Barst
9th January 2007, 16:15
Er valt niets meer te regelen met de douane
Van onze correspondent in Turkije Erdal Balci
Turkije is na Griekenland een tweede EU-buur rijker: Bulgarije. De poort naar het Westen wordt voor de Turken daarmee nog meer een bron van lijden.
VOOR de Turken is de douane met Bulgarije, na de Bulgaarse toetreding tot de Europese Unie, een moeilijk te nemen obstakel geworden. In de rij met honderden wagens die richting EU willen rijden, wint een vaak uitgesproken Turkse zin nog meer aan populariteit: ,,Als onze voorouders het veroverde gebied niet uit handen hadden gegeven, hadden we geen visa nodig. Tot aan Wenen niet'', zegt een bebaarde vrachtwagenchauffeur.
Vijf jaar geleden, bij dezelfde grens. De Bulgaarse politieman zegt: ,,Je mag met deze aanhangwagen de grens niet passeren.'' Hij noemt geen reden. Voor 200 mark wil hij wel een uitzondering maken. Ik weiger te betalen. ,,Dan kun je lang wachten'', zegt hij. Ik parkeer langs de weg, duw de autostoel naar achteren en doe alsof ik ga slapen. Het is nacht. Even later tikt een andere douanebeambte op de ruit. Hij vraagt: ,,Wil je deze aanhangwagen verkopen?'' We sluiten een deal. Samen rijden we naar zijn dorp. Hij klopt op de deur van zijn schoonvader. Om drie uur in de nacht wordt de oude man blij gemaakt met een aanhangwagen. Ik mag doorrijden naar mijn bestemming.
Turken die naar Europa hebben gereden, kunnen boeken vol schrijven met hun ervaringen in Bulgarije: radarinstallaties die bij élke passerende auto 120 kilometer per uur aanwezen, verkeerspolitie die met de tippelaars samenwerkte om geld af te troggelen van Turken met drang naar reisverzetjes, steekpenningen die om de 50 kilometer betaald moesten worden.
Maar Bulgarije hoort sinds nieuwjaar bij de EU. De nieuwe realiteit: bij de Bulgaarse douane Kapitan Andreev zijn de ambtenaren beleefder. Ze kijken tegenwoordig wel naar de papieren. Kapitan Andreev is geen ,,tien euro douane'' meer. Ze is met haar gloednieuwe computers, paspoortscanners en nachtverrekijkers misschien de meest strenge douane van de EU geworden. Het is hier geen vrijhaven meer van auto- en mensensmokkel.
Na vier uur wachten kom ik bij de laatste Bulgaarse douanemedewerker die het laatste woord heeft over mijn reis naar Bulgarije. Hij zet een stempel in mijn paspoort. Eindelijk. Hij legt uit: ,,De hele douane is vernieuwd. Het personeel ook. Onze salarissen zijn een stuk hoger dan het Bulgaarse gemiddelde. We staan wel bloot aan een strenge controle. We krijgen een kwartier voor het begin van de werkdag waar we gestationeerd gaan worden. En we werken altijd in groepjes van twee. Ik vind het allemaal best. Deze grenspost moet van zijn slechte imago af. Het is nu de belangrijkste EU-douane.''
In die vijf jaar dat ik niet in Bulgarije ben geweest, is de toestand van de wegen sterk verbeterd. Met EU-geld, staat op de borden langs de weg. Ik rij honderd kilometer meter Bulgarije in. Nog geen Bulgaarse politie. Op de terugweg word ik wel gesommeerd om te stoppen. Ik reed met 127 kilometer per uur te snel. Het klopt helemaal. De agent schrijft een bekeuring en zegt dat ik bij de douane moet betalen. Geheel volgens regels. Een uur later, ook aan de andere kant van Kapitan Andreev, geen ambtenaren die tien euro willen. Geen chocolade, geen Marlboro, geen koffie meer.
DS, 09-01-2007
Van onze correspondent in Turkije Erdal Balci
Turkije is na Griekenland een tweede EU-buur rijker: Bulgarije. De poort naar het Westen wordt voor de Turken daarmee nog meer een bron van lijden.
VOOR de Turken is de douane met Bulgarije, na de Bulgaarse toetreding tot de Europese Unie, een moeilijk te nemen obstakel geworden. In de rij met honderden wagens die richting EU willen rijden, wint een vaak uitgesproken Turkse zin nog meer aan populariteit: ,,Als onze voorouders het veroverde gebied niet uit handen hadden gegeven, hadden we geen visa nodig. Tot aan Wenen niet'', zegt een bebaarde vrachtwagenchauffeur.
Vijf jaar geleden, bij dezelfde grens. De Bulgaarse politieman zegt: ,,Je mag met deze aanhangwagen de grens niet passeren.'' Hij noemt geen reden. Voor 200 mark wil hij wel een uitzondering maken. Ik weiger te betalen. ,,Dan kun je lang wachten'', zegt hij. Ik parkeer langs de weg, duw de autostoel naar achteren en doe alsof ik ga slapen. Het is nacht. Even later tikt een andere douanebeambte op de ruit. Hij vraagt: ,,Wil je deze aanhangwagen verkopen?'' We sluiten een deal. Samen rijden we naar zijn dorp. Hij klopt op de deur van zijn schoonvader. Om drie uur in de nacht wordt de oude man blij gemaakt met een aanhangwagen. Ik mag doorrijden naar mijn bestemming.
Turken die naar Europa hebben gereden, kunnen boeken vol schrijven met hun ervaringen in Bulgarije: radarinstallaties die bij élke passerende auto 120 kilometer per uur aanwezen, verkeerspolitie die met de tippelaars samenwerkte om geld af te troggelen van Turken met drang naar reisverzetjes, steekpenningen die om de 50 kilometer betaald moesten worden.
Maar Bulgarije hoort sinds nieuwjaar bij de EU. De nieuwe realiteit: bij de Bulgaarse douane Kapitan Andreev zijn de ambtenaren beleefder. Ze kijken tegenwoordig wel naar de papieren. Kapitan Andreev is geen ,,tien euro douane'' meer. Ze is met haar gloednieuwe computers, paspoortscanners en nachtverrekijkers misschien de meest strenge douane van de EU geworden. Het is hier geen vrijhaven meer van auto- en mensensmokkel.
Na vier uur wachten kom ik bij de laatste Bulgaarse douanemedewerker die het laatste woord heeft over mijn reis naar Bulgarije. Hij zet een stempel in mijn paspoort. Eindelijk. Hij legt uit: ,,De hele douane is vernieuwd. Het personeel ook. Onze salarissen zijn een stuk hoger dan het Bulgaarse gemiddelde. We staan wel bloot aan een strenge controle. We krijgen een kwartier voor het begin van de werkdag waar we gestationeerd gaan worden. En we werken altijd in groepjes van twee. Ik vind het allemaal best. Deze grenspost moet van zijn slechte imago af. Het is nu de belangrijkste EU-douane.''
In die vijf jaar dat ik niet in Bulgarije ben geweest, is de toestand van de wegen sterk verbeterd. Met EU-geld, staat op de borden langs de weg. Ik rij honderd kilometer meter Bulgarije in. Nog geen Bulgaarse politie. Op de terugweg word ik wel gesommeerd om te stoppen. Ik reed met 127 kilometer per uur te snel. Het klopt helemaal. De agent schrijft een bekeuring en zegt dat ik bij de douane moet betalen. Geheel volgens regels. Een uur later, ook aan de andere kant van Kapitan Andreev, geen ambtenaren die tien euro willen. Geen chocolade, geen Marlboro, geen koffie meer.
DS, 09-01-2007