Proficiat gouverneur Stevaert

[Kenny]

Steve stunt nog eens: hij wordt nieuwe gouverneur van Limburg

SP.A-voorzitter Steve Stevaert wordt de nieuwe gouverneur van de provincie Limburg. Hij volgt Hilde Houben-Bertrand op. Caroline Gennez, fractieleidster in het Vlaams Parlement, wordt de nieuwe partijvoorzitter. Tot nu toe was Gennez ondervoorzitter van de sp.a. In oktober wordt er een nieuwe partijvoorzitter gekozen. Mogelijke kanshebbers zijn Johan Vande Lanotte en Freya Van den Bossche.

Als provinciegouverneur gaat Stevaert jaarlijks 72.400 euro verdienen (art. 42 van besluit van Vlaamse regering van 26 maart 2004).


Door het vertrek van Steve Stevaert naar de provincie Limburg doet Joris Vandenbroucke (Spirit) zijn intrede in het Vlaams parlement. Meteen telt de Spirit-formatie vijf leden. Vandenbroucke legt wellicht op 1 juni de eed af, tijdens de volgende plenaire vergadering.

De 28-jarige Vandenbroucke is afkomstig van en woont in Borgloon. Hij zette zijn eerste stappen in de politiek als voorzitter van de studentenkern van de Volksuniejongeren in Leuven waar hij na zijn studies enkele jaren heeft gewoond. Als lijsttrekker voor VU&ID werd hij er in 2000 verkozen in de gemeenteraad.

Vorig jaar nam hij ontslag en keerde terug naar zijn thuisbasis om in Limburg te kandideren als tweede opvolger op de sp.a-spirit-lijst voor het Vlaams Parlement. Sinds oktober 2004 is hij provinciaal voorzitter van Spirit in Limburg.

Vandenbroucke is licentiaat geschiedenis en deed aanvullende studies bedrijfseconomie. Professioneel was hij actief als parlementair medewerker, als stafmedewerker op het kabinet van voormalig Vlaams minister Johan Sauwens en als woordvoerder van voormalig Vlaams minister Gilbert Bossuyt. Momenteel werkt hij op de studiedienst van Spirit.

Als jong parlementslid wil hij zich inzetten "voor zaken waar jongeren van wakker liggen: gelijke kansen in het onderwijs, de hoge jeugdwerkloosheid, betaalbare huisvesting, ruimte voor de jeugd om zich te kunnen uitleven, enz..."

HLN Weblog 25/05

[Kenny]

Met als meest positieve noot natuurlijk: Zijn benoeming als gouverneur houdt uiteraard in dat Stevaert partijvoorzitter en Vlaams parlementslid af is. Hij verlaat op die manier het Belgische politieke toneel.

[Barst]

[QUOTE=Kenny]Met als meest positieve noot natuurlijk: Zijn benoeming als gouverneur houdt uiteraard in dat Stevaert partijvoorzitter en Vlaams parlementslid af is. Hij verlaat op die manier het Belgische politieke toneel.[/QUOTE]


[SIZE=2][FONT=Trebuchet MS]Toch niet helemaal akkoord... Ik onderschrijft de stelling van de auteur van het DS-editoriaal van vandaag dat luidt naar de titel 'Zorgelijk signaal'...[/FONT][/SIZE]


ZORGELIJK SIGNAAL


Schok van Stevaerts keuze reikt tot ver buiten zijn eigen partij
Stevaert kiest voor Limburg. Niet ooit wel eens, niet over een paar jaar, maar nu. De laatste stunt van Steve is meteen de grootste van allemaal. Dat hij aan het gouverneurschap van zijn thuisgouw Limburg op dit moment al de voorkeur zou geven op een sleutelrol in de nationale politiek als SP.A-voorzitter, had zo goed als niemand verwacht. De schok die hij daarmee veroorzaakt, reikt verder dan zijn eigen lot en zelfs dan dat van zijn partij. Een van de spectaculairste politieke carrières die dit land ooit heeft gekend, eindigt abrupt. Ze zal op het hoogste vlak amper zes, zeven jaar hebben geduurd. Het politieke landschap in Vlaanderen verandert met een klap ingrijpend. Maar dat iemand op zijn leeftijd, met zijn curriculum en zijn machtspositie een stap terug doet, zegt ook veel over de staat van de politiek in dit land.

Zijn terugkeer naar Limburg is ongetwijfeld in de allereerste plaats een positieve keuze. Daar liggen zijn politieke roots. Daar is hij koning en kan hij het, met zijn toegangen tot de Brusselse machtscentra, nog vele jaren blijven. Maar de redenering dat dit opweegt tegen alle andere argumenten, is, ook voor de mensen uit zijn eigen kring, moeilijk te volgen. Hoe kunnen zijn partij- en kartelgenoten geloven dat ze het voortaan ook zonder hem verder aankunnen?

