Barst
28th March 2007, 01:55
Onderwijsbeleid loopt uiteen
Nieuwsanalyse. Hoe komt het dat Waalse leerlingen slechter presteren dan Vlaamse? Het rapport toont enkele verschillen, maar er is meer aan de hand.
Om de drie jaar krijgt de Franstalige leerling ezelsoren en de Vlaamse leerling een pluim. In de driejaarlijkse internationale Pisa-rangschikking staat het Vlaamse onderwijs op de eerste plaats voor wiskunde en het scoort ook voor wetenschap en lezen hoog.
De Franstalige leerlingen halen met moeite het Oeso-gemiddelde. Wat moeten we daaruit afleiden? Dat de Franstalige leraar per definitie een slechte leraar is? Dat de Waalse leerling van nature een zwakke student is? Dat de leermethodes in Vlaanderen per se beter zijn?
Onderwijs is in 1989 een bevoegdheid van de gemeenschappen geworden. Wat is er in die achttien jaar gebeurd dat een dergelijke prestatiekloof tussen noord en zuid kan verklaren?
Elke Pisa-test vormt aan Franstalige kant de gelegenheid voor een uitgebreid en levendig debat over de redenen voor deze slechte prestaties.
Maar wat als de uitleg niet alleen schoolgebonden is? De school is de spiegel van haar omgeving. Zijn onze Franstalige leerlingen globaal zwakker?
Hun resultaten zijn volgens de Franstaligen in de eerste plaats representatief voor een regio in economische moeilijkheden. Hoe kunnen de jongeren in regio's of subregio's die worden geteisterd door werkloosheid, worden gemotiveerd in een wereld zonder toekomst, zonder hoop?
In tegenstelling tot de Vlaamse scholen hebben de Franstalige scholen sinds de federalisering bovendien een lange financiële crisis gekend.
We herinneren ons de sociale onrust van 1990 (acht maanden staking), die van 1992 (eerste geschrapte banen in het secundair), 1995 (studentenbetogingen) en 1996 (3.000 banen geschrapt in het secundair).
De Franse Gemeenschap, die in 1993 een eerste keer, en in 2001 een tweede keer werd geherfinancierd, herademt vandaag. Ze kan beginnen te investeren. Ze is onlangs gestart met de grote wederopbouw van haar onderwijs.
Twee jaar geleden heeft de Waalse regering zo een Contract pour l'école opgesteld. Dat bevat een vijftigtal maatregelen en bevindt zich in de uitvoeringsfase. Het doel is de Franse Gemeenschap weer naar het koppeloton van de Oeso te brengen. Het contract wil voornamelijk de basiskennis van de lagere school verbeteren (Frans, rekenen).
Is het een winnende formule? De af te leggen weg is lang. Het Franstalig onderwijs heeft achttien jaar van relatieve inertie achter de rug, met hervormingen die nutteloos waren omdat de middelen ontbraken.
Tijdens diezelfde achttien jaar heeft het Vlaamse onderwijs een minder turbulente weg afgelegd. Er waren betogingen, er was onrust. Maar er was tegelijk wel geld en er was vertrouwen.
Al is er ook in die omstandigheden reden tot klagen. Of beter: manieren om het nog beter te doen. In de leraarskamer gaat het dan vooral om mentaliteit van leerlingen, administratieve en andere werklast, vaardigheidsonderwijs.
Ook voor de onderwijsverantwoordelijken zijn er manieren om beter te doen. De Pisa-resultaten die de Franstaligen hebben wakkergeschud, waren ook aan Vlaamse kant een inspiratie.
De Vlaamse leerlingen zijn dan wel wereldkampioenen wiskunde. Ze moeten voor de minister van Onderwijs, Frank Vandenbroucke (SP.A), ook ,,kampioenen in de gelijke kansen'' worden. Zelfgenoegzaamheid is taboe.
Het onderwijs aan deze kant van de taalgrens is ook een spiegel. De spiegel van een prestatiegerichte samenleving. De kennis en vaardigheden worden op het hoogste niveau getild.
Dat is een interessante basis voor een kennisregio. Maar diezelfde scholen in deze regio slagen er nauwelijks in om de sociale afkomst van hun leerlingen uit te gommen. Kinderen van arbeiders hebben meer kans om zelf arbeider te worden, universitair afgestudeerden hebben eerder universitair geschoolde kinderen. Het komt er voor het Vlaamse onderwijs nu op aan niet in de val te trappen van de schijnbare tegenstelling tussen onderwijs van gelijke kansen en hoogstaand kwaliteitsonderwijs.
