Barst
7th February 2008, 14:28
Een Amerikaans droomduo
'Dream Team! Dream Team!', riep een toeschouwer na het debat tussen Hillary Clinton en Barack Obama, vorige week in Los Angeles. Nu Super Tuesday de strijd tussen de Democratische presidentskandidaten niet heeft beslecht, is de gedachte opwindender dan ooit.
Clinton en Obama, de ene kandidaat-president en de andere kandidaat-vicepresident, vormen inderdaad een 'droomduo'. Maar de kans dat de droom werkelijkheid wordt, botst op één groot obstakel: de psychologische factor. Beiden hebben sterke ego's en het is moeilijk zich in te beelden dat een van hen tweede viool in het orkest van de ander zal willen spelen.
Vicepresident Dick Cheney trok aan de touwtjes achter de schermen van het Witte Huis van George Bush en Bill Clinton voelde zich goed genoeg in zijn vel om Al Gore een grote rol te laten spelen. Maar beide voorbeelden zijn uitzonderingen. Normaliter is de belangrijkste opdracht van een vicepresident naar de begrafenis van buitenlandse staatshoofden gaan. Als Hillary Clinton uit de boot valt, wordt ze wellicht Senate majority leader. En dan vormt ze een geduchte macht, waar 'president Obama' niet omheen kan.
Ideologisch zou het 'droomduo' best mogelijk zijn: tussen Clinton en Obama is het water niet zo diep. De strijd tussen beiden is er een tussen persoonlijkheden: tussen koele wijsheid en flamboyante jeugd. Geen van beiden wil het land ideologisch echt een andere koers doen varen. Ze blijven braafjes binnen de krijtlijnen van wat Amerikaans is en aanvaardbaar voor Wall Street.
De verdeeldheid in de Democratische gelederen is vooral een hersenspinsel van de media. De campagne voor de voorverkiezingen was bijwijlen bitsig en niet altijd even kies. Bill Clinton is zeker tot aan de rand van het welvoeglijke, zo niet erover gegaan. Maar het gevecht was niet bitsiger en vuiler dan vorige campagnes.
En alles wijst er, tot hier toe, op dat de Democraten zich enthousiast achter de uiteindelijke kandidaat zullen scharen. Hun verlangen naar de macht lijkt groot genoeg om hen te herenigen. Er staat immers te veel op het spel: de ideologische samenstelling van het Hooggerechtshof, de hervorming van de pensioenen en de ziektekostenverzekering... dossiers die voor hun achterban van het allerhoogste belang zijn.
Die hereniging lijkt zich niet te zullen voordoen bij de Republikeinen, waar een bijzonder hard gevecht bezig is tussen de verschillende strekkingen om de greep op de partij.
Het Democratische duo zou ook voor Europa het best mogelijke team zijn. De Atlantische Kloof zou met (een van) hen iets minder breed worden. Maar Europa moet zich ook met Clinton of Obama geen illusies maken: 9/11 heeft ook hun speelruimte verkleind.
DS, 07-02-2008 (Evita Neefs)
'Dream Team! Dream Team!', riep een toeschouwer na het debat tussen Hillary Clinton en Barack Obama, vorige week in Los Angeles. Nu Super Tuesday de strijd tussen de Democratische presidentskandidaten niet heeft beslecht, is de gedachte opwindender dan ooit.
Clinton en Obama, de ene kandidaat-president en de andere kandidaat-vicepresident, vormen inderdaad een 'droomduo'. Maar de kans dat de droom werkelijkheid wordt, botst op één groot obstakel: de psychologische factor. Beiden hebben sterke ego's en het is moeilijk zich in te beelden dat een van hen tweede viool in het orkest van de ander zal willen spelen.
Vicepresident Dick Cheney trok aan de touwtjes achter de schermen van het Witte Huis van George Bush en Bill Clinton voelde zich goed genoeg in zijn vel om Al Gore een grote rol te laten spelen. Maar beide voorbeelden zijn uitzonderingen. Normaliter is de belangrijkste opdracht van een vicepresident naar de begrafenis van buitenlandse staatshoofden gaan. Als Hillary Clinton uit de boot valt, wordt ze wellicht Senate majority leader. En dan vormt ze een geduchte macht, waar 'president Obama' niet omheen kan.
Ideologisch zou het 'droomduo' best mogelijk zijn: tussen Clinton en Obama is het water niet zo diep. De strijd tussen beiden is er een tussen persoonlijkheden: tussen koele wijsheid en flamboyante jeugd. Geen van beiden wil het land ideologisch echt een andere koers doen varen. Ze blijven braafjes binnen de krijtlijnen van wat Amerikaans is en aanvaardbaar voor Wall Street.
De verdeeldheid in de Democratische gelederen is vooral een hersenspinsel van de media. De campagne voor de voorverkiezingen was bijwijlen bitsig en niet altijd even kies. Bill Clinton is zeker tot aan de rand van het welvoeglijke, zo niet erover gegaan. Maar het gevecht was niet bitsiger en vuiler dan vorige campagnes.
En alles wijst er, tot hier toe, op dat de Democraten zich enthousiast achter de uiteindelijke kandidaat zullen scharen. Hun verlangen naar de macht lijkt groot genoeg om hen te herenigen. Er staat immers te veel op het spel: de ideologische samenstelling van het Hooggerechtshof, de hervorming van de pensioenen en de ziektekostenverzekering... dossiers die voor hun achterban van het allerhoogste belang zijn.
Die hereniging lijkt zich niet te zullen voordoen bij de Republikeinen, waar een bijzonder hard gevecht bezig is tussen de verschillende strekkingen om de greep op de partij.
Het Democratische duo zou ook voor Europa het best mogelijke team zijn. De Atlantische Kloof zou met (een van) hen iets minder breed worden. Maar Europa moet zich ook met Clinton of Obama geen illusies maken: 9/11 heeft ook hun speelruimte verkleind.
DS, 07-02-2008 (Evita Neefs)