Barst
1st November 2006, 04:31
Doe-het-zelfgeweten
Marc Reynebeau
Je kunt, vrees ik, van de Toyota Prius niet zeggen dat het een mooie auto is. Maar ja, sinds de Studebaker Starliner is het toch onbegonnen werk om het daarin beter te doen.
De Prius is er niet minder populair om bij ecologisch bewuste Amerikaanse beroemdheden. Omdat hij zo zuinig en schoon is. Julia Roberts, Brad Pitt en Jennifer Lopez rijden ermee rond om het goede voorbeeld te geven aan hun landgenoten. Die blijven voor hun verplaatsingen nog te vaak kiezen voor luxetractors en andere automobielen die zoveel benzine slurpen dat de Amerikaanse regering de olie zelfs met oorlogsgeweld in Irak is moeten gaan halen.
Maar de celebrities begeven zich dus per Prius naar de luchthaven. Daar stappen ze in hun privévliegtuig om ver weg te vliegen en alles wat ze met de Prius hebben bespaard, weer in duizendvoud te verkwisten. Een lijnvlucht nemen zou al een goed begin zijn, thuisblijven is nog beter.
Het establishment van het goede geweten maakt zich wat zorgen over die inconsequentie. Zoals het er ook nog niet uit is wat het er nu van moet denken dat Madonna een kindje ging funshoppen in Malawi. Ja, de zangeres heeft een smak geld aan de weeshuizen daar gegeven. Maar ze ontliep ook de lokale wet toen ze zich zo'n snoezig zwartje uitkoos om het als haar kindje op kostschool te sturen. Waarna ze de kleine David overigens per kindermeisje en per privévliegtuig naar Londen liet overvliegen.
Er dreigt dus grote verwarring voor wie denkt dat bekendheid gelijkstaat met wijsheid en zijn of haar gedrag modelleert op wat rolmodellen doen. Want hoe kun je nu, als je alleen de levenswandel van iemand anders imiteert, weten dat de Prius wel oké is, maar het privévliegtuig niet?
Dan is Orlando Bloom een interessanter geval. Hij zal wel een softie zijn, maar toch. Hij neemt in Londen graag de metro omdat er zoveel mooie vrouwen in meereizen op wie hij graag even verliefd wil worden. De ervaringsdeskundige in mij moet u overigens meedelen dat dat idem dito is voor het Belgische openbaar vervoer.
Er is nog wat anders aan die hand met die rolmodellen. Veel beroemdheden zien hun ster nog verder stijgen door aan goede werken te doen en hun idealen met liefdadigheid te ondersteunen. En het is natuurlijk best aardig dat de investeerder Warren Buffet laatst nog 37 miljard dollar gaf aan de liefdadigheidsstichting van computerbaas Bill Gates, die uit zichzelf al 29 miljard dollar zwaar is.
Ze doen daar prettige dingen mee, voor onderwijs en gezondheid en zo. Maar hun fortuin is wel zo groot als het bbp van Wit-Rusland, Libië of de Dominicaanse Republiek. Het staat gelijk met ruim een derde van het Belgische overheidsbudget. Daar is veel politiek gewicht mee te koop.
Voor hetzelfde geld hadden Gates en Buffett daarmee, zonder enige democratische controle, heel wat minder sympathieke doelstellingen kunnen steunen. Zoals de oude baas Coors van het gelijknamige bier indertijd de contrarebellen in Nicaragua financierde of Tom Cruise reclame maakt voor Scientology.
Het is ook sympathiek dat de Belgische politieke top zich gisteravond liet mobiliseren tegen het broeikaseffect door collectief de film An unconvenient truth van de voormalige Amerikaanse vicepresident Al Gore te gaan bekijken. Maar het is tegelijk wat triest. Als die politici nood hebben aan motivatie, moeten ze maar eens in hun laden kijken: daar liggen de nodige wetenschappelijke rapporten al sinds 1992 te sluimeren.
Maar iedereen moet leven met zijn eigen geweten. Het blijft nog altijd beter om dat maar zelf te kneden. Daarom surfte ik naar de site van het WWF om even mijn ecologische voetafdruk te laten opmeten, want ik wilde weten hoe belastend mijn levensstijl voor het milieu nu precies is.
Al hou ik het koel in huis, verkies ik tram en trein, koop ik bij voorkeur groente van het seizoen en schrijf ik op de achterkant van bedrukt papier, ik kwam nog altijd uit op een voetafdruk van 4,8 hectare. Dat is iets onder het Belgische gemiddelde en maar de helft van het Amerikaanse ecologische beslag, maar het is toch nog dik dubbel zoveel als wat ecologisch houdbaar is. Nog iets te veel diepvriesmaaltijden, vrees ik, en ik sta allicht ook te lang onder de douche.
Maar ik begrijp Julia Roberts als zij het privévliegtuig een gemak vindt. Ik vind lang douchen ook lekker, al is het, zoals ik minister-president Yves Leterme eens hoorde sneren, wel kostbaar drinkwater dat ik daar dan tien minuten lang laat wegvloeien.
Uit de WWF-oefening leer ik vooral dat kleine beetjes niet zullen helpen. Het zal iets drastischer moeten als het echt nog wat moet worden met de planeet. Ik moet dus beginnen door de lekkerte van de streling door warm water elders te gaan zoeken. En misschien kan ik het onkruid in mijn tuintje eens wieden en radijsjes planten.