Blog DS, 28-03-2007
Nieuwsanalyse. Hoe komt het dat Waalse leerlingen slechter presteren dan Vlaamse? Het rapport toont enkele verschillen, maar er is meer aan de hand.
Om de drie jaar krijgt de Franstalige leerling ezelsoren en de Vlaamse leerling een pluim. In de driejaarlijkse internationale Pisa-rangschikking staat het Vlaamse onderwijs op de eerste plaats voor wiskunde en het scoort ook voor wetenschap en lezen hoog.
De Franstalige leerlingen halen met moeite het Oeso-gemiddelde. Wat moeten we daaruit afleiden? Dat de Franstalige leraar per definitie een slechte leraar is? Dat de Waalse leerling van nature een zwakke student is? Dat de leermethodes in Vlaanderen per se beter zijn?
Onderwijs is in 1989 een bevoegdheid van de gemeenschappen geworden. Wat is er in die achttien jaar gebeurd dat een dergelijke prestatiekloof tussen noord en zuid kan verklaren?
Elke Pisa-test vormt aan Franstalige kant de gelegenheid voor een uitgebreid en levendig debat over de redenen voor deze slechte prestaties.
Maar wat als de uitleg niet alleen schoolgebonden is? De school is de spiegel van haar omgeving. Zijn onze Franstalige leerlingen globaal zwakker?
Hun resultaten zijn volgens de Franstaligen in de eerste plaats representatief voor een regio in economische moeilijkheden. Hoe kunnen de jongeren in regio's of subregio's die worden geteisterd door werkloosheid, worden gemotiveerd in een wereld zonder toekomst, zonder hoop?
In tegenstelling tot de Vlaamse scholen hebben de Franstalige scholen sinds de federalisering bovendien een lange financiële crisis gekend.
We herinneren ons de sociale onrust van 1990 (acht maanden staking), die van 1992 (eerste geschrapte banen in het secundair), 1995 (studentenbetogingen) en 1996 (3.000 banen geschrapt in het secundair).
De Franse Gemeenschap, die in 1993 een eerste keer, en in 2001 een tweede keer werd geherfinancierd, herademt vandaag. Ze kan beginnen te investeren. Ze is onlangs gestart met de grote wederopbouw van haar onderwijs.
Twee jaar geleden heeft de Waalse regering zo een Contract pour l'école opgesteld. Dat bevat een vijftigtal maatregelen en bevindt zich in de uitvoeringsfase. Het doel is de Franse Gemeenschap weer naar het koppeloton van de Oeso te brengen. Het contract wil voornamelijk de basiskennis van de lagere school verbeteren (Frans, rekenen).
Is het een winnende formule? De af te leggen weg is lang. Het Franstalig onderwijs heeft achttien jaar van relatieve inertie achter de rug, met hervormingen die nutteloos waren omdat de middelen ontbraken.
Tijdens diezelfde achttien jaar heeft het Vlaamse onderwijs een minder turbulente weg afgelegd. Er waren betogingen, er was onrust. Maar er was tegelijk wel geld en er was vertrouwen.
Al is er ook in die omstandigheden reden tot klagen. Of beter: manieren om het nog beter te doen. In de leraarskamer gaat het dan vooral om mentaliteit van leerlingen, administratieve en andere werklast, vaardigheidsonderwijs.
Ook voor de onderwijsverantwoordelijken zijn er manieren om beter te doen. De Pisa-resultaten die de Franstaligen hebben wakkergeschud, waren ook aan Vlaamse kant een inspiratie.
De Vlaamse leerlingen zijn dan wel wereldkampioenen wiskunde. Ze moeten voor de minister van Onderwijs, Frank Vandenbroucke (SP.A), ook ,,kampioenen in de gelijke kansen'' worden. Zelfgenoegzaamheid is taboe.
Het onderwijs aan deze kant van de taalgrens is ook een spiegel. De spiegel van een prestatiegerichte samenleving. De kennis en vaardigheden worden op het hoogste niveau getild.
Dat is een interessante basis voor een kennisregio. Maar diezelfde scholen in deze regio slagen er nauwelijks in om de sociale afkomst van hun leerlingen uit te gommen. Kinderen van arbeiders hebben meer kans om zelf arbeider te worden, universitair afgestudeerden hebben eerder universitair geschoolde kinderen. Het komt er voor het Vlaamse onderwijs nu op aan niet in de val te trappen van de schijnbare tegenstelling tussen onderwijs van gelijke kansen en hoogstaand kwaliteitsonderwijs.
Blog DS, 28-03-2007