Barst
14th May 2005, 14:36
Druk op jongeren is enorm
BRUSSEL - ,,De literatuur zegt dat jongeren meer kans lopen op psychische problemen als je arm bent, of gescheiden, maar wij passen niet in dat plaatje en toch heeft onze dochter een eetstoornis. Waar ligt het dan aan?'' Een moeder getuigt.
,,Ik beweer zeker niet dat wij een perfect gezin zijn. We zijn eigenlijk een heel gewoon gezin, dat niets te kort heeft. We hebben altijd veel met onze kinderen gepraat. Daar kan het ook niet aan liggen. Daarom vraag ik mij af of er toch niet ook iets mis is op maatschappelijk vlak. De druk die op de jongeren van vandaag weegt, is enorm.''
,,Ik denk nu aan wat mijn dochter vertelde over een winkeluitstap met haar vriendinnen. Ze gingen met z'n allen kleren passen in de H&M. Eentje zei: help, ik kan niet meer in een maatje 34! Als je dan zelf maat 38 hebt, wat toch een heel gewone maat is, voel je je dan goed? Ik kan mij niet herinneren dat mijn vriendinnen en ik zo kritisch waren voor elkaar. Dat was in die tijd niet aan de orde.''
,,Zelf was ik als kind echt dik. Na een bezoek aan de schoolarts stond er 'obees' op mijn verslag. Mijn moeder nam mij in paniek mee naar de huisarts: wat heeft ze nu?! En die moest daar eens hartelijk om lachen en hij stuurde ons wandelen. Het is er later min of meer vanzelf uitgegroeid. De maatschappij stelde toen niet zulke hoge eisen aan jongeren. Je hoefde niet perfect te zijn. Ik denk dat we met zijn allen veel te hoge verwachtingen hebben.''
,,Nu stuurt ook bijna iedereen zijn kinderen naar de orthodontist, voor een perfect gebit. Ik heb dat met mijn dochter ook gedaan. Misschien was dat fout, ik vraag mij het af. Is het zo erg als je tanden wat scheef staan? Er is toen een botscan genomen van haar handen, en de conclusie schokte mijn dochter: het is gedaan met groeien. 'Oei, mama', zei ze, 'nu zal ik altijd dik blijven.' Daarna is het begonnen. Ik leg de schuld niet bij de tandarts, het is altijd een veelheid van factoren.''
,,Mijn man is huisarts, dus we hebben het gelukkig snel gezien. Ze was nog niet vreselijk mager, maar ze at niet meer. Ze kruimelde maar wat met haar voedsel. We hebben er alles aan gedaan om haar uit het ziekenhuis te houden. Week na week met haar naar de psycholoog. Dat betaal je allemaal zelf. Wij kunnen dat aan, maar het is schrijnend voor de minder kapitaalkrachtige gezinnen.''
,,Haar lichaam is nu weer in orde, maar het probleem zit nog in haar hoofd. Het is nog lang niet voorbij. Wat het voor ons moeilijker maakt, is dat ze nu ook elke therapie afwijst. Wat wil je, 't is per slot een puber. We moeten onderscheid leren maken tussen haar persoon en haar ziekte. Ze is een meid met heel veel talenten, die ook hard haar best doet op school. Zelf streeft ze perfectie na: als het niet perfect kan, dan liever helemaal niet. In het beste geval zou zo'n houding tot uitstekende prestaties kunnen leiden. Maar wij vinden dat allang het belangrijkste niet meer.''
14/05/2005
©Copyright De Standaard
BRUSSEL - ,,De literatuur zegt dat jongeren meer kans lopen op psychische problemen als je arm bent, of gescheiden, maar wij passen niet in dat plaatje en toch heeft onze dochter een eetstoornis. Waar ligt het dan aan?'' Een moeder getuigt.
,,Ik beweer zeker niet dat wij een perfect gezin zijn. We zijn eigenlijk een heel gewoon gezin, dat niets te kort heeft. We hebben altijd veel met onze kinderen gepraat. Daar kan het ook niet aan liggen. Daarom vraag ik mij af of er toch niet ook iets mis is op maatschappelijk vlak. De druk die op de jongeren van vandaag weegt, is enorm.''
,,Ik denk nu aan wat mijn dochter vertelde over een winkeluitstap met haar vriendinnen. Ze gingen met z'n allen kleren passen in de H&M. Eentje zei: help, ik kan niet meer in een maatje 34! Als je dan zelf maat 38 hebt, wat toch een heel gewone maat is, voel je je dan goed? Ik kan mij niet herinneren dat mijn vriendinnen en ik zo kritisch waren voor elkaar. Dat was in die tijd niet aan de orde.''
,,Zelf was ik als kind echt dik. Na een bezoek aan de schoolarts stond er 'obees' op mijn verslag. Mijn moeder nam mij in paniek mee naar de huisarts: wat heeft ze nu?! En die moest daar eens hartelijk om lachen en hij stuurde ons wandelen. Het is er later min of meer vanzelf uitgegroeid. De maatschappij stelde toen niet zulke hoge eisen aan jongeren. Je hoefde niet perfect te zijn. Ik denk dat we met zijn allen veel te hoge verwachtingen hebben.''
,,Nu stuurt ook bijna iedereen zijn kinderen naar de orthodontist, voor een perfect gebit. Ik heb dat met mijn dochter ook gedaan. Misschien was dat fout, ik vraag mij het af. Is het zo erg als je tanden wat scheef staan? Er is toen een botscan genomen van haar handen, en de conclusie schokte mijn dochter: het is gedaan met groeien. 'Oei, mama', zei ze, 'nu zal ik altijd dik blijven.' Daarna is het begonnen. Ik leg de schuld niet bij de tandarts, het is altijd een veelheid van factoren.''
,,Mijn man is huisarts, dus we hebben het gelukkig snel gezien. Ze was nog niet vreselijk mager, maar ze at niet meer. Ze kruimelde maar wat met haar voedsel. We hebben er alles aan gedaan om haar uit het ziekenhuis te houden. Week na week met haar naar de psycholoog. Dat betaal je allemaal zelf. Wij kunnen dat aan, maar het is schrijnend voor de minder kapitaalkrachtige gezinnen.''
,,Haar lichaam is nu weer in orde, maar het probleem zit nog in haar hoofd. Het is nog lang niet voorbij. Wat het voor ons moeilijker maakt, is dat ze nu ook elke therapie afwijst. Wat wil je, 't is per slot een puber. We moeten onderscheid leren maken tussen haar persoon en haar ziekte. Ze is een meid met heel veel talenten, die ook hard haar best doet op school. Zelf streeft ze perfectie na: als het niet perfect kan, dan liever helemaal niet. In het beste geval zou zo'n houding tot uitstekende prestaties kunnen leiden. Maar wij vinden dat allang het belangrijkste niet meer.''
14/05/2005
©Copyright De Standaard