Barst
15th November 2007, 18:43
'Sadia, het meisje dat neen zei'
CHARLEROI - Een stille mars trok gisteren door Charleroi. De mars was ter nagedachtenis van Sadia Sheikh. Het Pakistaanse meisje werd door haar broer vermoord omdat ze weigerde uitgehuwelijkt te worden. 'We wisten dat het goed mis zat. Maar dat het fataal zou aflopen, kon niemand denken.'
Aan haar gezicht kon je het niet aflezen. Altijd was ze vrolijk, altijd goedgeluimd. Een vat vol energie, vol plannen voor de toekomst. En toch wisten haar klasgenoten verdomd goed wat er met Sadia Sheikh (20) aan de hand was.
Ze wisten dat het van oorsprong Pakistaanse meisje het zwaar had thuis. Dat Sadia's ouders hun dochter te westers vonden, met haar jeansbroeken en haar Belgische vriend. Dat ze Sadia beloofd hadden aan een man in Pakistan. Het huwelijk was geregeld, de bruidsjurk hing al in de kast. In de paasvakantie van dit jaar zou de familie afreizen.
Toen werd de jarenlange druk Sadia Sheikh te veel. Aan de vooravond van het huwelijk liep ze van huis weg en zocht ze hulp bij de politie. Haar angstkreet werd gehoord: Sadia's ouders kregen een contactverbod opgelegd en het meisje werd in Brussel op een geheime locatie ondergebracht.
Naar school kwam Sadia vanaf dan alleen nog om examens af te leggen. In het grootste geheim dan nog, niet bij haar medestudenten in de klas, maar in een achteraflokaal op school. Tot op een dag haar ouders ook daar opdaagden en door de gangen schreeuwden dat ze hun dochter mee naar huis zouden nemen. Agenten moesten Sadia ontzetten en escorteerden het ontdane meisje naar haar vluchtoord.
'Toen wisten we dat het echt goed mis was. Maar dat het uiteindelijk fataal zou aflopen, had niemand kunnen denken.' Stephanie loopt met vier vriendinnen voor de stille mars uit die door Charleroi trekt. Goed 1.500 mensen stappen erin mee. De meisjes dragen een grote foto van Sadia. Achter hen loopt de rest van de klas. Hun spandoeken schreeuwen hun woede en verdriet uit: 'Neen aan het ontoelaatbare', staat er, 'het huwelijk kan alleen gesloten worden met de vrije en volmondige toestemming van de toekomstige echtgenoten' en 'Sadia, het meisje dat neen zei'.
'Het leek na de zomervakantie beter te gaan tussen Sadia en haar ouders', vertelt Stephanie. 'Op de dag dat ze neergeschoten werd, ging ze bij haar familie lunchen, een verzoeningsgesprek. Haar spullen liet ze achter in de klas, ze nam alleen haar gsm en portefeuille mee. We hebben haar niet meer teruggezien. Toen ze er na schooltijd nog niet was, zijn we naar de politie gegaan. Die heeft ons verteld dat Sadia neergeschoten was.'
Moussadra Sheikh, de 24-jarige broer van Sadia, schoot op 22 oktober op klaarlichte dag zijn beide zussen neer voor hun ouderlijk huis in Lodelinsart, een voorstad van Charleroi. Sadia werd zwaargewond afgevoerd, haar jongere zus Sarya (18) werd met schotwonden naar het ziekenhuis in Charleroi gebracht. Dat ziekenhuis ligt recht tegenover de Provinciale Hogeschool waar Sadia een opleiding rechtspraktijk volgde. Ze droomde ervan advocaat te worden en dat leek haar een goeie voorbereiding op de universiteit. Twee dagen later overleed ze in het ziekenhuis.
'De studenten hebben haar nog kunnen groeten in het funerarium. Daarna heeft haar familie haar meegenomen naar Pakistan, waar ze begraven is. Afscheid hebben we niet van haar kunnen nemen. Daarom houden we deze stille mars', vertelt een lerares die zegt namens het hele korps te spreken. 'We hopen dat dit iets in beweging zet, dat politici actie ondernemen opdat geen vrouw nog op deze manier moet sterven.'
Na de mars trekken de jongeren naar de vierde verdieping van hun school. Bij hun klaslokaal onthullen ze een gedenkplaat voor Sadia. In een hoek staat een jongeman wezenloos voor zich uit te staren. Het is Sadia's Belgische vriend. Hij heeft na de moord een tijd ondergedoken gezeten, uit angst dat Moussadra, die nog altijd voortvluchtig is, achter hem aan zou komen.
Als de massa weg is, neemt de jongen de foto van Sadia die in de mars is meegedragen in zijn armen. Hij leest in het condoleanceregister wat klasgenoten geschreven hebben. Stille, dikke tranen rollen over zijn wangen. Dan gaat hij nog één keer het klaslokaal in en kijkt naar de foto's van Sadia die er hangen. De jongen verbijt zijn tranen en loopt weer de gang op, waar Sadia's vriendinnen hem in hun armen sluiten.
