Barst
20th May 2005, 12:33
,,Transfers wiegen Walen in slaap''
BRUSSEL - Drie Waalse economie-professoren durven plots hardop zeggen dat Wallonië de enige voormalige zware-industrie-regio is in Europa die zich na vijftig jaar nog niet herpakt heeft en dat Wallonië zich wellicht in slaap laat wiegen door de financiële transfers uit Vlaanderen.
SENATOR Alain Destexhe (MR) zorgde onlangs voor ophef met zijn stelling dat Wallonië een zwart gat is in het hart van het welvarendste deel van Europa. Hij werd in Franstalig België uitgespuwd als ,,nestbevuiler''.
Zijn cijfers werden inmiddels tegen het licht gehouden door drie professoren economie: Henri Capron van de ULB, Pierre Pestieau van Luik en Michel Mignolet van Namen. Zij uitten zich dinsdag op een wetenschappelijk colloquium en verdedigen hun stellingen de komende dagen in Le Soir . Zij bevestigen dat Wallonië stagneert en verslaafd is geraakt aan de Vlaamse bijstand.
Per inwoner produceert Wallonië amper driekwart (77,2 procent) aan rijkdom van wat een gemiddelde Europeaan aan bbp (bruto binnenlands product) oplevert. België steekt dankzij het productievere Vlaanderen toch boven het EU-gemiddelde uit. De interne transfers in België maken dat het gemiddelde inkomen van een Waal toch nog boven het EU-gemiddelde uitkomt. Andere ,,zwarte gaten'' - Liverpool, Glasgow en Noord-Frankrijk - herstelden zich de afgelopen jaren, maar Wallonië helemaal niet, integendeel. Met een jeugdwerkloosheid van 26,3 procent doet Wallonië het nog slechter dan Lotharingen, een andere industriële vergeetput.
Professor Capron: ,,De transfers houden het land weliswaar bij elkaar maar ze moedigen geen energiek antwoord aan op de economische problemen van Wallonië. De Waalse politici concentreren zich vooral op de zoektocht naar geldstromen in plaats van te mikken op meer ondernemerszin.''
,,De cijfers leren dat de sociale welvaart beter is in Wallonië dan in Vlaanderen'', merkt professor Pestieau op. ,,Dat zal misschien niet blijven duren. Frankrijk zal Lotharingen nooit in de steek laten. Maar Wallonië wordt bedreigd door de scheiding van België. Als de transfers vanuit Vlaanderen opdrogen, zakken de uitkeringen in Wallonië bruusk met 20 procent. We moeten ons daarop voorbereiden. In plaats van het behoud van verworven rechten te bevechten, moet de politiek een efficiënte tewerkstellingspolitiek voeren. Want de Waalse werkloosheid is een schande die de Waalse ministers uit hun slaap zou moeten houden.''
Professor Pestieau brengt in herinnering dat Frank Vandenbroucke (SP.A) op een Waals 'non' botste toen hij zo'n beleid wilde voeren. ,,We kunnen ons zo'n afwijzing niet blijven permitteren. We moeten de methodes gebruiken die ook andere Europese economieën uit het slop haalden.'' Professor Michel Mignolet gaat een stap verder: het loonverschil tussen Wallonië en Vlaanderen bedraagt nu ,,slechts'' vier procent - terwijl de Waalse ondernemingen minder rendabel zijn dan de Vlaamse. Hij bepleit dat Wallonië een soort 'lageloonzone' wordt ten opzichte van Vlaanderen. Dat zal volgens hem vanzelf meer bedrijven aantrekken.
20/05/2005 (fds)
©Copyright De Standaard
[SIZE=3][FONT=Trebuchet MS][Ik voeg er ineens maar de opiniebijdrage aan toe uit dezelfde krant van dezelfde dag:][/FONT][/SIZE]
COMMENTAAR. Politieke macht, economische onmacht
In normale omstandigheden volstaat de helft of zelfs een kwart van wat er in de Fazant-nota staat over de versterking van het Vlaamse karakter van de rand rond Brussel, om de Franstalige partijen en media meteen in de gordijnen te jagen. Nu bleven hun reacties op die aangekondigde maatregelen vrij beperkt.
De PS zwijgt. De CDH spreekt, maar niet luid. Het FDF ziet uiteraard lelijke discriminaties en dreigt. De MR gaat wat mee in dat kielzog.
Ook de media blijven vrij kalm. La Libre Belgique giet olie op de golven en bepleit federale verstandhouding. Le Soir verwijt de gekwetste leeuw dat hij als wraak zijn klauwen zet in de rug van de arme Franstaligen die in de rand wonen. Maar er zijn ooit al lelijker dingen gezegd. Over culturele genocide en zo.
Intuïtief wordt wellicht aangevoeld dat het strategisch niet verstandig is de vernederde Vlamingen door de modder te sleuren en dat het beter is olie op de golven te gieten dan op het vuur. Er moet immers nog verder samengeleefd en samen geregeerd worden.
