Barst
12th May 2007, 15:28
Eindelijk is ze weg!
Waarom zou Mimount Bousakla volgende week een persconferentie geven, om uit te leggen dat ze het heeft gehad met de SP.A? Zoveel moeite en stress, terwijl ze toch op zoek is naar een nieuwe baan. En die journalisten moeten zich ook weer verplaatsen.
Nee nee nee. Laat mij een betere oplossing voorstellen. We gaan met ons allen niét naar die persconferentie, en ik vertel u nu al wat daar gezegd wordt.
Mimount Bousakla stapt uit de politiek, omdat ze niet goed genoeg was. Op debatten kwam ze niet uit haar woorden, ze kende haar dossiers niet, en regelmatig maakte ze zich ronduit belachelijk. Ik breng u graag haar legendarische uitspraak in herinnering: 'In het christendom is er ook een rolverdeling. De vrouwen zorgen voor de kinderen en de mannen gaan jagen.' Of deze: 'Twee procent van de moslimmannen wordt mishandeld, en achtennegentig procent van de moslimvrouwen wordt mishandeld.'
Altijd ha-ha-ha met Mimount Bousakla.
Wie wordt er om haar humor geroemd?
't Is Bousakla, Mimount!
En als iedereen haar dan uitlachte, kwam ze op de proppen met een zogenaamd controversiële uitspraak waar ze bizar genoeg altijd de kranten mee haalde. Dat de koran herschreven moest worden door vrouwen, bijvoorbeeld. Dat horen onze journalisten graag.
Het is de enige reden waarom ze een tijdje veel stemmen gehaald heeft. We waren op zoek naar een Vlaamse Hirsi Ali, en Mimount heeft ons het gevoel gegeven dat zij dat was. Inschattingsfoutje. Hirsi Ali is namelijk wél goed genoeg. Zij komt wel uit haar woorden, kent haar dossiers wel, en als zij een controversiële stelling lanceert, dan is dat niet om aan de spot van het publiek te ontkomen. (Ben ik trouwens de enige die het vreemd vond dat Bousakla in de krant altijd beter klonk dan in het echt? Ze was de Milli Vanilli van de Vlaamse politiek. Krijgt haar ghostwriter nu haar zetel?)
Nu heeft de partij dat dus door. De état de grâce is voorbij. Bousakla heeft meer dan geluk dat haar vertrek in de meeste kranten geduid wordt als het resultaat van haar verwijtende opmerkingen aan de eigen partij; kan ze zich nog voorstellen als martelaar van de vrije meningsuiting. Het volstaat echter de kranten van vorige week erop na te slaan. In het parlementair rapport van De Standaard kreeg ze een 2,5 op 10. De Morgen, die haar carrière nochtans gemaakt heeft, gaf één sterretje van de vijf. 'Niet voor herhaling vatbaar.'
Jammer is het wel. Het begint erop te lijken dat haast elke belofte eindigt in ontgoocheling, toch als het gaat over Vlamingen van Marokkaanse of Turkse komaf die iets maatschappelijks proberen te betekenen. Ik begin ook het gevoel te krijgen dat we ons, in die sector, van status-quo naar status-quo slepen. Na een lange periode van politieke correctheid, rekenen we daar nu al jaren krampachtig mee af. Een mens zou denken dat dat ondertussen gelukt is, maar nee, telkens gaan er nieuwe taboedoorbrekers die spoken van tien jaar geleden te lijf.
Niet alleen in de politiek, overigens. De laatste maanden ben ik gaan kijken naar de stand-up comedians Nigel Williams, Raf Coppens, Alex Agnew, Jamal Boukhriss en Youssef el Mousaoui, en zag ik Najib Amhali op dvd. Allen maakten ze een ruim deel van hun voorstellingen dezelfde soort grappen. Over moslims en terrorisme, moslims en fundamentalisme, moslims en criminaliteit. 'Zijt gij ne moslim?' vroeg Raf Coppens dan aan een ietwat donkere persoon in het publiek. 'Een fundamentalist? Zo met de ramadan enzo?' En láchen, die zaal! Gewoon omdat er iéts gezegd was - niet eens een grap met een pointe - over een fundamentalist. Een zaal vol typische voormalige politiek-correcten, trouwens, die zich een avond lang van hun complexen aan het verlossen waren. 'Het is toch waar zeker', zeiden ze achteraf. 'Tegenwoordig mag je niks meer zeggen. Raf durft ten minste al die taboes te doorbreken.' Hoe lang kun je daar nog mee doorgaan, met te doorbreken van wat al in honderdduizend scherven ligt?
Ook daar heeft Bousakla van geprofiteerd. Eigenlijk is ze het perfecte voorbeeld van die nieuwe, door taboes geobsedeerde status-quo. Zoals op het hoogtepunt van het politiek correcte denken de domste uitspraak applaus kreeg, als ze maar pee-see was, zo wist Mimount jarenlang de schijn op te houden dat ze nuttig werk leverde, omdat ze altijd weer doorbrak wat wij doorbroken wilden zien.
Laten we hopen dat haar vertrek de voorbode is van een nieuwe periode. Maar hoopvol ben ik niet.