DS, 31-10-2006
Marc Reynebeau
Je kunt, vrees ik, van de Toyota Prius niet zeggen dat het een mooie auto is. Maar ja, sinds de Studebaker Starliner is het toch onbegonnen werk om het daarin beter te doen.
De Prius is er niet minder populair om bij ecologisch bewuste Amerikaanse beroemdheden. Omdat hij zo zuinig en schoon is. Julia Roberts, Brad Pitt en Jennifer Lopez rijden ermee rond om het goede voorbeeld te geven aan hun landgenoten. Die blijven voor hun verplaatsingen nog te vaak kiezen voor luxetractors en andere automobielen die zoveel benzine slurpen dat de Amerikaanse regering de olie zelfs met oorlogsgeweld in Irak is moeten gaan halen.
Maar de celebrities begeven zich dus per Prius naar de luchthaven. Daar stappen ze in hun privévliegtuig om ver weg te vliegen en alles wat ze met de Prius hebben bespaard, weer in duizendvoud te verkwisten. Een lijnvlucht nemen zou al een goed begin zijn, thuisblijven is nog beter.
Het establishment van het goede geweten maakt zich wat zorgen over die inconsequentie. Zoals het er ook nog niet uit is wat het er nu van moet denken dat Madonna een kindje ging funshoppen in Malawi. Ja, de zangeres heeft een smak geld aan de weeshuizen daar gegeven. Maar ze ontliep ook de lokale wet toen ze zich zo'n snoezig zwartje uitkoos om het als haar kindje op kostschool te sturen. Waarna ze de kleine David overigens per kindermeisje en per privévliegtuig naar Londen liet overvliegen.
Er dreigt dus grote verwarring voor wie denkt dat bekendheid gelijkstaat met wijsheid en zijn of haar gedrag modelleert op wat rolmodellen doen. Want hoe kun je nu, als je alleen de levenswandel van iemand anders imiteert, weten dat de Prius wel oké is, maar het privévliegtuig niet?
Dan is Orlando Bloom een interessanter geval. Hij zal wel een softie zijn, maar toch. Hij neemt in Londen graag de metro omdat er zoveel mooie vrouwen in meereizen op wie hij graag even verliefd wil worden. De ervaringsdeskundige in mij moet u overigens meedelen dat dat idem dito is voor het Belgische openbaar vervoer.
Er is nog wat anders aan die hand met die rolmodellen. Veel beroemdheden zien hun ster nog verder stijgen door aan goede werken te doen en hun idealen met liefdadigheid te ondersteunen. En het is natuurlijk best aardig dat de investeerder Warren Buffet laatst nog 37 miljard dollar gaf aan de liefdadigheidsstichting van computerbaas Bill Gates, die uit zichzelf al 29 miljard dollar zwaar is.
Ze doen daar prettige dingen mee, voor onderwijs en gezondheid en zo. Maar hun fortuin is wel zo groot als het bbp van Wit-Rusland, Libië of de Dominicaanse Republiek. Het staat gelijk met ruim een derde van het Belgische overheidsbudget. Daar is veel politiek gewicht mee te koop.
Voor hetzelfde geld hadden Gates en Buffett daarmee, zonder enige democratische controle, heel wat minder sympathieke doelstellingen kunnen steunen. Zoals de oude baas Coors van het gelijknamige bier indertijd de contrarebellen in Nicaragua financierde of Tom Cruise reclame maakt voor Scientology.
Het is ook sympathiek dat de Belgische politieke top zich gisteravond liet mobiliseren tegen het broeikaseffect door collectief de film An unconvenient truth van de voormalige Amerikaanse vicepresident Al Gore te gaan bekijken. Maar het is tegelijk wat triest. Als die politici nood hebben aan motivatie, moeten ze maar eens in hun laden kijken: daar liggen de nodige wetenschappelijke rapporten al sinds 1992 te sluimeren.
Maar iedereen moet leven met zijn eigen geweten. Het blijft nog altijd beter om dat maar zelf te kneden. Daarom surfte ik naar de site van het WWF om even mijn ecologische voetafdruk te laten opmeten, want ik wilde weten hoe belastend mijn levensstijl voor het milieu nu precies is.
Al hou ik het koel in huis, verkies ik tram en trein, koop ik bij voorkeur groente van het seizoen en schrijf ik op de achterkant van bedrukt papier, ik kwam nog altijd uit op een voetafdruk van 4,8 hectare. Dat is iets onder het Belgische gemiddelde en maar de helft van het Amerikaanse ecologische beslag, maar het is toch nog dik dubbel zoveel als wat ecologisch houdbaar is. Nog iets te veel diepvriesmaaltijden, vrees ik, en ik sta allicht ook te lang onder de douche.
Maar ik begrijp Julia Roberts als zij het privévliegtuig een gemak vindt. Ik vind lang douchen ook lekker, al is het, zoals ik minister-president Yves Leterme eens hoorde sneren, wel kostbaar drinkwater dat ik daar dan tien minuten lang laat wegvloeien.
Uit de WWF-oefening leer ik vooral dat kleine beetjes niet zullen helpen. Het zal iets drastischer moeten als het echt nog wat moet worden met de planeet. Ik moet dus beginnen door de lekkerte van de streling door warm water elders te gaan zoeken. En misschien kan ik het onkruid in mijn tuintje eens wieden en radijsjes planten.
DS, 31-10-2006