Barst
2nd November 2007, 17:29
La gauche caviar, ’t is geen mythe
door Freddy De Pauw
"La gauche caviar", de uitdrukking komt uit Frankrijk. Ze slaat op die linkerzijde die zich vooral in chique salons ophoudt, ver weg van de dagelijkse bekommernissen van de achterban. Bestaat dat wel echt? Is dat geen karikatuur waarmee rechts de linkerzijde wil belasteren? Toch niet, luxe links bestaat echt. Ter illustratie het trouwfeest van Fabienne Servan-Schreiber en Henri Weber in september in Parijs. Het viel me op omdat ik Weber, nu Europarlementslid voor de Franse PS, in de jaren 1960 o.m. kende als gastheer.
Henri Weber was toen de nummer twee van de Franse afdeling van de trotskistische Vierde Internationale, naast Alain Krivine. Weber richtte ‘Rouge’, het blad van die Franse afdeling, de huidige Ligue Communiste Révolutionaire (LCR) op.
Weber streefde toen naar een klassenloze maatschappij waarin iedereen ooit overvloed zou kennen. Nu, het valt te begrijpen dat veel militanten uit die periode door de vele tegenslagen en de triomfen van het neoliberalisme wat moedeloos werden en in afwachting daarvan alvast die overvloed voor een beperktere groep, waaronder zichzelf, nastreefden. Weber en Servan-Schreiber hebben alvast de overvloedfase bereikt.
Hun trouwfeest had plaats in de ‘Cirque d’Hiver’, bepaald geen goedkope plek, meer dan het dubbele van de Concert Noble (8.000 euro) in Brussel. Maar waar kan je anders 800 genodigden bijeenbrengen? Want met zoveel waren ze op het feest. En dat waren beslist geen proletariërs, want Fabienne en Henri hadden zich omringd met dames en heren van stand. Die ze op de lekkerste hapjes en dranken onthaalden. Fabienne gekleed in een rood kleedje van Sonia Ryckiel…
Onder de genodigden treffen we politieke kopstukken aan. In de eerste plaats van de partij van het paar, de PS. Ségolène Royal was van de partij, Henri Fabius kwam even een kijkje nemen. Dominique Strauss-Kahn, net directeur van het IMF, was er ook, evenals gewezen premier Lionel Jospin en echtgenote Sylviane Agacinski. In hun buurt zaten twee "ouvertures" van Sarkozy, de oorlogszuchtige minister van Buitenlandse Zaken Bernard Kouchner, die een van de grote vedettes van het feest was, en Martin Hirsch, gewezen voorman van Emmaüs die nu Sarkozy’s "hoge commissaris voor actieve solidariteit" is. Een beetje verderop de bankiers Philippe Lagayette (J.P. Morgan) en Bruno Roger (Lazard). Ook nog Françoise de Panafieu, kandidate van de rechtse UMP om burgemeester van Parijs te worden.
Kortom, een bont en zeer selectief gezelschap. Enkele genodigden hadden de invitatie evenwel – en zelfs daarom – afgewezen. Alain Krivine, die in de jaren 1960 samen met Weber de trotskistische organisatie uitbouwde, vond dat zijn plaats niet in dat mondaine gezelschap was. "We leven niet in dezelfde wereld en we hebben een andere opvatting over politiek", schreef het trotskistische weekblad Rouge.
Het is slechts een trouwfeest. Maar wel een dat illustreert in welke wereld de voormannen en voorvrouwen van de sociaaldemocratie leven. In een andere wereld dan die van wat hun achterban zou moeten zijn.
Uitpers, nr 91, 9de jg., november 2007
door Freddy De Pauw
"La gauche caviar", de uitdrukking komt uit Frankrijk. Ze slaat op die linkerzijde die zich vooral in chique salons ophoudt, ver weg van de dagelijkse bekommernissen van de achterban. Bestaat dat wel echt? Is dat geen karikatuur waarmee rechts de linkerzijde wil belasteren? Toch niet, luxe links bestaat echt. Ter illustratie het trouwfeest van Fabienne Servan-Schreiber en Henri Weber in september in Parijs. Het viel me op omdat ik Weber, nu Europarlementslid voor de Franse PS, in de jaren 1960 o.m. kende als gastheer.
Henri Weber was toen de nummer twee van de Franse afdeling van de trotskistische Vierde Internationale, naast Alain Krivine. Weber richtte ‘Rouge’, het blad van die Franse afdeling, de huidige Ligue Communiste Révolutionaire (LCR) op.
Weber streefde toen naar een klassenloze maatschappij waarin iedereen ooit overvloed zou kennen. Nu, het valt te begrijpen dat veel militanten uit die periode door de vele tegenslagen en de triomfen van het neoliberalisme wat moedeloos werden en in afwachting daarvan alvast die overvloed voor een beperktere groep, waaronder zichzelf, nastreefden. Weber en Servan-Schreiber hebben alvast de overvloedfase bereikt.
Hun trouwfeest had plaats in de ‘Cirque d’Hiver’, bepaald geen goedkope plek, meer dan het dubbele van de Concert Noble (8.000 euro) in Brussel. Maar waar kan je anders 800 genodigden bijeenbrengen? Want met zoveel waren ze op het feest. En dat waren beslist geen proletariërs, want Fabienne en Henri hadden zich omringd met dames en heren van stand. Die ze op de lekkerste hapjes en dranken onthaalden. Fabienne gekleed in een rood kleedje van Sonia Ryckiel…
Onder de genodigden treffen we politieke kopstukken aan. In de eerste plaats van de partij van het paar, de PS. Ségolène Royal was van de partij, Henri Fabius kwam even een kijkje nemen. Dominique Strauss-Kahn, net directeur van het IMF, was er ook, evenals gewezen premier Lionel Jospin en echtgenote Sylviane Agacinski. In hun buurt zaten twee "ouvertures" van Sarkozy, de oorlogszuchtige minister van Buitenlandse Zaken Bernard Kouchner, die een van de grote vedettes van het feest was, en Martin Hirsch, gewezen voorman van Emmaüs die nu Sarkozy’s "hoge commissaris voor actieve solidariteit" is. Een beetje verderop de bankiers Philippe Lagayette (J.P. Morgan) en Bruno Roger (Lazard). Ook nog Françoise de Panafieu, kandidate van de rechtse UMP om burgemeester van Parijs te worden.
Kortom, een bont en zeer selectief gezelschap. Enkele genodigden hadden de invitatie evenwel – en zelfs daarom – afgewezen. Alain Krivine, die in de jaren 1960 samen met Weber de trotskistische organisatie uitbouwde, vond dat zijn plaats niet in dat mondaine gezelschap was. "We leven niet in dezelfde wereld en we hebben een andere opvatting over politiek", schreef het trotskistische weekblad Rouge.
Het is slechts een trouwfeest. Maar wel een dat illustreert in welke wereld de voormannen en voorvrouwen van de sociaaldemocratie leven. In een andere wereld dan die van wat hun achterban zou moeten zijn.
Uitpers, nr 91, 9de jg., november 2007