Barst
8th March 2008, 20:20
OP WEG NAAR EEN DERDE INTIFADA
Toch nog een beetje goed nieuws uit het Midden-Oosten. De Israëlische premier Ehud Olmert is van plan de vredesgesprekken met de Palestijnse president Mahmoud Abbas voort te zetten, ondanks de terreuraanslag van donderdag die aan acht Israëli's het leven kostte.
Het moet een aartsmoeilijke beslissing geweest zijn voor Olmert, want de impact van de aanslag op de geesten in Israël kan niet onderschat worden. Het doelwit was de Joodse school Merkaz Harav in Jeruzalem, die geldt als 'het vlaggenschip van de religieuze zionistische beweging'. De school was de 'ideologische bakermat van de nederzettingenbeweging'.
Bovendien was de dader, Ala Abu Dhaim, niet afkomstig uit de Gazastrook of de andere kant van de 'veiligheidsmuur' op de Westelijke Jordaanoever. Hij woonde in Oost-Jeruzalem, dat Israël sinds 1967 bezet houdt, en had wellicht een blauwe identiteitskaart waarmee hij vrij kon rondreizen in Israël. De vijand kwam from within.
De Amerikaanse president George W. Bush veroordeelde 'deze barbaarse en wrede aanslag op onschuldige burgers'. Zijn snelle reactie was terecht, maar stak schril af tegen zijn stilzwijgen over de burgerdoden bij het jongste Israëlische offensief in de Gazastrook.
Natuurlijk, Israël heeft het recht zich te verdedigen tegen de raketten waarmee Hamas en de Islamitische Jihad niet alleen Sderot, maar nu ook Ashkelon beschieten. Maar de helft van de 120 Palestijnse doden bij het offensief waren burgers die niet betrokken waren bij gevechten; een kwart waren kinderen. Van de ruim 4.400 Palestijnse doden sinds het begin van de tweede intifada is bijna een op de twee burger. Als dit collateral damage is, dan is het zware.
Mogelijk werd de dader uitgestuurd door de Hezbollah, als wraak voor de recente moord op haar commandant Mughniyeh. In de krant Haaretz legde Avi Issacharoff een verband tussen de aanslag van donderdag en Gaza: 'De griezelscènes uit Gaza bij het begin van de week spoorden Hamas, de Islamitische Jihad en andere groepen aan tot een race voor een terreuraanslag. Ze wisten dat degene die erin slaagde het eerst toe te slaan, het meeste punten zou scoren in de Arabische en Palestijnse straat. De aanvallen van het leger in Gaza, die de dood van veel burgers veroorzaakten, verschaften de legitimiteit voor de brutale aanslag.'
De ontzetting en woede in Israël zijn begrijpelijk. De beelden van Palestijnen in Gaza die vreugdeschoten lossen, zijn shockerend. Dat Hamas uit is op de vernietiging van Israël als ze dat zou kunnen en op de steun van Iran kan rekenen, staat vast.
Maar het Palestijnse terrorisme kan ook niet losgekoppeld worden van de Israëlische bezetting van de Gazastrook (ook al ontkent Israël dat het Gaza nog bezet houdt) én de Westelijke Jordaanoever. Men kan veel verklaren met geschiedenis (1948, 1967, 1973), maar er niet alles mee rechtvaardigen. De collectieve bestraffing van 1,5 miljoen inwoners in Gaza via de economische blokkade is een zware schending van het internationaal recht. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever is een schande. De Palestijnse vluchtelingenkampen zijn fabrieken voor terroristen.
In mei 2007 schreef VN-gezant Alvaro de Soto bij zijn vertrek een indrukwekkende zin in een uitgelekte nota: 'We zijn geen vriend van Israël als we toelaten dat Israël ten prooi valt aan de zelfmisleiding dat de Palestijnen de enige schuldigen zijn. Of dat het zijn verplichtingen kan blijven ontkennen onder bestaande akkoorden zonder op korte termijn een internationale diplomatieke prijs te betalen, en op lange termijn een bittere prijs inzake zijn veiligheid en identiteit.'
