Barst
19th June 2007, 00:19
Laat Marokkaanse jongens een voorbeeld nemen aan meisjes
Toen ik met mijn familie dertig jaar geleden naar hier emigreerde leerde ik al snel drie opvallende gezegden. Ze staan nog in mijn geheugen gegrift. ’Doe gewoon, dan doe je al gek genoeg!’, ’Geduld is een schone zaak!’ en ’Doe waar je zin in hebt!’
Met deze drie in mijn hoofd dacht ik de typische Nederlandse volksaard in een notendop te kennen. Dat gold zeker voor de laatste uitspraak, want de eerste twee herkende ik ook uit onze Marokkaanse cultuur. Je wordt opgevoed om niet op te vallen. Het tonen van bescheidenheid is een groot goed. En zij die geduld opbrengen om iets te bereiken hebben Allah aan hun zijde. Dat staat zelfs in de Koran.
Alleen van ’Doe waar je zin in hebt!’ had ik nooit eerder gehoord. Dat was typisch Hollands. Volgens de Marokkaanse traditie moest ik als kind altijd doen wat me opgedragen werd. Gehoorzaam zijn aan je ouders was de manier om in het paradijs te komen.
Als ik een keer ongehoorzaam was kon mijn vader heel boos kijken. Maar er kwam nooit in hem op mij een pak slaag te geven. Op dit punt was hij anders dan de meeste traditionele Marokkaanse vaders.
Die waren lang voor hun vertrek naar Europa Spartaans opgevoed. Het slaan is voor hen iets dat vanzelfsprekend bij de opvoeding hoort. De gedachte erachter is dat elk kind dat over de schreef gaat moet voelen wat het verkeerd doet wil het opgroeien tot God vrezend mens. Dus kreeg je bij grof taalgebruik of egoïstisch gedrag al klappen. Zo leer je met geweld wat respect en bescheidenheid betekenen.
Onze strenge vaders zijn daar niet slechter van geworden. Toch zie je nu vaker twijfel op hun gezicht. Zij zijn er niet zeker van of een harde opvoedingsstijl bij hun kinderen, die hier opgroeien, aanslaat. In dit vrije land zien ze met lede ogen aan hoe sommige van hun kinderen toch ontsporen. Een flink aantal geeft de schuld aan de Nederlandse overheid. Met name de eerste generatie klaagt dat ze de politie op hun dak krijgen als ze hun kroost met een stok of riem tuchtigen.
Dat met harde hand opvoeden niet helpt en zelfs averechts werkt is uit studies allang bekend. Kinderen die gewelddadig zijn opgevoed schrikken later niet terug om zelf ook geweld te gebruiken. Dit gedrag zagen we op grote schaal terug bij de relschoppers na de voetbalwedstrijd jong Oranje tegen jong Marokko. Zij maakten alles kapot.
Je moet bij deze egotrippers niet aankomen met ’man, doe normaal, dan doe je gek genoeg’. Met hun blingbling, dure merkkleding of gouden ringetjes, willen ze indruk maken. Ook in Marokko op vakantie vallen ze negatief op. Verder zijn ze zo ongeduldig als de pest. Ze willen zonder veel inspanning alles meteen wat hun hartje begeert aan geld en aanzien. Daarom kappen ze voortijdig met studeren, en zo hard ploeteren als hun ouders willen ze beslist niet.
Uit verveling schoppen ze herrie of komen op het criminele pad. Hun mentaliteit is noch Marokkaans noch Nederlands. Het enige wat ze willen is op een asociale manier doen waar ze zin in hebben. Ze houden geen rekening met de ander. Schaamte over hun egoïstische daden of schuldgevoel hebben ze niet. Deze verwende prinsjes zijn te veel vervreemd van hun Marokkaanse cultuur, waar schaamte en vrees voor de straf van Allah hen weerhoudt slecht te doen. En als Nederlander zijn ze onvoldoende geïntegreerd om schuldgevoel te kennen. Daarom is het een prima initiatief van dit kabinet om ook Marokkaanse probleemjongeren verplicht op te nemen in opvoedingskampen. Daar kunnen ze leren om sociaal te handelen en hun kwaliteiten te ontdekken.
Laat ze liever kijken naar de Marokkaanse meisjes, die veel beter presteren. Hun bescheidenheid, discipline en geduld vormen het geheim van hun succes. Met een diploma in de hand kunnen ze later werk doen waar ze zin in hebben.
