Barst
28th July 2004, 00:38
Geen loon, wel een auto
NEEM een willekeurig gezin, Ludo en Suzy en de kinderen. Het is een Belgisch gezin, Ludo en Suzy hebben beiden een wagen. Het is zelfs een zeer Belgisch gezin: zijn wagen is één meter langer dan de hare. Ongeveer. Omdat hij langere benen heeft ongetwijfeld. Maar helemaal logisch is het niet. Zij wordt immers iets vaker (understatement) gesignaleerd in het warenhuis dan hij. Zij moet ook iets meer (understatement) de kinderen vervoeren dan hij.
Toch klaagt zij niet echt. Haar wagen is ten minste echt van haar. Die van hem is niet van hem, maar van zijn bedrijf. Wagens horen thuis in een lijstje waarin ook een bijkomende ziekteverzekering of pensioenverzekering staat. En de laptop. Het zijn loonsverhogingen die niet op het loonbriefje staan. En ze gaan hard: vorig jaar werd 46 procent van de nieuw ingeschreven wagens niet gekocht door een particulier, maar door een bedrijf. Een klein deeltje van die wagens wordt echt ingezet voor het bedrijf (door vertegenwoordigers of koeriers), het gros is een cadeautje voor kaderleden en andere beloftevolle werknemers.
Bijna een miljoen Belgen rijdt intussen met een bedrijfswagen. Loonsverhogingen op vier wielen hebben succes, al is het natuurlijk een absoluut scheefgetrokken situatie. Want waarom zou Ludo bijvoorbeeld met de trein van een dagje aan zee genieten, als zijn wagen echt gratis is? Zonder bedrijfswagens zou de ring rond Antwerpen voorgoed dicht mogen.
Maar wanneer het beleid met het idee speelt om de fiscale aantrekkelijkheid van bedrijfswagens terug te schroeven, gaan de poppetjes aan het dansen. En geraken we haast nergens, ook al heeft minister Didier Reynders (MR) van Financiën even geprobeerd. Het bleek niet logisch, zo schreef De Morgen onlangs, om steun te vragen voor de automobielsector in ons land en tegelijkertijd aan te dringen op maatregelen tegen bedrijfswagens.
En dus krijgt de loyale werknemer nog altijd zijn wagen. Om mee stil te staan.
27/07/2004 Bart Dobbelaere
©Copyright De Standaard
NEEM een willekeurig gezin, Ludo en Suzy en de kinderen. Het is een Belgisch gezin, Ludo en Suzy hebben beiden een wagen. Het is zelfs een zeer Belgisch gezin: zijn wagen is één meter langer dan de hare. Ongeveer. Omdat hij langere benen heeft ongetwijfeld. Maar helemaal logisch is het niet. Zij wordt immers iets vaker (understatement) gesignaleerd in het warenhuis dan hij. Zij moet ook iets meer (understatement) de kinderen vervoeren dan hij.
Toch klaagt zij niet echt. Haar wagen is ten minste echt van haar. Die van hem is niet van hem, maar van zijn bedrijf. Wagens horen thuis in een lijstje waarin ook een bijkomende ziekteverzekering of pensioenverzekering staat. En de laptop. Het zijn loonsverhogingen die niet op het loonbriefje staan. En ze gaan hard: vorig jaar werd 46 procent van de nieuw ingeschreven wagens niet gekocht door een particulier, maar door een bedrijf. Een klein deeltje van die wagens wordt echt ingezet voor het bedrijf (door vertegenwoordigers of koeriers), het gros is een cadeautje voor kaderleden en andere beloftevolle werknemers.
Bijna een miljoen Belgen rijdt intussen met een bedrijfswagen. Loonsverhogingen op vier wielen hebben succes, al is het natuurlijk een absoluut scheefgetrokken situatie. Want waarom zou Ludo bijvoorbeeld met de trein van een dagje aan zee genieten, als zijn wagen echt gratis is? Zonder bedrijfswagens zou de ring rond Antwerpen voorgoed dicht mogen.
Maar wanneer het beleid met het idee speelt om de fiscale aantrekkelijkheid van bedrijfswagens terug te schroeven, gaan de poppetjes aan het dansen. En geraken we haast nergens, ook al heeft minister Didier Reynders (MR) van Financiën even geprobeerd. Het bleek niet logisch, zo schreef De Morgen onlangs, om steun te vragen voor de automobielsector in ons land en tegelijkertijd aan te dringen op maatregelen tegen bedrijfswagens.
En dus krijgt de loyale werknemer nog altijd zijn wagen. Om mee stil te staan.
27/07/2004 Bart Dobbelaere
©Copyright De Standaard