Barst
16th February 2008, 18:22
Migranten weten niet wat borstkanker is
BRUSSEL - Allochtone vrouwen laten zich uit angst en onwetendheid nog te weinig - en te laat - behandelen voor borstkanker. Pas als ze echt de tumor voelen, gaan ze naar de dokter.
'Pijn had ik niet, maar het voelde hier altijd zo warm aan. En ik had gemerkt dat er een bolletje zat.' Kenza Saadouni (50) wijst met beide handen naar de borststreek. 'Ik kwam naar het ziekenhuis en moest meteen onder de scanner. Slecht nieuws, er zaten zwarte vlekjes.' Het verdict was hard: een tumor in de borst. 'Ze moest eraf', zegt Saadouni droog.
Toen begonnen voor de Marokkaanse moeder van vijf de langste twee weken uit haar leven. 'Pas' veertien dagen nadat de diagnose was gesteld, werd haar borst geamputeerd. Saadouni zucht. 'Het leken wel twee maanden. Ik was bang. Ik vroeg God om nog niet te moeten sterven. Mijn jongste twee zonen zijn nog geen tien, ze hebben me nog nodig.'
'Na de operatie was ik vooral opgelucht: de kanker was weg', zegt Saadouni. 'Al bleef ik tot lang daarna twijfelen: was ik wel genezen? Als ik nerveus was, had ik schrik dat mijn zenuwen de kanker terug zouden doen komen. Maar de dokter stelde me gerust: dat had er niets mee te maken.'
Voor Saadouni begon daarna een heel nieuw leven. Voor ze ziek werd, had ze nooit van borstkanker gehoord. Niemand in haar familie had het, er werd niet over gepraat in haar wereld. Nu zit ze bij een zelfhulpgroep van allochtone vrouwen met kanker en ontdekt ze dat ze met velen zijn. 'We praten over wat we beleefd hebben, onze gevoelens, ons verdriet.'
Saadouni begon onder impuls van de zelfhulpgroep ook te sporten: ze gaat zwemmen en fitnessen, in een sportschool speciaal voor vrouwen. Elke week doet ze haar oefeningen als de kinderen naar school zijn. 'En na het sporten drinken we koffie en kletsen we wat. Da's altijd heel gezellig.'
Saadouni is een van de weinige allochtone vrouwen die de weg vonden naar de ZNA Borstkliniek (Stuivenberg, Sint-Erasmus, Jan Palfijn) in Antwerpen.
'Sinds 2006 hebben we 17 allochtone patiëntes met borstkanker gehad op een totaal van 210', vertelt dokter Nathalie Degrieck, hoofd van de kliniek. 'Dat is 8 procent, terwijl we hier in een buurt liggen waar 30 procent allochtonen wonen. Er moeten veel meer allochtonen met borstkanker zijn - zeker nu de migrantenpopulatie veroudert - maar we bereiken ze niet. Of ze wel behandeld worden? Dat is ook voor ons een vraagteken. Misschien keren ze daarvoor terug naar hun thuisland.'
De allochtone patiënten waren ook opmerkelijk jong. 'Bijna allemaal waren ze jonger dan vijftig. Terwijl autochtonen gemiddeld 62 zijn als ze ziek worden.' Een verklaring hiervoor is wellicht het taboe dat bij oudere migranten op borstkanker rust (zie inzet). De onwetendheid over borstkanker is groot. Weinig allochtone vrouwen weten wat het is, wat hun angst vergroot. Zo denken Kosovaarse vrouwen vaak dat het een kreeft is, mogelijk door het Franse cancer. Campagnes gaan aan ze voorbij. Degrieck: 'Wie kent niet de campagne Laat naar je borsten kijken, met de foto van de blote actrices? Iedereen toch? Wel, de meeste allochtonen hebben die nog nooit gezien.'
Allochtonen doen ook niet mee aan de screenings die de overheid organiseert. Elke vrouw boven de vijftig krijgt om de twee jaar een uitnodiging voor een mammografie. 'Bij allochtonen - zoals bij de meeste kansengroepen - gaat die ongelezen de vuilnisbak in', zegt Degrieck. Het gevolg is dat allochtone vrouwen zich met verder gevorderde kankers aandienen in de borstkliniek. De tumoren zijn al voelbaar en ze hebben er last van. Bij allochtone vrouwen zijn tumoren gemiddeld drie centimeter, bij autochtonen onder de twee.