Trouw, 19-06-2007
Toen ik met mijn familie dertig jaar geleden naar hier emigreerde leerde ik al snel drie opvallende gezegden. Ze staan nog in mijn geheugen gegrift. ’Doe gewoon, dan doe je al gek genoeg!’, ’Geduld is een schone zaak!’ en ’Doe waar je zin in hebt!’
Met deze drie in mijn hoofd dacht ik de typische Nederlandse volksaard in een notendop te kennen. Dat gold zeker voor de laatste uitspraak, want de eerste twee herkende ik ook uit onze Marokkaanse cultuur. Je wordt opgevoed om niet op te vallen. Het tonen van bescheidenheid is een groot goed. En zij die geduld opbrengen om iets te bereiken hebben Allah aan hun zijde. Dat staat zelfs in de Koran.
Alleen van ’Doe waar je zin in hebt!’ had ik nooit eerder gehoord. Dat was typisch Hollands. Volgens de Marokkaanse traditie moest ik als kind altijd doen wat me opgedragen werd. Gehoorzaam zijn aan je ouders was de manier om in het paradijs te komen.
Als ik een keer ongehoorzaam was kon mijn vader heel boos kijken. Maar er kwam nooit in hem op mij een pak slaag te geven. Op dit punt was hij anders dan de meeste traditionele Marokkaanse vaders.
Die waren lang voor hun vertrek naar Europa Spartaans opgevoed. Het slaan is voor hen iets dat vanzelfsprekend bij de opvoeding hoort. De gedachte erachter is dat elk kind dat over de schreef gaat moet voelen wat het verkeerd doet wil het opgroeien tot God vrezend mens. Dus kreeg je bij grof taalgebruik of egoïstisch gedrag al klappen. Zo leer je met geweld wat respect en bescheidenheid betekenen.
Onze strenge vaders zijn daar niet slechter van geworden. Toch zie je nu vaker twijfel op hun gezicht. Zij zijn er niet zeker van of een harde opvoedingsstijl bij hun kinderen, die hier opgroeien, aanslaat. In dit vrije land zien ze met lede ogen aan hoe sommige van hun kinderen toch ontsporen. Een flink aantal geeft de schuld aan de Nederlandse overheid. Met name de eerste generatie klaagt dat ze de politie op hun dak krijgen als ze hun kroost met een stok of riem tuchtigen.
Dat met harde hand opvoeden niet helpt en zelfs averechts werkt is uit studies allang bekend. Kinderen die gewelddadig zijn opgevoed schrikken later niet terug om zelf ook geweld te gebruiken. Dit gedrag zagen we op grote schaal terug bij de relschoppers na de voetbalwedstrijd jong Oranje tegen jong Marokko. Zij maakten alles kapot.
Je moet bij deze egotrippers niet aankomen met ’man, doe normaal, dan doe je gek genoeg’. Met hun blingbling, dure merkkleding of gouden ringetjes, willen ze indruk maken. Ook in Marokko op vakantie vallen ze negatief op. Verder zijn ze zo ongeduldig als de pest. Ze willen zonder veel inspanning alles meteen wat hun hartje begeert aan geld en aanzien. Daarom kappen ze voortijdig met studeren, en zo hard ploeteren als hun ouders willen ze beslist niet.
Uit verveling schoppen ze herrie of komen op het criminele pad. Hun mentaliteit is noch Marokkaans noch Nederlands. Het enige wat ze willen is op een asociale manier doen waar ze zin in hebben. Ze houden geen rekening met de ander. Schaamte over hun egoïstische daden of schuldgevoel hebben ze niet. Deze verwende prinsjes zijn te veel vervreemd van hun Marokkaanse cultuur, waar schaamte en vrees voor de straf van Allah hen weerhoudt slecht te doen. En als Nederlander zijn ze onvoldoende geïntegreerd om schuldgevoel te kennen. Daarom is het een prima initiatief van dit kabinet om ook Marokkaanse probleemjongeren verplicht op te nemen in opvoedingskampen. Daar kunnen ze leren om sociaal te handelen en hun kwaliteiten te ontdekken.
Laat ze liever kijken naar de Marokkaanse meisjes, die veel beter presteren. Hun bescheidenheid, discipline en geduld vormen het geheim van hun succes. Met een diploma in de hand kunnen ze later werk doen waar ze zin in hebben.
Trouw, 19-06-2007