Barst
13th October 2007, 12:12
Minder de man dan de boodschap
De Nobelprijs voor de Vrede van dit jaar is niet onbetwist. Is de film An Inconvenient Truth volgens velen een topper, evenveel anderen vielen erbij in slaap. Hij gaat ook evenzeer over Al Gore als over de toekomst van onze planeet.
In vele landen kwam de film bovendien terecht in een wirwar van lokale politieke tegenstellingen. Die vertroebelden de zaak. Ook bij ons. Premier Guy Verhofstadt (Open VLD) was de snelste en eigende zich de film van Al Gore toe, nog voor de groenen doorhadden dat dit hun broodje kaas was. Hij werd gevolgd door de SP.A, die de huisvrouw Margareta Guidone eerst uitzond naar Naïrobi en vervolgens binnenhaalde op haar verkiezingslijsten.
Al Gore en zijn film werden later ook nog gebruikt om enkele beslissingen die gaten in de begroting moesten dichten, te verpakken als milieumaatregelen.
Zo gaat dat. Maar intussen is het toch maar zo dat we geen plastic zakjes meer krijgen in het warenhuis; dat is niet handig, maar wel goed voor het milieu.
Als we niet de man en de film, maar de boodschap centraal stellen, is de keuze echter zo gek nog niet. De opwarming van de aarde en de aanslagen die we plegen op ons milieu, horen bij de belangrijkste bedreigingen voor de wereld en haar bevolking. En zelfs voor wat we klassiek 'vrede' noemen: de afwezigheid van oorlog.
De boomende economieën van China en India leiden nu al tot een schaarste aan energie en grondstoffen. Voor energie zijn al vele oorlogen uitgevochten en worden er nog uitgevochten. De huidige grondstoffenschaarste leidt voorlopig enkel tot een prijzenoorlog, althans voor wie de ogen sluit voor wat zich in Afrika afspeelt. En zuiver water is straks wellicht het meest schaarse goed op aarde.
Zulke situaties leiden tot internationale spanningen en conflicten. Het is dus niet gek de Nobelprijs te geven aan de boodschap van Al Gore.
De bewustmaking van brede bevolkingsgroepen die zo'n film kan oproepen, is nodig om een grotere zorgvuldigheid te bekomen in het gebruik van onze aarde. Zelfs landen waar die bewustwording al doorbrak, hebben het moeilijk om de Kyoto-normen na te leven.
Dat blijkt ook uit de formatieonderhandelingen.
De interne verdeling van de Kyoto-inspanningen leidt tot spanningen tussen de deelstaten. Wallonië, dat eerst aanbood Vlaanderen te helpen bij het bereiken van die normen - dat moest de solidariteit via de sociale zekerheid compenseren - komt daarop terug omdat Mittal Steel wat hoogovens wil openhouden.
In de volgende federale regering hebben we een Milieuminister nodig. Maar geen haantje dat zo nodig een eigen mesthoop wil. Wel iemand die kan zorgen voor goed overleg en voor samenwerking tussen de verantwoordelijke deelstaten. Dat profiel geldt trouwens voor minstens de helft van de straks te rekruteren federale ministers.
DS, 13-10-2007 (Guy Tegenbos)
De Nobelprijs voor de Vrede van dit jaar is niet onbetwist. Is de film An Inconvenient Truth volgens velen een topper, evenveel anderen vielen erbij in slaap. Hij gaat ook evenzeer over Al Gore als over de toekomst van onze planeet.
In vele landen kwam de film bovendien terecht in een wirwar van lokale politieke tegenstellingen. Die vertroebelden de zaak. Ook bij ons. Premier Guy Verhofstadt (Open VLD) was de snelste en eigende zich de film van Al Gore toe, nog voor de groenen doorhadden dat dit hun broodje kaas was. Hij werd gevolgd door de SP.A, die de huisvrouw Margareta Guidone eerst uitzond naar Naïrobi en vervolgens binnenhaalde op haar verkiezingslijsten.
Al Gore en zijn film werden later ook nog gebruikt om enkele beslissingen die gaten in de begroting moesten dichten, te verpakken als milieumaatregelen.
Zo gaat dat. Maar intussen is het toch maar zo dat we geen plastic zakjes meer krijgen in het warenhuis; dat is niet handig, maar wel goed voor het milieu.
Als we niet de man en de film, maar de boodschap centraal stellen, is de keuze echter zo gek nog niet. De opwarming van de aarde en de aanslagen die we plegen op ons milieu, horen bij de belangrijkste bedreigingen voor de wereld en haar bevolking. En zelfs voor wat we klassiek 'vrede' noemen: de afwezigheid van oorlog.
De boomende economieën van China en India leiden nu al tot een schaarste aan energie en grondstoffen. Voor energie zijn al vele oorlogen uitgevochten en worden er nog uitgevochten. De huidige grondstoffenschaarste leidt voorlopig enkel tot een prijzenoorlog, althans voor wie de ogen sluit voor wat zich in Afrika afspeelt. En zuiver water is straks wellicht het meest schaarse goed op aarde.
Zulke situaties leiden tot internationale spanningen en conflicten. Het is dus niet gek de Nobelprijs te geven aan de boodschap van Al Gore.
De bewustmaking van brede bevolkingsgroepen die zo'n film kan oproepen, is nodig om een grotere zorgvuldigheid te bekomen in het gebruik van onze aarde. Zelfs landen waar die bewustwording al doorbrak, hebben het moeilijk om de Kyoto-normen na te leven.
Dat blijkt ook uit de formatieonderhandelingen.
De interne verdeling van de Kyoto-inspanningen leidt tot spanningen tussen de deelstaten. Wallonië, dat eerst aanbood Vlaanderen te helpen bij het bereiken van die normen - dat moest de solidariteit via de sociale zekerheid compenseren - komt daarop terug omdat Mittal Steel wat hoogovens wil openhouden.
In de volgende federale regering hebben we een Milieuminister nodig. Maar geen haantje dat zo nodig een eigen mesthoop wil. Wel iemand die kan zorgen voor goed overleg en voor samenwerking tussen de verantwoordelijke deelstaten. Dat profiel geldt trouwens voor minstens de helft van de straks te rekruteren federale ministers.
DS, 13-10-2007 (Guy Tegenbos)