Het is in Israëls belang om zo snel mogelijk een compromis te sluiten met de Palestijnse president Mahmoud Abbas, om te proberen Hamas te verzwakken en de band tussen die organisatie en Iran door te knippen.
Israëlische diplomaten bezweren dat Olmert daar ook van overtuigd is. Maar sinds het Annapolis-proces eind vorig jaar begon, heeft Abbas nog niets gekregen van Israël om de Palestijnen te bewijzen dat zijn aanpak meer rendeert dan die van Hamas. Het aantal wegblokkades en controlepunten daalt niet, de 'bantoestanisering' van de Westoever duurt voort, het aantal kolonisten blijft toenemen, het regime aan de 'veiligheidsmuur' wordt steeds scherper.
Met 'Arafat de terroristenleider' kon Israël niets aanvangen. Maar ook Abbas, die volgens president Bush wel uit het goede hout gesneden is, staat voorlopig met lege handen. De Palestijnse president blies van pure wanhoop de vredesgesprekken met Israël af, uit protest tegen het offensief in Gaza.
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Condoleezza Rice, slaagde er dinsdag in de gesprekken principieel weer vlot te trekken. Maar na de aanslag van donderdag is de manoeuvreerruimte van Olmert verder gekrompen. De religieuze Shas-partij zal onder druk komen van de religieuze zionisten om geen duimbreed toe te geven of zelfs de regering te verlaten.
Waarnemers waarschuwen nu al voor het risico dat de Annapolis-onderhandelingen niets opleveren. Dat zou niet alleen het lot van de gematigde Abbas bezegelen maar het beetje hoop bij de Palestijnen doen omslaan in een enorme ontgoocheling en een derde intifada. Een grote. Een droomscenario voor Hamas en Iran.
DS, 08-03-2008 (Bart Beirlant)
Toch nog een beetje goed nieuws uit het Midden-Oosten. De Israëlische premier Ehud Olmert is van plan de vredesgesprekken met de Palestijnse president Mahmoud Abbas voort te zetten, ondanks de terreuraanslag van donderdag die aan acht Israëli's het leven kostte.
Het moet een aartsmoeilijke beslissing geweest zijn voor Olmert, want de impact van de aanslag op de geesten in Israël kan niet onderschat worden. Het doelwit was de Joodse school Merkaz Harav in Jeruzalem, die geldt als 'het vlaggenschip van de religieuze zionistische beweging'. De school was de 'ideologische bakermat van de nederzettingenbeweging'.
Bovendien was de dader, Ala Abu Dhaim, niet afkomstig uit de Gazastrook of de andere kant van de 'veiligheidsmuur' op de Westelijke Jordaanoever. Hij woonde in Oost-Jeruzalem, dat Israël sinds 1967 bezet houdt, en had wellicht een blauwe identiteitskaart waarmee hij vrij kon rondreizen in Israël. De vijand kwam from within.
De Amerikaanse president George W. Bush veroordeelde 'deze barbaarse en wrede aanslag op onschuldige burgers'. Zijn snelle reactie was terecht, maar stak schril af tegen zijn stilzwijgen over de burgerdoden bij het jongste Israëlische offensief in de Gazastrook.
Natuurlijk, Israël heeft het recht zich te verdedigen tegen de raketten waarmee Hamas en de Islamitische Jihad niet alleen Sderot, maar nu ook Ashkelon beschieten. Maar de helft van de 120 Palestijnse doden bij het offensief waren burgers die niet betrokken waren bij gevechten; een kwart waren kinderen. Van de ruim 4.400 Palestijnse doden sinds het begin van de tweede intifada is bijna een op de twee burger. Als dit collateral damage is, dan is het zware.
