Barst
22nd April 2005, 18:00
Onaantastbare overlever
Enige bewondering is stilaan gewettigd. Hoeveel veldslagen heeft André Flahaut nu al overleefd sinds hij voor rekening van de PS minister van Landsverdediging werd? Hij schoffeerde onbekommerd bondgenoten en deed het vermaarde brandwondencentrum in Neder-Over-Heembeek in chaos verzinken. Hij liet aankoopdossiers voor jeeps, helikopters en fregatten aanslepen tot ze ofwel handenvol extra geld kostten of de mist in gingen. Hij intervenieerde lustig in tuchtprocedures ten voordele van militairen die op zijn zitdagen langskwamen. Hij riep militaire attachés terug uit belangrijke posten, maar liet andere in exotische standplaatsen zitten. Hij hanteerde het informatieblad Vox als een persoonlijk propagandamiddel, zodat niemand er nog hoofdredacteur van wil zijn. Een conflict met een hoge ambtenaar liet hij ontsporen, waardoor de belastingbetaler onnodig op kosten werd gejaagd.
Persoonlijke verrijking werd in al die affaires nooit aangetoond, ook niet in die van de dure huur en inrichting van het Defensiehuis in zijn thuisstad Waver. Maar de autoritaire en eigengereide regeerstijl van Flahaut roept wel aanhoudend vragen op. Het opmerkelijke is dat de minister, op enkele standjes van premier Verhofstadt na, nooit echt in politieke problemen is gekomen. We zijn intussen zover dat zijn overlevingstalent een merkwaardige paradox heeft gecreëerd. Met ieder bijkomend dossier wordt zijn positie onaantastbaarder.
Immers: elke poging om hem met ongerijmdheden in zijn beleid te confronteren, wordt automatisch geklasseerd als weer een van die kwaadwillige ondermijningspogingen van de oppositie en haar trawanten in de media. De inhoud van het dossier moet al niet meer onderzocht worden, het is toch allemaal kwaadsprekerij. Die visie houdt geen rekening met het onomstootbare feit dat de eerste en hardste kritiek op Flahaut uit liberale hoek kwam. Pas toen duidelijk werd dat zijn partij hem niet zou laten vallen, hield dat op. Daardoor werd elke kritiek op Flahaut een steriel steekspel dat zijn geloofwaardigheid verloor.
PS-voorzitter Elio Di Rupo weet dat het hoekige karakter en de lompe communicatie van zijn minister een risico vormen. Maar tot dusver is hij in zijn ogen niet over de schreef gegaan. En dus valt hij hem niet af. Het is zeer de vraag of het jongste dossier, dat van de aankoop van 52 pantserwagens, daar verandering in brengt. Maar betekent dat dat we het allemaal als een normale vorm van bestuur moeten accepteren?
Flahaut, en hij alleen, vindt dat op die voertuigen een 90-millimeterkanon moet worden gemonteerd. De militairen vragen er niet om. Onze Navo-bondgenoten doen dat evenmin. Dat is voor de inspectie van Financiën aanleiding om de wenkbrauwen te fronsen. De aanpassing maakt de aankoop liefst 225 procent duurder. Slechts één firma komt immers in aanmerking. Geheel toevallig betreft het hier het Waalse staalbedrijf CMI. Eveneens door een onnavolgbare speling van het lot is er slechts één bedrijf dat de passende munitie produceert. Kan de minister het helpen dat deze onderneming in zijn eigen provincie is gevestigd?
De inspectie van Financiën weigert de aankoop goed te keuren. Ze vermoedt dat de specificaties geen andere bedoeling hebben dan elke concurrentie uit te schakelen. Hoe kómen die inspecteurs erbij? Tegen zoveel kwaadwilligheid zou een wet moeten bestaan.
22/04/2005 Door Bart Sturtewagen
©Copyright De Standaard
Enige bewondering is stilaan gewettigd. Hoeveel veldslagen heeft André Flahaut nu al overleefd sinds hij voor rekening van de PS minister van Landsverdediging werd? Hij schoffeerde onbekommerd bondgenoten en deed het vermaarde brandwondencentrum in Neder-Over-Heembeek in chaos verzinken. Hij liet aankoopdossiers voor jeeps, helikopters en fregatten aanslepen tot ze ofwel handenvol extra geld kostten of de mist in gingen. Hij intervenieerde lustig in tuchtprocedures ten voordele van militairen die op zijn zitdagen langskwamen. Hij riep militaire attachés terug uit belangrijke posten, maar liet andere in exotische standplaatsen zitten. Hij hanteerde het informatieblad Vox als een persoonlijk propagandamiddel, zodat niemand er nog hoofdredacteur van wil zijn. Een conflict met een hoge ambtenaar liet hij ontsporen, waardoor de belastingbetaler onnodig op kosten werd gejaagd.
Persoonlijke verrijking werd in al die affaires nooit aangetoond, ook niet in die van de dure huur en inrichting van het Defensiehuis in zijn thuisstad Waver. Maar de autoritaire en eigengereide regeerstijl van Flahaut roept wel aanhoudend vragen op. Het opmerkelijke is dat de minister, op enkele standjes van premier Verhofstadt na, nooit echt in politieke problemen is gekomen. We zijn intussen zover dat zijn overlevingstalent een merkwaardige paradox heeft gecreëerd. Met ieder bijkomend dossier wordt zijn positie onaantastbaarder.
Immers: elke poging om hem met ongerijmdheden in zijn beleid te confronteren, wordt automatisch geklasseerd als weer een van die kwaadwillige ondermijningspogingen van de oppositie en haar trawanten in de media. De inhoud van het dossier moet al niet meer onderzocht worden, het is toch allemaal kwaadsprekerij. Die visie houdt geen rekening met het onomstootbare feit dat de eerste en hardste kritiek op Flahaut uit liberale hoek kwam. Pas toen duidelijk werd dat zijn partij hem niet zou laten vallen, hield dat op. Daardoor werd elke kritiek op Flahaut een steriel steekspel dat zijn geloofwaardigheid verloor.
PS-voorzitter Elio Di Rupo weet dat het hoekige karakter en de lompe communicatie van zijn minister een risico vormen. Maar tot dusver is hij in zijn ogen niet over de schreef gegaan. En dus valt hij hem niet af. Het is zeer de vraag of het jongste dossier, dat van de aankoop van 52 pantserwagens, daar verandering in brengt. Maar betekent dat dat we het allemaal als een normale vorm van bestuur moeten accepteren?
Flahaut, en hij alleen, vindt dat op die voertuigen een 90-millimeterkanon moet worden gemonteerd. De militairen vragen er niet om. Onze Navo-bondgenoten doen dat evenmin. Dat is voor de inspectie van Financiën aanleiding om de wenkbrauwen te fronsen. De aanpassing maakt de aankoop liefst 225 procent duurder. Slechts één firma komt immers in aanmerking. Geheel toevallig betreft het hier het Waalse staalbedrijf CMI. Eveneens door een onnavolgbare speling van het lot is er slechts één bedrijf dat de passende munitie produceert. Kan de minister het helpen dat deze onderneming in zijn eigen provincie is gevestigd?
De inspectie van Financiën weigert de aankoop goed te keuren. Ze vermoedt dat de specificaties geen andere bedoeling hebben dan elke concurrentie uit te schakelen. Hoe kómen die inspecteurs erbij? Tegen zoveel kwaadwilligheid zou een wet moeten bestaan.
22/04/2005 Door Bart Sturtewagen
©Copyright De Standaard