Toen hij op het einde van de jaren negentig tot het gedeelde leiderschap van de partij toetrad, waren de Vlaamse socialisten op sterven na dood. Zijn onnavolgbare combinatie van populisme en ideologische beginselvastheid - samengevat in het gratis-verhaal - bood de reddingsboei. Dat hij in 2003 ook officieel voorzitter werd, was slechts de consecratie van een onbetwist feit. De daaropvolgende verkiezingsoverwinning was vrijwel geheel zijn werk. Wie anders had de SP-congresgangers er een paar maanden eerder van kunnen overtuigen met Spirit in zee te gaan, of ze er nu voor of tegen waren, gewoon omdat hij het hun vroeg?

Zijn ontgoocheling is dat alle geleverde inspanningen botsen tegen een onderstroom in Vlaanderen die naar rechts wijst. Met sterke figuren en een gedisciplineerde aanpak valt daar een tijd tegen op te roeien. Maar een dominante kracht worden, zit er in die omstandigheden niet in. Dat vreet.

Wellicht onderschat iedereen hoeveel energie de constante druk zelfs van de meest robuuste politicus vergt. De slijtage werd hoorbaar in zijn klacht dat de media een perfide rol spelen in het maken en breken van politiek talent. Sommige jonge kometen halen het op eigen kracht, andere gaan in het keiharde spel ten onder. Voor sommigen is dat geen persoonlijk drama. Maar de moeilijke rekrutering weegt wel op het niveau van de politiek als geheel. Dat iemand van zijn kaliber nu ook de weg van de minste weerstand kiest, is een zorgelijk signaal. Een land heeft de politici die het verdient. De spoeling is vandaag een heel stuk dunner.

Dit is ook het einde van een bestuursmodel voor de SP.A. Geen teletubbies meer. Na de jonge Caroline Gennez als interimaris komt wellicht Johan Vande Lanotte aan het roer. Hij moet dan de definitieve overdracht aan de jongere generatie voorbereiden.

Aan de ongebreidelde lof die Stevaert gisteren vanuit de andere partijhoofdkwartieren toewaaide, valt af te meten hoe blij men daar is met de verzwakking van de concurrentie. Maar dat zijn kortetermijnberekeningen. De Vlaamse politiek is schraler geworden en daar wordt niemand beter van die het goed met de kwaliteit van onze democratie voor heeft.


26/05/2005 Door Bart Sturtewagen

©Copyright De Standaard

[Barst]

Waarom Steve Stevaert Limburg in 10 jaar helemaal wil veranderen


Over tien jaar moet Limburg er anders uit zien. Zo formuleerde Steve Stevaert zijn ambities toen hij zijn benoeming tot gouverneur van Limburg ,,aanvaardde''. Moet Limburg er zo nodig anders uit zien? Waarom zou dat kunnen lukken? En waarom zou hij als gouverneur daartoe kunnen bijdragen? Het is hoe dan ook de laatste kans voor Limburg om te stunten op dat vlak.


EERST een misverstand uit de wereld helpen. Stevaert is niet de eerste nog veelbelovende socialistische politicus die op het toppunt van zijn nationale politieke carrière plots voor het lokale niveau kiest. Zijn onmiddellijke voorganger deed dit ook: in 2003, net toen hij zich bewezen en gevestigd had als partijvoorzitter, koos Patrick Janssens ervoor de Antwerpse crisis te gaan oplossen.

Het meest typische voorbeeld was Frank Van Acker. Deze zoon van de roemruchte Achiel Van Acker, was in de jaren zestig en zeventig de meestbelovende politicus bij de Vlaamse socialisten. Hij sprak weinig, maar altijd raak, had veel gezag en charisma. Hij was opgeklommen tot staatssecretaris, en had net een grote hervorming van de sociale zekerheid voorbereid, toen hij in 1977 koos voor het burgemeesterschap van Brugge. Talloze malen werd hij nog gevraagd voor topfuncties in partij en regering, maar hij wees die af. Niets is zo bevredigend als een lokale politieke functie, niets is zo onbevredigend als een nationale politieke functie, zei hij.

Dat bevestigen haast alle politici die lokale mandaten opnemen. In ,,Brussel'' zweef je als politicus. Je ziet nooit het effect van je beslissingen op het terrein. Je steekt nooit de eerste spade van het gebouw waarvan je de plannen hebt goedgekeurd, want tegen die tijd ben je al lang weg. Het is een hondenleven, en dankbaarheid krijg je nooit. Lokaal ligt dat anders. Daar zie je de effecten wel. Daar uiten mensen hun dankbaarheid nog.