Mogelijk werd de dader uitgestuurd door de Hezbollah, als wraak voor de recente moord op haar commandant Mughniyeh. In de krant Haaretz legde Avi Issacharoff een verband tussen de aanslag van donderdag en Gaza: 'De griezelscènes uit Gaza bij het begin van de week spoorden Hamas, de Islamitische Jihad en andere groepen aan tot een race voor een terreuraanslag. Ze wisten dat degene die erin slaagde het eerst toe te slaan, het meeste punten zou scoren in de Arabische en Palestijnse straat. De aanvallen van het leger in Gaza, die de dood van veel burgers veroorzaakten, verschaften de legitimiteit voor de brutale aanslag.'
De ontzetting en woede in Israël zijn begrijpelijk. De beelden van Palestijnen in Gaza die vreugdeschoten lossen, zijn shockerend. Dat Hamas uit is op de vernietiging van Israël als ze dat zou kunnen en op de steun van Iran kan rekenen, staat vast.
Maar het Palestijnse terrorisme kan ook niet losgekoppeld worden van de Israëlische bezetting van de Gazastrook (ook al ontkent Israël dat het Gaza nog bezet houdt) én de Westelijke Jordaanoever. Men kan veel verklaren met geschiedenis (1948, 1967, 1973), maar er niet alles mee rechtvaardigen. De collectieve bestraffing van 1,5 miljoen inwoners in Gaza via de economische blokkade is een zware schending van het internationaal recht. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever is een schande. De Palestijnse vluchtelingenkampen zijn fabrieken voor terroristen.
In mei 2007 schreef VN-gezant Alvaro de Soto bij zijn vertrek een indrukwekkende zin in een uitgelekte nota: 'We zijn geen vriend van Israël als we toelaten dat Israël ten prooi valt aan de zelfmisleiding dat de Palestijnen de enige schuldigen zijn. Of dat het zijn verplichtingen kan blijven ontkennen onder bestaande akkoorden zonder op korte termijn een internationale diplomatieke prijs te betalen, en op lange termijn een bittere prijs inzake zijn veiligheid en identiteit.'
Het is in Israëls belang om zo snel mogelijk een compromis te sluiten met de Palestijnse president Mahmoud Abbas, om te proberen Hamas te verzwakken en de band tussen die organisatie en Iran door te knippen.
Israëlische diplomaten bezweren dat Olmert daar ook van overtuigd is. Maar sinds het Annapolis-proces eind vorig jaar begon, heeft Abbas nog niets gekregen van Israël om de Palestijnen te bewijzen dat zijn aanpak meer rendeert dan die van Hamas. Het aantal wegblokkades en controlepunten daalt niet, de 'bantoestanisering' van de Westoever duurt voort, het aantal kolonisten blijft toenemen, het regime aan de 'veiligheidsmuur' wordt steeds scherper.
Met 'Arafat de terroristenleider' kon Israël niets aanvangen. Maar ook Abbas, die volgens president Bush wel uit het goede hout gesneden is, staat voorlopig met lege handen. De Palestijnse president blies van pure wanhoop de vredesgesprekken met Israël af, uit protest tegen het offensief in Gaza.
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Condoleezza Rice, slaagde er dinsdag in de gesprekken principieel weer vlot te trekken. Maar na de aanslag van donderdag is de manoeuvreerruimte van Olmert verder gekrompen. De religieuze Shas-partij zal onder druk komen van de religieuze zionisten om geen duimbreed toe te geven of zelfs de regering te verlaten.
Waarnemers waarschuwen nu al voor het risico dat de Annapolis-onderhandelingen niets opleveren. Dat zou niet alleen het lot van de gematigde Abbas bezegelen maar het beetje hoop bij de Palestijnen doen omslaan in een enorme ontgoocheling en een derde intifada. Een grote. Een droomscenario voor Hamas en Iran.
DS, 08-03-2008 (Bart Beirlant)