Barst
8th June 2007, 18:05
'Wij leren de jongeren respect'
Niet zo lang geleden was de Waterstraat de schandvlek van Beringen: een kleine, sociale woonwijk die door jongeren werd geterroriseerd. Negen buurtvaders deden het tij keren, waardoor de rust en de samenhang terugkeerden.
Een jongetje met een snottebel en een knuffel onder de arm komt tot bij mijn auto gerend: wie is die indringer? Er komen nog meer nieuwsgierige kinderen van overal aangelopen.
Het is acht uur 's avonds en zomers warm. De deur van het buurthuis aan de Waterstraat staat open en enkele buurtvaders zitten buiten op een stoel. Bij het voortuintje dat ze hier eigenhandig, en met wat hulp van de gemeente, hebben aangelegd.
De wijk, die zowat vijftien jaar geleden werd aangelegd, bestaat uit 58 woningen. De facto 57, want het buurthuis bezet een van de panden. Bijna de hele wereld is hier vertegenwoordigd, maar toch is meer dan de helft van de bewoners van Turkse oorsprong.
Er wonen zowat 200 kinderen, of gemiddeld drie ŕ vier per gezin. In relatief kleine huizen, en tot voor een paar jaar was er ook amper speelruimte. Kurt Cevat was een van de eerste bewoners: 'Dit was een wijk van beton: geen groen, geen enkele voorziening voor de kinderen. Nochtans moest je er drie hebben om in aanmerking te komen voor een woning. Niet erg logisch toch?'
Er is sindsdien veel veranderd: negen buurtvaders van Turkse origine sloegen de handen in elkaar en legden samen met jongeren uit de wijk een basketveldje aan. Het gemeentebestuur installeerde een speelplein en de vaders plaatsten er een omheining rond: 'Omdat het plein vlakbij een drukke weg ligt'.
En er zijn onlangs zes voortuintjes aangelegd: voor de eerste drie hebben de vaders zelf zeven centimeter 'stabilisé' weggehakt en een paar containers aarde afgegraven. Voor de volgende drie stuurde het gemeentebestuur een graafmachine. Als de zes tuinen goed onderhouden worden, wil de gemeente nog meer groen aanleggen.
Kortom, de wijk rondom de Waterstraat is nu haast een modelwijk. Maar daar gingen enkele moeilijke jaren aan vooraf.
Mitat Güngör: 'De sfeer werd hier grondig verpest door een groep jongeren tussen 16 en 20 jaar. Ze hadden geen werk, ze verveelden zich, ze gebruikten drugs. En ze reageerden zich af door de wijk te terroriseren.'
Niemand kende zijn buren, want iedereen bleef binnen uit angst. De politie werd vijf tot zes keer per dag opgeroepen. Maar zelfs die durfde niet uit haar combi te stappen. Nu krijgt de politie nog zelden oproepen uit deze wijk. Als ze komt, komt ze als vriend.'
Wat deden die jongeren zoal? Opbouwwerker Jef Lingier zet wat zaken op een rijtje: 'Ze trokken krassen in auto's, gooiden suiker in benzinetanks, stichtten ergens brand door vuur te maken bij de uitgang van de dampkap, liepen op de daken, crosten door de wijk met brommers, voetbalden en babbelden de hele nacht lang in de straat.'
Mitat bevestigt het verhaal, maar voegt eraan toe: 'Die jongens waren niet allemaal van onze wijk. Ach, het is nu allemaal vergeten en vergeven. De jongeren die wel van deze wijk waren, en hier nog steeds wonen, zijn 180 graden bijgedraaid. Slechts met een van hen zijn er af en toe nog wat problemen.'
Lingier zegt dat die ommezwaai helemaal te danken is aan de buurtvaders, die twee jaar geleden het initiatief namen om het buurthuis elke avond open te houden voor de kinderen en de jongeren van de wijk. 'Een buitenstaander kan nooit zo'n goed resultaat behalen als wat de vaders hier zelf presteren.'
Een meisje komt binnen om een zakje chips te kopen. Kinderen kunnen hier ook Turkse toast eten, en 's zomers een fris glas karnemelk bestellen. Geen alcohol, natuurlijk. In een hoek zitten twee jongens het gezelschapsspel Okej te spelen, dat in Turkije een nationale bezigheid is. De vaders zijn niet enkel toezichters: vaak spelen ze ook mee.
Maar ze houden tegelijk een oogje in het zeil als er wat mis dreigt te gaan: jongeren die drugs gebruiken, worden daarop aangesproken. Net als jongeren die onbeleefd of grof doen tegen volwassenen. 'We leren hen dat ze respect moeten betonen voor ouderen', zegt Yilmaz Fahri.
Hoe komt het dat de vaders nu wel gehoor vinden en vroeger niet? Yilmaz zegt: 'We nemen hen serieus. We maken geen onderscheid tussen 'goeden' en 'slechten'. En vooral: ze hebben nu een plek waar ze welkom zijn. Er is nu een plaats voor hen in de herberg.'