Mogelijk is ook de boodschap van de drie Franstalige economen doorgedrongen, die plots publiek mogen verkondigen wat al jaren in alle internationale economische rapporten staat, maar wat in België onder de mat moest geveegd worden: Wallonië is ondanks alle geldstromen uit Vlaanderen en uit Europa een van de armste Europese regio's geworden. Alle andere regio's, die vijftig jaar geleden ook zwarte sneeuw zagen door de teloorgang van hun zware industrie, zijn al uit het dal geklommen, behalve Wallonië en Lotharingen in Frankrijk.
Waalse politici zijn vaak meer bezig met het behouden en uitbreiden van die geldstromen, dan met de economische wederopstanding van hun gewest. Misschien moet Wallonië toch eens de economische maatregelen uitproberen die in al die andere streken in Europa succes brachten: realistische lonen die in overeenstemming zijn met de productiviteit in de regio, een versoepeling van de arbeidsregels, een grotere dynamisering van de werklozen en de uitkeringstrekkers, de depolitisering van het economisch leven en zware investeringen in research en ontwikkeling, aldus de drie economen.
Plots mag dat gezegd worden. Jarenlang was het over heel de wereld gemeengoed, behalve in Wallonië en dus in België.
Is de euro gevallen? Of was het de opmerking van een van de professoren dat Lotharingen niet bang moet zijn dat het door Frankrijk zal losgelaten worden, maar Wallonië misschien wel dat het door Vlaanderen wordt gelost?
Wallonië en Franstalig België mogen politiek sterk staan en dat de afgelopen dagen nog eens bewezen hebben, economisch staan ze extreem zwak. Het risico dat de deelstaat die alles moet betalen zijn politieke onmacht niet langer pikt, is niet onbestaande. Misschien dringt dat door.
In Vlaanderen groeit intussen nog een ander inzicht. De B-H-V-crisis hield niet alleen een nederlaag in voor de Vlamingen. Het was ook een nederlaag voor het federale bestuursniveau. Het is de eerste keer in de geschiedenis dat een communautair conflict dat de federale regering moest managen, niet tot een compromis leidde. Het federale niveau heeft niet meer het gezag en de macht om de deelstaten of de politieke gemeenschappen te dwingen om bij een conflict toch minstens een compromis te sluiten.
20/05/2005 Door Guy Tegenbos
©Copyright De Standaard
BRUSSEL - Drie Waalse economie-professoren durven plots hardop zeggen dat Wallonië de enige voormalige zware-industrie-regio is in Europa die zich na vijftig jaar nog niet herpakt heeft en dat Wallonië zich wellicht in slaap laat wiegen door de financiële transfers uit Vlaanderen.
SENATOR Alain Destexhe (MR) zorgde onlangs voor ophef met zijn stelling dat Wallonië een zwart gat is in het hart van het welvarendste deel van Europa. Hij werd in Franstalig België uitgespuwd als ,,nestbevuiler''.
Zijn cijfers werden inmiddels tegen het licht gehouden door drie professoren economie: Henri Capron van de ULB, Pierre Pestieau van Luik en Michel Mignolet van Namen. Zij uitten zich dinsdag op een wetenschappelijk colloquium en verdedigen hun stellingen de komende dagen in Le Soir . Zij bevestigen dat Wallonië stagneert en verslaafd is geraakt aan de Vlaamse bijstand.
Per inwoner produceert Wallonië amper driekwart (77,2 procent) aan rijkdom van wat een gemiddelde Europeaan aan bbp (bruto binnenlands product) oplevert. België steekt dankzij het productievere Vlaanderen toch boven het EU-gemiddelde uit. De interne transfers in België maken dat het gemiddelde inkomen van een Waal toch nog boven het EU-gemiddelde uitkomt. Andere ,,zwarte gaten'' - Liverpool, Glasgow en Noord-Frankrijk - herstelden zich de afgelopen jaren, maar Wallonië helemaal niet, integendeel. Met een jeugdwerkloosheid van 26,3 procent doet Wallonië het nog slechter dan Lotharingen, een andere industriële vergeetput.
Professor Capron: ,,De transfers houden het land weliswaar bij elkaar maar ze moedigen geen energiek antwoord aan op de economische problemen van Wallonië. De Waalse politici concentreren zich vooral op de zoektocht naar geldstromen in plaats van te mikken op meer ondernemerszin.''
,,De cijfers leren dat de sociale welvaart beter is in Wallonië dan in Vlaanderen'', merkt professor Pestieau op. ,,Dat zal misschien niet blijven duren. Frankrijk zal Lotharingen nooit in de steek laten. Maar Wallonië wordt bedreigd door de scheiding van België. Als de transfers vanuit Vlaanderen opdrogen, zakken de uitkeringen in Wallonië bruusk met 20 procent. We moeten ons daarop voorbereiden. In plaats van het behoud van verworven rechten te bevechten, moet de politiek een efficiënte tewerkstellingspolitiek voeren. Want de Waalse werkloosheid is een schande die de Waalse ministers uit hun slaap zou moeten houden.''
