Barst
27th May 2005, 12:36
Van judo Naar basketbal
De personeelswissel aan de top van de SP.A is geen improvisatie. Op het leidende niveau is dit proces lange tijd doorgedacht en afgetoetst. Nu de start ervan is gegeven, zal de rest gestroomlijnd verlopen, zoals de regels van het huis het willen. Men heeft er graag een sterke man, maar dat is geen synoniem met ,,dictator''. Je komt op die post maar terecht als kan worden aangenomen dat je de specifieke verhouding tussen overleggen en beslissen beheerst. Een voorzitter à la Patrick Janssens was een buitenbeentje, maar de omringing met de sterke mannen van het moment, Stevaert en Vande Lanotte, voorkwam dat hij rauw werd opgepeuzeld alvorens hij zichzelf kon bewijzen.
Die ondersteuning heeft een man als Johan Vande Lanotte niet nodig. Hij is de laatste van de teletubbies die het tot voorzitter brengt. Alles wijst op continuïteit, maar zijn persoonlijkheid kan moeilijk anders dan een rol spelen. Daarvoor is ze te markant. Net als Stevaert is hij een man die het vermogen heeft mensen rond zich te verzamelen en te doen draven. Maar Stevaert was een judoka. Het soepel overnemen van de energie van een aanvaller en dat omzetten in winst had hij tot hoge kunst verheven. Vande Lanotte is een basketbalspeler. Een teamspeler, maar een die niet altijd de neiging kan onderdrukken om, tegen beter weten in, toch een nummertje voor de tribune op te voeren. Zelfs als hij lange tijd heeft gezwegen, zoals tijdens zijn biechtvaderschap in het B-H-V-verhaal, moet hij uiteindelijk toch zijn waarheid en zijn ontzagwekkend redeneervermogen eens etaleren. Bescheidenheid is een pak dat hem niet past.
Voor Stevaert doet hij zeker niet onder in het verpakken van moeilijke ideeën. Hij is niet voor niets de bedenker van het Zilverfonds en het goudhamsterprincipe. Zijn geduld met mensen die trager van begrip of zuiniger in de inspanning zijn, een zeer ruime meerderheid van de bevolking, is aanzienlijk kleiner dan dat van zijn voorganger.
Die karaktertrek vergroot het risico op interne spanningen, maar zal zeker en vast ook een rol spelen in de hectische fase die het Belgische samenlevingsmodel tegemoet gaat. ,,Als voorzitter zal ik zeker niet minder radicaal zijn dan als minister'', laat hij vandaag optekenen. De keuze voor het voorzitterschap boven de post van federaal vice-premier is ook een keuze voor een strategie naar de volgende regeringsvorming toe.
De elites in Vlaanderen zijn niet lang meer bereid te leven met de frustraties die de Belgische blokkeringen hen dagelijks opleveren. Dat heeft weinig met vendelgezwaai te maken, maar alles met de groeiende wil om naar eigen inzicht een beleid te kunnen voeren. Het B-H-V-dossier speelt in die ontwikkeling slechts een secundaire rol, maar de afloop ervan heeft de bewustwording wel versneld. Met zijn Humo -interview van deze week en zijn overstap naar het partijvoorzitterschap, doet Vande Lanotte een gooi naar het leiderschap in de komende krachtmeting.
Nu we de deemstering van de generatie-Verhofstadt beleven, zag het ernaar uit dat die functie van nature Yves Leterme toekwam. Maar de minister-president heeft de kick van het besturen ontdekt en lijkt zich in zijn beleidsrol terug te trekken. De twee streekgenoten kennen elkaar goed en waarderen elkaar. Van de werking van hun tandem hangt de komende jaren veel af.
27/05/2005 Door Bart Sturtewagen
©Copyright De Standaard
De personeelswissel aan de top van de SP.A is geen improvisatie. Op het leidende niveau is dit proces lange tijd doorgedacht en afgetoetst. Nu de start ervan is gegeven, zal de rest gestroomlijnd verlopen, zoals de regels van het huis het willen. Men heeft er graag een sterke man, maar dat is geen synoniem met ,,dictator''. Je komt op die post maar terecht als kan worden aangenomen dat je de specifieke verhouding tussen overleggen en beslissen beheerst. Een voorzitter à la Patrick Janssens was een buitenbeentje, maar de omringing met de sterke mannen van het moment, Stevaert en Vande Lanotte, voorkwam dat hij rauw werd opgepeuzeld alvorens hij zichzelf kon bewijzen.
Die ondersteuning heeft een man als Johan Vande Lanotte niet nodig. Hij is de laatste van de teletubbies die het tot voorzitter brengt. Alles wijst op continuïteit, maar zijn persoonlijkheid kan moeilijk anders dan een rol spelen. Daarvoor is ze te markant. Net als Stevaert is hij een man die het vermogen heeft mensen rond zich te verzamelen en te doen draven. Maar Stevaert was een judoka. Het soepel overnemen van de energie van een aanvaller en dat omzetten in winst had hij tot hoge kunst verheven. Vande Lanotte is een basketbalspeler. Een teamspeler, maar een die niet altijd de neiging kan onderdrukken om, tegen beter weten in, toch een nummertje voor de tribune op te voeren. Zelfs als hij lange tijd heeft gezwegen, zoals tijdens zijn biechtvaderschap in het B-H-V-verhaal, moet hij uiteindelijk toch zijn waarheid en zijn ontzagwekkend redeneervermogen eens etaleren. Bescheidenheid is een pak dat hem niet past.
Voor Stevaert doet hij zeker niet onder in het verpakken van moeilijke ideeën. Hij is niet voor niets de bedenker van het Zilverfonds en het goudhamsterprincipe. Zijn geduld met mensen die trager van begrip of zuiniger in de inspanning zijn, een zeer ruime meerderheid van de bevolking, is aanzienlijk kleiner dan dat van zijn voorganger.
Die karaktertrek vergroot het risico op interne spanningen, maar zal zeker en vast ook een rol spelen in de hectische fase die het Belgische samenlevingsmodel tegemoet gaat. ,,Als voorzitter zal ik zeker niet minder radicaal zijn dan als minister'', laat hij vandaag optekenen. De keuze voor het voorzitterschap boven de post van federaal vice-premier is ook een keuze voor een strategie naar de volgende regeringsvorming toe.
De elites in Vlaanderen zijn niet lang meer bereid te leven met de frustraties die de Belgische blokkeringen hen dagelijks opleveren. Dat heeft weinig met vendelgezwaai te maken, maar alles met de groeiende wil om naar eigen inzicht een beleid te kunnen voeren. Het B-H-V-dossier speelt in die ontwikkeling slechts een secundaire rol, maar de afloop ervan heeft de bewustwording wel versneld. Met zijn Humo -interview van deze week en zijn overstap naar het partijvoorzitterschap, doet Vande Lanotte een gooi naar het leiderschap in de komende krachtmeting.
Nu we de deemstering van de generatie-Verhofstadt beleven, zag het ernaar uit dat die functie van nature Yves Leterme toekwam. Maar de minister-president heeft de kick van het besturen ontdekt en lijkt zich in zijn beleidsrol terug te trekken. De twee streekgenoten kennen elkaar goed en waarderen elkaar. Van de werking van hun tandem hangt de komende jaren veel af.
27/05/2005 Door Bart Sturtewagen
©Copyright De Standaard