mijn plan, mijn Arabisch is beter, dat geef ik toe', zegt hij lachend.
'Ik heb gehoord dat het binnenkort verplicht is om Nederlands te kennen als je hier wilt komen wonen. Dat vind ik een goede zaak. We wonen tenslotte in België.'
Kourrich woont al 42 jaar in België. De moeilijkheden in zijn wijk ziet hij als een afspiegeling van de hele Belgische samenleving. 'Toen ik hier aankwam, waren er geen problemen met vreemdelingen. We kwamen goed overeen met de mensen van hier.'
'Ik ben een echte moslim, weet u. En een echte moslim zoekt geen problemen. De Koran schrijft voor dat we niet mogen pikken of geen drugs mogen nemen. Die mensen die u op televisie bommen ziet leggen, dat zijn geen moslims. Geen echte.'
Hij steekt een vinger op. 'En daar beginnen de problemen.'
DS, 14-03-2008 (Valerie Droeven)
BRUSSEL - 'De Chicagoblok' in het Europark op Linkeroever is met zijn achthonderd inwoners en meer dan vijftig nationaliteiten een symbool van multicultureel samenwonen geworden. 'Het is niet de taal, maar wel de verzuurde mentaliteit die aangenaam samenwonen hier in de weg staat.'
De bewoners van het Europark, de sociale hoogbouwwijk waar de Chicagoblok deel van uitmaakt, hebben wat om over te praten. Het voorbije weekend brandde het leegstaande schoolgebouw op de hoek van de Ernest Claesstraat met de Emiel Verhaerenlaan uit. Vanonder het puin werd het verkoolde lijk van een man gehaald en enkele dagen later vonden de politiediensten de resten van een ander slachtoffer. Al de hele week wisselen politie en brandweer elkaar af om de site te onderzoeken of om wat puin te ruimen. Het deel van het schooltje waar buurtverenigingen huiswerkklasjes en Arabische les organiseren, is onaangetast gebleven. 'Jammer dat jullie kot niet is afgebrand', sneert een oude man als hij een groepje allochtonen die aan de ingang van het gebouw staan te palaveren, passeert. 'Wat is uw probleem?' roept een van hen terug. 'Ik zou geen problemen hebben als jullie kot afgebrand was, want dan waren jullie weg.' De oude man bijt de woorden terug en met zijn boodschappenkarretje achter zich aan sloft hij voort.
'De sfeer in de wijk is de jongste jaren erg verzuurd', zegt een buurttoezichter die niet met zijn naam in de krant wil. 'Het is een groot verschil met vroeger. De autochtone ouderen verdwijnen stilaan uit de wijk en ze worden vervangen door jonge allochtonen. Samenleven levert hier steeds meer moeilijkheden op. De meeste klachten die we krijgen, gaan over lawaaioverlast en burenruzies. Hoe het komt dat mensen niet overeen komen? Ach, mensen van verschillende afkomst praten niet meer met elkaar. Dat heeft niets met taal te maken, veeleer met de mentaliteit van de mensen. Ze sluiten zich op. Om ze dichter bij elkaar te brengen, zouden heel wat stadsdiensten en instanties samen initiatieven moeten nemen.'
Aan de hekken die de brandweer rond het slagveld geplaatst heeft, staat Rita Vanhee (58) te kijken hoe de politie het puin doorzoekt. 'Gelukkig zijn de lokalen van het OCMW gespaard gebleven', zegt ze. Vanhee woont niet in de blokken van het Europark, maar komt dagelijks beelden boetseren in het ateliertje dat het OCMW ter beschikking stelt. 'Ik ken wel heel wat mensen die hier wonen', zegt ze. Een van hen is Mohammed Kourrich (60). Hij staat aan een van de ingangen van de Chicagoblok, waar hij al 23 jaar woont, met enkele buren te praten. 'Ik woon hier heel graag', vertelt hij. 'Het Europark ligt buiten de stad, het is hier groen.' Kourrich is voorzitter van het Euroteam. 'Met een groep vrijwilligers proberen we de problemen in de wijk op te lossen. We helpen mensen met het invullen van hun papieren. Of als er problemen zijn met ongedierte brengen we de bevoegde diensten daarvan op de hoogte. Ik geef ook Arabische les en help bij de huiswerkklasjes.'
Zijn Nederlands breekt en kraakt soms wat, maar hij drukt zich duidelijk uit. 'Ik trek mijn plan, mijn Arabisch is beter, dat geef ik toe', zegt hij lachend.
'Ik heb gehoord dat het binnenkort verplicht is om Nederlands te kennen als je hier wilt komen wonen. Dat vind ik een goede zaak. We wonen tenslotte in België.'
Kourrich woont al 42 jaar in België. De moeilijkheden in zijn wijk ziet hij als een afspiegeling van de hele Belgische samenleving. 'Toen ik hier aankwam, waren er geen problemen met vreemdelingen. We kwamen goed overeen met de mensen van hier.'
'Ik ben een echte moslim, weet u. En een echte moslim zoekt geen problemen. De Koran schrijft voor dat we niet mogen pikken of geen drugs mogen nemen. Die mensen die u op televisie bommen ziet leggen, dat zijn geen moslims. Geen echte.'
Hij steekt een vinger op. 'En daar beginnen de problemen.'
DS, 14-03-2008 (Valerie Droeven)