Barst
28th February 2007, 22:41
Diplomatieke miskleun
Wat moet er in dit land gebeuren voor een minister de eer aan zichzelf houdt? Een diplomatieke miskleun als de kemel die André Flahaut, de minister van Defensie, nu aan zijn lange lijst van blunders heeft toegevoegd, moet daar toch ruimschoots voor volstaan? Het is toch niet omdat hij voor de PS in Waals-Brabant een dam moet opwerpen tegen de grote concurrent MR, dat hij zich alles kan permitteren?
Flahaut zelf vond dat hij formeel niet buiten zijn bevoegdheden is getreden. Maar je moet geen twaalf jaar minister zijn om te weten dat alles wat de fragiele relaties tussen België en zijn ex-kolonie Congo betreft, die formele regels ver overstijgt. Na de herrie over het voorgenomen bezoek van koning Albert aan het land was overigens duidelijk afgesproken dat alleen Karel De Gucht, de minister van Buitenlandse Zaken, nog initiatieven zou nemen en dat alle andere regeringsleden zich terughoudend zouden opstellen.
Als de Koninklijke Militaire School een eredoctoraat uitreikt aan Joseph Kabila, de president van de Democratische Republiek Congo, dan is het de Belgische staat die een signaal geeft. Het komt dan niet alleen de voorzitter van de raad van bestuur van die school en evenmin de minister van Defensie toe om daar op eigen houtje over te beslissen.
De lijst van eigengereide optredens van Flahaut is lang. Ze wordt nog langer door de affaire van de Agusta's die, in afwachting van een mogelijke verkoop, in bruikleen worden gegeven aan het Afrikaanse land Benin. Ook hier voert Flahaut een parallelle diplomatie, zonder de regering daarin te kennen.
De Kabila-affaire was schadelijk, welke uitweg ook zou worden gekozen. De Belgische regering lijdt nu onnodig gezichtsverlies bij de Congolese machthebbers. Maar de positie van premier Verhofstadt was uiterst benard. Hij moest kiezen tussen een diplomatieke verkoeling met Kinshasa of een zware aantasting van zijn electorale kapitaal. In zijn langgerekte campagne op weg naar een derde ambtstermijn presenteert hij zich als de scheidsrechter die de gemeenschappen rond de tafel kan brengen.
Flahaut gaf voedsel aan de stelling dat Verhofstadt die rol van verzoener alleen maar kan spelen door de voetveeg van de PS te zijn. In een week als deze, waarin de Open VLD-trein al bijna ontspoorde door de misrekening rond het lijsttrekkerschap in Antwerpen, kon de politieke leider van de liberalen die beeldvorming missen als kiespijn.
Het enige voordeel van Flahauts stunt is dat die de aandacht weghaalt van het ongelooflijke plan van Verhofstadts partijgenoot Pierre Chevalier om behalve Belgisch gezant bij de VN ook topman van het Congolese mijnbedrijf Forrest te worden. Knoeiers terugfluiten wordt voor de regeringsleider haast een voltijdse bezigheid.
DS, 28-02-2007 (Bart Sturtewagen)
Wat moet er in dit land gebeuren voor een minister de eer aan zichzelf houdt? Een diplomatieke miskleun als de kemel die André Flahaut, de minister van Defensie, nu aan zijn lange lijst van blunders heeft toegevoegd, moet daar toch ruimschoots voor volstaan? Het is toch niet omdat hij voor de PS in Waals-Brabant een dam moet opwerpen tegen de grote concurrent MR, dat hij zich alles kan permitteren?
Flahaut zelf vond dat hij formeel niet buiten zijn bevoegdheden is getreden. Maar je moet geen twaalf jaar minister zijn om te weten dat alles wat de fragiele relaties tussen België en zijn ex-kolonie Congo betreft, die formele regels ver overstijgt. Na de herrie over het voorgenomen bezoek van koning Albert aan het land was overigens duidelijk afgesproken dat alleen Karel De Gucht, de minister van Buitenlandse Zaken, nog initiatieven zou nemen en dat alle andere regeringsleden zich terughoudend zouden opstellen.
Als de Koninklijke Militaire School een eredoctoraat uitreikt aan Joseph Kabila, de president van de Democratische Republiek Congo, dan is het de Belgische staat die een signaal geeft. Het komt dan niet alleen de voorzitter van de raad van bestuur van die school en evenmin de minister van Defensie toe om daar op eigen houtje over te beslissen.
De lijst van eigengereide optredens van Flahaut is lang. Ze wordt nog langer door de affaire van de Agusta's die, in afwachting van een mogelijke verkoop, in bruikleen worden gegeven aan het Afrikaanse land Benin. Ook hier voert Flahaut een parallelle diplomatie, zonder de regering daarin te kennen.
De Kabila-affaire was schadelijk, welke uitweg ook zou worden gekozen. De Belgische regering lijdt nu onnodig gezichtsverlies bij de Congolese machthebbers. Maar de positie van premier Verhofstadt was uiterst benard. Hij moest kiezen tussen een diplomatieke verkoeling met Kinshasa of een zware aantasting van zijn electorale kapitaal. In zijn langgerekte campagne op weg naar een derde ambtstermijn presenteert hij zich als de scheidsrechter die de gemeenschappen rond de tafel kan brengen.
Flahaut gaf voedsel aan de stelling dat Verhofstadt die rol van verzoener alleen maar kan spelen door de voetveeg van de PS te zijn. In een week als deze, waarin de Open VLD-trein al bijna ontspoorde door de misrekening rond het lijsttrekkerschap in Antwerpen, kon de politieke leider van de liberalen die beeldvorming missen als kiespijn.
Het enige voordeel van Flahauts stunt is dat die de aandacht weghaalt van het ongelooflijke plan van Verhofstadts partijgenoot Pierre Chevalier om behalve Belgisch gezant bij de VN ook topman van het Congolese mijnbedrijf Forrest te worden. Knoeiers terugfluiten wordt voor de regeringsleider haast een voltijdse bezigheid.
DS, 28-02-2007 (Bart Sturtewagen)