Believing Bart
23rd February 2007, 20:50
Over onvoorspelbare verrassingen
Mensen houden van verrassingen. Hoe groter de verrassing, hoe leuker ze het vinden. Mensen zien graag series met een onverwachte ontknoping. Hoe onvoorspelbaarder de plot, hoe interessanter het programma. Als je als mens wordt geblinddoekt is dat het teken dat er iets spannends staat te gebeuren. Altijd fijn zo’n onverwachte wending in het leven.
Want geef toe: wat zou een voorspelbaar leven toch saai zijn! Elke dag hetzelfde liedje, nooit eens een verrassinkje of een onverwacht cadeautje. Gewoon hetzelfde stramien voor iedereen, over elke generatie heen: Je wordt geboren, je gaat braaf naar school, je gaat werken, je trouwt, je krijgt twee kindjes, je scheidt, je gaat met pensioen, je komt in een rusthuis, je sterft. Geen dromen die in vervulling gaan zoals een parachutesprong cadeau krijgen. Geen prachtig land waarheen je reist en waar je uiteindelijk een hotelletje zet en leeft. Geen figurantenrolletje in je favoriete tv-serie dat je plots wordt aangeboden. Geen onverwacht goede resultaten op school. Geen job met nieuwe uitdagingen elke dag. Alles mooi geplant in je agendaatje.
Het zou saai zijn, niet?
En toch …
Waarom draait het in onze eenzijdige filosofie van tegenwoordig maar om 1 ding? Dat ene thema laat ons niet met rust: dood, dood, morsdood.
We juichen bij het horen van het nieuws: De levensverwachting blijft stijgen.
We juichen bij het uitvinden van nieuwe geneesmiddelen: De kans dat je sterft wordt kleiner.
We juichen bij de stijgende hulp: Hoe meer hulp je krijgt, hoe langer je kan leven.
We juichen …
We juichen altijd als we het doodsmoment kunnen uitstellen. Daar op het einde van ons leven moet alles geregeld zijn. NEE: Ik sterf niet! IK blijf leven. NEE: Jij sterft niet! JIJ blijft leven! Ik wil niet die PIJN van afscheid nemen. Die ongelooflijke pijn van het GEMIS. NEE! Ik wil het niet! Je blijft leven.
Waar zit die uitdagingsdrang? Waar zit die drang naar verrassingen? Waarom tillen we zo zwaar aan het onvoorspelbare van de dood? Wat is ons probleem? Wat is er mis met ons? Waarom kunnen we niet aanvaarden dat we dood gaan? Waarom kan de mens de dood niet aanvaarden? Waarom die eeuwige strijd tegen de krachten van de dood?
Waarom kiezen we op dat ene moment NIET voor de uitdaging van de verrassing?
L.B.
--------------------------------------------------------------------------
Wat hieronder volgt is EEN antwoord:
Diep vanbinnen is het allemaal wel duidelijk. In ons onderbewustzijn is het allemaal heel duidelijk: we hebben niet de weg gevolgd zoals die was uitgestippeld. Die fout komt tot uiting in de angst en de niet-aanvaarding van de dood. Want wat antwoord je op de vraag: Waarom heb je niet de weg gevolgd?
Mensen houden van verrassingen. Hoe groter de verrassing, hoe leuker ze het vinden. Mensen zien graag series met een onverwachte ontknoping. Hoe onvoorspelbaarder de plot, hoe interessanter het programma. Als je als mens wordt geblinddoekt is dat het teken dat er iets spannends staat te gebeuren. Altijd fijn zo’n onverwachte wending in het leven.
Want geef toe: wat zou een voorspelbaar leven toch saai zijn! Elke dag hetzelfde liedje, nooit eens een verrassinkje of een onverwacht cadeautje. Gewoon hetzelfde stramien voor iedereen, over elke generatie heen: Je wordt geboren, je gaat braaf naar school, je gaat werken, je trouwt, je krijgt twee kindjes, je scheidt, je gaat met pensioen, je komt in een rusthuis, je sterft. Geen dromen die in vervulling gaan zoals een parachutesprong cadeau krijgen. Geen prachtig land waarheen je reist en waar je uiteindelijk een hotelletje zet en leeft. Geen figurantenrolletje in je favoriete tv-serie dat je plots wordt aangeboden. Geen onverwacht goede resultaten op school. Geen job met nieuwe uitdagingen elke dag. Alles mooi geplant in je agendaatje.
Het zou saai zijn, niet?
En toch …
Waarom draait het in onze eenzijdige filosofie van tegenwoordig maar om 1 ding? Dat ene thema laat ons niet met rust: dood, dood, morsdood.
We juichen bij het horen van het nieuws: De levensverwachting blijft stijgen.
We juichen bij het uitvinden van nieuwe geneesmiddelen: De kans dat je sterft wordt kleiner.
We juichen bij de stijgende hulp: Hoe meer hulp je krijgt, hoe langer je kan leven.
We juichen …
We juichen altijd als we het doodsmoment kunnen uitstellen. Daar op het einde van ons leven moet alles geregeld zijn. NEE: Ik sterf niet! IK blijf leven. NEE: Jij sterft niet! JIJ blijft leven! Ik wil niet die PIJN van afscheid nemen. Die ongelooflijke pijn van het GEMIS. NEE! Ik wil het niet! Je blijft leven.
Waar zit die uitdagingsdrang? Waar zit die drang naar verrassingen? Waarom tillen we zo zwaar aan het onvoorspelbare van de dood? Wat is ons probleem? Wat is er mis met ons? Waarom kunnen we niet aanvaarden dat we dood gaan? Waarom kan de mens de dood niet aanvaarden? Waarom die eeuwige strijd tegen de krachten van de dood?
Waarom kiezen we op dat ene moment NIET voor de uitdaging van de verrassing?
L.B.
--------------------------------------------------------------------------
Wat hieronder volgt is EEN antwoord:
Diep vanbinnen is het allemaal wel duidelijk. In ons onderbewustzijn is het allemaal heel duidelijk: we hebben niet de weg gevolgd zoals die was uitgestippeld. Die fout komt tot uiting in de angst en de niet-aanvaarding van de dood. Want wat antwoord je op de vraag: Waarom heb je niet de weg gevolgd?