Barst
22nd January 2007, 16:20
Chapeau voor engagement leraars
Ons onderwijs is zeer goed. Dat is, gelukkig maar, de voornaamste conclusie die je kan trekken uit de doorlichtingsverslagen van de Vlaamse (en Brusselse Nederlandstalige) secundaire scholen, die we vandaag publiceren. Links en rechts mag de onderwijsinspectie dan al scherpe en soms fundamentele opmerkingen maken, de algemene trend is positief.
Daarmee bevestigt de inspectie in grote lijnen wat ook uit internationale vergelijkingen komt. De kwaliteit van ons onderwijs, een cruciale zorg van ouders, leerlingen, directies en leerkrachten, is iets om trots op te zijn. Dat mag ook wel, als je weet dat we er als samenleving heel veel geld in pompen. Acht miljard euro of meer dan veertig procent van het totale budget van de Vlaamse overheid gaat naar ons onderwijs. Is dat te veel? Neen. Investeren in onderwijs is zonder meer investeren in onze toekomst. Het is een cliché zo groot als een schoolgebouw, maar onze enige echte grondstof zijn onze hersenen.
Maar er is meer dan geld. Als er één constante terugkomt in de samenvatting van de verslagen, dan is het de grote inzet en het sterke engagement van de leraars. Zij zijn het die, soms in verouderde schoolgebouwen en met relatief beperkte middelen, dag aan dag die grondstof bewerken. Soms geven ze, aldus de inspectie, te traditioneel les. Andere keren kunnen ze niet met de computer overweg zoals het zou horen. Nog andere keren slagen ze er onvoldoende in om leerlingen voldoende goed te evalueren. En nog andere keren laten ze te veel ruimte aan het (Antwerpse en West-Vlaamse!) dialect. Het zijn opmerkingen waarmee we maar beter rekening kunnen houden.
Maar in het algemeen geven de doorlichtingsverslagen een grote pluim aan de tienduizenden mannen en vrouwen die voor een belangrijk stuk mee instaan voor de opvoeding van onze kinderen.
Redenen om op onze lauweren te gaan rusten zijn er niet. Ook ons onderwijs staat voor immense uitdagingen. Wat is de juiste verhouding tussen de overdracht van kennis en het aanleren van kunde? Hoe kunnen we het watervalsysteem vermijden? Hoe maken we het technisch onderwijs aantrekkelijker? Hoe bereiden we onze leerlingen én onze directies en leraars voor op een maatschappij die veel ingewikkelder wordt? Hoe kan de school onze identiteit helpen vormen en ons tegelijk voorbereiden op de rijkdom van de multiculturele wereld?
Stuk voor stuk verdienen die uitdagingen een permanent maatschappelijk debat. Dat moet gevoerd worden in de directiekamers en in de betrokken ministeries, in het politieke halfrond en in de media. Maar laten we niet vergeten dat, hoe goed en rijk de kwaliteit van dat debat ook moge zijn, er op het einde van de rit één iemand het debat in de praktijk moet vertalen. De leraar die voor de klas staat. Chapeau dus voor zijn - en gezien het aantal vrouwen in het onderwijs vooral - haar inzet en engagement.
DS, 22-01-2007 (Peter Vandermeersch )
Ons onderwijs is zeer goed. Dat is, gelukkig maar, de voornaamste conclusie die je kan trekken uit de doorlichtingsverslagen van de Vlaamse (en Brusselse Nederlandstalige) secundaire scholen, die we vandaag publiceren. Links en rechts mag de onderwijsinspectie dan al scherpe en soms fundamentele opmerkingen maken, de algemene trend is positief.
Daarmee bevestigt de inspectie in grote lijnen wat ook uit internationale vergelijkingen komt. De kwaliteit van ons onderwijs, een cruciale zorg van ouders, leerlingen, directies en leerkrachten, is iets om trots op te zijn. Dat mag ook wel, als je weet dat we er als samenleving heel veel geld in pompen. Acht miljard euro of meer dan veertig procent van het totale budget van de Vlaamse overheid gaat naar ons onderwijs. Is dat te veel? Neen. Investeren in onderwijs is zonder meer investeren in onze toekomst. Het is een cliché zo groot als een schoolgebouw, maar onze enige echte grondstof zijn onze hersenen.
Maar er is meer dan geld. Als er één constante terugkomt in de samenvatting van de verslagen, dan is het de grote inzet en het sterke engagement van de leraars. Zij zijn het die, soms in verouderde schoolgebouwen en met relatief beperkte middelen, dag aan dag die grondstof bewerken. Soms geven ze, aldus de inspectie, te traditioneel les. Andere keren kunnen ze niet met de computer overweg zoals het zou horen. Nog andere keren slagen ze er onvoldoende in om leerlingen voldoende goed te evalueren. En nog andere keren laten ze te veel ruimte aan het (Antwerpse en West-Vlaamse!) dialect. Het zijn opmerkingen waarmee we maar beter rekening kunnen houden.
Maar in het algemeen geven de doorlichtingsverslagen een grote pluim aan de tienduizenden mannen en vrouwen die voor een belangrijk stuk mee instaan voor de opvoeding van onze kinderen.
Redenen om op onze lauweren te gaan rusten zijn er niet. Ook ons onderwijs staat voor immense uitdagingen. Wat is de juiste verhouding tussen de overdracht van kennis en het aanleren van kunde? Hoe kunnen we het watervalsysteem vermijden? Hoe maken we het technisch onderwijs aantrekkelijker? Hoe bereiden we onze leerlingen én onze directies en leraars voor op een maatschappij die veel ingewikkelder wordt? Hoe kan de school onze identiteit helpen vormen en ons tegelijk voorbereiden op de rijkdom van de multiculturele wereld?
Stuk voor stuk verdienen die uitdagingen een permanent maatschappelijk debat. Dat moet gevoerd worden in de directiekamers en in de betrokken ministeries, in het politieke halfrond en in de media. Maar laten we niet vergeten dat, hoe goed en rijk de kwaliteit van dat debat ook moge zijn, er op het einde van de rit één iemand het debat in de praktijk moet vertalen. De leraar die voor de klas staat. Chapeau dus voor zijn - en gezien het aantal vrouwen in het onderwijs vooral - haar inzet en engagement.
DS, 22-01-2007 (Peter Vandermeersch )