De Antwerpse borstkliniek houdt vandaag, zaterdag, een symposium rond borstkanker en allochtonen.
www.zna.be
DS, 16-02-2008 (Ilse Degryse)
BRUSSEL - Allochtone vrouwen laten zich uit angst en onwetendheid nog te weinig - en te laat - behandelen voor borstkanker. Pas als ze echt de tumor voelen, gaan ze naar de dokter.
'Pijn had ik niet, maar het voelde hier altijd zo warm aan. En ik had gemerkt dat er een bolletje zat.' Kenza Saadouni (50) wijst met beide handen naar de borststreek. 'Ik kwam naar het ziekenhuis en moest meteen onder de scanner. Slecht nieuws, er zaten zwarte vlekjes.' Het verdict was hard: een tumor in de borst. 'Ze moest eraf', zegt Saadouni droog.
Toen begonnen voor de Marokkaanse moeder van vijf de langste twee weken uit haar leven. 'Pas' veertien dagen nadat de diagnose was gesteld, werd haar borst geamputeerd. Saadouni zucht. 'Het leken wel twee maanden. Ik was bang. Ik vroeg God om nog niet te moeten sterven. Mijn jongste twee zonen zijn nog geen tien, ze hebben me nog nodig.'
'Na de operatie was ik vooral opgelucht: de kanker was weg', zegt Saadouni. 'Al bleef ik tot lang daarna twijfelen: was ik wel genezen? Als ik nerveus was, had ik schrik dat mijn zenuwen de kanker terug zouden doen komen. Maar de dokter stelde me gerust: dat had er niets mee te maken.'
Voor Saadouni begon daarna een heel nieuw leven. Voor ze ziek werd, had ze nooit van borstkanker gehoord. Niemand in haar familie had het, er werd niet over gepraat in haar wereld. Nu zit ze bij een zelfhulpgroep van allochtone vrouwen met kanker en ontdekt ze dat ze met velen zijn. 'We praten over wat we beleefd hebben, onze gevoelens, ons verdriet.'
Saadouni begon onder impuls van de zelfhulpgroep ook te sporten: ze gaat zwemmen en fitnessen, in een sportschool speciaal voor vrouwen. Elke week doet ze haar oefeningen als de kinderen naar school zijn. 'En na het sporten drinken we koffie en kletsen we wat. Da's altijd heel gezellig.'
Saadouni is een van de weinige allochtone vrouwen die de weg vonden naar de ZNA Borstkliniek (Stuivenberg, Sint-Erasmus, Jan Palfijn) in Antwerpen.
'Sinds 2006 hebben we 17 allochtone patiëntes met borstkanker gehad op een totaal van 210', vertelt dokter Nathalie Degrieck, hoofd van de kliniek. 'Dat is 8 procent, terwijl we hier in een buurt liggen waar 30 procent allochtonen wonen. Er moeten veel meer allochtonen met borstkanker zijn - zeker nu de migrantenpopulatie veroudert - maar we bereiken ze niet. Of ze wel behandeld worden? Dat is ook voor ons een vraagteken. Misschien keren ze daarvoor terug naar hun thuisland.'
De allochtone patiënten waren ook opmerkelijk jong. 'Bijna allemaal waren ze jonger dan vijftig. Terwijl autochtonen gemiddeld 62 zijn als ze ziek worden.' Een verklaring hiervoor is wellicht het taboe dat bij oudere migranten op borstkanker rust (zie inzet). De onwetendheid over borstkanker is groot. Weinig allochtone vrouwen weten wat het is, wat hun angst vergroot. Zo denken Kosovaarse vrouwen vaak dat het een kreeft is, mogelijk door het Franse cancer. Campagnes gaan aan ze voorbij. Degrieck: 'Wie kent niet de campagne Laat naar je borsten kijken, met de foto van de blote actrices? Iedereen toch? Wel, de meeste allochtonen hebben die nog nooit gezien.'
Allochtonen doen ook niet mee aan de screenings die de overheid organiseert. Elke vrouw boven de vijftig krijgt om de twee jaar een uitnodiging voor een mammografie. 'Bij allochtonen - zoals bij de meeste kansengroepen - gaat die ongelezen de vuilnisbak in', zegt Degrieck. Het gevolg is dat allochtone vrouwen zich met verder gevorderde kankers aandienen in de borstkliniek. De tumoren zijn al voelbaar en ze hebben er last van. Bij allochtone vrouwen zijn tumoren gemiddeld drie centimeter, bij autochtonen onder de twee.
De Antwerpse borstkliniek houdt vandaag, zaterdag, een symposium rond borstkanker en allochtonen.
www.zna.be
DS, 16-02-2008 (Ilse Degryse)