Het idee om dit te doen, kwam er na een bezoek van enkele bewoners aan de buurtvaders van Rotterdam. Mitat was daarbij: 'Als zoiets kon in een grootstad, moest het ook kunnen in een kleine wijk als die van ons. We hebben toen vrij snel beslist om er niet te lang over te vergaderen, want dan gaat de goesting over. Er was dringend nood aan actie.'
Ook de schepen van Sociale Zaken van Beringen, Maurice Webers (SP.A), is opgetogen over de evolutie: 'Dit was vroeger de schandvlek van de gemeente. Niemand wilde hier nog komen wonen: huizen stonden vaak enige tijd leeg. Iedereen wilde hier zo snel mogelijk weer weg. Nu is er een wachtlijst en trekken nieuwe bewoners hier graag in.'
Een paar maanden geleden deed zich niettemin nog een incident voor. Een buurtvader kreeg een kopstoot van een jongere van buitenaf, die boel kwam schoppen en door de man werd terechtgewezen. Hij moest worden gehecht. Het team van buurtvaders besloot toen tot een drastische maatregel, en hield het buurthuis een paar weken dicht.
Mitat: 'De jongeren moeten begrijpen dat ze geen amokmakers van elders hierheen mogen lokken. En we hadden die weken ook nodig om onszelf weer een beetje bijeen te rapen. Het was toch een opdoffer. Maar de prijs die we deze week krijgen en de steun van Jef, van de schepen, de burgemeester en van minister Marino Keulen (Open VLD) die hier op bezoek is geweest, geven ons moed om door te zetten.'
Vandaag komen de buurtvaders uit Beringen en hun supporters naar Brussel. Ze zijn laureaat geworden van het Fonds Hugo Van Mierlo, dat elk jaar rond vaderdag een bijzonder vaderproject bekroont. Die prijs wordt uitgereikt bij de Koning Boudewijnstichting.
Met de geldprijs - 2.500 euro - willen de vaders gezelschapsspelletjes kopen en samen eens op teambuilding-weekend gaan in de Ardennen.
Mitat: 'Om nog beter te leren hoe we met soms moeilijke jongeren kunnen omgaan. Wij hebben daar niet voor gestudeerd. Wij hebben per slot alleen onze eigen ervaring als vader.'
Meer info op de site van de Koning Boudewijnstichting (zoeken op 'Van Mierlo')
www.kbs-frb.be
DS, 08-06-2007
Niet zo lang geleden was de Waterstraat de schandvlek van Beringen: een kleine, sociale woonwijk die door jongeren werd geterroriseerd. Negen buurtvaders deden het tij keren, waardoor de rust en de samenhang terugkeerden.
Een jongetje met een snottebel en een knuffel onder de arm komt tot bij mijn auto gerend: wie is die indringer? Er komen nog meer nieuwsgierige kinderen van overal aangelopen.
Het is acht uur 's avonds en zomers warm. De deur van het buurthuis aan de Waterstraat staat open en enkele buurtvaders zitten buiten op een stoel. Bij het voortuintje dat ze hier eigenhandig, en met wat hulp van de gemeente, hebben aangelegd.
De wijk, die zowat vijftien jaar geleden werd aangelegd, bestaat uit 58 woningen. De facto 57, want het buurthuis bezet een van de panden. Bijna de hele wereld is hier vertegenwoordigd, maar toch is meer dan de helft van de bewoners van Turkse oorsprong.
Er wonen zowat 200 kinderen, of gemiddeld drie ŕ vier per gezin. In relatief kleine huizen, en tot voor een paar jaar was er ook amper speelruimte. Kurt Cevat was een van de eerste bewoners: 'Dit was een wijk van beton: geen groen, geen enkele voorziening voor de kinderen. Nochtans moest je er drie hebben om in aanmerking te komen voor een woning. Niet erg logisch toch?'
Er is sindsdien veel veranderd: negen buurtvaders van Turkse origine sloegen de handen in elkaar en legden samen met jongeren uit de wijk een basketveldje aan. Het gemeentebestuur installeerde een speelplein en de vaders plaatsten er een omheining rond: 'Omdat het plein vlakbij een drukke weg ligt'.
En er zijn onlangs zes voortuintjes aangelegd: voor de eerste drie hebben de vaders zelf zeven centimeter 'stabilisé' weggehakt en een paar containers aarde afgegraven. Voor de volgende drie stuurde het gemeentebestuur een graafmachine. Als de zes tuinen goed onderhouden worden, wil de gemeente nog meer groen aanleggen.
Kortom, de wijk rondom de Waterstraat is nu haast een modelwijk. Maar daar gingen enkele moeilijke jaren aan vooraf.
Mitat Güngör: 'De sfeer werd hier grondig verpest door een groep jongeren tussen 16 en 20 jaar. Ze hadden geen werk, ze verveelden zich, ze gebruikten drugs. En ze reageerden zich af door de wijk te terroriseren.'
