Barst
13th January 2007, 17:34
Italië verrast omdat ,,de Tunesiër'' niet de moordenaar was
De moorden van Como maken in Italië een debat los over waarden, en over de racistische reflex.
Italië heeft zijn eigen ,,affaire-Joe-Van-Holsbeeck''. Na een onderzoek van een maand, waarbij het ogenschijnlijk rustige echtpaar Rosa Bazzi en Olindo Romano uit Erba, bij Como in Lombardije, zijn onschuld staande hield, hebben Rosa's zenuwen het donderdagavond begeven. Na een verhoor van tien uur gaf Rosa Bazzi toe dat zij en haar man op 11 december vorig jaar hun bovenburen hebben uitgemoord.
Toen Joe Van Holsbeeck vorig jaar in het Centraal Station van Brussel werd doodgestoken, waren de verdachten in eerste instantie voor pers en gerecht ,,twee Noord-Afrikanen''. Achteraf bleken twee Poolse jongens de daders. En het debat over zinloos geweld, de racistische reflex en de onveiligheid in onze steden brak los.
Ook Italië was er na de viervoudige moord in Erba van overtuigd dat het ,,die Tunesiër'' wel moest zijn. Consequent schreef de Italiaanse pers, ook ingefluisterd door het gerecht, dat niemand anders dan Azouz Marzouk het kon hebben gedaan. De hoofdverdachte had in de moordpartij zijn vrouw, zijn schoonmoeder en zijn tweejarig zoontje verloren. Achteraf bleek Marzouk in Tunesië te zijn toen zijn gezin werd uitgemoord.
De Italiaanse kranten publiceerden gisteren excuses. Wat zelfs de kwaliteitspers een maand lang schreef, was dan ook niet fraai. De familie van Raffaella had het nooit op die Tunesiër begrepen, bijvoorbeeld. Of: het gezin was een voorbeeld van een mislukte integratie in Italië.
Er brak lichte paniek uit toen ruimdenkend Italië het bij het verkeerde eind bleek te hebben. Geen sprake van racisme, kwam een socioloog snel in de krant La Stampa vertellen. Marzouk wàs natuurlijk ook extra verdacht, niet zozeer wegens zijn vreemde afkomst, maar wel om zijn verleden. Tenslotte was hij pas vrijgekomen, na een celstraf wegens overvallen en drugs dealen. ,,Een kwart van de moorden in Italië gebeurt dan ook door een familielid'', verklaarde de socioloog de vergissing.
Donderdagavond zond de Italiaanse televisie een extra lange aflevering van het debatprogramma Porta a Porta uit. De gastheer Bruno Vespa besteedde veel aandacht aan de morele kant van de moordpartij. Zijn de normen en waarden veranderd? Verplaatst het geweld zich naar ingeslapen provinciestadjes? En voorzichtiger: zijn Italianen racistisch?
Zelfs nu verwijst de Italiaanse pers nooit naar Marzouk als ,,de vader van de vermoorde Youssef'', maar krijgt de man nog steevast het etiket ,,de Tunesiër'' opgekleefd.
Als bij de zware faits divers vreemdelingen zijn betrokken, wordt in Italië steevast de nationaliteit van de dader vermeld. Uit gewoonte, of wijst het op een mentaliteit? Italianen zijn een volk van emigranten. De immigratie naar Italië, vanuit Albanië bijvoorbeeld, is amper iets meer dan tien jaar oud.
Nieuwe culturen, talen en gewoonten, sijpelen moeizaam door in de Italiaanse cultuur. De krant Il Resto del Carlino ziet de Lombardische moorden daarom als een alarmsignaal binnen de maatschappij, waar Italië best tijdig bij stilstaat.
DS, 13-01-2007
De moorden van Como maken in Italië een debat los over waarden, en over de racistische reflex.
Italië heeft zijn eigen ,,affaire-Joe-Van-Holsbeeck''. Na een onderzoek van een maand, waarbij het ogenschijnlijk rustige echtpaar Rosa Bazzi en Olindo Romano uit Erba, bij Como in Lombardije, zijn onschuld staande hield, hebben Rosa's zenuwen het donderdagavond begeven. Na een verhoor van tien uur gaf Rosa Bazzi toe dat zij en haar man op 11 december vorig jaar hun bovenburen hebben uitgemoord.
Toen Joe Van Holsbeeck vorig jaar in het Centraal Station van Brussel werd doodgestoken, waren de verdachten in eerste instantie voor pers en gerecht ,,twee Noord-Afrikanen''. Achteraf bleken twee Poolse jongens de daders. En het debat over zinloos geweld, de racistische reflex en de onveiligheid in onze steden brak los.
Ook Italië was er na de viervoudige moord in Erba van overtuigd dat het ,,die Tunesiër'' wel moest zijn. Consequent schreef de Italiaanse pers, ook ingefluisterd door het gerecht, dat niemand anders dan Azouz Marzouk het kon hebben gedaan. De hoofdverdachte had in de moordpartij zijn vrouw, zijn schoonmoeder en zijn tweejarig zoontje verloren. Achteraf bleek Marzouk in Tunesië te zijn toen zijn gezin werd uitgemoord.
De Italiaanse kranten publiceerden gisteren excuses. Wat zelfs de kwaliteitspers een maand lang schreef, was dan ook niet fraai. De familie van Raffaella had het nooit op die Tunesiër begrepen, bijvoorbeeld. Of: het gezin was een voorbeeld van een mislukte integratie in Italië.
Er brak lichte paniek uit toen ruimdenkend Italië het bij het verkeerde eind bleek te hebben. Geen sprake van racisme, kwam een socioloog snel in de krant La Stampa vertellen. Marzouk wàs natuurlijk ook extra verdacht, niet zozeer wegens zijn vreemde afkomst, maar wel om zijn verleden. Tenslotte was hij pas vrijgekomen, na een celstraf wegens overvallen en drugs dealen. ,,Een kwart van de moorden in Italië gebeurt dan ook door een familielid'', verklaarde de socioloog de vergissing.
Donderdagavond zond de Italiaanse televisie een extra lange aflevering van het debatprogramma Porta a Porta uit. De gastheer Bruno Vespa besteedde veel aandacht aan de morele kant van de moordpartij. Zijn de normen en waarden veranderd? Verplaatst het geweld zich naar ingeslapen provinciestadjes? En voorzichtiger: zijn Italianen racistisch?
Zelfs nu verwijst de Italiaanse pers nooit naar Marzouk als ,,de vader van de vermoorde Youssef'', maar krijgt de man nog steevast het etiket ,,de Tunesiër'' opgekleefd.
Als bij de zware faits divers vreemdelingen zijn betrokken, wordt in Italië steevast de nationaliteit van de dader vermeld. Uit gewoonte, of wijst het op een mentaliteit? Italianen zijn een volk van emigranten. De immigratie naar Italië, vanuit Albanië bijvoorbeeld, is amper iets meer dan tien jaar oud.
Nieuwe culturen, talen en gewoonten, sijpelen moeizaam door in de Italiaanse cultuur. De krant Il Resto del Carlino ziet de Lombardische moorden daarom als een alarmsignaal binnen de maatschappij, waar Italië best tijdig bij stilstaat.
DS, 13-01-2007