Barst
18th November 2006, 22:07
Milieuramptoerisme
De ijskappen smelten in versneld tempo. Wetenschappers sturen deze onheilsboodschap al lang de wereld in. Het smelten is het gevolg van de opwarming van de aarde. Hoe meer ijs er smelt, hoe sneller de aarde opwarmt. Zo is de klimaatswijziging een zelfversterkend proces, met mogelijk dramatische gevolgen voor de mensheid.
Maar wat een indrukwekkend gezicht! De ijsmassa op de foto heeft zich losgemaakt van de Antarctische ijsplaat. Als een catamaran klieft hij door de oceaan, noordwaarts richting Nieuw-Zeeland, als in een race naar de horizon. Het wit schittert in de zon. De blauwe schijn rond de bergen laat vermoeden wat voor een enorme massa ijs onder deze twee tipjes in het water verscholen zit.
Het ijs is al 13.500 kilometer afgedreven. Het is daarmee de meest noordelijk afgedreven ijsberg. In zijn zog dobberen nog duizenden andere bergen en schotsen in de oceaan. Op vijftien november is de ijsberg de kust van Nieuw-Zeeland tot op 100 kilometer genaderd.
Dat bracht een stroom nieuwsgierigen op de been. Helikopters brengen toeristen tot bij de ijsberg. Let op het contrast: de kleine, kwetsbare helikopter tegenover de grootste, machtige natuur. Maar ook: onze spitstechnologie tegenover de logge, dobberende ijsmassa. We zijn de natuur de baas.
Zouden de zeven passagiers van de helikopter beseffen dat ze ramptoeristen zijn? Onlangs nog bewees een studie, de British Antarctic Survey, waaraan de KU Leuven meewerkte, dat het afkalven van het zuidpoolijs wel degelijk het gevolg is van menselijke activiteit. Nergens elders op de wereld is de gemiddelde temperatuur in de voorbije veertig jaar zo snel gestegen als op het Antarctisch schiereiland. Om het koud van te krijgen.
DS, 18-11-2006
De ijskappen smelten in versneld tempo. Wetenschappers sturen deze onheilsboodschap al lang de wereld in. Het smelten is het gevolg van de opwarming van de aarde. Hoe meer ijs er smelt, hoe sneller de aarde opwarmt. Zo is de klimaatswijziging een zelfversterkend proces, met mogelijk dramatische gevolgen voor de mensheid.
Maar wat een indrukwekkend gezicht! De ijsmassa op de foto heeft zich losgemaakt van de Antarctische ijsplaat. Als een catamaran klieft hij door de oceaan, noordwaarts richting Nieuw-Zeeland, als in een race naar de horizon. Het wit schittert in de zon. De blauwe schijn rond de bergen laat vermoeden wat voor een enorme massa ijs onder deze twee tipjes in het water verscholen zit.
Het ijs is al 13.500 kilometer afgedreven. Het is daarmee de meest noordelijk afgedreven ijsberg. In zijn zog dobberen nog duizenden andere bergen en schotsen in de oceaan. Op vijftien november is de ijsberg de kust van Nieuw-Zeeland tot op 100 kilometer genaderd.
Dat bracht een stroom nieuwsgierigen op de been. Helikopters brengen toeristen tot bij de ijsberg. Let op het contrast: de kleine, kwetsbare helikopter tegenover de grootste, machtige natuur. Maar ook: onze spitstechnologie tegenover de logge, dobberende ijsmassa. We zijn de natuur de baas.
Zouden de zeven passagiers van de helikopter beseffen dat ze ramptoeristen zijn? Onlangs nog bewees een studie, de British Antarctic Survey, waaraan de KU Leuven meewerkte, dat het afkalven van het zuidpoolijs wel degelijk het gevolg is van menselijke activiteit. Nergens elders op de wereld is de gemiddelde temperatuur in de voorbije veertig jaar zo snel gestegen als op het Antarctisch schiereiland. Om het koud van te krijgen.
DS, 18-11-2006