Niemand kende zijn buren, want iedereen bleef binnen uit angst. De politie werd vijf tot zes keer per dag opgeroepen. Maar zelfs die durfde niet uit haar combi te stappen. Nu krijgt de politie nog zelden oproepen uit deze wijk. Als ze komt, komt ze als vriend.'
Wat deden die jongeren zoal? Opbouwwerker Jef Lingier zet wat zaken op een rijtje: 'Ze trokken krassen in auto's, gooiden suiker in benzinetanks, stichtten ergens brand door vuur te maken bij de uitgang van de dampkap, liepen op de daken, crosten door de wijk met brommers, voetbalden en babbelden de hele nacht lang in de straat.'
Mitat bevestigt het verhaal, maar voegt eraan toe: 'Die jongens waren niet allemaal van onze wijk. Ach, het is nu allemaal vergeten en vergeven. De jongeren die wel van deze wijk waren, en hier nog steeds wonen, zijn 180 graden bijgedraaid. Slechts met een van hen zijn er af en toe nog wat problemen.'
Lingier zegt dat die ommezwaai helemaal te danken is aan de buurtvaders, die twee jaar geleden het initiatief namen om het buurthuis elke avond open te houden voor de kinderen en de jongeren van de wijk. 'Een buitenstaander kan nooit zo'n goed resultaat behalen als wat de vaders hier zelf presteren.'
Een meisje komt binnen om een zakje chips te kopen. Kinderen kunnen hier ook Turkse toast eten, en 's zomers een fris glas karnemelk bestellen. Geen alcohol, natuurlijk. In een hoek zitten twee jongens het gezelschapsspel Okej te spelen, dat in Turkije een nationale bezigheid is. De vaders zijn niet enkel toezichters: vaak spelen ze ook mee.
Maar ze houden tegelijk een oogje in het zeil als er wat mis dreigt te gaan: jongeren die drugs gebruiken, worden daarop aangesproken. Net als jongeren die onbeleefd of grof doen tegen volwassenen. 'We leren hen dat ze respect moeten betonen voor ouderen', zegt Yilmaz Fahri.
Hoe komt het dat de vaders nu wel gehoor vinden en vroeger niet? Yilmaz zegt: 'We nemen hen serieus. We maken geen onderscheid tussen 'goeden' en 'slechten'. En vooral: ze hebben nu een plek waar ze welkom zijn. Er is nu een plaats voor hen in de herberg.'
Het idee om dit te doen, kwam er na een bezoek van enkele bewoners aan de buurtvaders van Rotterdam. Mitat was daarbij: 'Als zoiets kon in een grootstad, moest het ook kunnen in een kleine wijk als die van ons. We hebben toen vrij snel beslist om er niet te lang over te vergaderen, want dan gaat de goesting over. Er was dringend nood aan actie.'
Ook de schepen van Sociale Zaken van Beringen, Maurice Webers (SP.A), is opgetogen over de evolutie: 'Dit was vroeger de schandvlek van de gemeente. Niemand wilde hier nog komen wonen: huizen stonden vaak enige tijd leeg. Iedereen wilde hier zo snel mogelijk weer weg. Nu is er een wachtlijst en trekken nieuwe bewoners hier graag in.'
Een paar maanden geleden deed zich niettemin nog een incident voor. Een buurtvader kreeg een kopstoot van een jongere van buitenaf, die boel kwam schoppen en door de man werd terechtgewezen. Hij moest worden gehecht. Het team van buurtvaders besloot toen tot een drastische maatregel, en hield het buurthuis een paar weken dicht.
Mitat: 'De jongeren moeten begrijpen dat ze geen amokmakers van elders hierheen mogen lokken. En we hadden die weken ook nodig om onszelf weer een beetje bijeen te rapen. Het was toch een opdoffer. Maar de prijs die we deze week krijgen en de steun van Jef, van de schepen, de burgemeester en van minister Marino Keulen (Open VLD) die hier op bezoek is geweest, geven ons moed om door te zetten.'
Vandaag komen de buurtvaders uit Beringen en hun supporters naar Brussel. Ze zijn laureaat geworden van het Fonds Hugo Van Mierlo, dat elk jaar rond vaderdag een bijzonder vaderproject bekroont. Die prijs wordt uitgereikt bij de Koning Boudewijnstichting.
Met de geldprijs - 2.500 euro - willen de vaders gezelschapsspelletjes kopen en samen eens op teambuilding-weekend gaan in de Ardennen.
Mitat: 'Om nog beter te leren hoe we met soms moeilijke jongeren kunnen omgaan. Wij hebben daar niet voor gestudeerd. Wij hebben per slot alleen onze eigen ervaring als vader.'
Meer info op de site van de Koning Boudewijnstichting (zoeken op 'Van Mierlo')
www.kbs-frb.be
DS, 08-06-2007