DS, 12-05-2007 (Tom Naegels)
Waarom zou Mimount Bousakla volgende week een persconferentie geven, om uit te leggen dat ze het heeft gehad met de SP.A? Zoveel moeite en stress, terwijl ze toch op zoek is naar een nieuwe baan. En die journalisten moeten zich ook weer verplaatsen.
Nee nee nee. Laat mij een betere oplossing voorstellen. We gaan met ons allen niét naar die persconferentie, en ik vertel u nu al wat daar gezegd wordt.
Mimount Bousakla stapt uit de politiek, omdat ze niet goed genoeg was. Op debatten kwam ze niet uit haar woorden, ze kende haar dossiers niet, en regelmatig maakte ze zich ronduit belachelijk. Ik breng u graag haar legendarische uitspraak in herinnering: 'In het christendom is er ook een rolverdeling. De vrouwen zorgen voor de kinderen en de mannen gaan jagen.' Of deze: 'Twee procent van de moslimmannen wordt mishandeld, en achtennegentig procent van de moslimvrouwen wordt mishandeld.'
Altijd ha-ha-ha met Mimount Bousakla.
Wie wordt er om haar humor geroemd?
't Is Bousakla, Mimount!
En als iedereen haar dan uitlachte, kwam ze op de proppen met een zogenaamd controversiële uitspraak waar ze bizar genoeg altijd de kranten mee haalde. Dat de koran herschreven moest worden door vrouwen, bijvoorbeeld. Dat horen onze journalisten graag.
Het is de enige reden waarom ze een tijdje veel stemmen gehaald heeft. We waren op zoek naar een Vlaamse Hirsi Ali, en Mimount heeft ons het gevoel gegeven dat zij dat was. Inschattingsfoutje. Hirsi Ali is namelijk wél goed genoeg. Zij komt wel uit haar woorden, kent haar dossiers wel, en als zij een controversiële stelling lanceert, dan is dat niet om aan de spot van het publiek te ontkomen. (Ben ik trouwens de enige die het vreemd vond dat Bousakla in de krant altijd beter klonk dan in het echt? Ze was de Milli Vanilli van de Vlaamse politiek. Krijgt haar ghostwriter nu haar zetel?)
Nu heeft de partij dat dus door. De état de grâce is voorbij. Bousakla heeft meer dan geluk dat haar vertrek in de meeste kranten geduid wordt als het resultaat van haar verwijtende opmerkingen aan de eigen partij; kan ze zich nog voorstellen als martelaar van de vrije meningsuiting. Het volstaat echter de kranten van vorige week erop na te slaan. In het parlementair rapport van De Standaard kreeg ze een 2,5 op 10. De Morgen, die haar carrière nochtans gemaakt heeft, gaf één sterretje van de vijf. 'Niet voor herhaling vatbaar.'
Jammer is het wel. Het begint erop te lijken dat haast elke belofte eindigt in ontgoocheling, toch als het gaat over Vlamingen van Marokkaanse of Turkse komaf die iets maatschappelijks proberen te betekenen. Ik begin ook het gevoel te krijgen dat we ons, in die sector, van status-quo naar status-quo slepen. Na een lange periode van politieke correctheid, rekenen we daar nu al jaren krampachtig mee af. Een mens zou denken dat dat ondertussen gelukt is, maar nee, telkens gaan er nieuwe taboedoorbrekers die spoken van tien jaar geleden te lijf.
Niet alleen in de politiek, overigens. De laatste maanden ben ik gaan kijken naar de stand-up comedians Nigel Williams, Raf Coppens, Alex Agnew, Jamal Boukhriss en Youssef el Mousaoui, en zag ik Najib Amhali op dvd. Allen maakten ze een ruim deel van hun voorstellingen dezelfde soort grappen. Over moslims en terrorisme, moslims en fundamentalisme, moslims en criminaliteit. 'Zijt gij ne moslim?' vroeg Raf Coppens dan aan een ietwat donkere persoon in het publiek. 'Een fundamentalist? Zo met de ramadan enzo?' En láchen, die zaal! Gewoon omdat er iéts gezegd was - niet eens een grap met een pointe - over een fundamentalist. Een zaal vol typische voormalige politiek-correcten, trouwens, die zich een avond lang van hun complexen aan het verlossen waren. 'Het is toch waar zeker', zeiden ze achteraf. 'Tegenwoordig mag je niks meer zeggen. Raf durft ten minste al die taboes te doorbreken.' Hoe lang kun je daar nog mee doorgaan, met te doorbreken van wat al in honderdduizend scherven ligt?
Ook daar heeft Bousakla van geprofiteerd. Eigenlijk is ze het perfecte voorbeeld van die nieuwe, door taboes geobsedeerde status-quo. Zoals op het hoogtepunt van het politiek correcte denken de domste uitspraak applaus kreeg, als ze maar pee-see was, zo wist Mimount jarenlang de schijn op te houden dat ze nuttig werk leverde, omdat ze altijd weer doorbrak wat wij doorbroken wilden zien.
Laten we hopen dat haar vertrek de voorbode is van een nieuwe periode. Maar hoopvol ben ik niet.
DS, 12-05-2007 (Tom Naegels)