Hanne VG
17th October 2007, 07:51
Hoe kan je leven van 350 euro per maand?
Vandaag Werelddag van Verzet tegen de Armoede
'Het goedkoopste brood? In de Aldi, 55cent voor een groot wit. Als je 350 euro per maand hebt voor eten, drinken, kleren en de kinderen, weet je dat wel', zegt Danny Verachtert. Na zijn echtscheiding verzeilde hij in armoede. 'Maar ooit klim ik uit de miserie.' Dirk Musschoot
Danny Verachtert (43) is een alleenstaande vader van drie kinderen van respectievelijk 14, 15 en 17. Diploma's heeft hij niet. Ooit had hij werk als bijrijder: hifi- en huishoudtoestellen bij mensen aan huis brengen. Maar toen kwam er een herstructurering en stond Danny op straat. Na drie maanden stempelen kon hij bij zijn vader aan de slag als dakbedekker. Anderhalf jaar later ging het bedrijfje van zijn vader failliet.
'Noem het tegenslag,' zegt Danny. 'We hadden net een huis gekocht en ik moest 500 euro per maand afbetalen. Mijn vrouw ging er vandoor en ik kreeg een ongeval. Eigen schuld, te snel gereden met mijn bromfiets en over de kop gegaan. Ik heb er een rugletsel aan overgehouden, waardoor ik nu geen werk meer vind. Ja, ze hebben eens geprobeerd of een beschutte werkplaats niets voor mij was. Hele dagen kartonnen dozen van de band halen en op elkaar stapelen. Ik ging veel te snel in vergelijking met de andere mensen die daar werkten. Eigenlijk komt het hier op neer: ik ben te goed voor de beschutte werkplaats, maar niet goed genoeg voor de gewone arbeidsmarkt.'
'Ons huis heb ik moeten verkopen, door de echtscheiding, maar ook door de schulden die almaar opliepen: de afbetaling, de elektriciteitsrekening, de schuldsaldoverzekering, de grondbelasting... Overal liep ik achter. Ik had 50.000 euro schulden; voor het huis heb ik maar 26.000 euro gekregen. Dat wil zeggen dat ik vandaag nog altijd het huis afbetaal dat ik al lang niet meer heb.'
'Er waren momenten dat we honger hadden. Zelf kun je de honger nog wel een paar dagen verbijten, maar hoe reageer je als je kinderen je om een boterham vragen en je hebt er geen? Of je hebt wel boterhammen, maar je hebt niets om er tussen te leggen? Ik ben naar de Voedselbank gestapt, schoorvoetend, want ik was beschaamd. Om eten vragen, te bedelen. Hoe laag moet je gevallen zijn om dat te doen? Wel, ik heb het gedaan, in de eerste plaats voor mijn kinderen.'
'De kinderen, dat blijft toch het moeilijkste. Ik heb hen moeten uitleggen waarom veel dingen die andere kinderen wel konden of hadden, voor hen uitgesloten waren. Ze hebben dat begrepen en aanvaard. Mijn kinderen weten waarom ze niet elk schooljaar een nieuwe schooltas kunnen krijgen, of waarom ze hun potloden zullen gebruiken tot ze helemaal op zijn. Het positieve aan onze situatie is dat mijn kinderen hebben geleerd om zuinig te zijn en om met weinig tevreden te zijn.'
'Ik leef nu van het ziekenfonds en van het kinderbijslagfonds. Ik begin de maand met 350 euro netto in de maand voor eten, drinken, kleren en de kinderen. De rest is dan al weg aan de afbetaling van mijn schulden, huishuur, water en elektriciteit, het internaat van de kinderen.' Zijn drie tieners zitten op internaat omdat ze daar een beter leven kunnen leiden dan thuis. 'Een van de kinderen heeft een nieuwe bril nodig - dat moet ik echt nog eens goed becijferen. Een ander moet naar de tandarts...'
'Nu zit ik bij Recht Op, een vereniging waar armen het woord nemen. Daar heb ik geleerd dat ik niet de enige ben met een probleem. We delen er ervaringen, dat helpt. Bij Recht Op ben ik sterker geworden.'
'Ik ontmoet ook lotgenoten in de Aldi of de Lidl. Dan praten we over het leven. En over de prijzen. Ik koop altijd het goedkoopste product en precies de hoeveelheid die ik nodig heb. Het goedkoopste brood? In de Aldi, 55 cent voor een groot wit! Een pakje koffie 1,65 euro, een doos melk 59 cent, een pakje Gouda voor op de boterham 1,25 euro.'
'De meeste mensen begrijpen niet hoe het zo ver is kunnen komen. Ze zeggen dat het mijn eigen schuld is, dat ik maar had moeten sparen. Sparen? Wie kan er sparen als hij een huis aan het afbetalen is?'
'Financieel in de problemen geraken, het kan iederéén overkomen. Je moet één keer een tegenslag hebben, ziek worden, failliet gaan, in een echtscheiding terechtkomen en het kan al zo ver zijn.'
'Binnen twee jaar hoop ik uit de problemen te zijn. Dan zijn mijn schulden afbetaald. Werk vinden, dat is de uitdaging nu. Simpel is het niet, want ze willen mij niet omwille van mijn rug. Dus werken, dat is mijn droom. Daarna wil ik gaan samenwonen met mijn vriendin en haar drie kinderen.'