Professor Pestieau brengt in herinnering dat Frank Vandenbroucke (SP.A) op een Waals 'non' botste toen hij zo'n beleid wilde voeren. ,,We kunnen ons zo'n afwijzing niet blijven permitteren. We moeten de methodes gebruiken die ook andere Europese economieën uit het slop haalden.'' Professor Michel Mignolet gaat een stap verder: het loonverschil tussen Wallonië en Vlaanderen bedraagt nu ,,slechts'' vier procent - terwijl de Waalse ondernemingen minder rendabel zijn dan de Vlaamse. Hij bepleit dat Wallonië een soort 'lageloonzone' wordt ten opzichte van Vlaanderen. Dat zal volgens hem vanzelf meer bedrijven aantrekken.
20/05/2005 (fds)
©Copyright De Standaard
[SIZE=3][FONT=Trebuchet MS][Ik voeg er ineens maar de opiniebijdrage aan toe uit dezelfde krant van dezelfde dag:][/FONT][/SIZE]
COMMENTAAR. Politieke macht, economische onmacht
In normale omstandigheden volstaat de helft of zelfs een kwart van wat er in de Fazant-nota staat over de versterking van het Vlaamse karakter van de rand rond Brussel, om de Franstalige partijen en media meteen in de gordijnen te jagen. Nu bleven hun reacties op die aangekondigde maatregelen vrij beperkt.
De PS zwijgt. De CDH spreekt, maar niet luid. Het FDF ziet uiteraard lelijke discriminaties en dreigt. De MR gaat wat mee in dat kielzog.
Ook de media blijven vrij kalm. La Libre Belgique giet olie op de golven en bepleit federale verstandhouding. Le Soir verwijt de gekwetste leeuw dat hij als wraak zijn klauwen zet in de rug van de arme Franstaligen die in de rand wonen. Maar er zijn ooit al lelijker dingen gezegd. Over culturele genocide en zo.
Intuïtief wordt wellicht aangevoeld dat het strategisch niet verstandig is de vernederde Vlamingen door de modder te sleuren en dat het beter is olie op de golven te gieten dan op het vuur. Er moet immers nog verder samengeleefd en samen geregeerd worden.
Mogelijk is ook de boodschap van de drie Franstalige economen doorgedrongen, die plots publiek mogen verkondigen wat al jaren in alle internationale economische rapporten staat, maar wat in België onder de mat moest geveegd worden: Wallonië is ondanks alle geldstromen uit Vlaanderen en uit Europa een van de armste Europese regio's geworden. Alle andere regio's, die vijftig jaar geleden ook zwarte sneeuw zagen door de teloorgang van hun zware industrie, zijn al uit het dal geklommen, behalve Wallonië en Lotharingen in Frankrijk.
Waalse politici zijn vaak meer bezig met het behouden en uitbreiden van die geldstromen, dan met de economische wederopstanding van hun gewest. Misschien moet Wallonië toch eens de economische maatregelen uitproberen die in al die andere streken in Europa succes brachten: realistische lonen die in overeenstemming zijn met de productiviteit in de regio, een versoepeling van de arbeidsregels, een grotere dynamisering van de werklozen en de uitkeringstrekkers, de depolitisering van het economisch leven en zware investeringen in research en ontwikkeling, aldus de drie economen.
Plots mag dat gezegd worden. Jarenlang was het over heel de wereld gemeengoed, behalve in Wallonië en dus in België.
Is de euro gevallen? Of was het de opmerking van een van de professoren dat Lotharingen niet bang moet zijn dat het door Frankrijk zal losgelaten worden, maar Wallonië misschien wel dat het door Vlaanderen wordt gelost?
Wallonië en Franstalig België mogen politiek sterk staan en dat de afgelopen dagen nog eens bewezen hebben, economisch staan ze extreem zwak. Het risico dat de deelstaat die alles moet betalen zijn politieke onmacht niet langer pikt, is niet onbestaande. Misschien dringt dat door.
In Vlaanderen groeit intussen nog een ander inzicht. De B-H-V-crisis hield niet alleen een nederlaag in voor de Vlamingen. Het was ook een nederlaag voor het federale bestuursniveau. Het is de eerste keer in de geschiedenis dat een communautair conflict dat de federale regering moest managen, niet tot een compromis leidde. Het federale niveau heeft niet meer het gezag en de macht om de deelstaten of de politieke gemeenschappen te dwingen om bij een conflict toch minstens een compromis te sluiten.
20/05/2005 Door Guy Tegenbos
©Copyright De Standaard