Barst
28th November 2006, 21:07
Goed bestuur begint op school
Wie is nog zo gek om schooldirecteur te worden? Je dagen en weken zijn langer dan die van leraars en je vakanties korter. Voor ieder probleem ben je de laatste toevlucht, ook als de oplossing het hanteren van schroevendraaier of klopboor vereist. Met name in het basisonderwijs is het probleem nijpend. In 15 procent van de scholen is er geen directeur en vult iemand ad interim de post op. Schoolhoofd, nog niet zo lang geleden synoniem voor notabele en in het leven geslaagde steunpilaar der maatschappij, is een knelpuntberoep geworden.
De directeurs hebben jaren aan de klaagmuur gestaan. Ze vroegen, zo leek het, vooral een hoger loon voor hun inspanningen. In de nieuwe cao krijgen ze dat ook en ook aan de omkadering is gesleuteld. Er is dus redding onderweg. Het is hoog tijd, want de betrokkenen houden het voor bekeken. Of ze worden ziek.
Maar geld is niet het antwoord op al hun verzuchtingen, zo blijkt. Wat betekenen een paar honderd euro tegenover het gevoel dat je in je baan niet toekomt aan wat je ervan verwachtte? De meesten gaan uit plichtsbesef en verantwoordelijkheidszin door, tot ver voorbij het redelijke. De leraars zijn blij dat iemand zich opoffert. De besten zijn niet te beroerd om zelf, bovenop hun leeropdracht, de armen uit de mouwen te steken. Ze organiseren activiteiten, houden zich met deelaspecten van het schoolbeheer bezig en trekken als het moet de overall aan.
Dat houdt al een stuk waardering in. Ook ouders die zich bekommeren om de school waar hun kinderen heengaan en meeleven met die microkosmos, beseffen hoeveel ze aan de directeur of directrice te danken hebben. Misschien moeten we het allemaal een keertje vaker tegen de betrokkenen zeggen.
Maar er moet meer kunnen dan dat. Als je met directeurs praat, gaat hun klacht minder over de taakbelasting als zodanig, dan over de vaststelling dat ze, in die vele gepresteerde uren, te weinig kunnen bezig zijn met wat ze als hun kerntaak beschouwen. Bezig zijn met de leraars, met de leerlingen, met het schoolklimaat, met het onderwijsniveau.
De klacht over de administratieve rompslomp blijft huizenhoog. Wellicht is dat een overblijfsel van een decennialange periode van onophoudelijke onderwijshervormingen. Op dat vlak is het de voorbije jaren rustiger geworden. Maar het volume aan papieren verplichtingen is nog steeds te groot.
Een optimist kan dus concluderen dat er beterschap op komst is. De werkdruk wordt niet meer hoger en de verloning verbetert. Maar volstaat dat om ons ook in de toekomst te verzekeren van de instroom van goede schooldirecteurs? Het is een vraag die we als samenleving moeten stellen. Er zijn vele prioriteiten en de middelen zijn altijd schaars. Maar als er iets belangrijk is, dan wel dat ons basisonderwijs goede bestuurders heeft. Goed bestuur begint daar.
DS, 28-11-2006 (Bart Sturtewagen)
Wie is nog zo gek om schooldirecteur te worden? Je dagen en weken zijn langer dan die van leraars en je vakanties korter. Voor ieder probleem ben je de laatste toevlucht, ook als de oplossing het hanteren van schroevendraaier of klopboor vereist. Met name in het basisonderwijs is het probleem nijpend. In 15 procent van de scholen is er geen directeur en vult iemand ad interim de post op. Schoolhoofd, nog niet zo lang geleden synoniem voor notabele en in het leven geslaagde steunpilaar der maatschappij, is een knelpuntberoep geworden.
De directeurs hebben jaren aan de klaagmuur gestaan. Ze vroegen, zo leek het, vooral een hoger loon voor hun inspanningen. In de nieuwe cao krijgen ze dat ook en ook aan de omkadering is gesleuteld. Er is dus redding onderweg. Het is hoog tijd, want de betrokkenen houden het voor bekeken. Of ze worden ziek.
Maar geld is niet het antwoord op al hun verzuchtingen, zo blijkt. Wat betekenen een paar honderd euro tegenover het gevoel dat je in je baan niet toekomt aan wat je ervan verwachtte? De meesten gaan uit plichtsbesef en verantwoordelijkheidszin door, tot ver voorbij het redelijke. De leraars zijn blij dat iemand zich opoffert. De besten zijn niet te beroerd om zelf, bovenop hun leeropdracht, de armen uit de mouwen te steken. Ze organiseren activiteiten, houden zich met deelaspecten van het schoolbeheer bezig en trekken als het moet de overall aan.
Dat houdt al een stuk waardering in. Ook ouders die zich bekommeren om de school waar hun kinderen heengaan en meeleven met die microkosmos, beseffen hoeveel ze aan de directeur of directrice te danken hebben. Misschien moeten we het allemaal een keertje vaker tegen de betrokkenen zeggen.
Maar er moet meer kunnen dan dat. Als je met directeurs praat, gaat hun klacht minder over de taakbelasting als zodanig, dan over de vaststelling dat ze, in die vele gepresteerde uren, te weinig kunnen bezig zijn met wat ze als hun kerntaak beschouwen. Bezig zijn met de leraars, met de leerlingen, met het schoolklimaat, met het onderwijsniveau.
De klacht over de administratieve rompslomp blijft huizenhoog. Wellicht is dat een overblijfsel van een decennialange periode van onophoudelijke onderwijshervormingen. Op dat vlak is het de voorbije jaren rustiger geworden. Maar het volume aan papieren verplichtingen is nog steeds te groot.
Een optimist kan dus concluderen dat er beterschap op komst is. De werkdruk wordt niet meer hoger en de verloning verbetert. Maar volstaat dat om ons ook in de toekomst te verzekeren van de instroom van goede schooldirecteurs? Het is een vraag die we als samenleving moeten stellen. Er zijn vele prioriteiten en de middelen zijn altijd schaars. Maar als er iets belangrijk is, dan wel dat ons basisonderwijs goede bestuurders heeft. Goed bestuur begint daar.
DS, 28-11-2006 (Bart Sturtewagen)