Bron:
http://www.hetvolk.be/Article/Detail.aspx?articleID=PM1IPE5Q
Artikel van Het Volk van 17/10/2007
Vandaag Werelddag van Verzet tegen de Armoede
'Het goedkoopste brood? In de Aldi, 55cent voor een groot wit. Als je 350 euro per maand hebt voor eten, drinken, kleren en de kinderen, weet je dat wel', zegt Danny Verachtert. Na zijn echtscheiding verzeilde hij in armoede. 'Maar ooit klim ik uit de miserie.' Dirk Musschoot
Danny Verachtert (43) is een alleenstaande vader van drie kinderen van respectievelijk 14, 15 en 17. Diploma's heeft hij niet. Ooit had hij werk als bijrijder: hifi- en huishoudtoestellen bij mensen aan huis brengen. Maar toen kwam er een herstructurering en stond Danny op straat. Na drie maanden stempelen kon hij bij zijn vader aan de slag als dakbedekker. Anderhalf jaar later ging het bedrijfje van zijn vader failliet.
'Noem het tegenslag,' zegt Danny. 'We hadden net een huis gekocht en ik moest 500 euro per maand afbetalen. Mijn vrouw ging er vandoor en ik kreeg een ongeval. Eigen schuld, te snel gereden met mijn bromfiets en over de kop gegaan. Ik heb er een rugletsel aan overgehouden, waardoor ik nu geen werk meer vind. Ja, ze hebben eens geprobeerd of een beschutte werkplaats niets voor mij was. Hele dagen kartonnen dozen van de band halen en op elkaar stapelen. Ik ging veel te snel in vergelijking met de andere mensen die daar werkten. Eigenlijk komt het hier op neer: ik ben te goed voor de beschutte werkplaats, maar niet goed genoeg voor de gewone arbeidsmarkt.'
'Ons huis heb ik moeten verkopen, door de echtscheiding, maar ook door de schulden die almaar opliepen: de afbetaling, de elektriciteitsrekening, de schuldsaldoverzekering, de grondbelasting... Overal liep ik achter. Ik had 50.000 euro schulden; voor het huis heb ik maar 26.000 euro gekregen. Dat wil zeggen dat ik vandaag nog altijd het huis afbetaal dat ik al lang niet meer heb.'
'Er waren momenten dat we honger hadden. Zelf kun je de honger nog wel een paar dagen verbijten, maar hoe reageer je als je kinderen je om een boterham vragen en je hebt er geen? Of je hebt wel boterhammen, maar je hebt niets om er tussen te leggen? Ik ben naar de Voedselbank gestapt, schoorvoetend, want ik was beschaamd. Om eten vragen, te bedelen. Hoe laag moet je gevallen zijn om dat te doen? Wel, ik heb het gedaan, in de eerste plaats voor mijn kinderen.'
'De kinderen, dat blijft toch het moeilijkste. Ik heb hen moeten uitleggen waarom veel dingen die andere kinderen wel konden of hadden, voor hen uitgesloten waren. Ze hebben dat begrepen en aanvaard. Mijn kinderen weten waarom ze niet elk schooljaar een nieuwe schooltas kunnen krijgen, of waarom ze hun potloden zullen gebruiken tot ze helemaal op zijn. Het positieve aan onze situatie is dat mijn kinderen hebben geleerd om zuinig te zijn en om met weinig tevreden te zijn.'
'Ik leef nu van het ziekenfonds en van het kinderbijslagfonds. Ik begin de maand met 350 euro netto in de maand voor eten, drinken, kleren en de kinderen. De rest is dan al weg aan de afbetaling van mijn schulden, huishuur, water en elektriciteit, het internaat van de kinderen.' Zijn drie tieners zitten op internaat omdat ze daar een beter leven kunnen leiden dan thuis. 'Een van de kinderen heeft een nieuwe bril nodig - dat moet ik echt nog eens goed becijferen. Een ander moet naar de tandarts...'
'Nu zit ik bij Recht Op, een vereniging waar armen het woord nemen. Daar heb ik geleerd dat ik niet de enige ben met een probleem. We delen er ervaringen, dat helpt. Bij Recht Op ben ik sterker geworden.'
'Ik ontmoet ook lotgenoten in de Aldi of de Lidl. Dan praten we over het leven. En over de prijzen. Ik koop altijd het goedkoopste product en precies de hoeveelheid die ik nodig heb. Het goedkoopste brood? In de Aldi, 55 cent voor een groot wit! Een pakje koffie 1,65 euro, een doos melk 59 cent, een pakje Gouda voor op de boterham 1,25 euro.'
'De meeste mensen begrijpen niet hoe het zo ver is kunnen komen. Ze zeggen dat het mijn eigen schuld is, dat ik maar had moeten sparen. Sparen? Wie kan er sparen als hij een huis aan het afbetalen is?'
'Financieel in de problemen geraken, het kan iederéén overkomen. Je moet één keer een tegenslag hebben, ziek worden, failliet gaan, in een echtscheiding terechtkomen en het kan al zo ver zijn.'
'Binnen twee jaar hoop ik uit de problemen te zijn. Dan zijn mijn schulden afbetaald. Werk vinden, dat is de uitdaging nu. Simpel is het niet, want ze willen mij niet omwille van mijn rug. Dus werken, dat is mijn droom. Daarna wil ik gaan samenwonen met mijn vriendin en haar drie kinderen.'
Bron:
http://www.hetvolk.be/Article/Detail.aspx?articleID=PM1IPE5Q
Artikel van Het Volk van 17/10/2007