Barst
13th December 2007, 00:23
Moderne media
Sommige beledigingen werken bevrijdend. Als je, zoals de RTBF, decennialang voor een PS-bastion doorging, en plots een onverlaat je 'de propagandamachine van Joëlle Milquet' noemt, dan ontkurk je champagne.
Yves Leterme moet maar eens de toespraak lezen die Tony Blair op 12 juni van dit jaar bij Reuters hield. Vijftien dagen voor zijn afscheid als premier bracht hij daar een lucide getuigenis van een ervaringsdeskundige over media en politiek. Moderne media zijn hyperconcurrentieel, zei hij, draaien dag en nacht, jagen elkaar op, en nog meer hun prooien. Ze krijgen geen tijd meer om te checken, maken van elke mug een olifant, hebben het grijs tussen zwart en wit geschrapt, zoals het onderscheid tussen feiten en commentaar. Blair had er nog aan kunnen toevoegen dat ze meer en meer gratis zijn, dus van reclame leven, en winstmarge creëren door de kost van de informatie af te slanken tot op het punt waarop het publiek die net nog geloofwaardig acht.
Heel wat Vlamingen ervaren deze dagen dat de RTBF niet meer die slapende staatszender van tien jaar terug is. Ze serveert snedige journaals met jonge, felle journalistes (en de heel gedreven en dus excellente Christophe Deborsu), net niet te veel huis-, tuin- en keukencalamiteiten en zelfs nog aandacht voor berichten van meer dan drie kerktorens ver. Matin première op de radio zit zelfs zo vol nieuws dat het overloopt wanneer er een extraatje pub is.
Die moderne RTBF leeft van de kijkcijfers, want die brengen reclame. En dus bepleiten de Censydiams aan de achterkant van de Reyerslaan een inbedding in een vanzelfsprekende francofonie, een gevoel dat in Franstalig België veel meer unisono is dan flamingantisme in Vlaanderen.
Dat leidt natuurlijk tot gramschap aan de overkant van de taalgrens. Maar precies daarom was Letermes waanzinnige vergelijking met Radio Mille Collines heel modern mediatiek: flagrant overdreven, flagrant onjuist, zelfs grof, maar daardoor net opvallend genoeg om concurrerende nieuwsitems te overstemmen. De communautaire kloof in dit land is er ook één van uiteendrijvende publieksmarkten.
Vandaar trouwens dat iedereen de echte scoop van Questions à la Une heeft gemist. Wie op de beelden van augustus Joëlle Milquet zo systematisch voor de camera's de regering ziet zwartmaken die ze aan het vormen was, vraagt zich af waarom heel die oranje-blauwe pantomime zo lang heeft moeten aanslepen. Guy Verhofstadt ontdekt dezer dagen het antwoord.
Gaandeweg daagt het immers bij Didier Reynders dat hem een rol in de oppositie wacht. De PS staat er tegenover Verhofstadt op dat met haar ook Ecolo en CDH in het kabinet treden. Dat is de beloning omdat die twee Reynders deze zomer in zijn eigen vet hebben laten gaarkoken, toen hij de PS buitenspel wou zetten. Zo straft men Franstalige politici die het aandurven echt te zeggen hoe ziek van links Wallonië en Brussel zijn, zeker als ze daar door de kiezer voor beloond worden.
PS, Ecolo, CDH, VLD en CD&V hebben samen 86 zetels. Als de SP.A hun staatshervorming steunt, zijn het er net 100, in een combinatie die alle gewestmeerderheden verenigt. De VLD is in die constellatie het moeilijke punt, want die moet de MR laten vallen. Ze kan gepaaid worden met het premierschap, of zal een nog veel radicalere staatshervorming dan de N-VA eisen, om minstens in de toekomst en louter in Vlaanderen de kans op een wat liberaler economisch beleid te vrijwaren.
Het enige alternatief is dat Reynders er toch in slaagt de PS los te weken van haar satellieten, dus door Elio Di Rupo het premierschap aan te bieden. Die combinatie - de liberalen, CD&V en PS - heeft 91 zetels en kan haar staatshervorming aan de SP.A voorleggen. Met CDH er toch nog bij is ze helemaal onafhankelijk van FDF en N-VA, merkte Gerard Deprez daar gisteren bij op.
In beide gevallen staat een radicale opdeling van dit land in de sterren geschreven. Leg anders over achttien maanden aan de kiezers van VLD, CD&V en N-VA maar eens uit dat de eerste kans op centrum-rechts in twintig jaar helaas weer een paar decennia moet worden uitgesteld omdat Franstalig België er nog niet rijp voor is. Er is minder nodig om van Voka of Unizo volwaardige separatisten te maken.
Verhofstadt, met al zijn ervaring, zal de bui wel hebben zien hangen, toen de kranten hem vorige week als de messias binnenhaalden en de gevallen Leterme weghoonden. Typisch moderne media: flagrant overdreven, flagrant onjuist, grof in de schets, maar daardoor net opvallend genoeg om concurrerende nieuwsitems te overstemmen.
Rolf Falter is freelance journalist.
