PDA

Bekijk de volledige versie : Ook regering 'geflest'


Barst
25th June 2005, 03:39
Paars krijgt onvoldoende - Triest plaatje van vermoeide ploeg


De federale regering is gezakt voor haar examen. Amper zeven van de vijftien excellenties van de ploeg van premier Guy Verhofstadt halen de helft van de punten. Het regeringsgemiddelde strandt op 46,8 procent. De premier zelf is gezakt. Zo luidt het mid-term rapport dat de redactie van deze krant geeft aan Verhofstadt II.


HET is intussen een traditie dat de redactie van deze krant naar het eind van het schooljaar toe een rapport geeft aan de regeringen van dit land. Dat is meer dan een vrijblijvende oefening. De redactie van De Standaard - in eerste instantie de Wetstraat-journalisten, maar ook de specialisten van de afdelingen binnenland, buitenland, economie en cultuur&media - proberen in enkele cijfers de prestaties van de excellenties samen te vatten. Hebben ze een visie op hun beleidsdomein? Zijn ze efficiënt in de uitvoering? En hoe goed communiceren ze?

Alleen de vijftien ministers werden beoordeeld. Niet de zes staatssecretarissen. Op de Kafka-bestrijder Vincent Van Quickenborne (VLD) na, waren de meesten onder hen te afwezig om voor een beoordeling in aanmerking te komen. Didier Donfut (PS) voor Europese Zaken en Els Van Weert (Spirit) voor Sociale Economie en Duurzame Ontwikkeling hebben geen potten gebroken de voorbije twee jaar.

Opmerkelijk is vooral dat het leidend trio van de VLD, dat de partij al twee decennia domineert, niet meer de helft van de punten haalt. Premier Verhofstadt krijgt 48 %, evenveel als zijn minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael. Karel De Gucht doet met 51 % net iets beter.

Verhofstadt is daarmee snel van zijn pluimen aan het verliezen. In 2000, na één jaar Verhofstadt I, gaf deze krant hem een onderscheiding. In mei 2003, nadat paars-groen vier jaar had geregeerd, kreeg hij nog 65 % van de punten. Twee jaar later is hij gezakt voor het examen. Aan visie (30/40) ontbreekt het de premier niet. Maar hij maakt de hoge verwachtingen die hij schept, niet waar (10/40). En de communicatie-strategie van Verhofstadt - tegen heug en meug blijven beweren dat het allemaal zo goed gaat - wordt langzamerhand lachwekkend.

Datzelfde kan worden gezegd van Karel De Gucht, inmiddels het voorwerp van nauwelijks verholen grappen bij Belgische en buitenlandse diplomaten, en van Patrick Dewael, wiens beleid herleid dreigt te worden tot communicatie.

Marc Verwilghen, de vierde Vlaamse liberaal in de regering, komt in het hele stuk eigenlijk niet voor. De minister van Economie, Energie en nog enkele bevoegdheden haalt amper 28 % en blijft daarmee naar beneden tuimelen. Als minister van Justitie sprokkelde hij na vier jaar paars-groen ook al maar 41 % van de punten. Nu wachten hijzelf en de rest van politiek België alleen op een transfer naar een buitenlandse ,,top''job.

Aan Vlaamse kant zijn het dus de socialisten die de meubelen redden. Eerste van de klas is vice-premier en minister van Begroting Johan Vande Lanotte, die met 70 % een mooie onderscheiding in de wacht sleept. De spits, spelverdeler en keeper van de ploeg evenaart daarmee zijn prestatie van twee jaar geleden. In zijn zog sleept hij zijn partijgenote Freya Van den Bossche mee. Met 60 % verovert de jonge minister van Werk en Consumentenzaken een zeer verdienstelijke (gedeelde) tweede plaats. Waarbij wel wordt opgemerkt dat ze vooral scoort op het vak ,,communicatie''. Renaat Landuyt (54 %) slaagt, zonder meer. Bruno Tobback (47 %) moet naar het herexamen.

Aan Franstalige kant slagen nauwelijks drie ministers: Laurette Onkelinx (PS), die de voorbije week nog uitpakte met het ambitieuze Themis-plan om de Belgische justitie te hervormen, haalt 60 %. Haar partijgenoot Rudy Demotte, die het beste in het Nederlands communiceert, 53 %. Didier Reynders (MR), die twee jaar geleden nog met 64 % pronkte, moet nu tevreden zijn met elf punten minder. Na vijf jaar blijft Financiën amper meer dan een puinhoop.

Laatste van de klas is zonder tegenspraak André Flahaut (23 %), die het leger verwart met zijn persoonlijke zandbak, maar van de partijleiding mag blijven blunderen.

Hij wordt voorafgegaan door drie ministers die nauwelijks aan de bak zijn gekomen: Armand De Decker (32 %), Sabine Laruelle (35 %) en Christian Dupont (41 %).

Alles samen een triest plaatje van een vermoeide ploeg die nog twee jaar wil doorgaan.


