Laurianne
29th January 2008, 20:04
Datum : 24/01/2008
Titel : 'Dit experiment had mijn doodvonnis kunnen zijn'
Hij kan zijn woede amper beheersen. “Ik voel me misbruikt, voor de gek gehouden en afgescheept”, briest Joachim Vromans (46) uit Goirle, vlakbij Tilburg in Noord-Brabant. Hij was één van de proefpersonen in het experiment met probiotica, waarbij in Nederland 24 mensen stierven. “Gelukkig kan ik het nog wél navertellen.”
In een vroege aprilnacht in 2005 werd Joachim Vromans met helse maagpijn naar het Sint Elisabethziekenhuis in Tilburg gebracht. Hij kronkelde over de vloer, de morfi¬ne die hij op de de EHBO direct kreeg toegediend hielp amper. Snel volgde de diagnose: acute alvleesklierontsteking. En vrijwel meteen de vraag: wilt u deelnemen aan een experiment?
De arts in opleiding legde volgens Vromans uit wat het was, probiotica, en vergeleek het met het yoghurtdrankje Yakult. Het zou zijn herstel vermoedelijk bespoedigen, maar beslist geen schade doen.
“Baat het niet, schaadt het niet’”, waren volgens Vromans de letterlijke woorden. Of hij hier wilde tekenen? “Het had mijn doodvonnis kunnen zijn”, realiseert Vromans zich nu.
Kritiek
Maandenlang kreeg hij de probiotica dagelijks toegediend, via de maagsonde. “Ik kan het natuurlijk niet bewijzen, maar ik vrees dat dat mijn toestand ernstig heeft verslechterd.”
Terwijl hij vanwege de ondraaglijke pijn in coma werd gehouden, stapelde de ene na de andere ontsteking in de buikstreek zich op. Eind mei werd zijn situatie kritiek. De artsen riepen de vraag op of Vromans bediend moest worden en vroegen zijn vrouw Sigrid en hun beide dochters van 11 en 12 zich voor te bereiden op het afscheid. Maar na een nieuwe, riskante operatie week het gevaar. Pas sinds kort heeft Vromans zijn werk als reclasseringsambtenaar kunnen hervatten.
Toen hij afgelopen zaterdag de brief kreeg van het Universitair Medisch Centrum Utrecht (waar het experiment geleid werd) over het dramatische verloop van de proef, ontplofte Vromans bijna. Zeker toen hij het zinnetje las dat het bacteriegoedje in zijn geval ‘gelukkig niet tot ernstige complicaties had geleid’. Twee jaar lang van niemand meer iets gehoord of gezien en dan zo’n “lullig A4'tje”.
“Hoe is dit mogelijk, in Néderland?” zegt Vromans kwaad. “Hoe de heren professoren zich verschuilen achter de protocollen! Hén valt niets te verwijten, oh nee, er is geen grond voor claims. Ik mag hopen dat justitie onderzoek instelt. Dat er geen opzet was, mag ik aannemen, maar ik vind dat er verwijtbaar is gehandeld. Het voelt heel slecht als dit zomaar zou kunnen.”
Ik heb het artikel hier ook liggen maar vond het ook op internet zo moet ik het niet inscanne....
Ik vind het absoluut geen ideaal moment om iemand die ligt te kronkelen van de pijn de vraag te stellen of hij wil deelnemen aan een experiment.
Wanneer je afziet van de pijn wil je er zo snel mogelijk van af en denk je niet nuchter na. De artsen kunnen leken wijsmaken wat ze willen.
De vergoeding die de patiënten krijgen overtuigt hen om deel te nemen aan het onderzoek.
Bron: Gazet Van Antwerpen
25/01/08
Titel : 'Dit experiment had mijn doodvonnis kunnen zijn'
Hij kan zijn woede amper beheersen. “Ik voel me misbruikt, voor de gek gehouden en afgescheept”, briest Joachim Vromans (46) uit Goirle, vlakbij Tilburg in Noord-Brabant. Hij was één van de proefpersonen in het experiment met probiotica, waarbij in Nederland 24 mensen stierven. “Gelukkig kan ik het nog wél navertellen.”
In een vroege aprilnacht in 2005 werd Joachim Vromans met helse maagpijn naar het Sint Elisabethziekenhuis in Tilburg gebracht. Hij kronkelde over de vloer, de morfi¬ne die hij op de de EHBO direct kreeg toegediend hielp amper. Snel volgde de diagnose: acute alvleesklierontsteking. En vrijwel meteen de vraag: wilt u deelnemen aan een experiment?
De arts in opleiding legde volgens Vromans uit wat het was, probiotica, en vergeleek het met het yoghurtdrankje Yakult. Het zou zijn herstel vermoedelijk bespoedigen, maar beslist geen schade doen.
“Baat het niet, schaadt het niet’”, waren volgens Vromans de letterlijke woorden. Of hij hier wilde tekenen? “Het had mijn doodvonnis kunnen zijn”, realiseert Vromans zich nu.
Kritiek
Maandenlang kreeg hij de probiotica dagelijks toegediend, via de maagsonde. “Ik kan het natuurlijk niet bewijzen, maar ik vrees dat dat mijn toestand ernstig heeft verslechterd.”
Terwijl hij vanwege de ondraaglijke pijn in coma werd gehouden, stapelde de ene na de andere ontsteking in de buikstreek zich op. Eind mei werd zijn situatie kritiek. De artsen riepen de vraag op of Vromans bediend moest worden en vroegen zijn vrouw Sigrid en hun beide dochters van 11 en 12 zich voor te bereiden op het afscheid. Maar na een nieuwe, riskante operatie week het gevaar. Pas sinds kort heeft Vromans zijn werk als reclasseringsambtenaar kunnen hervatten.
Toen hij afgelopen zaterdag de brief kreeg van het Universitair Medisch Centrum Utrecht (waar het experiment geleid werd) over het dramatische verloop van de proef, ontplofte Vromans bijna. Zeker toen hij het zinnetje las dat het bacteriegoedje in zijn geval ‘gelukkig niet tot ernstige complicaties had geleid’. Twee jaar lang van niemand meer iets gehoord of gezien en dan zo’n “lullig A4'tje”.
“Hoe is dit mogelijk, in Néderland?” zegt Vromans kwaad. “Hoe de heren professoren zich verschuilen achter de protocollen! Hén valt niets te verwijten, oh nee, er is geen grond voor claims. Ik mag hopen dat justitie onderzoek instelt. Dat er geen opzet was, mag ik aannemen, maar ik vind dat er verwijtbaar is gehandeld. Het voelt heel slecht als dit zomaar zou kunnen.”
Ik heb het artikel hier ook liggen maar vond het ook op internet zo moet ik het niet inscanne....
Ik vind het absoluut geen ideaal moment om iemand die ligt te kronkelen van de pijn de vraag te stellen of hij wil deelnemen aan een experiment.
Wanneer je afziet van de pijn wil je er zo snel mogelijk van af en denk je niet nuchter na. De artsen kunnen leken wijsmaken wat ze willen.
De vergoeding die de patiënten krijgen overtuigt hen om deel te nemen aan het onderzoek.
Bron: Gazet Van Antwerpen
25/01/08