Barst
1st November 2006, 02:45
Ouders kunnen niet meekijken als hun kind zit te internetten. Wat speelt zich daar af?
door Jan Kuitenbrouwer
Het magazine van de Volkskrant van afgelopen weekend was een themanummer over pubers. Het bevatte een interview met de psychologe Martine Delfos. Zij maakt zich zorgen over de jeugd van tegenwoordig. ’Het is ernstig, wat er met de pubers van nu aan de hand is,’ zegt ze. Niet vanwege de ideeën of opvattingen die ze erop nahouden, maar vanwege de mentaliteit die wij ze bijbrengen.
Alles wat wij voor en met kinderen doen is gericht op het vermijden van frustratie. Alles moet vooral ’leuk’ zijn. Kind huilt: troosten met snoep of televisie. Kind moet leren: leren wordt fun. Kind wil iets hebben: kind krijgt het.
Nergens stuiten kinderen op grenzen, nergens klinkt het ’nee.’ „Gehoorzaamheid heeft nu een heel lage waarde in Nederland”, zegt Delfos. „Maar daarmee bouw je wel een maatschappij op. Als dat weg is krijg je anarchie.” Ze noemt het ongelooflijke voorbeeld van Bill Clinton, die in de zaak-Lewinski beweerde dat pijpen geen seks was, met als gevolg dat er nu fellatio in schoolbussen plaatsvindt.
Kinderen die nooit kennismaken met grenzen en frustraties groeien op tot hedonistische volwassenen die geen problemen kunnen oplossen, en aangezien dat een onprettig soort maatschappij oplever, zal die tendens ook wel weer gekeerd worden, besluit zij haar sombere betoog nog enigszins bemoedigend.
Ook wijst Delfos erop hoe in de wereld van kinderen het normale steeds meer wordt verdrongen door het extreme. Dertienjarige meisjes met wie zij over seksualiteit praat kunnen haar precies uitleggen wat een schijnzwangerschap is, dat weten ze uit ’GTST’, en vervolgens vragen ze haar of jongens eigenlijk ook menstrueren. Ouders horen al die wijze praatjes en denken dat ze hun kinderen niets meer hoeven uit te leggen.
Het is waar, van overal komt het signaal: normaal is saai. Doe raar. Stel je aan. Een goed voorbeeld is die ADHD-kok Pierre Wind, die zijn interviewers zo ongeveer bij de revers grijpt en een kopstoot verkoopt als ze een vraag stellen, wetend dat dit dé manier is om teruggevraagd te worden. „Ja, die’s leuk”, heet dat op televisieredacties.
En dat is dan televisie, waar vaak in gezinsverband naar wordt gekeken en waarvan je als ouder het aanbod kunt overzien. Bij internet kan dat niet meer; overzicht op het aanbod is een illusie en meekijken als je kind zit te internetten is not done. Wat speelt zich daar af? Is dat het universum waarin fellatio geen seks is?
„De waarden en normen die kinderen van hun ouders hebben meegekregen, zijn en blijven nog heel lang de belangrijkste toetssteen voor hun geweten en hun meningsvorming”, schrijven Remco Pijpers en Justine Pardoen in hun boek ’Verliefd Op Internet’, over het internetgedrag van pubers. Dat is een hele geruststelling. Maar ja, als je niet weet waar ze mee bezig zijn, kun je er ook moeilijk een oordeel over geven. De tiener-laptop is als het tienerdagboek van vroeger: privé-domein, verboden gebied. Maar nu wordt niet alleen de output afgeschermd, zoals vroeger, maar ook de input. Dat maakt internet voor ouders zo’n lastig verschijnsel.
Trouw, 01-11-2006
door Jan Kuitenbrouwer
Het magazine van de Volkskrant van afgelopen weekend was een themanummer over pubers. Het bevatte een interview met de psychologe Martine Delfos. Zij maakt zich zorgen over de jeugd van tegenwoordig. ’Het is ernstig, wat er met de pubers van nu aan de hand is,’ zegt ze. Niet vanwege de ideeën of opvattingen die ze erop nahouden, maar vanwege de mentaliteit die wij ze bijbrengen.
Alles wat wij voor en met kinderen doen is gericht op het vermijden van frustratie. Alles moet vooral ’leuk’ zijn. Kind huilt: troosten met snoep of televisie. Kind moet leren: leren wordt fun. Kind wil iets hebben: kind krijgt het.
Nergens stuiten kinderen op grenzen, nergens klinkt het ’nee.’ „Gehoorzaamheid heeft nu een heel lage waarde in Nederland”, zegt Delfos. „Maar daarmee bouw je wel een maatschappij op. Als dat weg is krijg je anarchie.” Ze noemt het ongelooflijke voorbeeld van Bill Clinton, die in de zaak-Lewinski beweerde dat pijpen geen seks was, met als gevolg dat er nu fellatio in schoolbussen plaatsvindt.
Kinderen die nooit kennismaken met grenzen en frustraties groeien op tot hedonistische volwassenen die geen problemen kunnen oplossen, en aangezien dat een onprettig soort maatschappij oplever, zal die tendens ook wel weer gekeerd worden, besluit zij haar sombere betoog nog enigszins bemoedigend.
Ook wijst Delfos erop hoe in de wereld van kinderen het normale steeds meer wordt verdrongen door het extreme. Dertienjarige meisjes met wie zij over seksualiteit praat kunnen haar precies uitleggen wat een schijnzwangerschap is, dat weten ze uit ’GTST’, en vervolgens vragen ze haar of jongens eigenlijk ook menstrueren. Ouders horen al die wijze praatjes en denken dat ze hun kinderen niets meer hoeven uit te leggen.
Het is waar, van overal komt het signaal: normaal is saai. Doe raar. Stel je aan. Een goed voorbeeld is die ADHD-kok Pierre Wind, die zijn interviewers zo ongeveer bij de revers grijpt en een kopstoot verkoopt als ze een vraag stellen, wetend dat dit dé manier is om teruggevraagd te worden. „Ja, die’s leuk”, heet dat op televisieredacties.
En dat is dan televisie, waar vaak in gezinsverband naar wordt gekeken en waarvan je als ouder het aanbod kunt overzien. Bij internet kan dat niet meer; overzicht op het aanbod is een illusie en meekijken als je kind zit te internetten is not done. Wat speelt zich daar af? Is dat het universum waarin fellatio geen seks is?
„De waarden en normen die kinderen van hun ouders hebben meegekregen, zijn en blijven nog heel lang de belangrijkste toetssteen voor hun geweten en hun meningsvorming”, schrijven Remco Pijpers en Justine Pardoen in hun boek ’Verliefd Op Internet’, over het internetgedrag van pubers. Dat is een hele geruststelling. Maar ja, als je niet weet waar ze mee bezig zijn, kun je er ook moeilijk een oordeel over geven. De tiener-laptop is als het tienerdagboek van vroeger: privé-domein, verboden gebied. Maar nu wordt niet alleen de output afgeschermd, zoals vroeger, maar ook de input. Dat maakt internet voor ouders zo’n lastig verschijnsel.
Trouw, 01-11-2006