Daarom trekken toppolitici - Louis Tobback bijvoorbeeld - op het eind van hun carrière vaak naar het lokale niveau. Doorgaans als burgemeester. Provinciegouverneur komt niet zo vaak voor als eindeloopbaandoel. Er zijn ten eerste minder vacatures, en bovendien blijven die doorgaans lange tijd bezet door dezelfden. De toppolitici beschouwen het gouverneurschap bovendien als troostprijs voor wie uit de boot viel, zoals André Denys (VLD), de nieuwe Oost-Vlaamse gouverneur.

De directe greep van een gouverneur is veel beperkter dan die van een burgemeester, maar hij geniet eenzelfde soort aanzien en gezag, en ligt ook niet onder vuur zoals de Brusselse politici.

Terug naar Steve Stevaert. Hij verkiest dit soort job boven een Brusselse. Voor hemzelf was zijn burgemeesterschap van Hasselt zijn gelukshoogtepunt. Daar voelde hij zich het best. Daar zag hij direct de effecten van wat hij deed. Daar had hij het meest greep op beslissingen. Hij wil terug naar een vergelijkbare biotoop. Limburg, bijvoorbeeld. In die provincie betekent de provincie trouwens nog iets.

Hij gaat erheen omdat het daar rustiger is, maar niet om uit te rusten. Hij wil ,,dat Limburg er over tien jaar totaal anders uit ziet''. Waarom moet dit zo nodig?

Limburg vraagt dat. Sinds de jaren vijftig, met voormalig provinciegouverneur Roppe, vraagt Limburg extra inspanningen van de rest van het land en Europa ,,om zijn achterstand weg te werken''. Die was en is reëel. Limburg heeft nog altijd een jongere bevolking, met relatief minder ouderen, en meer grotere gezinnen. Die verschillen zakken pijlsnel weg. Maar de werkloosheid blijft er hoger en het gemiddeld inkomen lager. Het uitrustingsniveau van de provincie is ook nog beperkter: er zijn minder rusthuizen, kinderkribben, hogescholen en spoorlijnen.

Limburg loopt die achterstand wel in. Het heeft een hogere economische groei, meer investeringen, meer industriezones en een jonger woningpatrimonium dan de rest van Vlaanderen. Dat heeft Limburg mede te danken aan de Europese, Belgische en Vlaamse geldstromen die het kon binnenrijven voor het wegwerken van die achterstand en ter compensatie van de sluiting van de steenkoolmijnen. Als Stevaert en Limburg willen stunten, zal het nu moeten gebeuren. Over vijf à tien jaar zit Limburg op het Vlaams gemiddelde, en zal het geen extra's meer krijgen.

Limburg houdt wel één extra troef over: zijn bestuur en samenhorigheid. In Limburg, en in West-Vlaanderen, betekenen het provinciaal niveau en zijn instituten nog iets. De excentrische streken hebben blijkbaar behoefte aan samenhorigheid om sterker te staan tegenover de centrale macht. Er werd op Limburgs niveau een beleid gevoerd in tal van domeinen - economisch, sociaal, cultureel - en dat is nog niet helemaal verdwenen.

Dat is een kracht in het West-Europa van de 21ste eeuw waar landen en streken elkaar nauwelijks nog kunnen beconcurreren met prijzen. Dé concurrentiefactor wordt de kwaliteit van het bestuur. Hoewel provincies een beperkte actieradius hebben, kunnen ze wat betekenen als ze erin slagen de krachten te bundelen.

Gezagvolle figuren slaagden daarin in het verleden. Gouverneur Andries Kinsbergen in Antwerpen kon dat. Hij had geen macht. De bevolking kende hem nauwelijks. Maar hij had gezag bij de elite. Overal te lande kwamen politici te laat, behalve daar waar gouverneur Kinsbergen kwam. Hij kon zakenlui ontvangen in de panoramazaal van de 16de verdieping van zijn provinciehuis, en hen de indruk geven dat heel de nijvere regio aan zijn voeten lag, en hen zo overhalen tot investeringen. En in de meeste gevallen slaagde hij erin hun dossier door de diverse subsidiekanalen te sluizen.

Stevaert heeft niet dezelfde kwaliteiten als Kinsbergen. Maar wel andere. Hij kan mensen bijeenbrengen. Hij kan ze grenzen doen overschrijden. Hij kan mensen van mening doen veranderen. Hij heeft de Vlamingen zelfs geleerd gedisciplineerder en veiliger met de auto te rijden. Dus is het niet uitgesloten dat hij erin slaagt in Limburg met het laatste Limburgplan en de laatste extra centen voor die provincie, een biotoop te scheppen die inderdaad een extra economische dynamiek geeft aan die provincie.


Guy Tegenbos, DS, 27-05-2005