25/06/2005 Peter Vandermeersch

©Copyright De Standaard

Barst
29th September 2005, 16:22
Verder af van oplossing


Als het wat tegenzit, hebben we straks niet één maar twee algemene stakingen aan ons been.


Het ABVV mist leiderschap en drijft op een middenkader dat kickt op militantisme. Het ABVV blijft bovendien geloven dat het mogelijk is meer en grotere stukken taart uit te delen dan nu, zonder eerst de taart vergroten.

Het eist terecht dat de te lage pensioenen en andere uitkeringen worden opgetrokken, maar wil niet weten van de voorwaarde die daartoe eerst moet vervuld worden, met name dat eerst meer mensen aan het werk moeten zijn.

Het ACV is wat genuanceerder. Het wil niet meegezogen worden door het ABVV en wil de dialoog open houden. Maar het kan zijn kader blijkbaar maar weghouden van de ABVV-staking als het zelf ook met een staking dreigt.

Zo zitten we straks met twee nationale stakingsdagen opgescheept. Geen ervan is verantwoord of legitiem.

Mogen werknemers niet opkomen voor hun belangen? Natuurlijk wel. Het is hun recht.

Maar het is maar verantwoord naar het stakingsmiddel te grijpen, als dat kan bijdragen tot de oplossing. En deze stakingen drijven ons net verder weg van een oplossing.

In een van de kwetsbaarste economieën van het avondland Europa verkondigen dat meer en hogere uitkeringen betalen kan samengaan met minder mensen die daarvoor werken, is je reinste waanzin.

De Belgen kunnen hun gewoonte handhaven om zeer vroeg met pensioen te gaan, als ze aanvaarden dat de uitkeringen en de pensioenen verder blijven dalen. Aanvaarden ze dat niet, dan moeten ze meer werken en langer aan de slag blijven.

De vakbonden beseffen blijkbaar niet wat het effect zal zijn van de vergrijzing die vanaf 2010 toeslaat. Vanaf dan neemt de actieve bevolking af. Dan gaan heel veel ouderen met pensioen en komen maar heel weinig jongeren op de arbeidsmarkt. De SP.A rekende uit dat zelfs als alle jongeren aan de slag zouden kunnen, het aantal werkende ouderen nog flink moet stijgen om de sociale zekerheid overeind te houden. Niemand heeft dat tegengesproken.

Deze nationale stakingen tegen de (ontoereikende) regeringsplannen voor het loopbaaneinde, kunnen alleen leiden tot een verdere verharding van de standpunten, of tot nog slechtere oplossingen. Daarom zijn ze onverantwoord.

Maar er is meer. De stakingen zijn zelfs niet legitiem. De vakbonden grijpen terug naar een wapen dat al lang tot het verleden zou moet behoren: de politieke staking. Zulke stakingen richten zich niet tegen degenen die erdoor getroffen worden. De slachtoffers zijn de werkgevers en de burgers. De bonden willen druk uitoefenen op de regering, maar treffen daardoor de burgers, en in beginsel vooral de werkgevers. Die hebben wel standpunten over het loopbaaneinde, maar ze hebben geen beslissende stem meer in het debat.

Dat is niet ernstig. Je geeft kinderen geen mep om van hun ouders iets gedaan te krijgen.

Politieke stakingen zijn niet legitiem en horen niet thuis in een moderne democratie. Er zijn nog twee andere landen in Europa waar de bonden dit nefaste wapen hanteren: Frankrijk en Italië. Dat is niet echt overtuigend gezelschap.

De vakbonden hebben genoeg andere middelen om de politiek onder druk te zetten. Wie meteen naar het sterkste wapen grijpt, erkent dat hij geen goede argumenten heeft.


29/09/2005 Door Guy Tegenbos

©Copyright De Standaard

didpro
6th October 2005, 15:49
Zonder de betrouwbaarheid van de test te bekritiseren, en puur afgaand op de cijfers, bevestigt de huidige regering (en eigenlijk de politiek in het algemeen) mijn gevoel. De uitslagen laten duidelijk zien met wat voor een prutsers wij hier zitten opgescheept. Ik betwijfel zeker niet de competentie van ieder van hen afzonderlijk. Maar het is altijd 'wij hier' en 'jullie daar' en nooit eens wij met zijn allen ... tenzij het gaat om grote internationale vraagstukken waar iedereen zijn voordeel kan halen. Maar laat ze maar verder klooien. Des te sneller gaan we naar een politieke implosie toe. Want geef toe ... de bel met lucht kan niet blijven groeien hoor. Die gaat ooit eens flink uiteen spatten. Moesten wij als burgens omgaan zoals zij onderling met elkaar omgaan (regerings- en partijleiders zouden toch eigenlijk als een voorbeeld mogen gezien worden in onze samenleving) ... dan veranderde ons triestig landje direct in een jungle.
(sorry voor de negativiteit ... maar politiek wekt dat op bij mij)