Hoe omgaan met de media

[Barst]

Hoe omgaan met de media


Je kunt ervoor kiezen om niets te zeggen.

Niemand is verplicht om in te gaan op vragen van journalisten. Soms dringen journalisten aan. Dan nog kan je nee zeggen.


Het kan goed zijn om wel met journalisten te spreken.

Bijvoorbeeld omdat je wil dat de feiten bekend worden, en dat de media juiste informatie verspreiden. Het kan ook dat je anderen wil waarschuwen of oproepen tot verandering.


Je hoeft het niet alleen te doen.

Je kunt je laten bijstaan door een hulpverlener, bijvoorbeeld van Slachtofferhulp. Ook de aanwezigheid van iemand uit je eigen omgeving kan een grote steun betekenen.


Je kunt vragen om anoniem te blijven.

Soms wil je je verhaal kwijt, maar niet zelf in de belangstelling staan. Maak goede afspraken met de media.


Alles in een keer vertellen?

Soms tonen vele media belangstelling. Denk erover na of je je verhaal telkens opnieuw wil vertellen, of liever één keer, op een gezamenlijk persmoment.


Blijf bij de feiten.

Vertel liever wat te weinig dan te veel. Ga niet in op al te persoonlijke vragen, zoals burenruzies of familievetes. Let er ook op dat je niets vertelt over het privéleven van anderen.


Bescherm kinderen.

Kinderen hoeven niet afgeschermd worden van de media, maar ze moeten wel goed voorbereid worden. Spreek goed af tussen kinderen en ouders, in beide richtingen, wat kan en niet kan.


Een probleem met beelden?

Media hebben ook beelden nodig. Als een bepaalde foto/opname je stoort, kan je vragen om die niet meer te publiceren/uit te zenden. Doe dat desnoods schriftelijk.


Wat als het fout loopt?

Soms worden de feiten verkeerd weergegeven of worden er dingen in je mond gelegd die je niet hebt gezegd. Vraag de betrokken reporter om dit recht te zetten. Je kunt je ook richten tot de Raad voor de Journalistiek. (vbr)

Raad voor de Journalistiek, Wetstraat 155, 1049 Brussel.

info@rvdj.be


DS, 28-01-2008

[Barst]

Het begint met de juiste naam


BRUSSEL - Vijf verenigingen en de Raad voor Journalistiek willen slachtoffers weerbaarder maken.


Ze verspreiden samen de brochure Omgaan met de pers. Het plan kiemde in 2006, toen de meisjes Stacy en Nathalie verdwenen en zowel hun droeve einde als de familiecontext van deze kinderen breed in alle media aan bod kwam. 'We hadden toen het gevoel dat het ontspoorde, ook doordat de families van de meisjes veel meer prijs gaven dan goed voor ze was', zegt Lieve Stappers van Zebra, een bondgenotenvereniging voor kinderen die slachtoffer worden in het verkeer.

Slachtoffers kiezen er niet voor om slachtoffer te worden, en zijn dus vaak niet voorbereid op de medialawine die over hun hoofden zal razen, zegt Francis Herbert, voorzitter van Ouders van Verongelukte Kinderen (OVK).

De initiatiefnemers - behalve OVK en Zebra ook nog Child Focus, Slachtofferhulp van het Algemeen Welzijnswerk en het Nationaal Forum voor Slachtofferbeleid -beklemtonen dat ze de journalisten niet met de vinger wijzen. 'Wij hebben de media nodig om onze boodschap te verspreiden.'

Ze werkten de brochure samen uit met de Raad voor de Journalistiek. Bij die Raad kun je terecht als je klachten hebt over de media. 'De meeste klachten gaan over een te grote opdringerigheid van journalisten', zegt ombudsman Flip Voets. 'Dat men bijvoorbeeld blijft bellen wanneer een slachtoffer al heeft gezegd dat hij/zij niet met de pers wil spreken.'

Maar ook journalisten met de beste bedoelingen doen wel eens iets dat kwetst, zeggen de vijf verenigingen. 'Wij hebben het meegemaakt dat een artikel prima was, maar de naam van de zoon die zelfdoding had gepleegd, was fout geschreven', zegt de dienst Slachtofferhulp. 'Zijn ouders ervoeren dat als een klap in hun gezicht.'

Leden van Ouders van Verongelukte Kinderen zien in de kranten of op tv opeens de verhakkelde fiets van hun kind terug. 'Pas op met het gebruik van archiefbeelden', waarschuwt Francis Herbert.

Child Focus erkent dat sommige zaken alleen dankzij de media worden opgelost, maar dat journalisten na afloop vaak te zeer aandringen op sensationele details over misbruik of verwondingen.

Kinderen en jongeren zelf ten slotte moeten niet afgeschermd, maar wel extra goed voorbereid worden, meent Lieve Stappers van Zebra: 'Iemand moet hen erop wijzen dat de hele school meeleest.'

De brochure in zakformaat is op 25.000 exemplaren gedrukt, waarvan 15.000 in het Nederlands. Ze worden verdeeld via de vijf verenigingen maar ook via de politie, de ziekenhuizen, OCMW's en justitiehuizen.

De brochure kan ook worden gedownload van deze site:

www.slachtofferrechten.just.fgov.be


DS, 28-01-2008