DS, 12-12-2007
Sommige beledigingen werken bevrijdend. Als je, zoals de RTBF, decennialang voor een PS-bastion doorging, en plots een onverlaat je 'de propagandamachine van Joëlle Milquet' noemt, dan ontkurk je champagne.
Yves Leterme moet maar eens de toespraak lezen die Tony Blair op 12 juni van dit jaar bij Reuters hield. Vijftien dagen voor zijn afscheid als premier bracht hij daar een lucide getuigenis van een ervaringsdeskundige over media en politiek. Moderne media zijn hyperconcurrentieel, zei hij, draaien dag en nacht, jagen elkaar op, en nog meer hun prooien. Ze krijgen geen tijd meer om te checken, maken van elke mug een olifant, hebben het grijs tussen zwart en wit geschrapt, zoals het onderscheid tussen feiten en commentaar. Blair had er nog aan kunnen toevoegen dat ze meer en meer gratis zijn, dus van reclame leven, en winstmarge creëren door de kost van de informatie af te slanken tot op het punt waarop het publiek die net nog geloofwaardig acht.
Heel wat Vlamingen ervaren deze dagen dat de RTBF niet meer die slapende staatszender van tien jaar terug is. Ze serveert snedige journaals met jonge, felle journalistes (en de heel gedreven en dus excellente Christophe Deborsu), net niet te veel huis-, tuin- en keukencalamiteiten en zelfs nog aandacht voor berichten van meer dan drie kerktorens ver. Matin première op de radio zit zelfs zo vol nieuws dat het overloopt wanneer er een extraatje pub is.
Die moderne RTBF leeft van de kijkcijfers, want die brengen reclame. En dus bepleiten de Censydiams aan de achterkant van de Reyerslaan een inbedding in een vanzelfsprekende francofonie, een gevoel dat in Franstalig België veel meer unisono is dan flamingantisme in Vlaanderen.
Dat leidt natuurlijk tot gramschap aan de overkant van de taalgrens. Maar precies daarom was Letermes waanzinnige vergelijking met Radio Mille Collines heel modern mediatiek: flagrant overdreven, flagrant onjuist, zelfs grof, maar daardoor net opvallend genoeg om concurrerende nieuwsitems te overstemmen. De communautaire kloof in dit land is er ook één van uiteendrijvende publieksmarkten.
Vandaar trouwens dat iedereen de echte scoop van Questions à la Une heeft gemist. Wie op de beelden van augustus Joëlle Milquet zo systematisch voor de camera's de regering ziet zwartmaken die ze aan het vormen was, vraagt zich af waarom heel die oranje-blauwe pantomime zo lang heeft moeten aanslepen. Guy Verhofstadt ontdekt dezer dagen het antwoord.
Gaandeweg daagt het immers bij Didier Reynders dat hem een rol in de oppositie wacht. De PS staat er tegenover Verhofstadt op dat met haar ook Ecolo en CDH in het kabinet treden. Dat is de beloning omdat die twee Reynders deze zomer in zijn eigen vet hebben laten gaarkoken, toen hij de PS buitenspel wou zetten. Zo straft men Franstalige politici die het aandurven echt te zeggen hoe ziek van links Wallonië en Brussel zijn, zeker als ze daar door de kiezer voor beloond worden.
PS, Ecolo, CDH, VLD en CD&V hebben samen 86 zetels. Als de SP.A hun staatshervorming steunt, zijn het er net 100, in een combinatie die alle gewestmeerderheden verenigt. De VLD is in die constellatie het moeilijke punt, want die moet de MR laten vallen. Ze kan gepaaid worden met het premierschap, of zal een nog veel radicalere staatshervorming dan de N-VA eisen, om minstens in de toekomst en louter in Vlaanderen de kans op een wat liberaler economisch beleid te vrijwaren.
Het enige alternatief is dat Reynders er toch in slaagt de PS los te weken van haar satellieten, dus door Elio Di Rupo het premierschap aan te bieden. Die combinatie - de liberalen, CD&V en PS - heeft 91 zetels en kan haar staatshervorming aan de SP.A voorleggen. Met CDH er toch nog bij is ze helemaal onafhankelijk van FDF en N-VA, merkte Gerard Deprez daar gisteren bij op.
In beide gevallen staat een radicale opdeling van dit land in de sterren geschreven. Leg anders over achttien maanden aan de kiezers van VLD, CD&V en N-VA maar eens uit dat de eerste kans op centrum-rechts in twintig jaar helaas weer een paar decennia moet worden uitgesteld omdat Franstalig België er nog niet rijp voor is. Er is minder nodig om van Voka of Unizo volwaardige separatisten te maken.
Verhofstadt, met al zijn ervaring, zal de bui wel hebben zien hangen, toen de kranten hem vorige week als de messias binnenhaalden en de gevallen Leterme weghoonden. Typisch moderne media: flagrant overdreven, flagrant onjuist, grof in de schets, maar daardoor net opvallend genoeg om concurrerende nieuwsitems te overstemmen.
Rolf Falter is freelance journalist.
DS, 12-12-2007