DS, 15-11-2007 (Ilse Degryse)
CHARLEROI - Een stille mars trok gisteren door Charleroi. De mars was ter nagedachtenis van Sadia Sheikh. Het Pakistaanse meisje werd door haar broer vermoord omdat ze weigerde uitgehuwelijkt te worden. 'We wisten dat het goed mis zat. Maar dat het fataal zou aflopen, kon niemand denken.'
Aan haar gezicht kon je het niet aflezen. Altijd was ze vrolijk, altijd goedgeluimd. Een vat vol energie, vol plannen voor de toekomst. En toch wisten haar klasgenoten verdomd goed wat er met Sadia Sheikh (20) aan de hand was.
Ze wisten dat het van oorsprong Pakistaanse meisje het zwaar had thuis. Dat Sadia's ouders hun dochter te westers vonden, met haar jeansbroeken en haar Belgische vriend. Dat ze Sadia beloofd hadden aan een man in Pakistan. Het huwelijk was geregeld, de bruidsjurk hing al in de kast. In de paasvakantie van dit jaar zou de familie afreizen.
Toen werd de jarenlange druk Sadia Sheikh te veel. Aan de vooravond van het huwelijk liep ze van huis weg en zocht ze hulp bij de politie. Haar angstkreet werd gehoord: Sadia's ouders kregen een contactverbod opgelegd en het meisje werd in Brussel op een geheime locatie ondergebracht.
Naar school kwam Sadia vanaf dan alleen nog om examens af te leggen. In het grootste geheim dan nog, niet bij haar medestudenten in de klas, maar in een achteraflokaal op school. Tot op een dag haar ouders ook daar opdaagden en door de gangen schreeuwden dat ze hun dochter mee naar huis zouden nemen. Agenten moesten Sadia ontzetten en escorteerden het ontdane meisje naar haar vluchtoord.
'Toen wisten we dat het echt goed mis was. Maar dat het uiteindelijk fataal zou aflopen, had niemand kunnen denken.' Stephanie loopt met vier vriendinnen voor de stille mars uit die door Charleroi trekt. Goed 1.500 mensen stappen erin mee. De meisjes dragen een grote foto van Sadia. Achter hen loopt de rest van de klas. Hun spandoeken schreeuwen hun woede en verdriet uit: 'Neen aan het ontoelaatbare', staat er, 'het huwelijk kan alleen gesloten worden met de vrije en volmondige toestemming van de toekomstige echtgenoten' en 'Sadia, het meisje dat neen zei'.
'Het leek na de zomervakantie beter te gaan tussen Sadia en haar ouders', vertelt Stephanie. 'Op de dag dat ze neergeschoten werd, ging ze bij haar familie lunchen, een verzoeningsgesprek. Haar spullen liet ze achter in de klas, ze nam alleen haar gsm en portefeuille mee. We hebben haar niet meer teruggezien. Toen ze er na schooltijd nog niet was, zijn we naar de politie gegaan. Die heeft ons verteld dat Sadia neergeschoten was.'
Moussadra Sheikh, de 24-jarige broer van Sadia, schoot op 22 oktober op klaarlichte dag zijn beide zussen neer voor hun ouderlijk huis in Lodelinsart, een voorstad van Charleroi. Sadia werd zwaargewond afgevoerd, haar jongere zus Sarya (18) werd met schotwonden naar het ziekenhuis in Charleroi gebracht. Dat ziekenhuis ligt recht tegenover de Provinciale Hogeschool waar Sadia een opleiding rechtspraktijk volgde. Ze droomde ervan advocaat te worden en dat leek haar een goeie voorbereiding op de universiteit. Twee dagen later overleed ze in het ziekenhuis.
'De studenten hebben haar nog kunnen groeten in het funerarium. Daarna heeft haar familie haar meegenomen naar Pakistan, waar ze begraven is. Afscheid hebben we niet van haar kunnen nemen. Daarom houden we deze stille mars', vertelt een lerares die zegt namens het hele korps te spreken. 'We hopen dat dit iets in beweging zet, dat politici actie ondernemen opdat geen vrouw nog op deze manier moet sterven.'
Na de mars trekken de jongeren naar de vierde verdieping van hun school. Bij hun klaslokaal onthullen ze een gedenkplaat voor Sadia. In een hoek staat een jongeman wezenloos voor zich uit te staren. Het is Sadia's Belgische vriend. Hij heeft na de moord een tijd ondergedoken gezeten, uit angst dat Moussadra, die nog altijd voortvluchtig is, achter hem aan zou komen.
Als de massa weg is, neemt de jongen de foto van Sadia die in de mars is meegedragen in zijn armen. Hij leest in het condoleanceregister wat klasgenoten geschreven hebben. Stille, dikke tranen rollen over zijn wangen. Dan gaat hij nog één keer het klaslokaal in en kijkt naar de foto's van Sadia die er hangen. De jongen verbijt zijn tranen en loopt weer de gang op, waar Sadia's vriendinnen hem in hun armen sluiten.
DS, 15-11-2007 (Ilse Degryse)